Συμπεράσματα από το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου

Θα ήθελα, πριν να διαβάσετε το παρακάτω άρθρο με τα συμπεράσματα του κ. Λεονταρίτη, να πούμε δύο λόγια για την υπηρεσιακή κυβέρνηση που διεξήγαγε τις εκλογές. Αυτό γιατί η υπηρεσιακή κυβέρνηση Πικραμένου ανέλαβε να διεξαγάγει τις εκλογές ενω η χώρα βρισκόταν κάτω από ένα πρωτοφανές οικονομικοπολιτικό περιβάλλον και μάλιστα έπρεπε, μέσα σε ένα σχεδόν μήνα, να διαχειριστεί επείγοντα σοβαρά θέματα που την αφορούσαν. Σας μεταφέρω λοιπόν το σχόλιο από την εφημερίδα "ΤΟ ΠΑΡΟΝ" της 23ης Ιουνίου που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.

"Αν και υπηρεσιακός, στον έναν μήνα που έμεινε, ο κ. Πικραμμένος αποδείχθηκε ένας από τους καλύτερους «πολιτικούς» πρωθυπουργούς που έχουν περάσει από το Μαξίμου. Αν και δεν είχε καμία ενεργό σχέση με την πολιτική, ο κ. Πικραμμένος έδωσε λύσεις σε τεράστια προβλήματα που αντιμετώπισε (φάρμακα, φωτιές) και είχε αξιοπρεπέστατη παρουσία στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν υπήρξε το παραμικρό σχόλιο εναντίον του. Στην παράδοση δε της πρωθυπουργίας στον Αντώνη Σαμαρά ήταν πολύ εύστοχα, απλά και ανθρώπινα αυτά που είπε ως παραινέσεις στον νέο πρωθυπουργό της χώρας και θα ήθελε να πει ο καθένας μας. Να 'στε καλά, κ. Πικραμμένε που, παρά το επίθετο σας, καμία πίκρα δεν προσθέσατε στη χώρα και στον λαό." 

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Η νέα… «αποχή» του ΚΚΕ…

 Γράφει ο Γεώργιος Λεονταρίτης

Μια καινούργια φάση αρχίζει στην πολιτική περιπέτεια της χώρας, μέσα στα πλαίσια του Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που ουσιαστικά βιώνουμε. Γι’ αυτό απαιτείται να προβούμε πρώτα σε μερικές γενικές παρατηρήσεις μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής:

α) Ο λαός στη συντριπτική πλειοψηφία του –ασχέτως ποιο κόμμα εστήριξε– εψήφισε αντιμνημονιακά. Οφείλουν δηλαδή αυτοί που θα διαχειριστούν κυβερνητικά καθήκοντα να γνωρίζουν ότι οι πολίτες απαιτούν ν’ απαλλαγούν από το επονείδιστο Μνημόνιο.

β) Tην απαίτηση αυτή πρέπει να τη λάβει σοβαρά υπόψη του ο κ. Σαμαράς. Εάν η Νέα Δημοκρατία (επηρεαζόμενη από στελέχη σαν την Ντόρα Μπακογιάννη ή άλλους ευρωλάγνους) απογοητεύσει τους ψηφοφόρους, θα ανοίξει τον πολιτικό της τάφο. Δίνεται μία και μοναδική ευκαιρία στον κ. Σαμαρά ν’ ανταποκριθεί στις ελπίδες του κόσμου και να μη σκύψει πάλι τον αυχένα στους ξένους δυνάστες.

γ) Η υγιής έκφρασις του δεξιού ή κεντροδεξιού κόσμου καταγράφηκε με τα ποσοστά των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Ο κ. Καμμένος αποτελεί θετική δύναμη. Οι δεξιοί ψηφοφόροι, εάν είχαν ξεπεράσει αναστολές και φοβίες, θα μπορούσαν να αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό κάνοντας μεγαλύτερη στροφή προς τους Ανεξάρτητους Έλληνες.

