ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ : Αριστερή «καθαρότητα» με δεξιές ψήφους

Αριστερή «καθαρότητα» με δεξιές ψήφους

 

Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών

Τη, ναζιστικής προελεύσεως και κληρονομιάς, θεωρία των αντιποίνων εφάρμοσε η γερμανική ελίτ και οι ελεγχόμενοι από αυτήν ευρωπαϊκοί μηχανισμοί σε βάρος της ελληνικής κυβέρνησης και του ελληνικού λαού. Τα πολιτικά, ιδεολογικά και οικονομικά αντίποινα εφαρμόσθηκαν για να ακυρώσουν: Πρώτον, τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία απέρριψε την εκβιαστική πρόταση της γερμανικής ηγεσίας, που είχε ως «γραμματοκομιστή» τον Ζ. Κλ. Γιούνκερ και προσέφυγε στο δημοψήφισμα. Δεύτερον, να τσακίσουν την αντίσταση του ελληνικού λαού, που εκδηλώθηκε μέσα από το ιστορικής σημασίας «ΟΧΙ» και να αποδείξουν ότι το 4ο Ράιχ μπορεί να συντρίψει ανελέητα όποιον αμφισβητεί την εξουσία του.

Σε ιδεολογικό επίπεδο, επέβαλαν, μέσα από τον ακραίο εκβιασμό, όρους απαξιωτικούς για την ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ και ταπεινωτικούς για την εθνική μας κυριαρχία. Άμεσος στόχος, η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ με την αποχώρηση της Αριστερής Πλατφόρμας αλλά και των ΑΝΕΛ και βαθύ ρήγμα στη σχέση κυβέρνησης - κοινωνίας… Η πτώση της κυβέρνησης και η διαδοχή της από κάποιους των μνημονιακών αχυρανθρώπων φάνταζε ως νομοτελειακού και άμεσου χαρακτήρα συνέπεια.

Αυτό το «σχέδιο» είχε διατυπώσει ανοικτά ο Μ. Σουλτς αλλά και ο ίδιος ο Β. Σόιμπλε εδώ και μήνες. Και γι' αυτό μέσα από αυτόν τον συνολικό «πολιτικό σχεδιασμό» διαμορφώθηκαν κρίσιμες «περιοχές» της συμφωνίας.

Ενώ το «εξωτερικό πραξικόπημα», που επέβαλε εκβιαστικά ένα τρίτο Μνημόνιο, πέτυχε, το «εσωτερικό πραξικόπημα» είχε επιμέρους «αποτελέσματα»… Η Αριστερή Πλατφόρμα, προβάλλοντας ως απόλυτες αξίες και «αλήθειες» την ιδεολογικοπολιτική καθαρότητα και τις προγραμματικές δεσμεύσεις, απέρριψε το τρίτο Μνημόνιο. Μέχρι εδώ κατανοητή η αντίδραση. Στον αντίποδα όμως πρότεινε ως πρόσφορη και εφικτή εναλλακτική λύση την επάνοδο σε εθνικό νόμισμα και στη συνέχεια ακρωτηρίασε την κυβερνητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία καθιστώντας ουσιαστικά τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση «ομήρους» των κομμάτων που υπηρέτησαν τα Μνημόνια και ενσωματώθηκαν πλήρως στη λογική τους.

Ιδεολογική συνέπεια ή παραίτηση;

* Πρώτη παρατήρηση: Η εκτελεστική εξουσία, η κυβέρνηση, δεν είναι και δεν μπορεί να είναι συνάθροιση, συμπαρουσία «φραξιών» και πολιτικοϊδεολογικών «συνιστωσών». Υπάρχουν συλλογικοί κυβερνητικοί θεσμοί, όπου είναι χρήσιμο και απαραίτητο να διατυπώνονται όλες οι απόψεις και να αντιπαρατίθενται, αλλά τελικώς προκύπτει μια συλλογική απόφαση, μια ενιαία στάση.

Το ίδιο ισχύει για την κοινοβουλευτική πλειοψηφία που στηρίζει την εκτελεστική εξουσία. Όσοι θεωρούν ότι η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ είναι ιδίου θεσμικού και λειτουργικού περιεχομένου με την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ και τις κομματικές συναθροίσεις και διαδικασίες, τότε δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα τη θεσμική - περιεχομενική διάκριση μεταξύ κυβέρνησης και κόμματος. Δεν κατανοούν ότι εκπροσωπούν και διαχειρίζονται τις ανάγκες και τα συμφέροντα ενός ολόκληρου λαού και της χώρας τους και όχι κάποια κομματικά μέλη.

