Το πλήθος στην πλατεία

 

Γιατί στραβώνεις τα μούτρα σου; Τι σε ενοχλεί; Τι ακριβώς σνομπάρεις; Πέφτεις στην παγίδα απλώς να περιφρονείς αυτό που δεν καταλαβαίνεις, το ξέρεις; Ναι, η πλατεία γέμισε και ξεχείλισε – τι ακριβώς σε χαλάει σε αυτό;

Ε, ψιτ! Σου μιλάω! Δεν  ξέρεις πού μιλάω; Σε σένα μιλάω! Ναι, σε σένα!

Έχει τόσες εβδομάδες τώρα που ο κόσμος έχει βγει στους δρόμους. Όχι μόνο στην πλατεία Συντάγματος, όχι, από αλλού ξεκίνησε και ήρθε κι εδώ. Δεν έχουν βγει όλοι στην πλατεία για τους ίδιους λόγους, δεν έχουν όλοι τις ίδιες εμπειρίες πολιτικών συμπεριφορών και δράσεων, δεν κουβαλάνε τις ίδιες προσδοκίες. Όμως, χωρίς αρχηγό και χωρίς ηγεσία, ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων που το σύστημα (με κάθε έννοια) ήθελε να παριστάνει ότι δεν υπάρχουν και πλέον δεν μπορεί.

Έχεις ρίξει διάφορες αντιρρήσεις όσο κάθεσαι στον καναπέ σου. Έχεις ειρωνευτεί, έχεις σαρκάσει, έχεις αναρωτηθεί τι προτείνουν τελικά. Έχεις «χρεώσει» ας πούμε ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένη πρόταση. Θα σε ενημερώσω ότι δεν χρειάζεται ο πολίτης συγκεκριμένη πρόταση, η «δουλειά» του πολίτη είναι να διαλέγει ανάμεσα σε προτάσεις που έρχονται συγκροτημένα από τους πολιτικούς. Και σίγουρα, όσο άναρχα κι αν γίνεται, είναι μια κατάσταση που παράγει προτάσεις. Από την άλλη λες ότι αυτές οι προτάσεις που παράγει είναι ανεδαφικές – πάρε μια θέση τελικά, έχει προτάσεις η πλατεία ή όχι; Λες επίσης ότι δεν έχει ξεκάθαρο στίγμα, ότι δεν ακολουθεί κάποια σημαία: αυτό ακριβώς είναι το πλεονέκτημα της κίνησης, ότι όσοι κι αν έχουν προσπαθήσει να την καπελώσουν δεν μπορούν. Λες ότι οι συμμετέχοντες βγαίνουν από ένα προσωπικό πολιτικό λήθαργο και ασχολούνται για πρώτη φορά στην ζωή τους με τα κοινά: για μένα αυτό δεν είναι κριτική, αλλά λόγος εορτασμού – ο αδελφός σου ήταν τυφλός και μουγκός και θεραπεύτηκε! Θα συμφωνήσεις πως ίναι καλύτερα να ξεκινά κάποιος να πηγαίνει σε εκθέσεις τέχνης, ακόμη και αν δεν πιάνει όλες τις λεπτομέρειες των εκθεμάτων, παρά να μην πηγαίνει καθόλου – το ίδιο γίνεται και με τις πλατείες. Αυτοί που βγήκαν στον δρόμο για πρώτη φορά είναι άνθρωποι που ευτυχώς κινητοποιούνται, έστω και την έσχατη ώρα.

Λες επίσης ότι δέχονται ανάμεσά τους κάθε καρυδιάς καρύδι, μπαχαλάκηδες και φασίστες– δεν σου κάνει εντύπωση όμως ότι τόσες εβδομάδες δεν έχει γίνει φασαρία. Και σε πιο ακραίες, ίσως κατευθυνόμενες, περιπτώσεις έχεις λοιδωρήσει ανοικτά το σύνολο στηριζόμενος σε προβληματικές προθέσεις του μέρους – ναι, υποθέτω ότι έχει βγει στην πλατεία και ο βολεμένος συνταξιούχος των 40 ετών που του κόψαν κάτι λίγα από τα λεφτά του, αλλά αν πάμε έτσι μήπως να εστιάσουμε και στους παπούδες των 70 και βάλε, που κατάφεραν να βρουν κουράγια για πεζοδρόμια; Ή, ακόμα καλύτερα, στους ανέργους; Ή ακόμα καλύτερα να αναρωτηθούμε αν αποτελεί εξαγορά συνειδήσεως η προσαύξηση στην σύνταξη των συνδικαλιστών – η οποία (φυσικά) δεν έχει πειραχθεί από κανέναν;

Αυτό που συμβαίνει στις πλατείες είναι κάτι φρέσκο και διαταξικό. Είναι μεγάλο, είναι ανεξέλεγκτο και ανεξάρτητο (και άρα ελπιδοφόρο), είναι ρομαντικό, είναι πιθανό να μη βγάλει πουθενά. Είναι ενδεχομένως η λάθος κίνηση με αυστηρά δημοσιονομικά κριτήρια. (Αν όμως ξέρεις την σωστή κίνηση, καιρός να μιλήσεις). Το σίγουρο είναι ότι είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει χωρίς να τον πάρει και να τον σηκώσει – εδώ είμαστε και θα το δούμε. Άλλωστε, 40% αύξηση της ανεργίας σε 15 μήνες είναι ένας καλός λόγος για να νιώθεις αγανάκτηση και απελπισία και με τα μέτρα να επαναλαμβάνονται δριμύτερα είναι προφανές ότι αυτό το 16,2% θα ανέβει πολύ ακόμη. Να σε ρωτήσω ευθέως, εσύ αντιλαμβάνεσαι ότι τα πράγματα πάνε καλά; Συμφωνείς με όλα αυτά τα τερατουργήματα που σκάνε γύρω μας; Αν όχι τώρα στην πλατεία, πότε λοιπόν;

Δέξου ότι απλώς δεν το καταλαβαίνεις αυτό το κίνημα– μεταξύ μας, κανένας δεν το καταλαβαίνει απόλυτα, αλλά δεν πειράζει. Δέξου ότι δεν είναι όλοι εκεί για τους ίδιους λόγους – καμιά συγκέντρωση ανθρώπων δεν γίνεται αν όλοι πάνε μόνο για τους λόγους. Δέξου ότι είναι ερασιτεχνικό, κι αυτό είναι καλό γιατί ο επαγγελματισμός στην πολιτική είναι που μας έφερε ως εδώ. Παραδέξου τέλος ότι έχεις κι εσύ τους λόγους σου να διεκδικήσεις ξανά τον δημόσιο χώρο σου: δική σου είναι η χώρα, όχι όποιων την κυβερνάνε, και σαν καλός νοικοκύρης οφείλεις να την φροντίζεις.

Κι αφού τα δεχτείς αυτά, σήκωσε τον κώλο σου από τον καναπέ σου και βγες επιτέλους έξω. Στην πλατεία. Είναι και δική σου.

Update: To παραπάνω κείμενο αναρτήθηκε στα πλαίσια ενός δι-ιστολογικού αφιερώματος, με θέμα “η δημοκρατία στις πλατείες”, στο οποίο συμμετέχουν:

1. Ψαροκόκαλο: Η δημοκρατία στις πλατείες….(;)
2. Αναγεννημένη: Για την πλατεία (και την κάθε πλατεία)
3. Krotkaya: επανοικειοποίηση της πλατείας
4. Κυνοκέφαλοι: Στην πλατεία αλαφιάζονται οι μικρές παρέες
5. Ιχνηλασίες: Η δημοκρατία στις πλατείες
6. ο Βιβλιοθηκάριος: Η πλατεία Δημοκρατίας και τα αγάλματα
7. Εξεγερμένο το 2009: Πάμε πλατεία;
8. Rubies and Clouds: Πλατεία πλατιά
9. Κουπέπκια ατάκτως τυλιγμένα: Οι πλατείες κι οι πορείες
10. Ο Δύτης των Νιπτήρων: Στην πλατεία
11. Silentcrossing’s Blog: Το ’29 σε μια πλατεία
12. Roadartist… in Athens: Πλατείας λέξεις
13. Μπαμπάκης: το πληθος στην πλατεία
14. Latecomer: Της πλατείας μου η σημαία
15. Του κανενός το ρόδο: μισό αιώνα, μισό ζευγάρι, στην πλατεία
16. Χώρα του ποτέ-ποτέ: η πλατεία ήταν γεμάτη…
17. Ουδέν αμιγές: Πλατεία μεγάλοι,πλατεία μικροί
18. Η Ζωή στην Κατηραμένη Νήσο: η δημοκρατία στις πλατείες
19. Ιχνηλασίες (2): Η Πλατεία είναι γαμάτη
20. Butterfly’s world: η Δημοκρατία στην Πλατεία
21. The Threewishes’s weblog: οι δημοκρατικές πλατείες της Ελλάδας
22. Τσαλαπετεινός: Η πρεμιέρα της πλατείας

Πηγή:
http://mpampakis.wordpress.com/2011/06/14/to-plithos-stin-plateia/