Η κοινοβουλευτική χούντα και η αντίσταση
Η κοινοβουλευτική χούντα, που στηρίζεται στη συστηματική εξαπάτηση του ελληνικού λαού, από την υφαρπαγή της ψήφου του στις περασμένες εκλογές (όταν εξελέγη για την υλοποίηση ενός τυπικού σοσιαλ-φιλελεύθερου προγράμματος, ενώ στην πράξη εφάρμοσε το πιο αντιδραστικό οικονομικό πρόγραμμα στην ελληνική Ιστορία) μέχρι την απάτη τού δήθεν «μονόδρομου», τώρα προχώρησε σε ακόμη μία απάτη.
Δηλαδή, στην απάτη ότι δήθεν επεδίωκε συγκυβέρνηση με το άλλο κόμμα εξουσίας ενώ, στην πραγματικότητα, τα δύο κόμματα απλώς συναγωνίζονταν να δώσουν πιστοποιητικά καλής διαγωγής στα αφεντικά τους της τρόικας, που πίεζαν ασφυκτικά για «συναίνεση», ώστε να αποφευχθεί η σημερινή πολιτική κρίση.
Η κρίση αυτή ήταν αναπόφευκτη από τη στιγμή που το εναλλακτικό κόμμα εξουσίας (Ν.Δ.) δεν είχε καμιά διάθεση να συμμεριστεί τις ευθύνες, ενώ την εξουσία τη νεμόταν το ΠΑΣΟΚ, τα στελέχη του οποίου επανειλημμένα έδειξαν ότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να καταστρέψουν τον λαό αρκεί να μη χάσουν την εξουσία, όπως άλλωστε θα έκαναν και τα στελέχη του εναλλακτικού κόμματος στη θέση του. Μόνο έμμεσα, επομένως, η κρίση προκλήθηκε από τη λαϊκή πίεση και οπωσδήποτε όχι από τους «αγανακτισμένους», που δεν έχουν ακόμη θέσει ούτε σαφείς στόχους και μέσα πραγματοποίησής τους.
Οσον αφορά την κοινοβουλευτική Αριστερά, ουσιαστικά παίζει το παιχνίδι του «άτακτου παιδιού». Αντί δηλαδή να έχει αποχωρήσει από τη Βουλή από καιρό, ώστε να μη νομιμοποιεί μια χούντα που, χωρίς την οποιαδήποτε σχετική λαϊκή εντολή, υλοποιεί τη μεγαλύτερη εσκεμμένη οικονομική καταστροφή από την ίδρυση του ελληνικού κράτους (η οποία συμπεριλαμβάνει το ξεπούλημα σε τιμή ευκαιρίας του κοινού πλούτου) και να ηγηθεί ενός λαϊκού κινήματος που θα πάλευε ενάντια στις πραγματικές αιτίες της κρίσης, άλλοι φαίνεται να είναι οι στόχοι της.
Ετσι, η μεν ρεφορμιστική Αριστερά, που συμφωνώντας με τους «συστημικούς» αναλυτές θεωρεί το χρέος, δηλαδή το σύμπτωμα της κρίσης, ως την αιτία της, φαίνεται να έχει βασικό στόχο την αύξηση του εκλογικού ποσοστού της για να δημιουργήσει «άλλο συσχετισμό δυνάμεων» (σε τρία τέρμινα!). Η δε αντικαπιταλιστική Αριστερά (κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική) φαίνεται να βρίσκεται κάπου στις αρχές του περασμένου αιώνα και να ελπίζει ότι η εξαθλίωση που αναπόφευκτα θα φέρει η λατινοαμερικανοποίηση της χώρας θα οδηγήσει σε επαναστατικές συνθήκες, που θα της δώσουν τη δυνατότητα να παλέψει κατά των πραγματικών αιτίων της κρίσης.
Και αυτό ενώ, όπως επανειλημμένα δείχθηκε στο τέλος του περασμένου αιώνα, η εξαθλίωση που δημιουργεί το παγκοσμιοποιημένο σύστημα σήμερα απλώς οδηγεί σε μεγαλύτερη εξατομίκευση και αγώνα επιβίωσης όλων εναντίον όλων ή σε εύκολα συντριβόμενες από την εξουσία εξεγέρσεις (Αργεντινή) ή σε ανώδυνες για το σύστημα εξεγέρσεις που αυτοδιαλύονται (Ισπανία).