Στην πραγματικότητα, η δοκιμασία διαχείρισης της κεντρικής εξουσίας, η σύγκρουση με πανίσχυρες δομές και συμφέροντα έχει πολύ περισσότερες απαιτήσεις από τις συνελεύσεις σε κομματικές θεσμικές διαδικασίες. Ορισμένοι, μέσα από την επίκληση της ιδεολογικοπολιτικής καθαρότητας, προτιμούν ίσως την επάνοδο στην «κομματική θαλπωρή». Γι' αυτό και ζητούν συνέδρια και διαδικασίες προκειμένου να ικανοποιήσουν τον ιστορικό στόχο τους: Να ανατρέψουν τον Αλ. Τσίπρα και τη «συμβιβασμένη» ηγετική ομάδα και να επιβάλουν, επιτέλους, την άποψή τους ως ηγεμονική στρατηγική στο όποιο κομματικό «υπόλοιπο» απομείνει…

Σχέδιο α': Παράλληλο πρόγραμμα

* Δεύτερη παρατήρηση: Σχέδιο β' δεν υπήρχε και δεν υπάρχει σε μια κατεστραμμένη οικονομία, το τραπεζικό σύστημα της οποίας έχει διαλυθεί μέσα από τις «εργώδεις» προσπάθειες της γερμανικής ελίτ και προσωπικά του Β. Σόιμπλε εδώ και χρόνια. Για να υπάρξει σχέδιο β' πρέπει να υπάρξει πριν απ' όλα σχέδιο α'. Θα πρέπει δηλαδή πριν από όλα η ελληνική οικονομία να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της, να παραχθεί εγχώριος πλούτος, να ανασυγκροτηθεί, έστω και οριακά, η παραγωγή δομή της χώρας.

Είναι φανερό ότι και το νέο Μνημόνιο θα αναπαραγάγει το «σπιράλ θανάτου» και είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει σε ένα Grexit. Αυτό είναι ίσως το «εναλλακτικό» πρόγραμμα εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη που προωθεί η γερμανική ελίτ. Γι' αυτό και είναι απολύτως αναγκαίο να διαμορφωθεί -σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα- ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης που θα διαμορφωθεί επιτελικά και θα αφορά συγκεκριμένους τομείς της οικονομίας και της παραγωγικής δραστηριότητας, οι οποίοι θα παρέχουν συγκριτικά πλεονεκτήματα. Σ' αυτούς τους τομείς θα πρέπει να κατευθυνθούν και να αξιοποιηθούν τα 35 δισ. ευρώ του επενδυτικού πακέτου και να μη γίνουν βορά επιμέρους συμφερόντων.

Είναι συνεπώς απαραίτητο να διαμορφωθεί και να προωθηθεί ένα δεύτερο, ένα «παράλληλο» -και σε αντίρροπη κατεύθυνση κινούμενο- πρόγραμμα που θα αφορά τη σχεδιασμένη ανάπτυξη, τη ρήξη με τις δομές της διαπλοκής, την πάταξη της φοροδιαφυγής και της φοροκλοπής, των μεγάλων φοροφυγάδων που κοσμούν τις διάφορες λίστες και βρίσκονται μέχρι σήμερα στο απυρόβλητο. Μια σειρά τέτοιου είδους παρεμβάσεων μπορεί να έχει σοβαρές θετικές πολιτικές και οικονομικές επιπτώσεις και να ανασχέσει σε έναν σοβαρό βαθμό τις αρνητικές συνέπειες των στρατηγικών της λιτότητας και της διάλυσης των κοινωνικών θεσμών, τις οποίες υπηρετούν τα Μνημόνια. Επιπρόσθετα μπορούν να νοηματοδοτήσουν με θετικό πρόσημο τις ιδεολογικές και κοινωνικές αντιλήψεις της σημερινής κυβέρνησης και να αναβαπτίσουν και να διευρύνουν τη στήριξή της από τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.

Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να υπάρξει σχέδιο β' εάν δεν προωθηθεί και θεμελιωθεί ένα σχέδιο α', ένα σχέδιο παραγωγικής ανάπτυξης και κοινωνικής προστασίας.

Η ιστορική κρίση που διέρχεται σήμερα η ΕΕ με επίκεντρο την Ευρωζώνη, εξαιτίας της φιλοδοξίας της γερμανικής ελίτ να αναβιώσει το όνειρο ενός 4ου Ράιχ, μιας πλήρους πολιτικής, οικονομικής και ιδεολογικής κυριαρχίας πάνω στον ευρωπαϊκό χώρο, καθιστά κάθε είδους πρόβλεψη παρακινδυνευμένη. Είτε η ΕΕ θα αναδιοργανωθεί σε νέα βάση είτε θα οδηγηθεί σε μια νέα καταστροφή.

Τον μόνο ανασχετικό παράγοντα σε μια αρνητική - καταστροφική εξέλιξη αποτελεί η συνειδητοποίηση και δράση των ευρωπαϊκών λαών. Άλλωστε την Ιστορία τη «γράφουν» εκείνοι που αγωνίζονται, που πιστεύουν στο δίκιο τους και όχι εκείνοι που «αποσύρονται» και παραιτούνται. Υπέρτατη αξία, άλλωστε, δεν αποτελούν κάποιες ιδεολογικές αρχές, αλλά ο ίδιος ο συνεχής αγώνας για ελευθερία, αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη. 

 

ΤΟ ΠΑΡΟΝ

ΜΑΚΗ ΚΟΥΡΗ : Τελειωμό δεν έχει το μαρτύριο...

 

Οι... εταίροι δανειστές δεν πρόκειται να μας αφήσουν... στιγμή να ησυχάσουμε

Τελειωμό δεν έχει το μαρτύριο...

του ΜΑΚΗ ΚΟΥΡΗ

Εκεί που πολύς κόσμος έμεινε ξάγρυπνος μέχρι να ακούσει γύρω στις 4 το πρωί της Πέμπτης ότι ψηφίσθηκαν με τη συντριπτική πλειοψηφία των 230 βουλευτών τα προαπαιτούμενα δεσμά, για να δεήσουν οι... φίλοι εταίροι-δανειστές να δώσουν το ok για τη σύναψη της τριετούς συμφωνίας, ώστε να πάρουμε παράταση ζωής, και κοιμήθηκε με κάποια ανακούφιση ότι περνάμε και αυτόν τον κάβο, δεν πέρασε ένα εικοσιτετράωρο και ξανά τα ίδια.

Απαιτούν οι ψυχοβγάλτες δανειστές μας, που κατάφεραν να διαλύσουν όλα τα κόμματα (στη δίνη έχει μπει πλέον και ο ΣΥΡΙΖΑ), νέα μέτρα για μια συμφωνία-γέφυρα, επειδή δεν θα έχει προλάβει να ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση για την οριστικοποίηση της τριετούς συμφωνίας ώστε να αρχίσει η εκταμίευση των 5 δισ. ευρώ για να πληρωθούν δόσεις ανάλογου ύψους που λήγουν μέσα στον Αύγουστο.

Για να μην υπάρξουν παρανοήσεις, οι άνθρωποι δεν αγωνιούν για μας, δεν φοβούνται μην καταστραφούμε και κινδυνεύσει ο... φίλος ελληνικός λαός. Για τη δική τους πάρτη ενδιαφέρονται, να πάρουν τα λεφτά τους. Μας δίνουν καινούργιο δάνειο για να πληρώσουμε τα δάνεια που μας είχαν δώσει παλιά. Και με τους τόκους το ποσό είναι δύο και τρεις φορές παραπάνω. Ούτε τσέπη δεν αλλάζουν καλά καλά...

Στο ίδιο καζάνι παραμένουμε... Με χρέος πολύ μεγαλύτερο από αυτό που ήταν π.Μ. (προ Μνημονίου, κατά το «προ Χριστού»).

Οι καυτές μέρες για τον λαό συνεχίζονται. Το παραδέχεται ακόμη και η «Αυγή» με τον τίτλο της «Καυτός Αύγουστος»! Και να 'ταν ο τελευταίος καυτός μήνας. Οι δανειστές θα μετέλθουν κάθε είδους εκβιασμό για να έχουν την Ελλάδα υπό τον έλεγχό τους.

Έξι χρόνια τώρα, κάθε μήνας είναι χειρότερος από τον προηγούμενο. Και κανένας από την πολιτική ηγεσία, με πρώτο τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, δεν λέει ντόμπρα στους έλληνες πολίτες πόσοι ακόμη Αύγουστοι θα πρέπει να περάσουν για να επανέλθει η ζωή στην κανονικότητα, χωρίς συσσίτια, για να έχει ο καθένας δουλειά, να μπορεί να θρέψει την οικογένειά του και να έχουν αύριο τα παιδιά του.

