Μη
χάνεσαι με όσους μοιράστηκες κάποτε ένα θρανίο
Όλα ξεκινούν ένα πρωινό το
οποίο προορίζεται να στιγματίσει την επόμενη δεκαετία και βάλε της ζωής σου. Σε
ξυπνάνε σχεδόν με το ζόρι από τα πουπουλένια σου όνειρα, σε δασκαλεύουν να
είσαι φρόνιμο παιδί και φορτωμένο το δύσμοιρο με μία τσάντα μεγαλύτερη από το
μπόι σου, ξεκινάς για την ξενιτειά της πρώτης μέρας στο σχολείο.
Μπορεί να κλάψεις φωναχτά
μήπως και σε λυπηθούν ή μπορεί να καθαρίσεις όλα τα πατώματα, μέχρι να πειστείς
να περάσεις το κατώφλι. Αφού όμως στερέψουν όλα τα ουρλιαχτά του στιλ «Θέλω τη
μαμά μου» και άλλα τέτοια χαριτωμένα, διαπιστώνεις ότι ο χώρος είναι γεμάτος με
πολλά μικρά ζιζάνια σαν και του λόγου σου, σύμμαχοι στη μάχη κατά της
δικτατορίας του πρωινού ξυπνήματος και κυρίως μαθήματος.
Μπορεί ο τίτλος του
διπλανού να άλλαξε όνομα και φύλο στη διάρκεια των χρόνων, όμως ο ρόλος του
σύμμαχου παρέμεινε ίδιος και απαράλλαχτος. Τυχεροί όσοι κάθε πρωί είχαν κάποιον
να τους καλωσορίζει στο θρανίο με μια καλημέρα και ένα ζεστό χαμόγελο. Ήταν
εκείνοι που δε βαρέθηκαν ποτέ στο μάθημα γιατί είχαν κάποιον να μοιραστούν την
ανία τους μέχρι να τους χωρίσει η αγανάκτηση του διδάσκοντα. “Εσείς δεν είστε
για να κάθεστε μαζί”!
Από τα μικροσκοπικά
καρεκλάκια του νηπιαγωγείου ως και τα έδρανα του πανεπιστημίου, το ταξίδι στη
γνώση απαιτεί και λίγο χαβαλέ, γιατί αλλιώς γίνεται καταναγκασμός. Οι παρέες
του σχολείου, αν δε δέσουν για τα καλά, είναι καταδικασμένες να λησμονηθούν στο
συρτάρι με σκονισμένα άλμπουμ φωτογραφιών. Το ίδιο και το άτομο που τόσα χρόνια
μοιράστηκες πολλά περισσότερα από ένα θρανίο.
Μοιράστηκες τη νύστα σου,
τις παραξενιές σου και άπειρα εσωτερικά αστεία. Χωρίσατε το κολατσιό σας στα
δυο, ίσως για πρώτη και τελευταία φορά, αλλά και το απροειδοποίητο τεστ
μαθηματικών που όλως τυχαίως έγερνε λιγάκι προς τα δίπλα.
Οι προσδοκίες και ο φόβος
για το μέλλον ελαφραΐνουν όταν τους μοιράζεσαι. Από το γνωστό «εγώ όταν
μεγαλώσω θα γίνω...» μέχρι όντως να τα καταφέρεις, περνάνε άπειρες ώρες μέσα
στη σχολική τάξη, διαγωνίσματα και εκδρομές, θα τα κατάφερνες μόνος;
Ήταν εκείνη η σφιχτή
αγκαλιά, όταν πάτωσες στο διαγώνισμα της κατεύθυνσης ή το ιδρωμένο χέρι που
κρατούσες λίγο πριν τις πανελλαδικές. Ήταν το ίδιο πρόσωπο με το οποίο κλάψατε
παρέα τη μέρα των αποτελεσμάτων μαζί, αλλά για διαφορετικούς λόγους.
Τα ονόματα από τα πρώτα
καρδιοχτύπια γράφονται με μολύβι στα σχολικά θρανία. Στην ηλικία που
ξεπερνιέται το σύνθημα «αγόρια ιππότες, κορίτσια μαύρες κότες», η διπλανή είναι
εκείνη που θα μάθει για τον πρώτο σου έρωτα και θα φροντίσει να σε κάνει ρεζίλι
κάθε φορά που περνάει μπροστά σου ο εκλεκτός. Σημειωματάκια κάτω από τη μύτη
του καθηγητή, παιχνιδιάρικα σκουντήματα και εκείνα τα βλέμματα όλο νόημα προς
εξυπηρέτηση της μουγκής συνεννόησης.
Τα σχολικά χρόνια
τελειώνουν, ο καθένας ακολουθεί τη δική του πορεία. Είναι κρίμα λοιπόν εσείς οι
δύο να χωρίσετε τις ζωές σας όπως κάνατε με το θρανίο στο δημοτικό. Κι αν οι
δρόμοι σας φέρουν ξανά στα παλιά λημέρια, χτυπήστε το κουδούνι για έναν καφέ
στα γρήγορα. Περάστε μαζί ακόμα ένα διάλειμμα για να αναπολήσετε μερικά από τα
πιο ανέμελα χρόνια της ζωής σας! Εξάλλου, αξίζει να χτίζουμε το παρόν μας πάνω
σε χαρούμενες αναμνήσεις του παρελθόντος.
Επιμέλεια Κειμένου
Θεοδώρας Μαρίας Βένου: Σοφία Καλπαζίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου