Τάκης Κατσιμάρδος : Εχει δίκιο ο απερχόμενος

Εχει δίκιο ο απερχόμενος 

 

Tόσο η σύγκρουση για τα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας όσο και η πολεμική για τη βιωσιμότητα του χρέους και τη διευθέτηση των άμεσων δανειακών αναγκών δεν εξαντλούν την καταγραφή της καθοριστικής καμπής που βρισκόμαστε. Η καθολική κρίση και το ιστορικό ναυάγιο του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος θέτουν επιτακτικά, μαζί με τα ζητήματα της δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους, το ερώτημα σε ποια Ελλάδα προσβλέπουν, εδώ και τώρα, οι πολίτες. Αν από τις κάλπες προκύψουν συσχετισμοί με νεοδημοκρατική κυβέρνηση και τις πρόθυμες μνημονιακές δυνάμεις, η πορεία είναι περίπου προδιαγεγραμμένη. Συσσώρευση νέων ερειπίων επί των παλαιών σε μια κοινωνική έρημο.

Η προαναγγελία δεν βασίζεται στην αποκάλυψη κάποιων... καταχθόνιων αντιλαϊκών σχεδίων και επιδιώξεων της πολιτικής και οικονομικής ελίτ. Οι όποιες καλές προθέσεις και αντιθέσεις των δυνάμεων που τη συνθέτουν, ελάχιστη σημασία έχουν. Στηρίζεται στην «τράπεζα δεδομένων» που έχει σχηματιστεί σε δύο φάσεις τα τελευταία πέντε χρόνια.

Οπως μετά το 2012 εντάθηκε και συστηματοποιήθηκε η περίοδος της καταστροφής, που ξεκίνησε δύο χρόνια νωρίτερα, το ίδιο μετά τις επικείμενες εκλογές θα συνεχίσει η χώρα στον δρόμο της γενικευμένης παρακμής. Οι δυνατότητες για μια αντιστροφή αυτής της πραγματικότητας και ανατροπή του διεφθαρμένου πελατειακού συστήματος εξουσίας θα διαγραφούν. Ενώ οι ελπίδες για μια αναγεννητική εκκίνηση θα καταχωριστούν στα αρχεία της ουτοπίας.

Παρόμοιες δυνατότητες αλλαγών στη σύγχρονη Ιστορία μας, ανεξαρτήτως της τελικής έκβασης και της συνέπειας ή ασυνέπειας των φορέων, οι οποίοι εμφανίστηκαν να τις ενσαρκώνουν, ήταν σπάνιες. Πρέπει να ανατρέξουμε δεκαετίες πίσω για πρόσφορους παραλληλισμούς. Οταν στην ημερήσια διάταξη βρισκόταν η απαλλαγή από τα μετεμφυλιακά δεσμά και το αυταρχικό κράτος της Δεξιάς. Οταν... κινδύνευαν η δραχμή και το αστικό καθεστώς από μια εκλογική ήττα των κομμάτων της ολιγαρχίας, για να θυμηθούμε την προδικτατορική ΕΡΕ και τη ΝΔ της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου.

Η προεκλογική τρομοκρατία, βεβαίως, στον πυρήνα της παραμένει αμετάβλητη. Το ίδιο και οι ψυχολογικές εκστρατείες εναντίον του «εχθρού λαού», όταν δεν συμμορφώνεται με τις υποδείξεις. Η εκφορά και η ένταση της κινδυνολογίας εκσυγχρονίζονται.

Ισως η μόνη αλήθεια του απερχόμενου πρωθυπουργού στην τρομολαγνική προεκλογική εκστρατεία να είναι αυτή που ξέφυγε από το «έρκος οδόντων» του στο Περιστέρι: «Στις 25 Ιανουαρίου δεν αποφασίζουμε ποιο κόμμα θέλουμε, αλλά σε ποια Ελλάδα θέλουμε να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας». Πράγματι, αυτή είναι η επιλογή, ενώ βιώνουμε μια Ελλάδα της φτώχειας, της κοινωνικής ανασφάλειας, της πολυδιάστατης αναξιοπρέπειας...

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=28326&subid=2&pubid=64125794