Ένα τραγούδι διαμαρτυρίας για τον Δημήτρη
Ο τραγουδοποιός Joaquín Carbonell αφιερώνει μια μουσική σύνθεση στον Έλληνα συνταξιούχο που αυτοκτόνησε απέναντι από το ελληνικό κοινοβούλιο.
Ο Δημήτρης Χριστούλας αυτοκτόνησε στις 4 Απριλίου στην Αθήνα, απέναντι από το ελληνικό κοινοβούλιο. Ήταν 77 χρονών και αρνούνταν να ψάξει τροφή στα σκουπίδια. «Δε θα αφήσω χρέη στο παιδί μου», φώναξε πριν πατήσει τη σκανδάλη. Συγκινημένος από το δράμα του Δημήτρη Χριστούλα, ο τραγουδοποιός Joaquín Carbonell συνέθεσε ένα τραγούδι για να τιμήσει τη μνήμη του.
«Δεν έχω καμία φιλοδοξία με αυτό το τραγούδι. Θέλω μόνο να διηγηθώ μια ιστορία που μπορεί να συγκινήσει τον κόσμο και να τον ευαισθητοποιήσει σε σχέση με την πραγματικότητα που ζούμε γύρω μας», δήλωσε ο Carbonell στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Efe. Αυτό το τρομερό γεγονός έσπρωξε τον τραγουδοποιό να γράψει ένα κομμάτι, σε τρεις μόλις ώρες, μια μέρα μετά που έμαθε το νέο και με τρόπο αρκετά υποτυπώδη, μόνο με τη συνοδεία μιας κιθάρας.
Στη συνέχεια, έγινε πρόταση στον Carbonell να ηχογραφήσει το κομμάτι με καλύτερες τεχνικές συνθήκες και εκείνος κάλεσε συναδέλφους του για να τον συνοδεύσουν. Στις 3 Μαΐου, ο Carbonell ηχογράφησε το κομμάτι μαζί με άλλους δεκαπέντε μουσικούς, μεταξύ των οποίων βρίσκουμε κάποιους βετεράνους καλλιτέχνες όπως ο Pablo Guerrero, αλλά, κυρίως, νέους και άγνωστους μουσικούς που τώρα ξεκινούν τη σταδιοδρομία τους στο χώρο.
Canción para Dimitris
Refugio de palomas
Luz violeta de pincel
La mañana griega se sintió volar
Serena la cigarra
Se aturdió bajo el mantel
Que guardaba un desayuno tan vulgar
Luz violeta de pincel
La mañana griega se sintió volar
Serena la cigarra
Se aturdió bajo el mantel
Que guardaba un desayuno tan vulgar
La higuera vio la fuente
Y brotó luz de la miel
Son las ocho y los dioses ya no están
Dimitris es agudo
Un anciano de papel
Una voz que clama al mundo sin gritar
Y brotó luz de la miel
Son las ocho y los dioses ya no están
Dimitris es agudo
Un anciano de papel
Una voz que clama al mundo sin gritar
A veces el destino nos empuja hacia el final
Rompiendo las señales de aparcar
Un tiro no es un ruido es como una catedral
Que se esfuma entre la niebla de cristal
Rompiendo las señales de aparcar
Un tiro no es un ruido es como una catedral
Que se esfuma entre la niebla de cristal
Dimitris busca el árbol
Y Sintagma es el lugar
Al frente el Parlamento Nacional
Empuña una pistola
En un gesto tan vulgar
Que no llama la atención del personal
Y Sintagma es el lugar
Al frente el Parlamento Nacional
Empuña una pistola
En un gesto tan vulgar
Que no llama la atención del personal
“No quiero su limosna
Hoy me rindo sin luchar
No buscaré comida en un corral”.
Los cielos se cerraron
Y la tierra fue a llorar
Era abril en cada punto cardinal
Hoy me rindo sin luchar
No buscaré comida en un corral”.
Los cielos se cerraron
Y la tierra fue a llorar
Era abril en cada punto cardinal
A veces el destino nos empuja hacia el final
Rompiendo las señales de aparcar
Un tiro no es un ruido es como una catedral
Que se esfuma entre la niebla de cristal
A veces el destino nos empuja hacia el final
Rompiendo las señales de aparcar
El portavoz del Fondo Monetario Gerry Rice
Confesó que estuvo a punto de llorar
http://www.ispania.gr/eidhseis/genikes/3631-ena-tragoudi-diamartyrias-gia-ton-dimitri
Rompiendo las señales de aparcar
Un tiro no es un ruido es como una catedral
Que se esfuma entre la niebla de cristal
A veces el destino nos empuja hacia el final
Rompiendo las señales de aparcar
El portavoz del Fondo Monetario Gerry Rice
Confesó que estuvo a punto de llorar
http://www.ispania.gr/eidhseis/genikes/3631-ena-tragoudi-diamartyrias-gia-ton-dimitri
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου