Τρεις καθοριστικές αποφάσεις

Πολλές φορές και για διάφορους λόγους οι πολίτες πέφτουν θύματα κακοδικίας και παρ' όλο ότι φτάνουν την υπόθεσή τους στα ανώτατα δικαστήρια (πολιτικά ή διοικητικά) της Ελλάδας, δεν βρίσκουν το δίκιο τους. Τότε η μόνη λύση που τους μένει είναι η ποσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Θα βρούνε το δίκιο μας και θα τιμωρηθούν έμμεσα και οι υπεύθυνοι.

Αν θέλετε πρόσβαση στην ευρωπαϊκή νομοθεσία επισκεφθείτε την ιστοσελίδα:

http://eur-lex.europa.eu/el/index.htm

Επίσης αν επιθυμείτε να έχετε πρόσβαση σε ιστοχώρους με νομικά θέματα και σε ιστοχώρους Διεθνών Οργανισμών επισκεφθείτε τον ιστοχώρο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών όπου φιλοξενούνται τα σχετικά links (Σύνδεσμοι)

(ΣΥΝΔΕΣΕΙΣ ΜΕ ΑΛΛΑ SITES (LINKS))

http://www.dsanet.gr/1024x768.htm

Διαβάστε τώρα παρακάτω κάποιες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που αφορουν αποφάσεις Ελληνικών Δικαστηρίων.

κγ

Τρεις καθοριστικές αποφάσεις

Πορίσματα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατόπιν προσφυγών πολιτών

Γκαλότσκιν κατά Ελλάδος, απόφαση της 14ης/1/2010.

Ελληνας υπήκοος προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων παραπονούμενος ότι τον Δεκέμβριο του 2001, κατά τον αστυνομικό έλεγχο των στοιχείων του σε αυτοκίνητο, υπήρξε θύμα αστυνομικής βίας. Τόσο κατά τη σύλληψή του όσο και κατά την κράτησή του, οι ελληνικές αρχές δεν διεξήγαγαν αποτελεσματική ανάκριση στο συμβάν και οι διαδικασίες στα δικαστήρια δεν περατώθηκαν μέσα σε μια εύλογη προθεσμία.

Κατά αστυνομικό έλεγχο ζητήθηκαν από επιβάτες αυτοκινήτου τα στοιχεία της ταυτότητάς τους. Επακολούθησε επεισόδιο μεταξύ των τριών αστυνομικών που ενεργούσαν τον έλεγχο και περίπου δέκα ατόμων από παρακείμενη καφετέρια.

Ο προσφεύγων, που ήταν παρών κατά τον έλεγχο, συνελήφθη από τους αστυνομικούς και οδηγήθηκε στο αστυνομικό τμήμα. Υποβλήθηκαν μηνύσεις εκατέρωθεν και παραπέμφθηκαν στα ποινικά δικαστήρια, ο μεν προσφεύγων να δικαστεί με τις κατηγορίες της απελευθέρωσης κρατουμένου, αντίστασης και σωματικών βλαβών κατά των αστυνομικών, οι δε αστυνομικοί για σωματικές βλάβες κατά του προσφεύγοντος, ψευδή καταμήνυση και ψευδορκία.

Τα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης απήλλαξαν όλους τους κατηγορουμένους για όλες τις εν λόγω πράξεις. Επίσης, οι αστυνομικοί κρίθηκαν ότι δεν έχουν υπηρεσιακές ευθύνες, με πόρισμα διεξαχθείσης Ενορκης Διοικητικής Εξέτασης.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όμως, δέχθηκε την προσφυγή του ιδιώτη και καταδίκασε την Ελλάδα, για παραβίαση του άρθρου 3 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (απάνθρωπη και ταπεινωτική μεταχείριση) και υποχρέωσε τη χώρα μας να του καταβάλει ποσό 17.000 ευρώ, ως χρηματική ικανοποίηση για την ηθική βλάβη που υπέστη από την κακομεταχείριση στα χέρια της αστυνομίας και τη μη αποτελεσματική διεξαγωγή της διοικητικής και δικαστικής έρευνας σχετικά με το συμβάν.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κατέληξε στο πόρισμα αυτό τονίζοντας ότι από όλη τη σχετική διαδικασία προέκυψε πως ο προσφεύγων υπέστη σοβαρές σωματικές βλάβες (κάταγμα σιαγόνας, πολλαπλά τραύματα στο κεφάλι, δύο σπασμένα δόντια) και θα έπρεπε η αστυνομική αρχή να έχει δώσει πλήρεις και πειστικές εξηγήσεις ότι τα εν λόγω τραύματα δεν είχαν σχέση με τη σύλληψη και κράτηση του προσφεύγοντος. Τόσο η διοικητική εξέταση όσο και η δικαστική έρευνα της υπόθεσης δεν πείθουν ότι έγινε κάτι τέτοιο.

