Του Πετρου Παπακωνσταντινου
Ο Γκέρι Γκάλεν έπαιρνε το πρωινό του σ’ ένα εστιατόριο της κεντρικής λεωφόρου Ρισέρτς Μπούλεβαρντ, στο Οστιν των Ηνωμένων Πολιτειών, όταν είδε ένα μικρό μονοκινητήριο αεροπλάνο να πέφτει πάνω στο απέναντι, επταώροφο κτίριο της εφορίας και να εξαϋλώνεται σε μια πύρινη σφαίρα. Η σκοτεινή τζαμαρία θρυμματίστηκε, αφήνοντας να υψωθεί στον ουρανό της πόλης μια πελώρια στήλη μαύρου καπνού. Δύο μαχητικά αεροσκάφη F-16 απογειώθηκαν, καθώς τα φαντάσματα της 11ης Σεπτεμβρίου στοίχειωσαν για λίγο την πρωτεύουσα του Τέξας.
Ωστόσο, ο δράστης της νέας επίθεσης –η οποία στοίχισε μόνο τη δική του ζωή και εκείνη ενός άτυχου εργάτη– ουδεμία σχέση είχε με τους γενειοφόρους Σαουδάραβες, που έριξαν τα αεροπλάνα στους Δίδυμους Πύργους και στο Πεντάγωνο: Ο 53χρονος Τζόζεφ Στακ, μηχανικός πληροφορικής, ερασιτέχνης μουσικός και πιλότος, ήταν ένας ευχάριστος άνθρωπος για όλους τους γείτονές του, σε ένα τυπικό προάστιο της λευκής, μικροαστικής τάξης. Ολοι τους «έπεσαν από τα σύννεφα», όπως δήλωναν στους δημοσιογράφους, καθώς περιέγραφαν έναν ισορροπημένο οικογενειάρχη, που ταξίδευε μία φορά το χρόνο στη Νορβηγία για να ζήσει λίγες μέρες με την κόρη και τα εγγόνια του, έναν άνθρωπο με πολλά ενδιαφέροντα, που έπαιζε πού και πού σε ερασιτεχνικές μπάντες ροκ και τζαζ μουσικής.
Λίγα λεπτά πριν
Το καλοβαλμένο σπίτι των 230 τετραγωνικών που στέγαζε τον Στακ και τη δεύτερη γυναίκα του στο δρόμο με τις βελανιδιές, είχε παραδοθεί κι αυτό στις φλόγες, πιθανότατα από τον ίδιο τον αυτόχειρα, λίγα λεπτά πριν από την απογείωσή του. Νωρίτερα, είχε αναρτήσει στο Διαδίκτυο εξασέλιδη δήλωση, υπό τον τίτλο «Τζο Στακ (1956-2010)» – κάτι σαν πολιτικό μανιφέστο, που θα μπορούσε να διαβαστεί και ως νεκρολογία του αμερικανικού ονείρου.
«Από μικροί υφιστάμεθα μια πλύση εγκεφάλου», λέει στους Αμερικανούς η φωνή από τον τάφο, «ώστε να πιστέψουμε ότι ζούμε στη γη της ελευθερίας και ότι πρέπει να υποτάξουμε τη ζωή μας στις ευγενικές αρχές των ιδρυτών - πατέρων. Θυμάστε; Οχι φορολογία χωρίς αντιπροσώπευση ήταν μία από αυτές». Στη συνέχεια, αφηγείται τις προσπάθειές του να ζήσει κι αυτός το αμερικανικό όνειρο, να γίνει ανεξάρτητος μηχανικός και επιχειρηματίας, χωρίς κανένα αφεντικό πάνω από το κεφάλι του, καραβοκύρης στο καράβι της ζωής του και τις διαδοχικές διαψεύσεις, κάθε φορά που τεράστια, παλιρροϊκά κύματα τον έφερναν πίσω στο σημείο μηδέν. Αναζητώντας έναν χειροπιαστό στόχο, η οργή του ξεσπάει πάνω στο κράτος και στην εφορία, η οποία τον τιμώρησε δύο φορές. Αδίκως, λέει ο ίδιος, αν και ένας άνθρωπος με ιδιόκτητο σπίτι 230 τετραγωνικών σε αστικό προάστιο και με ιδιόκτητο τετραθέσιο αεροπλάνο, μάλλον δεν πρέπει να θεωρείται κυνηγημένος.
Το λεγόμενο «Κίνημα Εναντίον της Φορολογίας» είναι υπαρκτό φαινόμενο στην Αμερική εδώ και μισό, τουλάχιστον, αιώνα. Αναπτύχθηκε σε δύο ασύμβατες διαδρομές, λόγω της έκρηξης των φόρων επί διακυβέρνησης Κένεντι και Τζόνσον. Η αριστερή παραλλαγή του ενοχοποιούσε κυρίως τον πόλεμο του Βιετνάμ, ενώ η δεξιά τη γιγάντωση του κοινωνικού κράτους. Το 1992, ο Τεξανός επιχειρηματίας Ρος Περό διεκδίκησε την αμερικανική προεδρία ως ανεξάρτητος υποψήφιος, επικεντρώνοντας στο θέμα της φορολογίας και των δημόσιων οικονομικών, και συγκέντρωσε το εκπληκτικό ποσοστό του 19%, με 20 εκατομμύρια ψήφους. Στην πορεία, ο Περό αποδείχθηκε απλώς διάττων αστέρας, αλλά το εν λόγω «κίνημα» μιας λευκής, μικροαστικής τάξης που παθαίνει αντικρατικό αμόκ συνέχισε τη διαδρομή του, υιοθετώντας συχνά αντισημιτικές θέσεις κατά των «Εβραίων της Γουόλ Στριτ» και προσφεύγοντας σε βίαιες, ακόμη και ένοπλες επιθέσεις εναντίον ομοσπονδιακών κτιρίων.
Δήλωση - διαθήκη
Ομως, ο παλιός ροκάς και τζαζίστας δεν ήταν κάποιο φρικιό της αμερικανικής ακροδεξιάς. Στη δήλωση - διαθήκη του ξιφουλκεί απέναντι στις αμερικανικές κυβερνήσεις γιατί «αφήνουν τους κλέφτες και πειρατές, όπως τους διευθυντές της General Motors, να κάνουν απίστευτες φρικαλεότητες, και όταν έρχεται η ώρα να πληρώσουν για τη λαιμαργία και τη βλακεία τους, σπεύδουν να τους σώσουν», την ίδια ώρα που «το ανέκδοτο που λέγεται αμερικανικό σύστημα υγείας δολοφονεί κάθε μέρα χιλιάδες ανθρώπους». Και τελειώνει το τελευταίο κείμενο της ζωής του παραφράζοντας ένα ιστορικό απόφθεγμα του Καρλ Μαρξ: «Το κομμουνιστικό δόγμα έλεγε: Από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του. Το καπιταλιστικό λέει: Από τον καθένα ανάλογα με την απατεωνιά του, στον καθένα ανάλογα με την απληστία του»!
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_20/02/2010_391519
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου