ΛΟΥΚΑΣ ΣΙΔΕΡΑΣ: Οσα έζησα δίπλα στον Ντέμη Ρούσσο

ΛΟΥΚΑΣ ΣΙΔΕΡΑΣ: Ο ΝΤΡΑΜΕΡ ΤΩΝ APHRODITE'S CHILD ΘΥΜΑΤΑΙ

Οσα έζησα δίπλα στον Ντέμη Ρούσσο

 

Γεννιέται άραγε κανείς μεγάλος καλλιτέχνης ή γίνεται; Παρακολουθώντας, βήμα βήμα, τη διαδρομή του Ντέμη Ρούσσου, ο οποίος έφυγε πριν από λίγες ημέρες σε ηλικία 68 ετών, αντιλαμβάνεται κανείς πως υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που, μοιραία, το ταλέντο τους αλλά και η ίδια η ζωή τούς οδηγούν στην κορυφή.

Ντέμης Ρούσσος : Η «βελούδινη φωνή» δεν μένει πια εδώ. Οι μέρες δόξας των Aphrodite's Child θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη των συνεργατών και των θαυμαστών του.Λουκάς Σιδεράς : Ιδρυτικό μέλος και μπασίστας της μπάντας. Είχε συνεργαστεί με τον Ντέμη Ρούσσο στους Idols και στη συνέχεια δημιούργησαν τους Βeatniks. Βαγγέλης Παπαθανασίου:Ηταν τα «πλήκτρα» του γκρουπ που ιδρύθηκε το 1967. Αργότερα, ως Vangelis κατέκτησε τον κόσμο με τα ορχηστρικά άλμπουμ του.

Ιδιαίτερες στιγμές και άγνωστα περιστατικά από αυτή την ξέφρενη πορεία προς τη διεθνή αναγνώριση διηγείται στο «Εθνος της Κυριακής» ο Λουκάς Σιδεράς, ο ντράμερ των Aphrodite's Child, του συγκροτήματος με το οποίο ο Ντέμης Ρούσσος έγραψε τις πρώτες χρυσές σελίδες της λαμπρής ιστορίας του.

Μπορεί να μοιάζει απίστευτο, αλλά ο Ντέμης Ρούσσος δεν τραγουδούσε στην αρχή της μουσικής διαδρομής του. Πέρασαν κάποια χρόνια μέχρι να ανακαλύψουν πρώτα οι άλλοι κι έπειτα ο ίδιος το χάρισμα της υπέροχης αυτής φωνής. Ο Λουκάς Σιδεράς μάς αποκαλύπτει πότε και πώς άρχισε να τραγουδά: «Ο Ντέμης ήρθε στην Ελλάδα από την Αλεξάνδρεια σε ηλικία 15 χρόνων. Σ' αυτή την ηλικία ξεκίνησε να παίζει με διάφορα συγκροτήματα ως μουσικός, έπαιζε μπάσο. Αρχικά συνεργάστηκε με τους Idols και μετά κάναμε οι δυο μας ένα συγκρότημα που λεγόταν Beatniks. Παίζαμε τότε σ' ένα υπόγειο κλαμπάκι στην πλατεία Αμερικής. Κάποιες στιγμή, ενώ κάναμε πρόβες, ο Ντέμης πήρε μια κιθαρίτσα κι άρχισε να τραγουδά το ?The House of The Rising Sun?. Μείναμε όλοι ξεροί, κόκαλο. Από εκείνη τη μέρα και μετά τον προτρέπαμε να τραγουδάει όλο και περισσότερα κομμάτια. Κάπως έτσι ξεκίνησε ο Ντέμης να τραγουδά». Κάπως έτσι γεννήθηκε ή μάλλον αποκαλύφθηκε η φωνή που έμελλε να κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο.

Το 1967 ο Βαγγέλης Παπαθανασίου μαζί με τον Ντέμη Ρούσσο, τον Λουκά Σιδερά και τον Αργύρη «Silver» Κουλούρη δημιούργησαν ένα νέο γκρουπ, τους Aphrodite's Child. Οι πιτσιρικάδες πίστευαν στις δυνάμεις τους και στις πρωτοποριακές ιδέες τους, παρά το ότι στο ξεκίνημά τους δεν εισέπρατταν σχεδόν καμία στήριξη, το αντίθετο μάλιστα: «Δουλέψαμε αρκετό καιρό στην Ελλάδα, με στόχο να μαζέψουμε κάποια λεφτά για να καταφέρουμε να φύγουμε στο εξωτερικό. Πιστεύαμε πολύ και στις δυνάμεις μας και στη μουσική μας και στο συγκρότημα. Ο μουσικός περίγυρος βέβαια μάς λοιδoρούσε έντονα εκείνη την εποχή. "Ποιοι νομίζουν ότι είναι αυτοί και θέλουν να πάνε και στο εξωτερικό;" έλεγαν. Εμείς βέβαια δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Παίζαμε σε διάφορα κλαμπάκια, κυρίως στο Χίλτον, και είχαμε στείλει κάποια demo μας στην Αγγλία. Ενας Αγγλος μάνατζερ ενδιαφέρθηκε και μας κάλεσε να πάμε εκεί» θυμάται ο Λουκάς Σιδεράς.

Δίπλα στον Ελτον Τζον το 1981 και αφού είχε κατακτήσει τα βρετανικά τσαρτ.

Το πρώτο ταξίδι στην Αγγλία βέβαια ήταν κάτι παραπάνω από επεισοδιακό: «Πήραμε με τον Ντέμη το τρένο, φορτώσαμε δυο βαλίτσες, χωρίς όργανα, και ξεκινήσαμε για την Αγγλία. Ο Βαγγέλης θα ερχόταν τις επόμενες μέρες. Επειδή την εποχή εκείνη τα πράγματα ήταν δύσκολα με την κάρτα διαμονής, δεν έπρεπε κανείς να καταλάβει ότι ήμασταν επαγγελματίες μουσικοί. Γι' αυτό και δεν πήραμε όργανα μαζί μας και μάς είχαν συμβουλεύσει να μην έχουμε πάνω μας και καμιά φωτογραφία από το συγκρότημα. Ο Ντέμης όμως δεν ακολούθησε τις οδηγίες και είχε κρύψει μια φωτογραφία στο εσώρουχό του. Την εντόπισαν και μάλιστα εντόπισαν κι εμένα που περίμενα σε διαφορετική σειρά. Πήραν τα διαβατήριά μας, έβαλαν έναν μαύρο σταυρό, που σήμαινε ότι δεν μπορούσαμε να ξαναμπούμε στην Αγγλία και μάς έστειλαν πίσω...».

Η απογοήτευση των νεαρών μουσικών ήταν μεγάλη, αλλά δεν το έβαλαν κάτω. Δεν ήθελαν επ' ουδενί να γυρίσουν στην Ελλάδα, χωρίς να έχουν καταφέρει κάτι. Πήγαν λοιπόν στο Παρίσι και περίμεναν μέχρι ο Αγγλος μάνατζερ να τους βγάλει τις άδειες εργασίας, οι οποίες όμως καθυστέρησαν πολύ να φθάσουν: «Περιμέναμε επτά - οκτώ μήνες και τίποτα. Ευτυχώς είχαμε μαζέψει κάποια λεφτά από την Ελλάδα και μπορούσαμε να ζήσουμε.

Ο Λουκάς Σιδεράς, ένα από τα Παιδιά Της Αφροδίτης.

Κάπου εκεί, κι ενώ τα λεφτά άρχιζαν να τελειώνουν, ο διευθυντής της Phillips, o Νίκος Αντύπας, τηλεφώνησε στους Γάλλους παραγωγούς της Mercury και τους μίλησε για μας. Μας πρότειναν λοιπόν να κάνουμε μια διασκευή της κλασικής μελωδίας του Γερμανού συνθέτη Πάχελμπελ. Ηταν το «Rain and Tears». Αρχίσαμε να παίζουμε και σ' ένα κλαμπ έξω απ' το Παρίσι. Πήγαμε να παίξουμε για ένα βράδυ και μείναμε έναν μήνα. Σιγά σιγά αποκτήσαμε τον δικό μας μάντατζερ κι αρχίσαμε εμφανίσεις σε Παρίσι, Γενεύη και αλλού».

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι τρεις Ελληνες μουσικοί δεν ήθελαν να κάνουν αυτήν την πρώτη διασκευή. «Εμείς είχαμε άλλα σχέδια» θυμάται ο Αργύρης Κουλούρης. Τελικά, όμως, κατάφεραν να τους πείσουν και το τραγούδι τους «Rain and Tears», παρότι είχε αγγλικούς και όχι γαλλικούς στίχους, έγινε πολύ μεγάλη επιτυχία στη Γαλλία. Ηταν η εποχή των ιστορικών γεγονότων του Μάη του '68.

Ο Ντέμης Ρούσσος με τη Νάνα Μούσχουρη.

Το σινγκλ με το τραγούδι του ελληνικού συγκροτήματος είναι το τελευταίο που εκδίδει το γαλλικό εργοστάσιο δίσκων πριν κλείσει για τη γενική απεργία. Κι έτσι το «Rain and Tears» ακούγεται συνέχεια στο ραδιόφωνο και γίνεται το σάουντρακ της επανάστασης!

Οι αντιδράσεις

Ωστόσο, η καθολική αναγνώριση ήρθε το 1972 με τον θρυλικό δίσκο «666», το ψυχεδελικό αριστούργημα που πούλησε περισσότερα από 20 εκατ. αντίτυπα σ' όλο τον κόσμο: «Ο δίσκος αυτός, σαν κόνσεπτ, υπήρχε στο μυαλό μας εξ αρχής. Γι' αυτό και τα προηγούμενα τα ξεπετάξαμε πολύ γρήγορα. Οι αντιδράσεις της δισκογραφικής εταιρείας βέβαια για το "666" ήταν τεράστιες. Μας είχαν βάλει, βλέπετε, σε τροχιά εμπορικής επιτυχίας και δεν ήθελαν να χάσουν τα κέρδη. Λες και δεν είχαν βγάλει τόσα από μας... Ευτυχώς, εκείνη την εποχή είχαμε αποκτήσει δύναμη και μπορούσαμε να επιβάλουμε αυτό που θέλαμε. Τους ζητήσαμε στούντιο για έναν χρόνο για να κάνουμε ό,τι θέλουμε και δεν τους αφήσαμε ούτε μία μέρα να μπουν στις ηχογραφήσεις. Οταν τελειώσαμε λοιπόν και ήρθαν να ακούσουν, χλόμιασαν. Δεν τον προώθησαν ποτέ αυτόν τον δίσκο. Κι όμως αυτός ο δίσκος πούλησε πάνω από 20 εκατ. αντίτυπα και έγινε Νο1 σε όλα τα αμερικανικά ραδιοφωνικά τσαρτ!» περιγράφει ο Λουκάς Σιδεράς.

Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων περνούσαν συχνά-πυκνά από το στούντιο η Ειρήνη Παπά και ο Γιάννης Τσαρούχης. Η πρώτη συμμετείχε ερμηνευτικά στον δίσκο τραγουδώντας κάποιους στίχους σε μια εξαιρετικά φορτισμένη κατάσταση κι ο δεύτερος έκανε την απαγγελία στο κομμάτι «Ofis». Η παρουσία του Γιάννη Τσαρούχη στον χώρο μόνο απαρατήρητη δεν περνούσε: «Ο Γιάννης Τσαρούχης, που συμμετείχε στον δίσκο ως αφηγητής, ερχόταν στο στούντιο, κάναμε ατελείωτες συζητήσεις, άκουγε τα κομμάτια και σχολίαζε διαρκώς, με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Ηταν απίστευτος άνθρωπος. Τέτοιο μυαλό δεν έχω ξανασυναντήσει στη ζωή μου» παραδέχεται ο ντράμερ του συγκροτήματος.

Κάπου εκεί, στο απόγειο της δόξας τους, οι Aphrodite's Child διαλύθηκαν. Ο καθένας ακολούθησε τον δικό του ξεχωριστό δρόμο. Πολλοί αναρωτήθηκαν για τους λόγους που οδήγησαν το συγκρότημα σε διάλυση. Τι σημασία έχει όμως; Ενα είναι το μόνο σίγουρο, σύμφωνα με την εξομολόγηση του Λουκά Σιδερά: «Αυτό το γκρουπ δεν τσακώθηκε ποτέ. Δεν ανταλλάξαμε ποτέ μεταξύ μας ούτε μια άσχημη κουβέντα».

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΚΟΥΚΑ
akouka@pegasus.gr
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22784&subid=2&pubid=64132909