δ) Είναι κρίμα που ο ΛΑΟΣ μένει εκτός Κοινοβουλίου. Παρά τις όποιες αντιρρήσεις για λάθη, η παρουσία του μέσα στη Βουλή θα ήταν χρήσιμη.

ε) Το ΠΑΣΟΚ καταδικάστηκε στη συνείδηση του κόσμου. Εκφράζει τη χρεοκοπία και το ψεύδος. Δεν μπορούμε να το διαχωρίσουμε από την πολιτική των ολετήρων Σημίτη και Γιώργου Παπανδρέου. Κι είναι παράδοξο, χάριν της τακτικής των σχημάτων τύπου «εθνικής σωτηρίας», να μετέχει σε κυβερνητικό σχήμα το κόμμα το οποίο αποδοκιμάστηκε, επειδή φέρει τις πιο βαριές ευθύνες για το κατάντημα της χώρας. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που υπερθεμάτισαν για τα Μνημόνια είναι οι σύγχρονοι «στηλίτες». Έτσι αποκαλούσε ο λαός το 1875 τους 81 βουλευτές του Βούλγαρη που βαρύνονταν με σκάνδαλα. Και η ονομασία προερχόταν από την αρχαία ατιμωτική στήλη, όπου αναγράφονταν τα ονόματα εκείνων που εθεωρούντο ανάξιοι.

στ) Τονίζεται κατά κόρον, από πολλές πλευρές, ότι το νόημα της ψήφου της περασμένης Κυριακής είναι η συνεννόησις και συνεργασία του πολιτικού κόσμου. Πρόκειται για πρόχειρη, λίγο υποκριτική ερμηνεία. Συνεργασία ναι, αλλά δεν μας λένε πάνω σε ποια βάση θα γίνει αυτή η συνεργασία. Διότι εάν εκ του πονηρού επιδιώκουν συμπόρευση πάνω σε μνημονιακή βάση, τότε σημαίνει ότι θέλουν να παγιδεύσουν όσους αντιτίθενται στη γερμανική κηδεμονία και να τους αχρηστεύσουν δι’ αυτού του τρόπου. Γιατί, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να συρθεί οικειοθελώς σε μια τέτοια παγίδα; Και πού ακούστηκε, σ’ ένα δημοκρατικό πολίτευμα, να καταργείται ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως; Αυτά, ως γενικές παρατηρήσεις. 

Ας πάμε τώρα στον χώρο της Αριστεράς. Το ΚΚΕ υπέστη συντριπτική ήττα έπειτα από πολλά χρόνια. Δεν ήταν τυχαίο. Η κομμουνιστική ηγεσία αρνείται να δει ότι οι οπαδοί της διαφωνούν με τη γραμμή της απομονώσεως που εχάραξε. Η βούληση των κομμουνιστών ψηφοφόρων βρίσκεται σε διάσταση με την ηγεσία του. Η Αλέκα Παπαρήγα αντιπαρέρχεται αυτήν την πραγματικότητα και εμμένει πεισματικά στη δική της αντίληψη. Σε άλλες εποχές, όταν υπήρχε η «Μέκκα του Κομμουνισμού» στο Κρεμλίνο, θα έπεφταν κεφάλια μέσα στο ΚΚΕ. Παρά τις όποιες διαφορές μπορεί να χωρίζουν το ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ, εδώ παρουσιάστηκε –μοναδική φορά στα χρονικά– η δυνατότης σχηματισμού κυβερνήσεως της Αριστεράς, που θα είχε αποτέλεσμα τουλάχιστον την άμεση κατάργηση του Μνημονίου, αλλά και σοβαρές επιπτώσεις στην κυριαρχία και κηδεμονία του Δ΄ Ράιχ στην πατρίδα μας, όπως και στις χώρες του Νότου. Το ΚΚΕ αρνήθηκε να συμβάλει ώστε να γυρίσει ο τροχός της Ιστορίας. Ουσιαστικά, ΚΚΕ και Κουβέλης παρεχώρησαν την πρώτη θέση στη Νέα Δημοκρατία, προς μεγάλη ανακούφιση της Μέρκελ. 

Το έχουμε ξαναπεί. Το ΚΚΕ δεν διδάσκεται ούτε από τη δική του Ιστορία. Διέπραξε τώρα ένα τραγικό λάθος, σαν του 1946 με την «Αποχή». Τότε, η ζαχαριαδική ηγεσία επήρε την ολέθρια εκείνη απόφαση να μη μετάσχει στις εκλογές, ενώ, παρά τις διώξεις που υφίστατο τότε η Αριστερά, είχε τη δυνατότητα να βγάλει σημαντική κοινοβουλευτική δύναμη και να κινηθεί μέσα στη νομιμότητα. Ο πολιτικός συνασπισμός των κομμάτων του ΕΑΜ, με εκφραστές τον Μιχάλη Κύρκο (πατέρα του Λεωνίδα), τον Σταύρο Ηλιόπουλο του Σοσιαλιστικού Κόμματος (Πασαλίδη) κ.ά., όπως και οι Αριστεροί Φιλελεύθεροι με τον Σταμάτη Χατζήμπεη και τον στρατηγό Γρηγοριάδη, μάταια προσπαθούσαν να πείσουν την κομμουνιστική ηγεσία για τις επιπτώσεις της αποχής. Το καταλάβαινε κι ο Γιώργης Σιάντος, αλλά δεν τολμούσε να αντιταχθεί στον Ζαχαριάδη. Και παρά τη συμβουλή της Μόσχας, να κατέβει η Αριστερά στις εκλογές, ο Ζαχαριάδης ερμήνευσε διαφορετικά τη γνώμη των Σοβιετικών. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Τώρα, το ΚΚΕ επέμεινε πεισματικά στην «ΑΠΟΧΗ» από τη δυνατότητα σχηματισμού αριστερής κυβερνήσεως, με ό,τι αυτό θα εσήμαινε για το Μνημόνιο. Το 1946 οι Άγγλοι εκμεταλλεύτηκαν το λάθος του συνασπισμού των πολιτικών κομμάτων του ΕAM. Τώρα το Βερολίνο πανηγυρίζει για την «αποχή» του ΚΚΕ από τη δυνατότητα εκλογικής νίκης γενικά των αριστερών δυνάμεων. 

Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Ο Τσίπρας –με το σπαθί του– θα έχει πρώτο ρόλο ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως (ύστερα από 54 χρόνια επαναλαμβάνεται η επιτυχία της ΕΔΑ), ενώ το ΚΚΕ συρρικνωμένο θα αρκείται σε πορείες του ΠΑΜΕ και σε παλαιολιθικές τακτικές προπαγάνδας στους... «χώρους δουλείας». 

