ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ
ΕΑΥΤΕ ΜΟΥ! ΕΣΥ !!!
ΕΑΥΤΕ ΜΟΥ! ΕΣΥ !!!
Της ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ
Αγαπάτε, λέει, αλλήλους ως εαυτόν!
Εαυτόν; Με τρόπο, ποιον; Μήπως σαν βετεράνοι του… ΄΄ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ’’ στου Λαβείν την απληστία; Με την λαίμαργη ματιά στραμμένη, όχι στα ευλογημένα δώρα που κατέχουμε τούτη την στιγμή, αλλά σ' εκείνα που μας λείπουν;
Ξημερώνει η καινούργια μέρα! Ανατέλλει η βδομάδα! Μπαίνει ο καινούργιος χρόνος κι αρχίζει η καημός της προσμονής!
Τι θα μας δωρίσει η καινούργια ανατολή!
Το τι θα προσφέρουμε εμείς στην νέα μας αρχή, το σκέφτηκε κανείς;
Μια ενδοσκόπηση, ας πούμε;
Μια κατάδυση στην περιοχή των σφαλμάτων μας, ίσως;
Μια αυτοκριτική για κείνους που πονέσαμε;
Μια άφεση του μίσους που καταστρέφει την υγεία και σαπίζει την καρδιά;
Ένα ‘’ευχαριστώ’’ σαν δωρεά ψυχής, σε όσους μας χάρισαν τα φτερά του θαυμασμού;
Όχι εμείς. Λάτρεις της βολικής μας κριτικής, που την δική μας αποτυχία εμψυχώνει.
Τώρα θα μου πεις …εύκολο είναι να απολυμάνεις την καμινάδα, απ΄ τα σκουπίδια της μιζέριας, της απόρριψης και της μειονεξίας που παραλύουν το μυαλό και την ψυχή;
Πώς να παραδεχτείς την μεταμέλεια και να γίνει η ζωή σου οδυνηρή;
Έτσι, το άδικο το έχουν πάντα οι άλλοι, για να μην τιμωρηθούμε απ΄ των λαθών μας την κατακραυγή. Και τότε, αρχίζει ο σπαραγμός γιατί…
Παραλύει η ψυχή όταν δεν την αφουγκράζεσαι και κυρίως, όταν την αμφισβητείς.
Κοίτα. Ξημέρωσε η μέρα! Δόξασες ποτέ τον ήλιο που φώτισε τα μάτια σου;
‘Επεσε σκοτάδι. Έδειξες στην τύχη σου ευγνωμοσύνη, που ανώδυνα κι αναίμακτα, κάλυψε κι αυτήν την διαδρομή;
Επιβράβευσες τον εαυτό σου, για την αξιοσύνη του να σε στηρίζει μια ολόκληρη ζωή;
Ολημερίς, βαρύγδουπα όλοι μας διαλαλούμε την αγάπη! Όμως, πόσο έμπρακτα τη δείξαμε, σε όλους εμάς που την έχουμε ανάγκη;
Έλα λοιπόν. Στάσου τώρα, ενώπιος ενωπίω, Εσύ με Εσένα!
‘’Το σώμα σου φωνάζει, αυτό που σωπαίνει η ψυχή’’
Υποκλίσου στην μεγαλοφυία της καρδιάς σου που ολοένα σου χαρίζει εισπνοή και εκπνοή κι ορκίσου:
Eαυτέ μου και με τα λάθη σου ακόμα, εσένα θα σέβομαι, εσένα θα πονάω!
Απ΄τα αποθέματα της ΑΥΤΑΓΑΠΗΣ, θ΄αγαπώ και θ΄αγαπιέμαι, σ΄ένα τρυφερό αλισβερίσι Δούναι και Λαβείν!
Και τότε, μόνος σου θα δεις. Η απεχθής αυτοταπείνωση, θα γραφτεί στο ακροθαλάσσι, προσμένοντας τους ωκεανούς της εξιλέωσης ν΄αφανιστεί! Ύστερα…
Σβήσε την αυτολύπηση απ΄το βλέμμα σου.
Στην ασεβή σου έπαρση, βάλε κλειδαριά.
Και με της ευγνωμοσύνης το κλειδί,
ξεκλείδωσε την ευτυχία σου
και κτίσε την δική σου Αυταξία, μέσα!!!
