Το
γερμανικό πείσμα και η δίκαιη ελληνική επιμονή
Του ΧΡΗΣΤΟΥ Θ.
ΜΠΟΤΖΙΟΥ Πρέσβη ε.τ.
Μετά τις βουλευτικές
εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, που ανέδειξαν νικητή τον δημοκρατικό, αριστερό
ΣΥΡΙΖΑ που ήδη συγκυβερνάει με τους ΑΝΕΛ, εξελίσσεται ένα περίεργο μπρα-ντε-φερ μεταξύ Ελλάδας και δανειστών με άγνωστη, προς
το παρόν, κατάληξη. Το επίθετο «περίεργο» χρησιμοποιείται επειδή τα δύο μέρη
δεν είναι ισοδύναμα. Από τη μία μεριά η μικρή, σχετικά, χώρα Ελλάδα -αλλά πολύ
σημαντικότερη από γεωπολιτικής άποψης- που η οικονομική της δύναμη ισοδυναμεί
μόλις στο 2,5-3% εκείνης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και από την άλλη οι δανειστές με
πρωταγωνίστρια τη Γερμανία και εκφραστή της τον άκαμπτο υπουργό των Οικονομικών
Βόλφκανγκ Σόιμπλε. Αν και οι διαφορές με τους δανειστές είναι πρωτίστως
οικονομικής φύσης, ουδενός διαφεύγει της προσοχής ότι πίσω από αυτές κρύβεται και
η πολιτική διάσταση που είναι η άλλη όψη του ιδίου νομίσματος.
Στο οικονομικό θέμα, οι
δανειστές στηρίζονται και επικαλούνται την αρχή pacta sunt servanta* απαιτώντας
την τήρηση όλων των συμφωνιών που έχουν συναφθεί με τις προηγούμενες ελληνικές
κυβερνήσεις, τις οποίες η παρούσα κυβέρνηση ναι μεν δεν τις αρνείται (κυρίως ως
προς το χρέος), ωστόσο υποστηρίζει -με βάσιμα επιχειρήματα- ότι αδυνατεί να
συνεχίσει την εφαρμογή της πολιτικής λιτότητας και των δεσμεύσεων των Μνημονίων
που έχουν οδηγήσει στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και τον οικονομικό και
κοινωνικό στραγγαλισμό των πολιτών. Ζητάει επαναδιαπραγμάτευση του χρέους
έχοντας στο οπλοστάσιο της ισχυρά επιχειρήματα, όπως την ανυπαρξία θεσμικών
δεσμεύσεων για παρατεταμένη λιτότητα η οποία αντιβαίνει στην αρχή της σύγκλισης
των οικονομιών, της κοινοτικής αλληλεγγύης και της κοινωνικής συνοχής μεταξύ
των χωρών-μελών της Ένωσης. Μέχρι στιγμής δεν διαφαίνονται κάποιες διαθέσεις,
κυρίως από το Βερολίνο, για σοβαρή διάθεση εύρεσης λύσης αμοιβαίου οφέλους. Οι
κυβερνήσεις των περισσοτέρων χωρών-μελών αποφεύγουν να συμπαρασταθούν ανοιχτά
στην Ελλάδα παρά την έκδηλη συμπαράσταση των λαών, ιδιαίτερα της Ισπανίας, της
Ιταλίας, της Πορτογαλίας κ.ά.
Αξιοσημείωτη η δημόσια και
σαφής θέση του αμερικανού Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα ότι δεν μπορεί να συνεχίζεται
μια πολιτική λιτότητας που έχει ήδη γονατίσει τον ελληνικό λαό. Το ερώτημα που
αυθόρμητα γεννάται είναι τι βαρύνει περισσότερο στην πείσμονα στάση του
Βερολίνου. Η οικονομική ή η πολιτική διάσταση του θέματος; Χωρίς να
παραγνωρίζεται η πρώτη, δηλαδή οι φόβοι ότι ικανοποιώντας τα ελληνικά αιτήματα
θα δημιουργηθεί προηγούμενο για όμοιες διεκδικήσεις και από άλλες χώρες του
Ευρωπαϊκού Νότου, ισχυρές παραμένουν οι υποψίες ότι το Βερολίνο υπολογίζει πολύ
και τις πολιτικές επιπτώσεις. Πιθανόν να σκέπτονται ότι ικανοποιώντας, έστω και
εν μέρει, την Αθήνα, δίνουν πόντους σε μία αριστερή κυβέρνηση ενισχύοντας
εμμέσως και άλλες αντίστοιχες πολιτικές δυνάμεις του Ευρωπαϊκού Νότου. Ήδη
θεωρείται βέβαιη η άνοδος του Podemos στην Ισπανία. Πολιτικές ανακατάταξεις
-αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση- μπορεί να σημειωθούν στη Γαλλία, αλλά και
στη Μ. Βρετανία. Οι πιθανές αυτές εξελίξεις ενδέχεται να ανησυχούν το Βερολίνο
ότι μπορεί να σηματοδοτήσουν την αρχή της αμφισβήτησης της γερμανικής ηγεμονίας
στην Ευρώπη στον τρόπο που έχει αναδειχθεί και τόσο εύγλωττα και τεκμηριωμένα
αναλύεται στο γνωστό βιβλίο «Ελλάδα αποικία χρέους» του σημερινού έλληνα
υπουργού Εξωτερικών καθηγητή Νίκου Κοτζιά.
Πολλούς στην Ευρώπη
εξακολουθεί να φοβίζει το γερμανικό ιστορικό παρελθόν. Ασφαλώς οι Γερμανοί δεν
μπορεί να ζουν εσαεί με αυτό το βάρος που ως λαός δεν ευθύνονται. Αρκεί όμως να
μη θέλουν να το επιβεβαιώσουν με τις θέσεις τους. «Ου μετανοείν, αλλά προνοείν
χρη τον άνδρα τον σοφόν», έλεγε ο Δημοσθένης. Οι ευρωπαίοι ηγέτες ας το
στοχαστούν. Να βρεθεί μια κοινού οφέλους λύση στα αιτήματα της ελληνικής
κυβέρνησης. Το διακύβευμα είναι το μέλλον της ευρωπαϊκής ενότητας.
"ΤΟ
ΠΑΡΟΝ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου