Henry F. Casey : Άκου το σήμα κινδύνου

Άκου το σήμα κινδύνου

Προειδοποίηση σε μια δεκαπεντάχρονη 

... ενώ περπατά τόσο ανέμελα στο δρόμο, γελώντας και ρουφώντας τη ζωή, καθώς κι εκείνο τον θανάσιμο καπνό!

του Henry F. Casey

Σήμερα το πρωί, πηγαίνοντας στη δουλειά μου με τ' αυτοκίνητο, πέρασα έξω απ' το γυμνάσιο. Όπως συνήθως, είδα ορδές παιδιών να πηγαίνουν στο μάθημα. Ένα ιδιαίτερα ελκυστικό κορίτσι, γύρω στα 15, τράβηξε την προσοχή μου.

Κάπνιζε καθώς περπατούσε με τις φίλες της, γελώντας, κάνοντας αστεία, φλερτάροντας. Έπαλλε ολόκληρη από ζωντάνια - σαν τη γυναίκα μου την Σιρλεϋ.

Φώναζα την Σιρλεϋ «Χαμογελαστή Μεγαλομάτα». Είχε ένα χαμόγελο που γέμιζε ολόκληρο το πρόσωπο της, μάτια που φώτισαν τη ζωή μου.

Μόλις είχε φτάσει τη «νόμιμη» ηλικία για γάμο όταν τη γνώρισα, είχε τις απαραίτητες καμπύλες σ' όλα τα κατάλληλα σημεία, κι έσφυζε από ζωή και όρεξη για δράση.

Στο σχολείο της, στο Κόνγουαιη του Νιου Χαμσάιρ, η Σιρλεϋ Φράνσις είχε ψηφιστεί ως «η καλύτερη σε όλα». Ήταν γεμάτη θηλυκότητα, αλλά μπορούσε να ρίξει την μπάλα σαν άντρας. Ήταν ναυαγοσώστης. Έκανε σκι, κατηφορίζοντας τις χιονισμένες πλαγιές μ' έναν ατρόμητο, τολμηρό τρόπο. Μπορούσε να χορεύει όλη τη νύχτα και παρ' όλα αυτά να είναι γεμάτη όρεξη για δουλειά το άλλο πρωί. Ήξερε να συζητάει πολιτικά, ιδέες, φιλοσοφίες.

Την έμαθα να κάνει ιππασία και με ακολουθούσε και στις πιο δύσκολες διαδρομές. Κατασκηνώναμε στην εξοχή, ψαρεύαμε και κυνηγούσαμε. Μπορούσε να χειριστεί το τουφέκι, να περάσει το δόλωμα στο αγκίστρι και να μαγειρέψει σε φωτιά από χαμόκλαδα.

Κάναμε τέσσερα γερά παιδιά και μετά έμαθε θαλάσσιο σκι - καλύτερα κι από μένα - και να πιλοτάρει τη βάρκα... όταν δεν έπλενε μωρουδιακές πάνες.

Κάθε φορά που πήγαινε στον μπακάλη για ψώνια, αγόραζε και μια κούτα τσιγάρα.

Ακριβώς σαν εκείνο το κορίτσι που παρακολούθησα σήμερα το πρωί, η Σίρλεϋ άρχισε να καπνίζει στα 15 της χρόνια. Ήταν, τότε, κάτι πολύ της μόδας. Κανείς δεν της είπε ότι ήταν κακό για την υγεία της. Και ακριβώς όπως και η Σίρλεϋ Φράνσις έκανε το κάθε τι με όλο της το είναι, έτσι και κάπνιζε - περισσότερο απ' όλους τους άλλους.

Έτσι, είδα εκείνο το υγιές κορμί σιγά-σιγά να μαραζώνει, να φτάνει τα 36 κιλά, είδα το πρόωρο γέρασμα του παθολογικού καπνιστή. Έπαθε η καρδιά της και την περιποιόμουνα, χρειάστηκε να εγχειριστεί για να της αντικαταστήσουν μια φραγμένη αρτηρία και πάλι την περιποιήθηκα. Όταν βρήκαν όγκους στο λαιμό της, πήγαινα μαζί της στο γιατρό για τη χημειοθεραπεία, κρατούσα το χέρι της και παρακολουθούσα την ταλαιπωρία της καθώς τα χημικά επιδρούσαν στο σώμα της. Αργότερα είδα τα εγκαύματα που της προκαλούσαν οι ακτινοβολίες.

Η Σίρλεϋ έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια. Ήμουν περήφανος για την πάλη της να ζήσει. Αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ, το πώς ο εδώ και είκοσι χρόνια απλός πρωινός βήχας της, σταδιακά άλλαξε κι έγινε εκείνο το σπαρακτικό πνίξιμο που της ξέσκιζε τα σωθικά. Την αγκάλιαζα όταν αγωνιζόταν τη νύχτα να ρουφήξει λίγο αέρα μέσα στα πνευμόνια της - μέχρι την ώρα που ακόμα και το απαλό μου αγκάλιασμα προκαλούσε πόνους στο γεμάτο όγκους σώμα της.

Ήταν μόλις 50 χρονών όταν πέθανε από καρκίνο των πνευμόνων.

Ελπίζω ότι εκείνο το νεαρό κορίτσι που είδα σήμερα το πρωί, θα τύχει να διαβάσει αυτό το άρθρο. Έπρεπε να είχε δει την Σίρλεϋ μου! Είναι ολόιδια μ' εκείνη.