Ο ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

ΔΥΟ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Η ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ: Ν. Δήμου, ΕΛΙΑΜΕΠ, Μ. Ρεπούση και ΣΙΑ

Του καθηγητή ΒΑΣΙΛΗ ΦΙΛΙΑ

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα απέδειξε ότι εκτός από τις «παράπλευρες απώλειες» –όρος εισαχθείς από τη μεγάλη υπερατλαντική δημοκρατία– υπάρχουν και «παράπλευρες καριέρες» πολλών κατηγοριών. Λόγω σχετικής επικαιρότητας θα ασχοληθούμε με εκείνη των παραποιητών της ελληνικής ιστορίας και των κατ’ επάγγελμα συκοφαντών του λαού μας. Το ΕΛΙΑΜΕΠ έχει μια αδιαμφισβήτητη πρωτιά πάνω σ’ αυτό, που του εξασφάλισε το περίφημο ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ για το 1821. Όμως, το τρόπαιο αυτό άλλαξε πλέον χέρια και η κατοχή του διαμφισβητείται πλέον από δύο αριστοτέχνες του είδους: Την κ. Μ. Ρεπούση και τον κ. Ν. Δήμου.

Σχολάρχης μέχρι στιγμής η κ. Ρεπούση, δεδομένης και της ιστορικής λεοντής της –λεοντής διότι Γαλλική Φιλολογία έχει σπουδάσει η γυναίκα– αφού συνωθήθηκε με τα πλήθη στην παραλία της Σμύρνης, ανήγαγε την Ιερή Συμμαχία στον ΟΗΕ της εποχής, τάχθηκε –ιστορικός αυτή υποτίθεται– υπέρ της διαγραφής της ιστορικής μνήμης και καταδίκασε τις παρελάσεις ως μεταξικό κατάλοιπο, αφού προηγουμένως καταπόντισε αύτανδρη την ατυχή κ. Γιαννάκου, που είχε την ατυχή έμπνευση της εισαγωγής του κατάπτυστου βιβλίου της, ως βιβλίο της Ιστορίας της 6ης Δημοτικού. Σχολάρχης, επίσης, διότι διολίσθησε στην πολιτική ελέω ΔΗΜΑΡ και Κουβέλη.

Απέναντί της, αλλά στο ίδιο μήκος κύματος, ο κ. Δήμου, που όμως δεν διέθετε ούτε τα τυπικά της προσόντα -καθηγήτρια «ιστορικός» γαρ η κ. Ρεπούση- ούτε την πολιτική της μεταμόρφωση. Οσοδήποτε κι αν με φυλλάδες τύπου «Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας» και την αυτοαναγόρευσή του από διαφημιστής σε συγγραφέα- φιλόσοφο και κοινωνικό κριτικό προσπάθησε επί σειρά ετών, ακολουθούσε δεύτερος και καταϊδρωμένος. Έως ότου ήρθε το Ποτάμι, που έφερε στην επιφάνεια πάσης φύσεως φρόκαλα και φυσαλίδες.

Άδραξε αμέσως την ευκαιρία ο κ. Δήμου, ξιφούλκησε και γαία πυρί μιχθήτω. Μοναδική ευκαιρία για να ικανοποιήσει τα απωθημένα μιας ολόκληρης ζωής.

Στο Protagon.gr ο κ. Δήμου κάνει μια επετειακή αφιέρωση, λόγω 25ης Μαρτίου, και μας λέει:

• Δεν υπήρχαν Έλληνες «αυτόχθονες» επαναστάτες. Η επανάσταση υπήρξε εισαγόμενο προϊόν από ορισμένους αστούς, επηρεασμένους από τα κηρύγματα της Γαλλικής Επανάστασης.

• Οι ντόπιοι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από πλιατσικολόγοι και -στην καλύτερη περίπτωση- επαγγελματίες μαχαιροβγάλτες.

• Η Εκκλησία, στο σύνολό της, όχι μόνο ήταν κατά της Επανάστασης αλλά και χρησιμοποίησε όλα τα πνευματικά της όπλα για να την ανακόψει.

• Η Επανάσταση απέτυχε διότι οι φερόμενοι ως κεφαλές πολεμούσαν ο ένας εναντίον του άλλου και όχι τους Τούρκους.

• Ο Κολοκοτρώνης άφησε να σφαγιαστούν 30 περίπου Τούρκοι στην Τρίπολη, συνειδητά, για να διευκολύνει το πλιάτσικο και τη λεηλασία των τουρκικών περιουσιών.

• Ο Καποδίστριας όχι μόνο δεν έπαιξε θετικό ρόλο στην όποια επαναστατική ζύμωση για να μεταπείσει τον Τσάρο, αλλά ήταν ανοιχτά κατά της Επαναστάσεως.

• Η Ελλάδα ελευθερώθηκε από τους ξένους, με μια πρώτη πράξη προάσπισης των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» στην ιστορία του ευρωπαϊκού ουμανισμού και όχι χάρη στις θυσίες του ελληνικού λαού.

Αυτά και άλλα πολλά ο πολύς κ. Δήμου, ο οποίος με τη μέθοδο της επίλεκτης χρησιμοποίησης στοιχείων ή περιστασιακών γεγονότων παραποιεί και διαστρέφει εσκεμμένα την ιστορία του 1821.

Δεν θα κάνουμε την τιμή στον κ. Δήμου να ασχοληθούμε λεπτομερειακά με την κατάρριψη των ασυναρτησιών και πομπωδών ανοησιών του ούτε θα κάνουμε συγκρίσεις με άλλες επαναστάσεις για να καταρρίψουμε τη «συλλογιστική» του.

Ένα μόνο θα πούμε, αναφερόμενοι στον Τοκβίλ, τον περίφημο γάλλο θεωρητικό του 19ου αιώνα: «Οι επαναστάσεις δεν δημιουργούνται επί του μηδενός».

Εκ του μηδενός, όμως, τις θέλει ο κ. Δήμου: Στα τυφλά και τυχαία προέκυψε το 1821, στα τυφλά και τυχαία πορεύτηκε, στα τυφλά και τυχαία κατέληξε.

Αν είχε διαβάσει και καταλάβει το ιστορικό γίγνεσθαι, ουδέποτε θα είχε τολμήσει να εκστομίσει αυτά τα παιδαριώδη «επιχειρήματα»… Όμως, άλλος τελικά είναι ο στόχος του.

Ο στόχος του είναι να σπάσει το αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας του λαού μας, τον οποίο θέλει να διαφωτίσει ως κήρυκας της ορθώς αληθείας και με τον τρόπο αυτό να υπονομεύσει το «ανοσιοποιητικό» του σύστημα, που επέτρεψε στον λαό αυτό να επιζήσει στη διαδρομή των αιώνων. Το ερώτημα, βέβαια, είναι γιατί ό,τι λέει, δεν το λέει πιο σεμνά, αλλά το διατυπώνει με ύφος δέκα καρδιναλίων, άλλοτε ως νέος Ιερεμίας, άλλοτε ως Σαβανοράλας. Ερώτημα που την απάντησή του θα έδινε εύκολα ο πάλαι ποτέ καθηγητής της Εγκληματολογίας Γαρδίκας, που θα τον χαρακτήριζε ως «μανιοκαταθλιπτικό επιζητούντα προσωπικόν κύρος».

Η ανάγκη του για προβολή και αναγνώριση είναι τέτοια ώστε έχει χάσει κάθε φραγμό.

Το γεγονός ότι έφτασε σε σημείο να χαρακτηρίζει την ίδια του την πατρίδα «βοθρόλακο» μας νομιμοποιεί να μπούμε στην ανάλυση της παθογένειας της προσωπικότητάς του. Μιας προσωπικότητας που δεν της αναγνωρίστηκε το «μεγαλείο» που νόμιζε ότι της άξιζε: Η πανεπιστημιακή κοινότητα δεν τον εξέλεξε αριστίνδην, η Ακαδημία δεν τον δέχτηκε στις αγκάλες της, το Πανελλήνιο δεν υποκλίθηκε εδαφιαία, άμα τη εμφανίσει του.

