Τάκης Κατσιμάρδος : Φοβικές φωνές

Κατανοητή καθ' όλα η αριστερή κριτική προς τη νέα κυβέρνηση, αν και πρωθύστερη. Πέραν αυτού, μια βασική κριτική της κριτικής θα μπορούσε να συνοψιστεί στο απλοϊκό ότι... την εξουσία δεν έχουν καταλάβει τα Σοβιέτ της Αθήνας. Αλλά μια κυβέρνηση «κοινωνικής σωτηρίας». Σε μια φάση που μόλις άρχισε, αναμένεται σχετικά μακρά και δέχεται από την πρώτη στιγμή ασφυκτικές πιέσεις και εκβιασμούς από δανειστές-εταίρους. Ετοιμους από καιρό να την κατασπαράξουν, αν δεν πετάξει στα σκουπίδια τη λαϊκή εντολή. Ακατα­νόητη μέχρι παραλογισμού, όμως, είναι πολύ συχνά η στάση μεγάλου μέρους των κάθε είδους μνημονιακών δυνάμεων. Οχι τόσο και κυρίως των πολιτικών-κομματικών φορέων της ευρω-λιτότητας, οι οποίες δίνουν μάχες οπισθοφυλακών για επιβίωση στο νέο μετα-μνημονιακό, ούτως ή άλλως, καθεστώς. Οσο επιφανών ή αφανών μελών της ευρύτατης «συμμαχίας των προθύμων». Των ίδιων που ξιφουλκούσαν υπέρ των μονόδρομων και της βιβλικής καταστροφής χωρίς μνημόνιο και τρόικα. Σαν να έπεσαν από τις... κορυφές της ιδεολογικής ηγεμονίας και μένουν κατάχαμα παραζαλισμένοι.

Θα ήταν αδικία, βεβαίως, να μην αναγνωριστεί στην αξιωματική αντιπολίτευση, τουλάχιστον, το φυσικό δικαίωμα να αμφισβητεί τη συντριπτική ήττα και να κατασκευάζει άλλοθι. Εστω διάτρητα ή κινούμενα σε μια εικονική Ελλάδα και όχι σπάνια καταγέλαστα. Ακόμη και να ταυτίζεται με τις απαιτήσεις των δανειστών, ελπίζοντας σε κάποιο «ατύχημα». Δικαίωμά της να εργάζεται για την «αριστερή παρένθεση», την οποία τόσο αριστοτεχνικά και μοχθηρά προετοίμασε επί χάρτου, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στον λαό και στη χώρα. Δικαίωμά της, επίσης, να τρέφεται με την αυταπάτη ότι μπορεί να κληθεί, τάχα, ως «παράκλητος» για να ξανασώσει τη χώρα. Δυστυχώς, για τους δημοκρατικούς και κοινοβουλευτικούς θεσμούς, δεν έχει συμβιβαστεί ακόμη με το νέο περιβάλλον. Κατόπιν τούτου είναι πολυτέλεια για την ηγεσία της να αντιληφθεί ότι ακόμη και σε περίπτωση κυβερνητικής αποτυχίας η ίδια είναι καταδικασμένη τελεσίδικα. Εκείνο που εκπλήσσει είναι το μέγεθος και το βάθος του μετατραυματικού σοκ που φαίνεται να έχουν υποστεί ουκ ολίγοι διανοούμενοι, δημόσια πρόσωπα, πανεπιστημιακοί, δημοσιολογούντες, οικονομολόγοι και οικονομολογούντες κ.ά.

Σε πλήρη σύγχυση κάποιοι έχουν φθάσει στο σημείο να μη διακρίνουν διαφορά μεταξύ ευρωπαϊκής Γερμανίας και γερμανικής Ευρώπης. Τελευταίο πεδίο δόξης λαμπρό η κατακεραύνωση των λαϊκών κινητοποιήσεων και εννοιών, όπως η εθνική αξιοπρέπεια και ο πατριωτισμός. Δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι η κοινωνία δεν τους ακούει. Εχει κλείσει τα αυτιά σε φοβικές και ενοχικές φωνές, που ψάχνουν να ακουστούν μέσω της ελίτ Βερολίνου και Βρυξελλών.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=28326&subid=2&pubid=64140608