Τ. Κατσιμάρδος : Δεν είναι μόνο η οικονομία...

Με ευρύτερα οικονομικά και εισοδηματικά κριτήρια η συγκυβέρνηση φαίνεται ότι θα βγει κατάμαυρη από τις κάλπες. Το δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, ανεξαρτήτως των τελικών κομματικών συσχετισμών. Τόσο στις παλαιότερες όσο και στις πρόσφατες τα αντιμνημονιακά ποσοστά κινούνται μεταξύ 70 και 80%. Αυτό, όπως και η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ, είναι μη αναστρέψιμα, πια, έως τις εκλογές.

Πέραν αυτού, όμως, δεν έχει καταστεί αρκούντως ευκρινές ότι οι πολίτες δεν έχουν απλώς να επιλέξουν μεταξύ μνημονιακού και αντιμνημονιακού δρόμου με οικονομικά κριτήρια. Ούτε μόνο για αυτονόητους ανθρωπιστικούς λόγους εν μέσω των κοινωνικών ερειπίων.

Με την έννοια, τουλάχιστον, ότι τα μνημόνια δεν είναι αποκλειστικά οχήματα και εργαλεία της λιτότητας, όπως υπαγορεύουν Βερολίνο και Βρυξέλλες. Δεν έχουν επιβληθεί, στα καθ' ημάς, αναγκαστικά ως προσωρινές διαχειριστικές προτάσεις της κρίσης. Μαζί με την αναδιανομή του πλούτου που συνεπάγονται, μέσω απαξίωσης της εργασίας, την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, με άλλοθι τα δημοσιονομικά και την υποταγή της πολιτικής στις χρηματοπιστωτικές αγορές, στο όνομα του δημόσιου χρέους οι μνημονιακές πολιτικές συνιστούν ιμάντες μετάβασης σε ένα μεταμοντέρνο ημιαυταρχικού χαρακτήρα καθεστώς.

Τα μνημόνια, μαζί με τους μισθούς και τις συντάξεις, ξεθεμελιώνουν, μπροστά στα μάτια μας, τη μεταπολιτευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπως την έχουμε γνωρίσει έως τώρα. Με τις αναπηρίες και τα κενά της. Στην ουσία, συγχρόνως με τη μνημονιακή εφαρμοστική πολιτική και τη συνοδευτική «ιδεολογία», ξεκίνησε και προχωρά με γρήγορους ρυθμούς μια αντίστροφη μεταπολιτευτική πορεία.

Με την υπονόμευση δημοκρατικών διαδικασιών και θεσμών συμμετοχής των πολιτών. Με την αποσταθεροποίηση κάθε συλλογικότητας, από τον συνδικαλισμό έως την τοπική αυτοδιοίκηση. Με την αμφισβήτηση ακόμη των ιερών και οσίων της δημοκρατίας, όπως η λαϊκή ετυμηγορία. Τελευταίο χρονικά δείγμα ήταν η συγκυβερνητική επιχείρηση αποφυγής και, τελικά, η εξίσωση των εκλογών με τη χρεοκοπία, με αφορμή την ανάδειξη νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Εχει προηγηθεί, βεβαίως, η αμφισβήτηση της ίδιας της έννοιας της αντιπροσώπευσης, με την περιθωριοποίηση του Κοινοβουλίου. Μερικά βήματα χωρίζουν μόνο τον συντηρητικό λόγο από τον αντικοινοβουλευτισμό.

Αυτά τα λίγα και επιγραμματικά αναφέρονται προς ενίσχυση της άποψης ότι από τις κάλπες θα φανεί, εκτός των άλλων, αν θα εδραιωθεί η απο-δημοκρατικοποίηση και θα προχωρήσει η συνταγματοποίηση του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού. Οπως την οραματίζεται η ΝΔ του Αντ. Σαμαρά, με την πρόταση αναθεώρησης του Συντάγματος που εκπόνησε λίγο πριν απέλθει...

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=28326&subid=2&pubid=64121824