Ώρα να τα πούμε για την ομοιοπαθητική!

ΘΕΩΡΙΑ, ΙΣΤΟΡΙΑ, ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ, ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ

Ώρα να τα πούμε για την ομοιοπαθητική!

Ο όρος ομοιοπαθητική προέρχεται από τα αρχαία ελληνικά από το όμοιον και πάθος. Με άλλα λόγια με την ομοιοπαθητική ιατρική μέθοδο θεραπεύεται το όμοιο με όμοια μέσα δηλαδή, πράγμα, που προκαλεί έκπληξη. Θεραπεύεται η ασθένεια μέσω ασθένειας.

Γι αυτό το λόγο έρχεται σε αντίθεση η ομοιοπαθητική με την παραδοσιακή ιατρική που εφαρμόζει την αρχή της αλλοπαθείας, δηλαδή καταπολεμά την ασθένειεα. Όταν παρουσιάζεται ασθένεια από έλλειψη ορισμένων ουσιών στον οργανισμό, π.χ. σιδήρου ή ινσουλίνης, οι ελλείψεις αναπληρώνονται με φάρμακα ή αντίστοιχα σε διάφορες μολυσματικές ασθένειες χορηγούνται αντιβιοτικά για την καταπολέμηση των ιών.

Η αρχή ότι το όμοιο μπορεί να θεραπευτεί με το όμοιο του διατυπώθηκε για πρώτη φορά από το γιατρό Σάμουελ Χάνεμαν, τον ιδρυτή της ομοιοπαθητικής, κατά τις αρχές του εικοστού αιώνα. Τότε προκλήθηκε μεγάλη αναταραχή στους ιατρικούς κύκλους. Ο Χάνεμαν έφτασε σε αυτό το συμπέρασμα όταν δοκίμασε ο ίδιος κινίνο και διαπίστωσε συμπτώματα που έμοιαζαν με τα συμπτώματα της μαλάριας. Από αυτό διατύπωσε τη θεωρία ότι μία ουσία που προκαλεί συμπτώματα ασθένειας σε έναν υγιή οργανισμό, όταν χορηγηθεί μεγάλη δόση, μπορεί αντίθετα, όταν χορηγηθεί σε έναν άρρωστο με τη μορφή διαλύματος να θεραπεύσει αυτά τα συμπτώματα. Όλα αυτά βέβαια παρουσίασαν μεγάλες αντιφάσεις, φαίνονταν σχεδόν απίστευτα.

Ένα ακόμα παράδειγμα: Ένας ασθενής έχει διάρροια. Ο ομοιοπαθητικός ιατρός έχει διαπιστώσει από ένα πείραμα σε ένα υγιές άτομο ότι κάποιο φάρμακο προκαλεί ελαφρά συμπτώματα διάρροιας. Το ίδιο φάρμακο χορηγεί διαλυμένο με ορισμένη αναλογία στον ασθενή με αποτέλεσμα να σταματήσει η διάρροια.

Μ' αυτό τον τρόπο λοιπόν η ομοιοπαθητική θεραπεύει την ασθένεια με κάποια όμοια της. Εδώ όμως προκύπτουν δύο ερωτήματα: Από πού μπορούμε να συμπεράνουμε ποιο είναι το ενδεδειγμένο ομοιοπαθητικό φάρμακο; και ποια είναι η ένταση της ασθένειας που προκαλεί τεχνητά;

Τα φάρμακα είναι γνωστά εδώ και 180 χρόνια και ο Χάνεμαν δοκίμασε ο ίδιος πολλά απ' αυτά. Δεν αποτελούνται μόνο από θεραπευτικά βότανα αλλά και από φυσικές τοξικές ουσίες όπως η μιτελαντόνα ή ζωικές όπως το δηλητήριο των φιδιών ή των μελισσών. Βέβαια οι ουσίες δεν χορηγούνται αυτούσιες αλλά σε διάλυση. Η δουλειά του ομοιοπαθητικού μοιάζει με τη δουλειά του ντετέκτιβ. Είναι υποχρεωμένος να εξετάσει τον τρόπο εκδήλωσης της ασθένειας, πότε εμφανίζονται οι πόνοι και σε ποια κατάσταση βρίσκεται ο ασθενής. Έτσι αποκτά μια συνολική εικόνα των πόνων και βάσει αυτής καταλήγει στο μοναδικό φάρμακο που μπορεί να οδηγήσει στη θεραπεία.

Αποφασιστικό ρόλο παίζει στην ομοιοπαθητική το θέμα της διάλυσης. Ο ομοιοπαθητικός γιατρός προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την μικρότερη δυνατή δόση, γιατί στις περισσότερες ποσότητες αρκούν ελάχιστες ποσότητες μιας ουσίας για να επιτευχθεί η θεραπεία. Η επιλογή του  φάρμακου και ο βαθμός της διάλυσης εξαρτώνται από τη μορφή της ασθένειας και από τη φυσική κατάσταση του ασθενή, την ηλικία του, το φύλο, την ιδιοσυγκρασία και τον τρόπο ζωής του.

Η διάλυση της ουσίας γίνεται με αλκοόλ ή μείγμα νερού και αλκοόλ. Η διάλυση αρχίζει με αναλογία: 1:10, δηλαδή ένα δέκατο της αρχικής ουσία διαλύεται με εννέα δέκατα αλκοόλ. Το διάλυμα αυτό αναμιγνύεται στη συνέχεια με όλο και μεγαλύτερες ποσότητες αλκοόλ μέχρις ότου φτάσουμε σε αναλογίες ένα προς δέκα εκατομμύρια. Εδώ βέβαια προκύπτει το ερώτημα κατά πόσο μπορεί να επιδράσει μια ουσία που έχει διαλυθεί σε τέτοιο υψηλό βαθμό. Οι ομοιοπαθητικοί γιατροί δεν μπορούν να απαντήσουν, μόνο να αναφέρουν περιπτώσεις ασθενών τους που θεραπεύτηκαν με αυτή τη μέθοδο. Χημικοί, φυσικοί και άλλοι επιστήμονες προσπαθούν να ξεδιαλύνουν αυτό το μυστήριο. Αλλά μπορεί να περάσουν χρόνια μέχρις ότου να το πετύχουν, αν το πετύχουν ποτέ. Οι ομοιοπαθητικοί γιατροί χρησιμοποιούν σήμερα περίπου 2.500 φάρμακα. Ο ασθενής δεν πρέπει βέβαια να περιμένει θαύματα από τον ομοιοπαθητικό γιατρό. Η ομοιοπαθητική χρειάζεται υπομονή. Πολλά ομοιοπαθητικά φάρμακα ενισχύουν την ικανότητα αντίστασης του οργανισμού. Ο ερεθισμός που προκαλούν αναζωογονεί τους αμυντικούς μηχανισμούς του σώματος. Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα δεν εμφανίζουν τις παρενέργειες που παρουσιάζουν τα συνηθισμένα φάρμακα. Όμως αυτή η μέθοδος θεραπείας θα πρέπει να εφαρμόζεται μόνο από πεπειραμένους ομοιοπαθητικούς γιατρούς. Δεν μπορεί να την εφαρμόσει ο καθένας στον εαυτό του.