Αλέξανδρου Μωραϊτίδη : ΟΙ ΑΣΤΑΚΟΙ

ΟΙ ΑΣΤΑΚΟΙ*

- Αστακοί! Αστακοί! Ζωντανοί αστακοί:

Είναι  πολύ,  φυσικόν  εγώ,  ο  οποίος κατάγομαι  από αστακοφόρον νήσον, να συγκινούμαι περισσότερον απο τας φωνάς των πλανοδίων πωλητών των αστακών. Αφήνω τότε την εργασιαν μου και σπεύδω προς το παράθυρον, ίνα απολαύσω δια των οφθαλμών μου τα θαλασσινά της πατρίδος μου.

Και φαντάζομαι τότε το εκλεκτόν αυτό οστρακόδερμον όχι εις την αθηναϊκήν ιχθυαγοράν, άλλ' εις την μοσχοβολούσαν ακτήν της νήσου μου, εις την πρώραν αλιευτικού πλοιαρίου. Βλέπω με την φαντασίαν μου διαφόρου ηλικίας και μεγέθους αστακούς, εφήβους, νεοσύλλεκτους ή γηραιούς, ολόκληρον λόχον. Όλοι  είναι  ωπλισμένοι, όλοι  μου  φαίνονται  ότι   αναπαύονται, ως να ήρχοντο από μεγάλα στρατιωτικά γυμνάσια, επάνω εις την πρώραν του πλοίου. Θαυμάζω τους αγκυλωτούς και γαμψώνυχους αμέτρητους πόδας των - δέκα έκαστος!

Όλοι είναι ωπλισμένοι με τον ακανθώδη, οπλισμόν, τα πιστόλια των, τα μαχαίρια των, τα γιαταγάνια των; Και όλοι είναι θωρακοφόροι προστατευόμενοι από ακανθωτόν θώρακα, ο οποίος περιβάλλει ισχυρώς τα νώτα των, από ουράν αστρακοειδή και δυο αεικίνητους κεραίας εμπρός μακράς ως δύο δόρατα.

Ώ! εκείνος ό χρωματισμός των! Τί μαγεία! Όλαι αί ευγενέστεραι αποχρώσεις του πορφυρού.

- Αστακοί! Αστακοί! Ζωντανοί αστακοί!

Παρετήρησα ότι αί φωναί αύται των πλανοδίων πωλητών αντηχούν συνήθως κατά Παρασκευήν. Διότι την ήμέραν αυτήν καταπλέει το ατμόπλοιον από την Σκύρον, την κατ' εξοχήν αστακοτρόφον νήσον.

Ίσως να υπήρξεν αρχαίος μύθος περί γενεαλογίας των αστακών, ο όποιος να ελησμονήθη. Ασφαλώς ο μύθος αυτός θα έλεγεν « ότι ο Κίμων, καθυποτάξας ποτέ την νήσον Σκυρον υπό την αθηναικήν κυριαρχιαν, έπνιξε όλους τους αρχαίους της νήσου κάτοικους, τους άγριους Δόλοπας, παραδοθέντας ενόπλως εις αυτόν. Ίσως οι Δόλοπες ούτοι, κατά τον μύθον, να είναι οι σύγχρονοι αστακοί ». Εκείθεν θα διεδόθη το οστρακόδερμον τούτο θαλασσινόν εις όλας τας Σποράδας, εις όλας τας νήσους του Αρχιπελάγους και εις τας λοιπας τής Ελλάδος παραλίας.

Άλλ' εις τήν Σκύρον η αλιεία των αστακών είναι πλουσιωτατη. Εις τήν ερημικήν εκεινην θάλασσαν τής νήσου διαιτώνται χιλιάδες χιλιάδων αστακοί. Γίνεται δε ως εξής η αλιεία των:

Οι αλιείς έχουν εκεί επίτηδες δίκτυα δι' αστακούς με μεγάλας οπάς, δια των οποίων συλλαμβάνονται τα θαυμάσια αυτά θαλασσινά ευκολώτατα, όταν εξέρχωνται εις βοσκήν. Τα δε όπλα των εκείνα τα πολλά και φοβέρα, οι γαμψοί όνυχες και αι άλλαι άκανθοι του θώρακος των, χρησιμεύουν μόνον δια την ασφαλεστέραν σύλληψίν των.

Τους  αιχμάλωτους  των   αυτούς  τους   μεταφέρουν   οι αλιείς και τους ρίπτουν εις θαλάσσιας μάνδρας, τας οποίας επιτηδες έχουν εις τους πλέον ήσυχους όρμους της νήσου, ίνα διατηρώνται ζωντανοί μέχρι της αφίξεως του ατμόπλοιου. Τότε δε τους τοποθετούν με προσοχήν εντός καλάθων μεγάλων, τους οποίους σκεπάζουν δια κλώνων σχοίνων ή άλλων θάμνων.

Όσοι των αλιέων δεν έχουν μάνδρας κρεμούν εις την θάλασσαν αυτούς τους κάλαθους, τους έτοιμους προς εξαγωγήν, μέχρι του κατάπλου του ατμόπλοιου.

Περιεργότερον είναι το θέαμα, όταν εντός της θαλασσίου μάνδρας,   όπου   φυλάσσονται   ελεύθεροι   οι   αιχμάλωτοι αστακοί, εισχώρηση κάνεις οκταπους.

Ούτος είναι ο φοβερώτερος εχθρός των αστακών. Αυτός ό πάνοπλος, ο έχων τόσον βαρύτατον οπλισμόν, ο έχων θώρακα ισχυρότατον με αναρίθμητους άκανθας, καταλαμβάνεται αμέσως υπό ανεξήγητου φοβου προ του μαλακού και άοπλου οκτάποδος. Κάμνει βιαιοτάτας κινήσεις εντός της θαλασσίου μάνδρας. Αναταράσσει το ύδωρ, κινεί απελπισμένος τους πελώριους εκείνους μύστακας του και κτυπά αστραπιαίως την τόσον δεινώς θωρακισμένην ουράν του.

Τόσα δε άλματα αιφνίδια κάμνει εντός του ύδατος, ώστε δια ζωηρότατων τιναγμών ανατινάσσεται έξω εις την ξηράν, όπως σωθή ο δυστυχής στρατάρχης! Διότι ο εισχωρήσας εις την μάνδραν φοβερός εκείνος εχθρός του με την πλαδαράν και ως ζύμην μαλακήν σάρκα του έχει την επιτηδειότητα να περισφίγγη τον δυστυχή αστακόν με τους πλοκάμους του και να τον φονεύη απομυζών τας σάρκας του.

Αλέξανδρος Μωραϊτίδης

*Διατηρήθηκη η γραμματική του αρχικού κειμένου χωρίς την χρήση των πνευμάτων