ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Προδομένος λαός

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

 

Προδομένος λαός

 

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Πρόσφατα είχαμε την εθνική γιορτή της Γερμανίας για τη συμπλήρωση 25 χρόνων από την ενοποίηση των δύο Γερμανιών. Αυτή η ενοποίηση αποτελούσε το πρώτο καθοριστικό βήμα για την άνοδο του Δ' Ράιχ, που ολοκλήρωσε το όραμα του μακαρίτη Αδόλφου: Την κυριαρχία της Γερμανίας στον ευρωπαϊκό χώρο. 

Ο άλλοτε ηγέτης της Ανατολικής Γερμανίας, ο Έριχ Χόνεκερ, είχε πληροφορίες, από το 1987 ακόμα, ότι η Ουάσινγκτον είχε πείσει τους κατεδαφιστές της Σοβιετικής Ρωσίας για την «υπέρβαση των δύο γερμανικών κρατών ως προϋπόθεση για την οικοδόμηση του ευρωπαϊκού σπιτιού». Και τον χειμώνα του 1993, ο Χόνεκερ, από τις φυλακές Μοαμπίτ του Βερολίνου, σοβαρά άρρωστος, έγραφε προφητικά στο ημερολόγιό του: «Ο λογαριασμός εξοφλήθηκε. Το δρομολόγιο για το ευρωπαϊκό σπίτι είναι έτοιμο. Αν δεν υπάρξουν ρήγματα στη σιδηροτροχιά, το τρένο θα φθάσει, σύμφωνα με τη βούληση της Δυτικής Γερμανίας, σε μια γερμανική Ευρώπη…». Αυτό ακριβώς έγινε. Τώρα έχουμε πάλι κατοχή. Και τα νέα Ες-Ες του «κουαρτέτου», με τη «Δρακουλέσκου» και τον Ολλανδό Maarten Verwey (γενικό διευθυντή της Υπηρεσίας Υποστήριξης Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων) εκτελούν με το τρίτο επαίσχυντο Μνημόνιο τους έλληνες πολίτες στον… συνήθη τόπο των ταμείων της εφορίας! 

Μέσα σ' αυτό το κλίμα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θεώρησε καλό να παρευρεθεί στην εκδήλωση της εθνικής γιορτής που έγινε στη γερμανική πρεσβεία στο Χαλάνδρι. Πιστεύω ότι ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος θα μπορούσε να απουσιάσει, ως ένδειξη σιωπηλής, αλλά εύγλωττης διαμαρτυρίας για τη στάση του Σόιμπλε, ο οποίος για μια ακόμη φορά δεν άφησε περιθώρια αμφιβολιών για την αμετακίνητη πρόθεσή του να εξουθενώσει τελείως τον ελληνικό λαό. Σε δηλώσεις του, ο νέος Φύρερ διετύπωσε το δόγμα του λέγοντας: «Προκειμένου να παραμείνει η Ευρωζώνη ανταγωνιστική σε παγκόσμιο επίπεδο και το ευρώ ως νόμισμα ισχυρό, κρίνεται απαραίτητη η υλοποίηση σκληρών μέτρων και όχι συμβιβασμοί…». Αυτό σημαίνει ότι για τη σταθερότητα της Ευρωζώνης και του ευρώ, μέσω των οποίων η Γερμανία κυβερνά όλη την Ευρώπη, ο ελληνικός λαός θα οδηγηθεί στα οικονομικά κρεματόρια. Στόχος της νεοναζιστικής Γερμανίας είναι το «ελληνικό ολοκαύτωμα». 

Να μη μας διαφεύγει ένα αναλλοίωτο ιστορικό γεγονός: Η Γερμανία ήταν, είναι και θα παραμείνει εχθρός μας. Στις προγραμματικές του δηλώσεις ο πρωθυπουργός έκανε λόγο για την προοπτική διαφορετικού ευρωπαϊκού δρόμου και προσπάθησε να πείσει για τη διαφορά της κυβέρνησής του από τους νεοφιλελεύθερους μονόδρομους. Ευγενική η φιλοδοξία του, αλλά ο κ. Τσίπρας πλανάται εάν νομίζει ότι θα αφήσει ποτέ η Γερμανία να της αποσπάσουν το ευρωπαϊκό πηδάλιο μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Δεν είναι στις προθέσεις των δικτατόρων να αυτοκτονούν, παρά μόνο εάν δυναμικά τους ανατρέψουν. Και επειδή κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά δύσκολο στις μέρες μας, αυτό που θα μπορούσαν να κάνουν οι συνεπείς αριστερές δυνάμεις στον ευρωπαϊκό χώρο είναι να προσπαθούν να προκαλούν ρήγματα μέσα στην Ευρωζώνη, για να την αποσταθεροποιήσουν, και όχι να υπερθεματίζουν δουλικά για την ευρωπαϊκή προοπτική. Ο Λένιν στο περιλάλητο βιβλίο του «Ο Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του Κομμουνισμού» (1920) τονίζει: «Μπορείς να νικήσεις έναν πιο ισχυρό αντίπαλο μόνο χρησιμοποιώντας υποχρεωτικά, με τη μεγαλύτερη επιμέλεια, φροντίδα, προσοχή και επιδεξιότητα, έστω και την ελαχίστη ''ρωγμή'' ανάμεσα στους αντιπάλους…».

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, με πλήρη στροφή από τις θέσεις που είχε ως αξιωματική αντιπολίτευση, αιχμάλωτη μέσα στα πλοκάμια της Ευρωζώνης, που τη σφίγγουν όλο και περισσότερο, επιδίδεται σε μια επιχειρηματολογία για μελλοντική προοπτική ανάκαμψης, η οποία θα φέρει επενδύσεις, και οραματίζεται μείωση της ανεργίας. Όλα αυτά αποτελούν ρητορικές πομφόλυγες. Διότι με το νέο Μνημόνιο και με τα προαπαιτούμενα, που σαδιστικά απαιτεί ο ευρωπαϊκός Μινώταυρος, ο έλληνας πολίτης, όχι βελτίωση της ζωής του δεν θα δει, αλλά θα εξαθλιώνεται όλο και περισσότερο. Και τα τρία Μνημόνια (2010, 2012, 2015) βασίζονται στη λογική της μείωσης μισθών, συντάξεων, και κοινωνικών αγαθών. Προβλέπουν ξεκάθαρα τη φορολογική αφαίμαξη και την εξαθλίωση των πολιτών. Και ήταν κωμική η εικόνα στη Βουλή, κατά τη συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων, να διαπληκτίζονται η κυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία για το ποιο Μνημόνιο είναι καλύτερο και ποιο χειρότερο. Ο ελληνικός λαός όμως δεν κάνει επιλογή Μνημονίων. Αρνείται τα Μνημόνια. Και άπαντες αποσιωπούν το γεγονός ότι η Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης μεταξύ της Ελλάδας και των 16 χωρών της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ περιλαμβάνει ολόκληρη την κινητή και ακίνητη περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου, που είναι δεσμευμένη για την εξυπηρέτηση του δανείου, για όσο αυτό υπάρχει. Απογοητευτική ήταν η εικόνα των κομμάτων με τις κονταρομαχίες για την κυβερνητική πολιτική. Η κυβέρνηση παρέκαμψε τις επιπτώσεις από τη λαίλαπα του καινούργιου Μνημονίου, το οποίο επείγεται να «περάσει». Από την άλλη, η Νέα Δημοκρατία και τα αποκόμματα του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού αιφνιδίως φόρεσαν… «αντιμνημονιακή μασκαράτα»!

Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε η ουσιαστική αγόρευση του Θανάση Παφίλη από το ΚΚΕ. Αυτό που κανείς δεν μπορεί να αποκρύψει, είναι ότι η μαφία των Βρυξελλών κατόρθωσε τη μοναδική δύναμη που στην αρχή φοβήθηκε, δηλαδή την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, να την προσαρμόσει στη ρεαλιστική πειθαρχία των κανόνων της ευρωπαϊκής συμμορίας. Το αριστερό προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ «ξεβάφει» όλο και περισσότερο, για να μείνει εντέλει ένα σοσιαλδημοκρατικό προσωπείο. 

Εάν εδώ και χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ είχε συμβουλευτεί έγκριτους οικονομολόγους για δεύτερο σχέδιο με νέο εθνικό νόμισμα, δεν θα ήταν σήμερα όμηρος του Βερολίνου. Αλλά η Αριστερά έχασε την πυξίδα της και ξεστράτισε από την αρχική πορεία που είχε χαράξει. Αποστολή της Αριστεράς δεν είναι η απόκτηση της εξουσίας κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και όρους. Αποστολή της είναι η ηγετική πρωτοπορία, ώστε να οδηγεί τις μάζες έξω από τα δεσμά της σκλαβιάς. Γίνεται πολύς λόγος για τα λαϊκά κινήματα. Η Ιστορία προσθέτει τη μαρτυρία της: Ποτέ λαϊκά κινήματα δεν προήλθαν από αλλού παρά μόνον από τα σπλάγχνα του λαού. Και ποτέ χωρίς να υπάρχει μια υπόθεση που να συγκινεί ή να εξοργίζει τις μάζες. Η υπόθεση που συγκινεί και εξοργίζει τον ελληνικό λαό υπάρχει. Είναι η γερμανοευρωπαϊκή κατοχή. Το λαϊκό κίνημα πίστεψε ότι βρήκε τον ηγέτη του στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα. Η πορεία θα δείξει εάν ο πρωθυπουργός έχει τη δύναμη να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του κόσμου που τον εμπιστεύθηκε ή θα ενταφιάσει τα όνειρα και τις ελπίδες ενός λαού που -όπως λέει και ο εθνικός μας ποιητής- παραμένει «πάντοτε ευκολόπιστος και πάντα προδομένος». Διότι το διαβόητο πολυνομοσχέδιο -κατ' εντολήν των ξένων- αποτελεί στίγμα για μια αριστερή κυβέρνηση.

Ο λαός προσέφερε το υπερήφανο «Όχι» του στον Αλέξη Τσίπρα ακριβώς για να μην υποδεχθεί το τρίτο εθνοκτόνο Μνημόνιο με τα προαπαιτούμενα, τα οποία δεν θα έχουν ποτέ τέλος. Οι πολίτες βρίσκονται σε αντικειμενική ανυπέρβλητη αδυναμία (είναι νομικός όρος) να πληρώσουν άλλους φόρους. Ο Αλέξης Τσίπρας μας είχε διαβεβαιώσει ότι δεν θα είναι πρωθυπουργός «παντός καιρού». Ίσως το λησμόνησε με την εκλογική νίκη. Ο μεγάλος ρώσος συγγραφέας Μαξίμ Γκόρκι δεν σταμάτησε να εκφράζει την ανησυχία του για τους πολιτικούς προσανατολισμούς των νικητών της Σοβιετικής Επανάστασης. Και στις 7 Νοεμβρίου του 1917 έγραφε στην εφημερίδα «Νέα Ζωή»: «Ο Λένιν, ο Τρότσκι και οι συνοδοιπόροι τους έχουν ήδη ποτιστεί από το γλοιώδες δηλητήριο της εξουσίας». Θέλω να ελπίζω ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει ποτιστεί από τέτοιο δηλητήριο. Διότι όταν η Αριστερά συμβιβάζεται με τους κανόνες και τις επιταγές του ανάλγητου καπιταλιστικού κεφαλαίου, τότε παύει να ανταποκρίνεται στον ιστορικό ρόλο της. Μέσα σ' αυτήν τη μολυσμένη πολιτική ατμόσφαιρα, εμείς θα περιμένουμε να φανεί, κάποτε, μια άλλη Αριστερά, που θα τολμήσει το άνοιγμα ενός μικρού παραθύρου για να εισέλθει ο καθαρός αέρας της αναμνήσεως του αντιμνημονιακού αγώνα…