Αν σ' αυτό προστεθεί η γερμανοδοξία του, που δεν είναι βέβαια ο σεβασμός σε ό,τι μεγάλο και τρανό ανέδειξε η Γερμανία, δεν είναι ο Γκαίτε, ο Σίλερ και ο Χάινε, αλλά είναι ο δύσκολος υποκρυπτόμενος θαυμασμός του για την κραταιότητα και τη δύναμη αυτής της ιμπεριαλιστικής χώρας του Βορρά, που σήμερα υποστασιοποιεί η Μέρκελ και ο Σόιμπλε.

Γι' αυτό, ούτε λέξη περί αδαών και της «τρόικας» ο κ. Δήμου, εκείνο που τον απασχολεί είναι η αθλιότητα του γένους των Ελλήνων.

Σε τελευταία ανάλυση ο κ. Ν. Δήμου εκδικείται τη χώρα και τον λαό που τον γέννησε. Εκούσια και όχι ακούσια ενισχύει με τα όσα γράφει και λέει την ανθελληνική προπαγάνδα στη Γερμανία, δεδομένου ότι η γραμμή του δεν είναι διαφορετική, αλλά υπερακοντίζει εκείνη του «Focus», της «Bild» και ολόκληρου του κίτρινου Τύπου της Γερμανίας, τώρα μάλιστα που προαλείφεται να περάσει στην ενεργό πολιτική σκηνή της χώρας μας.

Πολύ μεγάλη, δυστυχώς, η αλυσίδα των τυμπανοκρουστών «της δυστυχίας του να είσαι Έλληνας». Και μεγαλώνει όσο βαθαίνει και παρατείνεται η κρίση διότι πρέπει με κάθε τρόπο να προληφθεί η αναζήτηση των πραγματικών της αιτιών, που θα οδηγούσε σε λαϊκές εκρήξεις, που θα ανέτρεπαν όλους συλλήβδην τους εθνικούς μειοδότες: Πολιτικούς, «διανοούμενους», δημοσιογράφους κ.ο.κ.

Λειτουργούν ως πυώδη έλκη διότι νοσεί και πάσχει το σώμα της πατρίδας, κάτι όμως που, όπως θα δείξει η εξέλιξη των πραγμάτων, θα αλλάξει ριζικά κάτω από την πίεση μιας αμείλικτης και αδιεξοδικής πραγματικότητας.

Τότε, οι κατήγοροι της πενταροδεκάρας θα γίνουν κατηγορούμενοι και τίποτα δεν θα μπορεί να τους σώσει από τη λαϊκή χλεύη και τον διασυρμό.

Όταν ο κ. Ν. Δήμου ομιλεί «εν δήμω»...

Του ΔΗΜΗΤΡΗ Κ. ΣΕΡΓΊΟΥ

Ο κ. Ν. Δήμου είναι, ως γνωστόν, ευφυής δημοσιοσχεσίτης διαφημιστής. Τίποτε το επιλήψιμο βεβαίως. Όταν, όμως, δράττεται της επαγγελματικής του ευφυΐας για να απευθύνεται όχι μόνον στους πελάτες του ως πάροχος υπηρεσιών αλλά και «εν Ελλήνων δήμω» ως ιστορικός  διδάσκαλος των πολλών, χωρίς να διαθέτει σχετικούς τίτλους (το κάνει αυτό συστηματικώς για χάρη δύο, περίπου, γενεών Ελλήνων - και βάλε...), το πράγμα λειτουργεί, φοβούμαι, όχι ακριβώς ως ιστορική παρέμβαση αλλά ως καραμπινάτη διαφήμιση «παρεχομένων υπηρεσιών».