Πριν από πολλά χρόνια ο Μίλοβαν Τζίλας, ο «μεγάλος αιρετικός» των γιουγκοσλάβων κομμουνιστών και σημαντικός ιστορικός μελετητής, είχε προβλέψει ότι: «Τα κομμουνιστικά κόμματα του μέλλοντος δεν θα έχουν άλλη δυνατότητα, παρά να είναι εκείνο που πραγματικά μπορούν: Κοινωνικοπολιτικά κινήματα, που θα προσπαθούν σε συνεργασία με άλλες δυνάμεις να επιτύχουν ορισμένους κοινωνικούς και κρατικούς σκοπούς, σύμφωνα με τις ιδιαίτερες εθνικές τους συνθήκες...». Το ΚΚΕ δεν είναι ούτε αυτό. ΚΚΕ και Κουβέλης σαμποτάρισαν μια κυβέρνηση Αριστεράς την ώρα που, ακόμη και παραμονή των εκλογών, οι ξένοι πάτρωνες δεν σταμάτησαν να μας απειλούν για το τι θα ψηφίσουμε. Κι έχει σημασία να συνειδητοποιήσουν άπαντες ότι αυτήν τη στιγμή το σατανικό σχέδιο του Βερολίνου εκτελείται κατά γράμμα. Οι χώρες του Νότου βρίσκονται υπό πλήρη γερμανική κατοχή. Η εφημερίδα μας, «ΤΟ ΠΑΡΟΝ», το επεσήμανε πολύ εύστοχα στο φύλλο της 10ης Ιουνίου. Αποκάλυψε τον υπόγειο πόλεμο μεταξύ ευρώ και δολαρίου. Μας χρησιμοποίησαν στα παιχνίδια τους – με όργανό τους τον Γιώργο Παπανδρέου, ταπεινό θεράποντα της Ουάσινγκτον για να οδηγήσει την Ελλάδα σε χρεοκοπία. Αρνήθηκε να πάρει από τον Νοέμβριο τα δάνεια αρκετών δισεκατομμυρίων ευρώ, με επιτόκιο 4 με 4,5%, που θα απέτρεπαν την κατάρρευση. Πορτογαλία, Ισπανία θα έπαιρναν τη σκυτάλη, εάν δεν πετύχαινε αυτό που ήθελε η Ουάσινγκτον με τη χώρα μας. Αυτό που παιζόταν υπογείως ήταν να ξαναποκτήσει το δολάριο την αποκλειστικότητά του ως παγκόσμιο αποταμιευτικό νόμισμα, και για αντιπαροχή η Μέρκελ επήρε τον απόλυτο πολιτικό (πέρα από τον οικονομικό) έλεγχο των χωρών του Νότου. Και δεν είναι τυχαίο ότι –όπως έγραφε το περιοδικό «CRASH»– ειδικοί αναλυτές από το διεθνές Ινστιτούτο Γεωπολιτικών Αναλύσεων «STRATFOR» (θεωρείται μια «ιδιωτική CIA») επεσήμαναν ότι θα ήταν για μας καλύτερα να απομακρυνθούμε από την Ευρωζώνη. Η ανάγνωση των επιχειρημάτων τους είναι μάλλον προάγγελος «περίεργων» εξελίξεων.

Στους δύο προηγουμένους Παγκόσμιους Πολέμους τα κεφαλαιοκρατικά και ιμπεριαλιστικά συμφέροντα κατόρθωσαν να σύρουν τους λαούς στην ανθρωποσφαγή. Σ’ αυτόν τον ιδιότυπο Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τα ίδια συμφέροντα καταδικάζουν τους λαούς σε εξόντωση και εξαθλίωση. Η κατοχική «τρόικα» θα ξανάρθει για να ολοκληρώσει τον αφανισμό των ελλήνων πολιτών. Και το ΚΚΕ, που μπορούσε να αλλάξει κάτι παραμερίζοντας την έχθρα του προς τον Τσίπρα, προτιμά πρώτα να... καταρρεύσει ο παγκόσμιος καπιταλισμός και μετά να δραστηριοποιηθεί... Στην 6η πλατιά Ολομέλεια του ΚΚΕ, τον Μάρτη του 1956, οι κατευθυνόμενοι κατήγοροι του Νίκου Ζαχαριάδη τού έριξαν όλες τις ευθύνες για την αποχή του 1946 και για την ένοπλη ανταρσία του 1946-1949. Μεταξύ πολλών άλλων, ο πανίσχυρος και πονηρός Γιάννης Ιωαννίδης είπε ότι: «Ο Ζαχαριάδης μάς παρέσυρε σ’ ένα σεχταριστικό γκρεμό»! Με την «αποχή» τώρα της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ από τη δυνατότητα εκλογικής νίκης της Αριστεράς, που θα ανέτρεπε το επαίσχυντο Μνημόνιο της δουλείας, σε τι είδους «γκρεμό» παρέσυρε τον κόσμο της; Έφταιγε, λοιπόν, ο αείμνηστος γέρος Παπανδρέου που είχε χαρακτηρίσει το ΚΚΕ ως… «κόμμα λαθών»; 

http://www.paron.gr/v3/new.php?id=77713&colid=&catid=34&dt=2012-06-24%200:0:0