Αγαπάτε, λέει, αλλήλους ως εαυτόν!
Εαυτόν; Με τρόπο, ποιον; Μήπως σαν βετεράνοι του… ΄΄ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ’’ στου Λαβείν την απληστία; Με την λαίμαργη ματιά στραμμένη, όχι στα ευλογημένα δώρα που κατέχουμε τούτη την στιγμή, αλλά σ' εκείνα που μας λείπουν;
Ξημερώνει η καινούργια μέρα! Ανατέλλει η βδομάδα! Μπαίνει ο καινούργιος χρόνος κι αρχίζει η καημός της προσμονής!
Τι θα μας δωρίσει η καινούργια ανατολή!
Το τι θα προσφέρουμε εμείς στην νέα μας αρχή, το σκέφτηκε κανείς;
Μια ενδοσκόπηση, ας πούμε;
Μια κατάδυση στην περιοχή των σφαλμάτων μας, ίσως;
Μια αυτοκριτική για κείνους που πονέσαμε;
Μια άφεση του μίσους που καταστρέφει την υγεία και σαπίζει την καρδιά;
Ένα ‘’ευχαριστώ’’ σαν δωρεά ψυχής, σε όσους μας χάρισαν τα φτερά του θαυμασμού;
Όχι εμείς. Λάτρεις της βολικής μας κριτικής, που την δική μας αποτυχία εμψυχώνει.
Τώρα θα μου πεις …εύκολο είναι να απολυμάνεις την καμινάδα, απ΄ τα σκουπίδια της μιζέριας, της απόρριψης και της μειονεξίας που παραλύουν το μυαλό και την ψυχή;
Πώς να παραδεχτείς την μεταμέλεια και να γίνει η ζωή σου οδυνηρή;
Έτσι, το άδικο το έχουν πάντα οι άλλοι, για να μην τιμωρηθούμε απ΄ των λαθών μας την κατακραυγή. Και τότε, αρχίζει ο σπαραγμός γιατί…
Παραλύει η ψυχή όταν δεν την αφουγκράζεσαι και κυρίως, όταν την αμφισβητείς.
Κοίτα. Ξημέρωσε η μέρα! Δόξασες ποτέ τον ήλιο που φώτισε τα μάτια σου;
‘Επεσε σκοτάδι. Έδειξες στην τύχη σου ευγνωμοσύνη, που ανώδυνα κι αναίμακτα, κάλυψε κι αυτήν την διαδρομή;
Επιβράβευσες τον εαυτό σου, για την αξιοσύνη του να σε στηρίζει μια ολόκληρη ζωή;
Ολημερίς, βαρύγδουπα όλοι μας διαλαλούμε την αγάπη! Όμως, πόσο έμπρακτα τη δείξαμε, σε όλους εμάς που την έχουμε ανάγκη;
Έλα λοιπόν. Στάσου τώρα, ενώπιος ενωπίω, Εσύ με Εσένα!
‘’Το σώμα σου φωνάζει, αυτό που σωπαίνει η ψυχή’’
Υποκλίσου στην μεγαλοφυία της καρδιάς σου που ολοένα σου χαρίζει εισπνοή και εκπνοή κι ορκίσου:
Eαυτέ μου και με τα λάθη σου ακόμα, εσένα θα σέβομαι, εσένα θα πονάω!
Απ΄τα αποθέματα της ΑΥΤΑΓΑΠΗΣ, θ΄αγαπώ και θ΄αγαπιέμαι, σ΄ένα τρυφερό αλισβερίσι Δούναι και Λαβείν!
Και τότε, μόνος σου θα δεις. Η απεχθής αυτοταπείνωση, θα γραφτεί στο ακροθαλάσσι, προσμένοντας τους ωκεανούς της εξιλέωσης ν΄αφανιστεί! Ύστερα…
Σβήσε την αυτολύπηση απ΄το βλέμμα σου.
Στην ασεβή σου έπαρση, βάλε κλειδαριά.
Και με της ευγνωμοσύνης το κλειδί,
ξεκλείδωσε την ευτυχία σου
και κτίσε την δική σου Αυταξία, μέσα!!!
facebook/Μάριον Μίντση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου