Μέγα το έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ

Ένας από τους δημοσιογράφους που εκτιμώ αφάνταστα για τα άρθρα του στην μνημονιακή "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" είναι ο κ. Σταμος Ζούλας που την περασμένη Κυριακή (13.5.2002) έγραψε ένα ενδιαφέρον άρθρο σχετικά με τομεγάλο έλλειμα πολιτικής ηγεσίας στην σημερινή Ελλάδα. 

Θα πρέπει να σας πω ότι συμφωνώ με το άρθρο του εκτός από δύο σημεία. Το πρώτο αφορά τον ατυχή και απαράδεκτο όρο "μόρφωμα" που αποδίδει στους "Ανεξάρτητους Έλληνες" (γιατί πιστεύω ότι στις εκλογές της 17ης Ιουνίου θα τον διαψεύσουν) και το δεύτερο αφορά την ατυχή πρόωρη κριτική που άσκησε στο αρχηγό του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ όταν, με την συνέντευξη που έδωσε χθές το βράδυ στον κ. Κούλογλου στην ΝΕΤ απέδειξε ότι έχ το "τσαγανό" ενός  μεγάλου και σοβαρου πολιτικού.. 

Όσο αφορά όμως τους κ.κ. Βενιζέλο και Σαμαρά και την κα Παπαρήγα συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Θεωρώ δε ότι οι τελευταία πρότασή του (Κατά τ’ άλλα και ιδιαίτερα υπό τις σημερινές συνθήκες θα ήταν αποκαρδιωτικό να επιβεβαιώσουμε τη γενική ρήση πως «κάθε λαός έχει τους ηγέτες, που του αξίζουν». Και ιδίως εξαιρετικά επικίνδυνο.) αφορά κυρίως τα δύο τέως μεγάλα κόμματα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. :

Μέγα το έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας

Toυ Σταμου Ζουλα

Εναντιούμενος στην ένταξή μας στην ΕΟΚ, κατά τη δεκαετία του ’60, το τότε κορυφαίο στέλεχος της ΕΔΑ και μετέπειτα πρόεδρός της Ηλίας Ηλιού, διατηρούσε μια σοφή θέση, που αν θυμάμαι καλά υποστήριζε και ο επίσης «αντιευρωπαϊστής» Στρατής Ανδρεάδης: Είμαστε κατά της ΕΟΚ, αλλά οφείλουμε να δούμε το μέλλον της χώρας μας. Διότι αν τελικά η Ευρώπη προχωρήσει σε μια οικονομική και αργότερα πολιτική ένωση, θα είναι ολέθριο για την Ελλάδα να βρίσκεται εκτός και παντελώς απομονωμένη. Ο Ηλίας Ηλιού, όμως, ήταν συνετός και οραματιστής ηγέτης. Οπως αργότερα και ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Χαρ. Φλωράκης, ο οποίος απέφυγε να συνδέσει την κομμουνιστική ψήφο με άμεση αποχώρηση από την Ευρώπη. Σημειωτέον, ότι αυτές οι μετριοπαθείς θέσεις διατυπώνονταν σε εποχή που ο υπαρκτός σοσιαλισμός ήταν ακόμη κραταιός, παραμένοντας όραμα και υπόδειγμα πολιτικοκοινωνικού συστήματος για μεγάλη μερίδα Ελλήνων αριστερών. Αλήθεια, τι σχέση έχουν σήμερα ο κ. Τσίπρας και η κ. Παπαρήγα με τους δύο παραπάνω ηγέτες; Σήμερα που ο υπαρκτός σοσιαλισμός έχει καταρρεύσει παταγωδώς και οι παρωχημένες θέσεις τους παραμένουν παγκοσμίως «ανάδελφες» και αστήρικτες.

Το ίδιο ισχύει για τους κ.κ. Σαμαρά και Βενιζέλο. Ο πρώτος, εκτός της πρώιμης και αποτυχημένης (προ 20ετίας) ηγετικής του δοκιμασίας, εξακολουθεί να πειραματίζεται με τις πάγιες θέσεις της Ν.Δ. Επί μία διετία συνέπραξε στη δημιουργία αντιευρωπαϊκού κλίματος, για να υπερψηφίσει, τελικά, το δεύτερο και επαχθέστερο Μνημόνιο. Ετσι, είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για την εμφάνιση του μορφώματος των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» και μερικώς για την ενδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής. Επέσπευσε τις εκλογές, έχοντας ως στόχο της Ν.Δ. την αυτοδυναμία, ενώ η πολιτική του προδίκαζε τη συρρίκνωσή της κάτω από το 20%. Αλλωστε, εκτός των καίριων «στρατηγικών» λαθών, η παντελώς ανερμάτιστη πολιτική του εκδηλώνεται σε όλο το εύρος της «ηγετικής» του συμπεριφοράς. (Οπως η εντός 24ώρου επαναφορά και αποπομπή του κ. Συμπιλίδη και ο... επί 3ωρον αποκλεισμός του κορυφαίου συμβούλου του κ. Χρύσανθου Λαζαρίδη από τον πρωινό καφέ).

Επίσης, στον κ. Βενιζέλο πρυτανεύουν η πολιτική αστάθεια και ο καιροσκοπισμός, τον οποίο ο ίδιος επιδιώκει να συγκαλύψει με έναν -χωρίς πειθώ και απήχηση, πλέον- ρητορικό βερμπαλισμό. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Την πομπώδη και... αυτεπίστροφη ηγετική του κάθοδο στο Ζάππειο, το βράδυ των εκλογών του 2007; Την επίμονη τακτική του για την απαξίωση του κ. Παπανδρέου, με τον οποίο κατόπιν συνέπραξε, ως αντιπρόεδρος και υπουργός Οικονομικών, για να γίνει τελικά και δακτυλιδούχος του; Το είπα-ξείπα έναντι του καταγέλαστου, παγκοσμίως, δημοψηφίσματος, που επιχείρησε ο τέως αρχηγός του; Την μπλόφα εκβιασμού της τρόικας και την «προγραμματισμένη αναχώρησή» της, η οποία αποδείχθηκε απειλή οριστικής αποχώρησης, αν ο «μπλοφατζής» δεν προχωρούσε σε ταπεινωτική και -κυρίως- έμπρακτη μεταμέλεια; Το ότι έθεσε προεκλογικά ως στόχο του ΠΑΣΟΚ την πρώτη θέση και σήμερα θεωρεί «ιστορική πρόκληση» το γεγονός ότι «ξεκινά από το ίδιο ποσοστό (13%), με το οποίο «ξεκίνησε ο Α. Παπανδρέου το 1974»;

Κατά τ’ άλλα και ιδιαίτερα υπό τις σημερινές συνθήκες θα ήταν αποκαρδιωτικό να επιβεβαιώσουμε τη γενική ρήση πως «κάθε λαός έχει τους ηγέτες, που του αξίζουν». Και ιδίως εξαιρετικά επικίνδυνο.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_13/05/2012_441867