Πότε θα ξεσφίξει ο βρόχος του θανάτου της οικονομίας μας και η Ελλάδα μας θα σταθεί στα δικά της πόδια, αξιοποιώντας τα δώρα Θεού που έχει - τα παραγωγικά και γεωπολιτικά της πλεονεκτήματα. Τα οποία, όπως επιβεβαιώνεται από παντού, ήταν αυτά που κατά κύριο λόγο χάλασαν τα σχέδια του χολερικού και ανθέλληνα Β. Σόιμπλε, που έχει κάνει ζήτημα ζωής το Grexit.

Πότε η Ελλάδα θα αρχίσει να λειτουργεί ως ανεξάρτητη χώρα και όχι ως το μακρύ χέρι του Βερολίνου, με άλλους να αποφασίζουν για τη ζωή του έλληνα πολίτη και να εκμεταλλεύονται για το δικό τους συμφέρον και για την προστασία της δικής τους χώρας τη γεωπολιτική θέση της Ελλάδας, την οποία πάρα πολλοί ορέγονται.

Πότε θα μπει ΟΡΙΣΤΙΚΟ τέρμα στο μαρτύριο που βιώνει όλα αυτά τα χρόνια ο ελληνικός λαός, που αντιμετωπίζει με πρωτοφανή ανοχή και αξιοπρέπεια την τεράστια υποβάθμιση της ζωής του. Με τα περήφανα γηρατειά να έχουν περιθωριοποιηθεί και τα όνειρα της νέας γενιάς να έχουν μπλοκαρισθεί.

Είναι χρέος όλων των κομμάτων, πέρα από πολιτικές και ιδεολογίες, ενωμένα να βάλουν τέρμα σε αυτό το μαρτύριο. Όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Πριν θρηνήσουμε για εξελίξεις που πολύ δύσκολα μεταστρέφονται...

Δεν ξέρουμε ποιο ήταν το κύριο μενού στο γεύμα που παρέθεσε για την επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος.

Θέλουμε να πιστεύουμε, γνωρίζοντας τον άνδρα και τις ανησυχίες του για το αύριο τούτης της ευλογημένης πατρίδας –που, δυστυχώς, ξεχνάμε ότι έχουμε και κάποιες υποχρεώσεις απέναντί της–, ότι το μενού ήταν η απελευθέρωση της Ελλάδας από τα δεσμά των Μνημονίων.

Δύσκολη η αποστολή, όχι όμως και αδύνατη. Ήρθε η ώρα να το αποδείξετε όλοι σας! 

ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Νέα χειρόγραφα της Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου

Νέα χειρόγραφα της Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου

στον τιμητικό τόμο εις μνήμην

του καθηγητή της κλασικής φιλολογίας Χρίστου Θεοδωρίδη

Τον Ιούνιο του 2015 κυκλοφόρησε στο Βερολίνο από τον σημαντικό για τις εκδόσεις του στον χώρο της κλασικής και μεσαιωνικής ελλήνικής φιλολογίας γερμανικό εκδοτικό οίκο De Gruyter ο τιμητικός τόμος εις μνήμην του καθηγητή της κλασικής φιλολογίας Χρίστου Θεοδωρίδη (Lemmata. Beiträge zum Gedenken an Christos Theodoridis) με την επιμέλεια συνεργατών και μαθητών του, κορυφαίων τώρα φιλολόγων (M. Tziatzi – M. Billerbeck – F. Montanari – K. Tsantsanoglou). Ανάμεσα στα πολύ ενδιαφέροντα άρθρα επισημαίνει κανείς στις σελίδες 550-575 έναν κατάλογο «Νέων χειρογράφων της Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου», συνταγμένο από τον καθηγητή της ελληνικής παλαιογραφίας και κωδικολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Παναγιώτη Σωτηρούδη και τον μοναχό Ζαχαρία Ξηροποταμηνό.

Ύστερα από τη δημοσίευση του τόμου Συμπληρωματικός Κατάλογος Ελληνικών Χειρογράφων Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου Αγίου Όρους (426-557) (περιγραφή: Παναγιώτης Σωτηρούδης, - μοναχός Ζαχαρίας Ξηροποταμηνός) από το Κέντρο Βυζαντινών Ερευνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 2012 εντοπίστηκαν, κατά την τακτοποίηση των παλαιτύπων, εννέα χειρόγραφα μέσα σε κιβώτια. Επίσης, κατά τη συντήρηση όλων των χειρογράφων της μονής, κυρίως, βρέθηκαν και έξι σπαράγματα (δύο περγαμηνά και τέσσερα χάρτινα). 

Τα σπαράγματα κρίθηκε σκόπιμο να ενταχθούν στους ήδη υπάρχοντες αριθμούς 554 (περγαμηνά) και 555 (χάρτινα), ενώ τα χειρόγραφα προστέθηκαν στη συλλογή με τους αριθμούς 558-566. 

Η γενική κατάσταση των περγαμηνών φύλλων, που χρονολογούνται στον 12ο αιώνα, είναι μέτρια έως κακή: η μία όψη, αυτή που είχε επικολληθεί στη στάχωση η σε άλλο φύλλο, είναι δύσκολο να διαβαστεί. Επιπλέον, τα φύλλα είναι ψαλιδισμένα, με κηλίδες υγρασίας, εξίτηλα κτλ. 

Την ίδια εικόνα παρουσιάζουν και τα χάρτινα σπαράγματα 555η-ια, με εξαίρεση τον αρ. 555ια (που έχει συντηρηθεί): τα περισσότερα είναι εξίτηλα από τη μέχρι τώρα χρήση τους και από τις εργασίες αποκολλήσεως, παρουσιάζουν εκτεταμένες κηλίδες υγρασίας και είναι σητόβρωτα σε μεγάλο βαθμό με μεγάλα χάσματα κειμένου. Πολλές φορές το κείμενο του ενός φύλλου έχει αποτυπωθεί στο άλλο, ώστε σε πολλά σημεία είναι σχεδόν αδύνατο να διαβαστούν. Πρόκειται για λυτά φύλλα η δίφυλλα που προέρχονται από διαφορετικούς κώδικες.

(Δελτίο Τύπου)

ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΣ (1940 - 2015) ΚΑΙ "ΧΑΛΑΣΙΑ ΜΟΥ"

Πέθανε ο συγγραφέας και ζωγράφος Νίκος Χουλιαράς

Πέθανε ο ζωγράφος, πεζογράφος και ποιητής Νίκος Χουλιαράς σε ηλικία 75 ετών.

Ο Νίκος Χουλιαράς γεννημένος τον Οκτώβριο του 1940 στα Γιάννενα ήταν απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους ζωγράφους.

Έλαβε μέρος στη Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας το 1969 και συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ασχολήθηκε επίσης, επί πολλά χρόνια, με την εικονογράφηση και την εικαστική επιμέλεια βιβλίων και κέρδισε δύο βραβεία στη διεθνή έκθεση καλλιτεχνικού βιβλίου της Λειψίας (1978 και 1983). Το 2011 έγινε αναδρομική παρουσίαση του συνόλου της δουλειάς του στο Μουσείο Μπενάκη και εκδόθηκε κατάλογος -μονογραφία.

Κατά το χρονικό διάστημα 1965-1970 ασχολήθηκε με τη μουσική. Έγραψε πολλά τραγούδια -που τα τραγούδησε ο ίδιος, καθώς και άλλοι γνωστοί τραγουδιστές- με μεγάλη επιτυχία. Ήταν επίσης, ο πρώτος που έκανε διασκευές σε δημοτικά τραγούδια και παρουσίασε τα ηπειρώτικα στο κοινό της Αθήνας.

Έχουν εκδοθεί τα παρακάτω βιβλία του: «Σαράντα σχέδια» Ώρα 1974· Νεφέλη 1985, «Ζωγραφική-κείμενα» Κέδρος 1978, (Α' βραβείο στη Διεθνή Έκθεση της Λειψίας για το καλύτερα σχεδιασμένο βιβλίο στον κόσμο), «Ο Λούσιας» Κέδρος 1979, "Νεφέλη" 1987, «Το Μπακακόκ» Κέδρος 1981, "Νεφέλη" 1998, «Το χιόνι που ήξερα» Κέδρος 1983, (Γ' βραβείο στη Διεθνή Έκθεση της Λειψίας για το καλύτερα σχεδιασμένο βιβλίο στον κόσμο), «Ζωή την άλλη φορά» Νεφέλη 1985· «Το άλλο μισό», Νεφέλη 1987, «Ο χρόνος είναι πάντα με το μέρος του» Νεφέλη 1989, «Μια ιστορία του μακρύ χειμώνα» Νεφέλη 1990, «Η μέσα βροχή»Νεφέλη 1991, «Νίκος Χουλιαράς-ζωγραφική 1966-1991» Εκδόσεις Εργαστήρι 1992, «Οι λεπτομέρειες του μαύρου» Νεφέλη 1993, «Οι ζωγραφιές του νυχτερινού χάρτη» Νεφέλη 1994, «Στο σπίτι » Νεφέλη 1998, «Εικόνες στο ύψος της ζωής» Νεφέλη 2000.

Διηγήματά του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, τα ιταλικά, τα αγγλικά, τα σουηδικά και τα γερμανικά, ενώ έχουν εκδοθεί στα γαλλικά από τον εκδοτικό οίκο Hatier η συλλογή διηγημάτων «Το Μπακακόκ»και τα μυθιστορήματα «Ο Λούσιας» και «Ζωή την άλλη φορά». Διηγήματά του έχουν μεταφερθεί στην τηλεόραση, ενώ «Ο Λούσιας» έγινε τηλεοπτική σειρά που μεταδόθηκε από την ΕΤ-1 το 1989. Το 1996 ήταν υποψήφιος για το Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας με το βιβλίο του «Στο σπίτι του εχθρού μου».

Ο Χουλιαράς υπήρξε σημαντικός ζωγράφος, εικονογράφος, πεζογράφος, ποιητής, συνθέτης, στιχουργός, τραγουδιστής, δημιουργικά παρών για περισσότερα από σαράντα χρόνια. Ο Νίκος Χουλιαράς είχε πάντοτε πολλούς τρόπους να αφηγείται τις νεανικές αναμνήσεις του από την ιδιαίτερη πατρίδα του, τα Γιάννενα. Και ακόμα περισσότερους ώστε αυτές οι αναμνήσεις, καθώς και τα νεότερα ερεθίσματά του, να συναντώνται σε ένα έργο που περιέχει την παράδοση και την πρωτοπορία, που αποθησαυρίζει την κοινή μας μνήμη και συνεγείρει την κοινή μας προσδοκία. Την ανθρώπινη θέρμη, το χιούμορ, την αίσθηση τού οικείου και ταυτόχρονα του μαγικού που χαίρονταν οι φίλοι του, χαίρονταν παράλληλα και οι αναγνώστες και οι φίλοι της ζωγραφικής και των τραγουδιών του. Καλό του ταξίδι.

 ΒΗΜΑ/ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ/WIKIPEDIA

Ο Νίκος Χουλιαράς,

πήγε να βρει τη χαλασιά* του…

Ένας άνθρωπος που κοσμούσε την πνευματική ζωή του τόπου μας, ο Νίκος Χουλιαράς δεν είναι πια μαζί μας. Έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 75 ετών. Ζωγράφος, ποιητής, πεζογράφος, συνθέτης, τραγουδιστής. Με ότι κι αν ασχολήθηκε το έκανε με αγάπη και στο τέλος πετύχαινε. Παρόλο που ο ίδιος ισχυριζόταν ότι καμιά δουλειά του δεν τον ικανοποιούσε «Μ’ αρέσουν μόνο εκείνα που μου αντιστάθηκαν: αυτά που δεν κατάφερα ποτέ να γράψω», έγραφε πριν από είκοσι χρόνια.

Ο Νίκος Χουλιαράς γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1940. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1962-1967), γλυπτική με τον Γιάννη Παππά και σκηνογραφία με τον Β. Βασιλειάδη, αλλά τελικά προτίμησε τη ζωγραφική. Ως ζωγράφος κέρδισε το Βραβείο Παρθένη το 1969 και παρουσίασε την πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα (1969, Άστορ). Τα πρώιμα έργα του ήταν μάλλον αφαιρετικά, με ακαθόριστες φόρμες σαν αστρικά σώματα σε λευκό φόντο.

Μέσα στη δεκαετία του 1970, οι μνήμες από το τοπίο της ιδιαίτερης πατρίδας του εισχωρούν στη ζωγραφική του. Δημιουργεί πίνακες που απεικονίζουν έρημους χώρους, με τονισμένη τη γραμμή του ορίζοντα και υποβλητική ατμόσφαιρα -μια υπαινικτική αναφορά στην εικόνα της λίμνης των Ιωαννίνων.

Στην επόμενη φάση, μετά το 1979, θα ολοκληρωθεί η ιδιαίτερη φυσιογνωμία αυτής της ζωγραφικής, με την απόλυτη κυριαρχία της εικονιστικής αφήγησης σε πρώτο πρόσωπο. Οι πίνακες κατακλύζονται από φιγούρες που περιγράφουν ανθρώπινες ιστορίες, διηγούνται αναμνήσεις, παραμύθια και όνειρα ή εκφράζουν υπαρξιακές αγωνίες, άλλοτε με δραματικό τρόπο, άλλοτε με μια γκροτέσκα ποιητική διάθεση.

Η αυτοβιογραφική διάσταση της αφήγησης ενισχύεται με την επίμονη επανάληψη της φιγούρας του ζωγράφου, η οποία πρωταγωνιστεί σε μεγάλο μέρος των έργων του. Συχνά οι εικόνες συνοδεύονται από χειρόγραφα κείμενα που, μερικές φορές, συμπληρώνουν νοηματικά το περιεχόμενο του έργου, αλλά κυρίως λειτουργούν σαν δομικά στοιχεία της εικαστικής σύνθεσης.

Η παρουσία του στον ελληνικό καλλιτεχνικό χώρο δεν περιορίζεται στο ζωγραφικό του έργο. Από νωρίς έγινε γνωστός για τα τραγούδια που έγραφε και τραγουδούσε (έχουν κυκλοφορήσει 7 δίσκοι του). Θεωρείται από τους πρωτοπόρους του Νέου Κύματος στην Ελλάδα (Χαλασιά μου, Γιάννη μου το μαντήλι σου, Θα σου το πω με Α, Το πέτρινο χαμόγελο κ.α).Επί πλέον, δημοσίευσε πολλά κείμενα και έχουν εκδοθεί 14 λογοτεχνικά του βιβλία (κυρίως από τις εκδόσεις Νεφέλη) που, τα περισσότερα, μεταφράστηκαν σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες. Ασχολήθηκε επίσης, επί πολλά χρόνια, με την εικονογράφηση και την εικαστική επιμέλεια βιβλίων και κέρδισε δύο βραβεία στη διεθνή έκθεση καλλιτεχνικού βιβλίου της Λειψίας (1978 και 1983).

Παρουσίασε το έργο του σε ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα, έλαβε μέρος στη Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας το 1969 και συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 2011 έγινε αναδρομική παρουσίαση του συνόλου της δουλειάς του στο Μουσείο Μπενάκη και εκδόθηκε κατάλογος-μονογραφία.

ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΣ :    Τα ποιήματα στο δρόμο

Δημοσιεύτηκε στη Λέξη το 1998

    Μ’ αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ’ τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια ―όχι αυτά που κρέμονται στα δέντρα της γιορτής, στη θαλπωρή των δωματίων, αλλά εκείνα που τονίζουνε την ερημία των σφαχτών στις μωβ βιτρίνες των συνοικιακών κρεοπωλείων.

    Τα σακατεμένα και τα μοναχικά, μ’ αρέσουν: τα ποιήματα-κοπρίτες που περπατούν κουτσαίνοντας στις σκοτεινές άκρες των λεωφόρων: αυτά που τ’ αγνοούν οι κριτικοί κι οι εκπαιδευτικοί του Μωραΐτη· που τα χτυπούν συχνά οι μεθυσμένοι οδηγοί και τα αφήνουν αβοήθητα στο δρόμο. Και τα ποιήματα-παιδάκια, όμως αγαπώ· αυτά που ενώ δεν έχουν μάθει ακόμη την αλφάβητο, μπορούν εντούτοις, με δυο λέξεις τους, να σου κολλήσουν την ψυχή στον τοίχο.

   Μ’ αρέσουν, πάλι, τα απελπισμένα κι όμως χαμογελαστά: τα ποιήματα-συνένοχοι· εκείνα που σου κλείνουνε με νόημα το μάτι. Που δεν σου πιάνουν την κουβέντα, δεν σ’ απασχολούν μα συνεχίζουνε το δρόμο τους αδιάφορα: τα ποιήματα-«δεν πρόκειται να σου ζητήσω τίποτε»· αυτά που χαιρετούν μόνο και φεύγουν, όπως μ’ αρέσουνε και τ’ άλλα, τα χαρούμενα, που προτιμούνε τα παιχνίδια απ’ το μάθημα καθώς και τα ποιήματα-παππούδες, γιατί ενώ γνωρίζουνε καλά το μάταιο της ζωής εντούτοις θέλουν να το ζήσουν.