Ποποβίτσι κατά Ελλάδας, απόφαση της 14ης/1/2010

Η προσφεύγουσα, Ρουμάνα υπήκοος, εργαζόμενη στην Ελλάδα από το 1998 ως καθαρίστρια, καταδικάστηκε από δικαστήριο των Αθηνών σε ποινή φυλάκισης έξι μηνών, για κλοπή διαφόρων αντικειμένων και χρηματικού ποσού από την οικία του Αιγύπτιου εργοδότη της, πράξη που φέρεται ότι τελέσθηκε τον Φεβρουάριο του 2002. Η δίκη στο Πλημμελειοδικείο έγινε τον Φεβρουάριο του 2006 ερήμην της.

Η επίδοση της απόφασης έγινε προς αυτήν ως «αγνώστου διαμονής», δηλ. προς τον δήμαρχο. Στις 23/7/2007 που πληροφορήθηκε την απόφαση σε βάρος της, η προσφεύγουσα υπέβαλε προς το Πλημμελειοδικείο «αίτηση ακύρωσης» της ερήμην καταδικαστικής απόφασης, υποστηρίζοντας ότι κατά τον χρόνο της επίδοσης είχε αλλάξει κατοικία στην Αθήνα και δεν έλαβε ποτέ γνώση της δικασίμου. Για να δικαιολογήσει το εκπρόθεσμο της αίτησής της, ανέφερε ότι δεν ήταν «άγνωστης» διαμονής κατά τον χρόνο της επίδοσης της απόφασης (από την οποία επίδοση αρχίζει να τρέχει η προθεσμία) και επικαλέστηκε μισθωτήριο κατοικίας στην Αθήνα. Το δικαστήριο απέρριψε την αίτηση της προσφεύγουσας με το αιτιολογικό ότι «κατά τον χρόνο της επίδοσης η Εισαγγελία δεν γνώριζε την κατοικία της». Σημειώνεται ότι μετά την απόρριψη αυτής της αίτησης ακυρώσεως η προσφεύγουσα δεν είχε κανένα άλλο ένδικο μέσο.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δέχθηκε την προσφυγή της Ποποβίτσι και καταδίκασε την Ελλάδα για παραβίαση του άρθρου 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (διεξαγωγή δίκαιης δίκης), διότι εκτίμησε ότι στερήθηκε του δικαιώματος να ακουστεί από το δικαστήριο πάνω στην ουσία της κατηγορίας και δεν αρκεί για τη στέρηση η απλή αιτιολογία ότι η Εισαγγελία δεν γνώριζε την κατοικία, χωρίς καμιά προσπάθεια των κρατικών αρχών να εντοπιστεί η νέα κατοικία της καταδικασθείσας.

Δημόπουλος κατά Ελλάδος, απόφαση της 7ης/1/2010.

Ο προσφεύγων είχε ασκήσει εργατική αγωγή στα ελληνικά δικαστήρια για μισθούς υπερημερίας και επιδόματα. Δικαιώθηκε κατά ένα μέρος από τα δικαστήρια της ουσίας (Πρωτοδικείο και Εφετείο). Κατά της απόφασης του Εφετείου άσκησε αναίρεση στον Αρειο Πάγο, κατά το μέρος που η απόφαση του Εφετείου ήταν γι’ αυτόν βλαπτική.

Ο Αρειος Πάγος, ακολουθώντας μια πάγια πρακτική του που στηρίζεται όχι σε κάποια σαφή διάταξη του νόμου αλλά σε ερμηνεία δική του από συνδυασμό διατάξεων του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, απέρριψε την αίτηση αναιρέσεως με την αιτιολογία ότι στο δικόγραφό της δεν αναφέρονταν πλήρεις οι παραδοχές του Εφετείου.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δέχθηκε την προσφυγή και καταδίκασε τη χώρα μας να καταβάλει στον προσφεύγοντα το ποσό των 5.000 ευρώ (για χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης), διότι, όπως έχει κρίνει παγίως και σε άλλες ελληνικές υποθέσεις (λ.χ. των: Λιακόπουλου της 24ης/5/2006, Ευσταθίου της 27ης/7/2006, Ζουμπουλίδη της 14ης/12/2006, Βασιλάκη της 17ης/1/2008 και Κοσκινά κ.λπ. της 21ης/2/2008), η εν λόγω προσέγγιση του Ανωτάτου Δικαστηρίου μας είναι καθαρά «τυπολατρική» και η κατ’ αυτόν τον τρόπο στέρηση από τον διάδικο του δικαιώματος πρόσβασης στο δικαστήριο δεν είναι «αναλογική» προς τον σκοπό της ασφάλειας δικαίου και της καλής διοίκησης της Δικαιοσύνης.

Σημειώνουμε, χάριν της πλήρους πληροφόρησης, ότι ο Αρειος Πάγος συνεχίζει την εν λόγω πρακτική του, παρά τις επανειλημμένες καταδίκες της χώρας μας, για παραβίαση της αρχής της δίκαιης δίκης.

Πηγή:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_20/02/2010_391533