Διανοούμενοι και εξουσία

Οι πνευματικοί άνθρωποι, οι λεγόμενοι και διανοούμενοι, οφείλουν να στέκονται, δηλαδή να αντιμάχονται "ψυχή τε και σώματι και πνεύματι" κάθε μορφή εξουσίας. Κάποτε δηλαδή, πριν από αρκετά χρόνια πλέον, θυσίαζαν και τη ζωή τους για αξίες, για να υπερασπιστούν όχι μόνο το δικαίωμα να εκφράζεται και να δηλώνει τις απόψεις του κάποιος, ακόμα κι αν διαφωνούσαν, αλλά για την ελευθερία, το δίκιο, την ισηγορία, την ισότητα, και ονειρεύονταν και πίστευαν πως είναι εφικτό να αλλάξουμε τον κόσμο. Το έργο τους γινόταν ευαγγέλιο για τους νέους, τα ποιήματά τους προκηρύξεις, οι ίδιοι έχαιραν σεβασμού, αγάπης και εκτίμησης.

Εντάξει, ένα ποίημα δεν αλλάζει τον κόσμο, όμως η Τέχνη μπορεί να μας κάνει να πεθάνουμε αξιοπρεπώς. Οι σημερινοί διανοούμενοι, όχι όλοι, γίνονται δεκανίκια του συστήματος. Νομίζουν, επειδή έγραψαν ένα μυθιστόρημα, ένα θεατρικό έργο, ένα ποίημα, ένα άρθρο, επειδή συνέθεσαν ένα τραγούδι, μια μουσική, έναν πίνακα, ξεμπέρδεψαν με το χρέος τους να υπερασπιστούν τα δίκια του λαού, των εργαζομένων. Να υπερασπιστούν την άλλη διάσταση των πραγμάτων, όχι την πραγματική-οικονομοτεχνική, αλλά την υπαρξιακή, την πολιτιστική, το εποικοδόμημα μιας κοινωνίας που πολλές φορές καθορίζει τη βάση, τις σχέσεις των ανθρώπων, και με τη στάση τους να εμπνέουν για να γίνει η Τέχνη τρόπος ζωής και ο θάνατος πυξίδα ζωής, καθότι ο έρωτας σε όλες τις μορφές και εκδοχές είναι ο μόνος που τον αντιπαλεύει και τον νικάει έστω και για μια στιγμή. Ο έρωτας ο αιώνιος και ο θνησιγενής...

Το σινάφι των διανοουμένων και των καλλιτεχνών, που λουστράρει την εξουσία, που έχει συνηθίσει να μαζεύει υπογραφές και να δηλώνει όχι ευθέως αλλά εμμέσως πλην σαφώς την υποστήριξη στους εκάστοτε κυβερνώντες, δεν συγχρωτίζεται με το πόπολο, δεν πηγαίνει στις πλατείες, δεν βγαίνει στους δρόμους και μέσα από τα ΜΜΕ είτε κατακεραυνώνει αυτούς που παλεύουν πλέον για το δικαίωμα στη ζωή, για το μέλλον των παιδιών τους, είτε περισπούδαστα μιλάει για ατελέσφορες ενέργειες, που δεν οδηγούν πουθενά, καλή ώρα για το κίνημα των αγανακτισμένων πολιτών, που συνωθείται στις πλατείες χωρίς σκοπό και προορισμό με το υποκριτικό ερώτημα "τι θα γίνει μετά και από ποιους και με ποιον τρόπο". Είναι το σινάφι των εκσυγχρονιστών διανοουμένων της Αριστεράς και της προόδου, που στρογγυλεύει την ιστορία, έχει επιλεκτική μνήμη και τελευταία έχει βαλθεί να πιστέψουμε πως η ελληνική ταυτότητα ξεκινάει από την Επανάσταση του 1821. Δηλαδή οι εξεγέρσεις, οι προηγούμενες επαναστάσεις δεν έγιναν από τους Ελληνες και κάποιοι μιλάνε για "οθωμανικό παρελθόν" που ζούσανε μια χαρά οι πρόγονοί μας, που αμφισβητείται και αυτών η ελληνικότητα.

Εμμέσως πλην σαφώς προτείνουν συναίνεση των υπευθύνων για την κατάσταση της χρεοκοπίας και κυβέρνηση συνεργασίας με τεχνοκράτες και επιστήμονες, που δεν είναι απλώς βολεμένοι, αλλά τόσα χρόνια έχουν συμβάλει να βρίσκεται σ' αυτό το χάλι η παιδεία στη χώρα μας. Οι διανοούμενοι αυτοί είναι σαν τους διαμαρτυρόμενους βουλευτές της κυβέρνησης που απειλούν πως θα καταψηφίσουν τα μέτρα τα αντιλαϊκά, που στρέφονται εναντίον των Μνημονίων και όταν έρχεται η στιγμή να ψηφίσουν, τα υπερψηφίζουν...

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22788&subid=2&pubid=63133129