    Δεν αγαπώ καθόλου τα ποιήματα-γεροντοκόρες που συγυρίζουν, όλη μέρα, τα δωμάτια με τις λέξεις, ούτε και τα ποιήματα-ταγιέρ, τα καθωσπρέπει. Δεν αντέχω και τα ψωνάκια: τα ποιήματα με τα πολλά αποσιωπητικά ούτε και τ’ άλλα που θεωρούν τη φύση μάνα τους κι όλο τη νοσταλγούν χωμένα πίσω απ’ τα γραφεία.

    Σιχαίνομαι αυτά που ονομάζονται συμβολικά, τα ποιήματα με μήνυμα, τα λεξιλάγνα και τ’ αφασικά· τα ποιήματα-κυρίες με αλτσχάιμερ. Ούτε και τις συνθέσεις τις μεγάλες αγαπώ: τα ποιήματα-Μπεν Χουρ, αυτούς τους λεκτικούς χειμάρρους που ’ναι γραμμένοι κυρίως για τους κριτικούς κι ας παριστάνουν τους ινστρούχτορες που ενδιαφέρονται για το καλό του κόσμου.

    Από την άλλη δεν μπορώ και τα διστακτικά: τα ποιήματα-σαντάλια με καλτσάκι ούτε και τα ποιήματα-στρατιωτικό αμπέχωνο και δήθεν Τσε Γκεβάρα, μεσημέρι στη «Λυκόβρυση».

    Δεν μου αρέσουν τα σοφά που ’ναι γραμμένα από νέους ούτε και τα νεανικά που τα ’χουν γράψει γέροι. Μου γυρίζουν τ’ άντερα τα δήθεν οικολογικά, τα ερωτικά-«καϊμάκι με πολύ σιρόπι» καθώς κι εκείνα που εκλιπαρούν τη γνώμη του αναγνώστη.

    Ούτε και τα δικά μου αγαπώ. Μ’ αρέσουν μόνο εκείνα που μου αντιστάθηκαν: αυτά που δεν κατάφερα ποτέ να γράψω. Γι’ αυτό και τα ποιήματα που ζούνε έξω απ’ τα βιβλία αγαπώ: εκείνα που ποτέ δε νοιάστηκαν αν μου αρέσουν. Αυτά που περπατούν αδιάφορα, έξω στο δρόμο, με τα χέρια στις τσέπες και μ’ έχουνε, έτσι κι αλλιώς, χεσμένο.

http://www.art22.gr/νίκος-χουλιαράς-πήγε-να-βρει-τη-χαλασι/

*Τι σημαίνει «Χαλασιά μου»;

Πρόκειται για ένα από τα πιο γνωστά και όμορφα ηπειρώτικα τραγούδια που συγκινούν. Ο λόγος για την "Χαλασιά μου"!

Τι σημαίνει όμως αυτή η φράση του γνωστού τραγουδιού; Ψάχνοντας να βρούμε την απάντηση διαβάσαμε σε ένα forum το εξής "Στην Ήπειρο παλιά ήταν πολύ συνηθισμένο το γυναικείο όνομα "Χαλαζία". Το όνομα δόθηκε από το γνωστό και πολύ διαδεδομένο ορυκτό χαλαζίας που βρίσκεται σε αφθονία στα Ελληνικά εδάφη.. Είναι ένα όνομα που δόθηκε σε γυναίκα, καλοαναθρεμένη, που δεν την έχει δει ποτέ ο ήλιος, μιας και το ορυκτό αυτό είναι άχρωμο ως και ανοιχτού χρώματος προς το λευκό... Ίσως το τραγούδι αυτό να αναφέρεται σε πραγματική ιστορία...με κάποια Χαλαζία που έπαθε ατύχημα στον μύλο όπου πήγε να αλέσει το σιτάρι..."

Μια άλλη εκδοχή που διαβάσαμε είναι ότι "χαλασιά μου" σημαίνει "συμφορά μου, τρομάρα μου".

http://www.ipeirotika.gr/to-lixnari/item/2719-ti-simainei-xalasia-mou

Αχ

δε στο `πα χαλασιά μου

στο μύλο να μην πας χαλασιά μου

να μη σε κόψει η ρόδα

και γίνω εγώ φονιάς χαλασιά μου

και γίνω εγώ φονιάς.

Χαλασιά μου χαλασιά μου

ζωντανή είσαι χωρισιά μου.

Αχ

δε σ’ έχω να δουλεύεις

να βασανίζεσαι χαλασιά μου

σ’ έχω να τρως να πίνεις

και να στολίζεσαι χαλασιά μου

και να στολίζεσαι.

Χαλασιά κι αλί από μένα

που έβαλα σεβντά για σένα.