Από ιστοσελίδα, λοιπόν, ο κ. Δήμου, απευθυνόμενος  εν «Ελλήνων  δήμω» τη μέρα της φετινής επετείου της 25ης Μαρτίου, τα 'βαλε με τον... Θ. Κολοκοτρώνη και την από αυτόν άλωση της Τριπολιτσάς   στις 23 Σεπτεμβρίου του 1821 (καταλυτική για την πορεία της Επανάστασης, ύστερα από εξουθενωτική εξάμηνη πολιορκία της  πόλης). Τι  τον τσίμπησε τον κ. Δήμου; Το ότι (δεν είναι τούτο καθόλου άγνωστο!) «έγιναν σφαγές από τους πολιορκητές κατά την πολιορκία και την άλωση». Οποίος νέος ευρωπαϊκός ανθρωπισμός! Το ότι έγινε και πλήθος άλλων σφαγών κατά την Επανάσταση δεν το αναφέρει ο κ. Δήμου. Μία από αυτές, τη σφαγή των Ελλήνων από τους Τούρκους στη Χίο, την έκανε πίνακα ο Εζέν Βικτόρ Ντελακρουά. Ένας πίνακας ο οποίος, από τη στιγμή που εξετέθη στο παρισινό «Σαλόν» το 1824, μετέβαλε τη σφαγή εκείνη σε παγκόσμιο σύμβολο μαζικής τραγικότητας και δυστυχίας... Να μην το αναφέρουν και αυτό στα σχολεία κύριε Δήμου, ως «εθνόκαπηλικό» και «υπερβολικό»;

Τέλος, ο κ. Δήμου τα 'βαλε και με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό διότι «είναι ψευδές ότι όρκισε τους αγωνιστές στο λάβαρο της Αγίας Λαύρας». Εντάξει, κύριε Δήμου, τούτο να παραδεχτώ ότι δεν έγινε. Γιατί απαγορεύετε, όμως, αναδρομικά και στην «καλλιτεχνική άδεια» του Θεόδ. Βρυζάκη (Θήβα 1814 - Μόναχο 1878), που ήταν σύγχρονος  προς την Επανάσταση, να φιλοτεχνήσει τον περίφημο πίνακα της  θρυλούμενης ορκοδοσίας (φυλάσσεται στην Εθνική μας Πινακοθήκη,) αφού ο αείμνηστος ζωγράφος πήρε το θέμα του πίνακα από έτερο μεν γεγονός, απολύτως δε ιστορικό; Ποιο είναι αυτό; Ο δεσπότης εκείνος πράγματι ευλόγησε έλληνες πολιορκητές. Όχι βέβαια στην Αγία Λαύρα, αλλά στα πρόθυρα του κάστρου της Πάτρας, στην πλατεία Αγίου Γεωργίου, ακριβώς έξω από το Ρωμαϊκό Ωδείο όπου αντιγράφω  «ωμίλησε εις  τους επαναστάτας και ευλόγησε τα όπλα τους, ενώ συνεχιζόταν η πολιορκία του φρουρίου...» (βλ. Β. Σφυρόερα, εις «Πάπυρος - Λαρούς - Μπριτάννικα», τ. 16, σελ. 439). Να είναι, λέτε, «ψεύτης» και ο Βρυζάκης επειδή αυτήν την ευλογία την τοποθέτησε, «καλλιτεχνική αδεία», στον γνωστό πίνακα του μπροστά από το ιερό βήμα μιας μονής;

Αλλά δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά συμβαδίζουν, εν αγαστή σύμπνοια, προς τις κοσμογονικές (βορειοευρωπαϊκές) αλλαγές στον πολιτικό χάρτη της χώρας. Ο κ. Δήμου φέρεται ως «εξ απορρήτων» σύμβουλος του νέου (αγνώστων πηγών...) Ποτάμιου του Κ. Στ. Θεοδωράκη. Η κ. Ρεπούση ήταν σύμβουλος της κ. Μ. Γιαννάκου, εν συνεχεία πέρασε στη ΔΗΜΑΡ του κ. Κουβέλη, αύριο ίσως να τη δούμε και στους βασικούς συνεργάτες της Ελιάς του κ. Σημίτη. Σόι πάει το βασίλειο της ηγεσίας της νεο(βορειο)ευρωπαϊκής Ελλάδας.  Θεωρώ ότι μόνον οι  αναρχικοί πιστεύουν πως η Επανάσταση του 1821 ήταν... «ταξική» και όχι «εθνική» και «θρησκευτική»;

"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"