Σήμερα, η κοινοβουλευτική χούντα μετατρέπεται ραγδαία σε κανονική χούντα, έστω χωρίς στρατιωτικό μανδύα, ουσιαστικά απαγορεύοντας κάθε ενοχλητική απεργία (πέρα από τις ανώδυνες σπασμωδικές απεργίες που κηρύσσουν οι κομματικοί της εγκάθετοι στα συνδικάτα) και οποιαδήποτε εξίσου ενοχλητική εκδήλωση πραγματικής διαμαρτυρίας. Και εάν το «κίνημα» των «αγανακτισμένων» το υποστήριζαν μέχρι τώρα όλα τα ΜΜΕ μέχρι τον... τ. βασιλιά, αυτό δεν ήταν άσχετο με το ότι είναι ανώδυνο για τις ελίτ, αφού ούτε καν μπόρεσε να σταματήσει τους χουντικούς βουλευτές να συνεχίσουν τη «δουλειά» τους με το Μεσοπρόθεσμο.
Εγινε, λοιπόν, φανερό ότι αν η κλασική δημοκρατία έπασχε από τους δημαγωγούς, η σύγχρονη απόπειρα άμεσης δημοκρατίας πάσχει από το ακόμη σημαντικότερο γεγονός ότι το θεσμικό περιβάλλον του πειράματος αυτού είναι τόσο εχθρικό απέναντί της που την υπονομεύει με κάθε τρόπο - πράγμα που αποδείχνει και το αβάσιμο των απόψεων της ρεφορμιστικής «Αριστεράς», ότι είναι δυνατή η «συμπλήρωση» της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με την άμεση δημοκρατία, συμπλήρωση που θρασύτατα χαρακτηρίζεται μάλιστα και ως «κλασική δημοκρατία»!1
Το ίδιο δηλαδή το γεγονός της ύπαρξης οργανωμένων κομμάτων, ιδιαίτερα κοινοβουλευτικών με άφθονους χρηματικούς και ανθρώπινους πόρους που έχουν τη δύναμη να «καπελώνουν» τη συνέλευση με διάφορες μεθοδεύσεις, είναι καθοριστικό.
Εύκολα οι πολυποίκιλες «γραμματείες», που θεωρητικά είναι ανοικτές σε όλους, στην πράξη επανδρώνονται από αυτούς που έχουν τη σχετική άνεση χρόνου (κάτι ήξερε ο Περικλής που εισήγαγε το σύστημα των αποζημιώσεων)! Ιδιαίτερα μάλιστα όταν, όπως καταγγέλθηκε επανειλημμένα στα ιντιμίντια αλλά και αλλού (2), αυτές έχουν τη δυνατότητα ουσιαστικά να καθορίζουν τόσο το πώς διαμορφώνονται τα θέματα προς συζήτηση στη συνέλευση όσο και τους «ειδικούς» που καλούνται για κρίσιμα θέματα, όπως τα αίτια της σημερινής κρίσης, προκαθορίζοντας έτσι τις μελλοντικές αποφάσεις της.
Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι τη στιγμή που στις τελευταίες μαζικές συγκεντρώσεις σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας έκαιγαν τη σημαία της Ε.Ε. και το αντι-Ε.Ε. κίνημα φουντώνει σε όλη την Ελλάδα, «κατά σύμπτωση», η έξοδος από την Ε.Ε. για όλους τους ειδικούς που κλήθηκαν στο Σύνταγμα ήταν ταμπού...
Πηγή:
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos
1. Costas Douzinas, «This is classic democracy», «Guardian», 16/6/2011 2. Βλ. «Ο εξευτελισμός της "άμεσης δημοκρατίας" στο Σύνταγμα από την ανίερη συμμαχία ρεφορμιστικής και πατριωτικής "Αριστεράς"», 10/6/2011, http://www.inclusive democracy.org/brochures/2011.06.09__exeftelismos_amesis_dimokratias.html
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=285426
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου