Γυναίκα
Γράφει η Γιώτα Αγαπητού
Οχτώ Μαρτίου και η
ανθρωπότητα γιορτάζει την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Στις 8 Μαρτίου 1857, σε
μία μεγάλη απεργία στους δρόμους της Νέας Υόρκης, είκοσι χιλιάδες εργάτριες
κλωστοϋφαντουργίας ζητούν μειωμένο ωράριο και ίσες απολαβές με τους άντρες. Κατά
τη διάρκεια της απεργίας η αστυνομία ασκεί βία, ενώ δύο χρόνια αργότερα θα
δημιουργηθεί το πρώτο Σωματείο που θα διαχωρίσει το γυναικείο εργατικό κίνημα
από το φεμινισμό.
Στις 8 Μαρτίου του 1908
δεκαπέντε χιλιάδες γυναίκες με σύνθημα «Ψωμί και Τριαντάφυλλα» κατεβαίνουν για
μία ακόμη φορά στους δρόμους της Νέας Υόρκης ζητώντας καλύτερους μισθούς,
λιγότερες ώρες εργασίας και δικαίωμα ψήφου. Το ψωμί συμβόλιζε την οικονομική
ασφάλεια και το τριαντάφυλλο την καλύτερη ποιότητα ζωής.
Το 1911 εορτάζεται για
πρώτη φορά η ημέρα της γυναίκας, μία επέτειος
για την οποία ελάχιστοι σήμερα γνωρίζουν τι ακριβώς συνέβη εκείνες τις
μέρες του 1857 και του 1908. Τώρα πια αυτή η μέρα δεν τιμάτε κατ’ ουσίαν, αλλά
έγινε βορά στα θέλω της εμπορευματοποίησης.
Μία ημέρα που είναι
αφιερωμένη στη γυναίκα -την Εύα, την Άρτεμη, τη Μαρία. Στη γυναίκα που
δημιούργησε τον κόσμο και τη ζωή. Στη γυναίκα που η ιστορία την ήθελε να
βρίσκεται στο παρασκήνιο, σαν καλός σκηνοθέτης που καθοδηγεί τους ηθοποιούς
του. Για τη γυναίκα που έμαθε από το τίποτα να δημιουργεί τα πάντα, που
αιμορραγεί για να φέρει με πόνο και με κίνδυνο την ίδια της τη ζωή, μία νέα
ζωή. Στη γυναίκα που βρίσκεται στο πέρασμα της ιστορίας σε στιγμές σκοτεινές
πίσω από αδύναμους ηγέτες, έχοντας την ελπίδα ότι θα κερδίσει την εξουσία και
θα κυριαρχήσει στον κόσμο.
Στην Ελένη, που για χάρη
της έγινε πόλεμος και ο Όμηρος της χάρισε την αθανασία μέσα από τους στίχους
του. Στην Αφροδίτη που κέρδισε τον τίτλο της καλλίστης από τον Πάρι. Στην
Ολυμπιάδα, τη μάνα που λάτρεψε σαν θεό το γιο της Αλέξανδρο και κείνος για χάρη
της έγινε κυρίαρχος του κόσμου εδώ και δυόμιση χιλιάδες χρόνια. Στις εταίρες
Ασπασία και Διοτίμα, στη Φιλόσοφο Υπατία που διαμελίστηκε από φανατικούς
παραβολάρους χριστιανούς, την παιδοκτόνο Μήδεια, τη βασίλισσα Νεφερτίτη, τις
τραγικές ηρωίδες Αντιγόνη και Εκάβη, τη βασίλισσα Κλεοπάτρα, και τόσες άλλες
γυναίκες της αρχαιότητας που σημάδεψαν τον κόσμο. Στη Θεοδώρα, που στέφθηκε
αυτοκράτειρα στο πλευρό του άβουλου Ιουστινιανού, αφήνοντας πίσω της τα υγρά
καταγώγια για να κυριαρχήσει στο Βυζάντιο και να γραφτεί τ’ όνομά της με μελανά
χρώματα στα βιβλία της ιστορίας. Στη Μαρία Αντουανέτα που η μοίρα τη
χρησιμοποίησε σαν μαριονέτα στη σκηνή της Γαλλικής Επανάστασης, τιμωρώντας την
με τον πιο απάνθρωπο τρόπο που θα μπορούσε να τιμωρηθεί μία γυναίκα, να μισηθεί
από τα ίδια τα παιδιά της, ενώ ο μικρότερος γιος της έγινε το μεγαλύτερο
εξιλαστήριο θύμα της Γαλλικής Επανάστασης. Στις απελπισμένες μανάδες αγρότισσες
που έβλεπαν τις σοδιές τους να καταστρέφονται από τα καιρικά φαινόμενα και τους
πολέμους με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ψωμί για να ταΐσουν τα παιδιά τους. Στη
γυναίκα της Ελληνικής Επανάστασης που στάθηκε στήριγμα στον άνδρα της και το
γιο της όταν εκείνοι πήραν το τουφέκι για ν’ ανέβουν στο βουνό και να
πολεμήσουν για την ελευθερία τους από το ζυγό του κατακτητή. Ένα ζυγό που είχε
δεχτεί σαν πεπρωμένο η γυναίκα χανούμισσα, η οποία κλεισμένη στο χαρέμι της
έπαιρνε μέρος σε μηχανορραφίες για να κερδίσει την εύνοια του αφέντη της. Στη
γυναίκα που πενθούσε πάνω από τα φέρετρα αγαπημένων προσώπων που σκοτώθηκαν στα
πεδία των μαχών, σε πολέμους που πήγαν την ανθρωπότητα χιλιάδες βήματα πίσω.
Στις σπουδαίες γυναίκες καλλιτέχνιδες, διανοούμενες και επιστήμονες, γυναίκες
που άνοιξαν το δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον προς όφελος της ανθρωπότητας. Στη γυναίκα που οι πατριαρχικές
θρησκείες τη χρησιμοποίησαν κάνοντάς την, μέσω της χειραγώγησης, φανατικό οπαδό
τους.
Η γυναίκα, θύμα του ίδιου
της του εαυτού, πίστεψε σε κάτι τόσο ψεύτικο όσο και ο φεμινισμός, μιας και
ήταν θύμα ενός τρόπου ζωής που πάντα της επέβαλε το πώς θα σκέφτεται, θα
ενεργεί και θα υπάρχει. Πάνω στη γυναικεία ματαιοδοξία και ανασφάλεια χτίστηκε
μία ολόκληρη βιομηχανία κέρδους. Η γυναίκα από τη φύση της ματαιόδοξη αντλούσε
και έπαιρνε δύναμη από την εικόνα της. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως πάντα
εξέφραζε την έντονη σεξουαλικότητα, ακόμη και όταν στο Μεσαίωνα κυνηγήθηκε και
κάηκε ως μάγισσα στην πυρά, λόγω των εξωγαμιαίων της σχέσεων. Συμβόλιζε όμως
και την ιερότητα μιας και κυοφορούσε την ίδια τη ζωή
Η γυναίκα στην εποχή μας
έχει αναλάβει πολλούς ρόλους, από την πρώτη στιγμή της ζωής της ονειρεύεται τον
πρίγκιπα στο άσπρο άλογο, αλλά και τη μεγάλη καριέρα, καθώς και τόσους άλλους
ρόλους που εναλλάσσονται μέσα στη μέρα. Στη γυναίκα που περπατάει στο δρόμο
κρατώντας τρυφερά από το χέρι το μωρό της. Στη νεαρή έφηβη που φιλάει
παθιασμένα τον πρώτο της έρωτα ξημερώματα Σαββάτου. Στη γυναίκα που πιάνοντας
βάρδια τρεις – έντεκα και αφήνει πίσω τα δικά της προβλήματα, φορώντας το πιο
λαμπερό της χαμόγελο για να προσφέρει βοήθεια σε όσους την έχουν ανάγκη. Στη
γυναίκα που με τον πενιχρό μισθό της στηρίζει την οικογένεια, αλλά και τον
άνεργο άντρα της. Στη γυναίκα που ονειρεύεται ότι θα σώσει τον κόσμο μπαίνοντας
στην πολιτική, αλλά τελικά διαβρώνεται από το σύστημα, τη διαφθορά, τον
ατομικισμό και την αδιαφορία προς το συνάνθρωπο. Στη γυναίκα, που πίνοντας μια
γουλιά καφέ, θα ξεκινήσει τη μέρα της παλεύοντας με τις ανασφάλειές της για τη
ζωή, τον έρωτα και το θάνατο τρέχοντας αλαφιασμένα και προσπαθώντας να είναι
συνεπής στις απαιτήσεις της καθημερινότητας, όσο μικρές και μεγάλες και αν
είναι αυτές. Εξάλλου εκείνη θέλησε να παίξει τόσους ρόλους στο μεγάλο σανίδι
της ζωής, μιας και είναι η πρωταγωνίστρια ενός έργου που σχεδόν πάντα
σκηνοθετούσαν οι άνδρες.
Σε μία γωνιά, καθισμένος
και γεμάτος ικανοποίηση, με ένα χαμόγελο στα χείλη ο Αδάμ, ο Απόλλωνας και ο
Χριστός κοιτούν με υπερηφάνεια και ευγνωμοσύνη τη συνοδοιπόρο -γυναίκα, αδερφή,
μάνα- της ζωής τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου