ΑΡΝΙΕΜΑΙ

Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
οι άλλοι να βαστάνε τα σκοινιά
αρνιέμαι να με κάνουν ό,τι θένε
αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά.

Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
να είσαι συ και να μην είμαι εγώ
που τη δική μου μοίρα διαφεντεύεις
με τη δική μου γη και το νερό.

Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
να βλέπω πια το δρόμο μου κλειστό
αρνιέμαι να 'χω σκέψη που σωπαίνει
να περιμένει μάταια τον καιρό.

ΑΡΝΙΕΜΑΙ

Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Μουτζώνουν τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα...

Αποφάσισα να συμμε­τάσχω κι εγώ στο μεγάλο αυτό «πάρτι» των αγανακτισμένων πολιτών στις πλατείες μας. Ένα «πάρτι» που ξεκίνησαν οι αγανακτι­σμένοι πολίτες της Ισπανίας. Και που με ένα απλό πανό, «ησυχία οι 'Ελληνες κοιμούνται», μας ξύπνησαν.

Τις τελευταίες μέρες, βλέπονται στις ειδήσεις την αθρόα συμμετοχή των πολιτών σε αυτήν τη διαμαρτυ­ρία, ένιωσα πως θέλω να συμμετά­σχω κι εγώ σε αυτήν την ήρεμη κι­νητοποίηση που δεν έχει κομματικά χρώματα, δεν έχει σκοπιμότητα, δεν αφορά το άτομο αλλά την πλειοψη­φία μιας «υποτιθέμενης» δημοκρατικής κοινωνίας με στόχο την επα­νεκκίνηση της Δημοκρατίας.

Από τη στιγμή που βγήκα από τον ηλεκτρικό στο Μοναστηράκι, το κλί­μα ήταν έντονα φορτισμένο θετικά από εκείνους τους ανθρώπους που τις προηγούμενες μέρες ανεβοκατέ­βαιναν τους δρόμους της Αθήνας σκυθρωποί, φοβισμένοι, κουρα­σμένοι τρέχοντας να προλάβουν την καθημερινότητα που τους έχει υπερκεράσει τα τελευταία χρόνια.

Άνεργοι, συνταξιούχοι, οικογε­νειάρχες, μικρά παιδιά, φοιτητές, διανοούμενοι, όλοι! Όλοι όσοι νιώθουν ότι εξαπατήθηκαν και τους κλάπηκε βίαια η ποιότητα της ζωής τους. Όσοι χάνουν την ελπίδα για το χαρούμενο αύριο.

Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι, τώρα εί­χαν τα κεφάλια ψηλά. Δεν έτρεχαν! Είχαν σταθεί εκεί, στην πλατεία Συντάγματος γεμίζοντας την ασφυκτι­κά. Άλλοι κρατώντας ένα μπουκάλι νερό, άλλοι ένα πλακάτ με συνθή­ματα κατά του Γ. Παπανδρέου, του Πάγκαλου και του Μνημονίου. Άλ­λοι με σημαίες ελληνικές, αλλά και της Ισπανίας και της Αργεντινής. Άλ­λοι με κατσαρολάκια και μπρίκια χτυπώντας τα με ρυθμό, και όλοι αυτοί, μα όλοι, με το άλλο χέρι να μουντζώνουν τη Βουλή φωνάζοντας δυνατά μια απλή λέξη: «Κλέφτες, κλέφτες...», φωνάζοντας δυνατά για την έντονη παραποίηση των θε­σμών της Δημοκρατίας. Ξεχειλίζο­ντας από αισθήματα οργής και αδι­κίας για την ατιμωρησία αυτών που ευθύνονται για τα τόσα χρόνια ψευ­τιάς και υπερχρέωσης του λαού τούτου.