ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Ενωθείτε!

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Ενωθείτε!

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Ο μεγάλος επαναστάτης, ο Φιντέλ Κάστρο, που έφυγε από τη ζωή «πλήρης ημερών», όταν ο ελληνικός λαός είπε «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα έστειλε συγχαρητήριο μήνυμα στον Αλέξη Τσίπρα. Ενόμιζε ο ανένδοτος αυτός πολέμιος του καπιταλισμού ότι ο νεαρός έλληνας πρωθυπουργός είχε αποφασίσει να αντιμετωπίσει τη δικτατορική γερμανοευρωπαϊκή ένωση.

Στην επιστολή του ο Φιντέλ, αφού έκανε ύμνους στην Ελλάδα, κατέληγε με την επισήμανση: «Στις τωρινές πολιτικές συνθήκες στον πλανήτη μας, όταν η ειρήνη και η επιβίωση του είδους μας κρέμονται από μια κλωστή, κάθε απόφαση, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, πρέπει να αναλύεται και να εφαρμόζεται με προσοχή…». Ο Τσίπρας «ανέλυσε» με λανθασμένο τρόπο το μήνυμα του λαού. Δεν είχε το κουράγιο να έλθει σε σύγκρουση με το τέρας της παγκοσμιοποίησης, έκανε απίστευτη «κωλοτούμπα» και προσκύνησε στο «ιερατείο» των Βρυξελλών. Δεν διαθέτει ούτε ελάχιστο δείγμα επαναστατικότητας, από αυτήν που εδίδαξαν στους καταπιεσμένους λαούς ο Φιντέλ και ο Τσε Γκεβάρα. Και δεν εδίστασε ο Αλέξης, στη δήλωσή του για τον θάνατο του Φιντέλ, να κάνει υποκριτικά λόγο για… «τη νίκη των λαών»!

Ενώ, όμως, ο ελληνικός λαός τού έδωσε τη νίκη με το δημοψήφισμα, ο Αλέξης τη μετέτρεψε σε επονείδιστη ήττα. Τώρα, ηττημένος από τους οικονομικούς δολοφόνους, θα καταφύγει στις κάλπες, αφού οι «εταίροι» δεν κάνουν καμία υποχώρηση και διέλυσαν τις «κόκκινες γραμμές» του. Θα υποδυθεί τον… «επαναστάτη» ο Αλέξης και θα πάει σε εκλογές επειδή δεν του έμεινε καμία άλλη κίνηση. Το «κουαρτέτο» απαιτεί νέα, χειρότερα μέτρα και το τέταρτο Μνημόνιο είναι έτοιμο. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι απέναντι στον Μητσοτάκη –τον άλλο ευρώδουλο– δεν υφίσταται αντιμνημονιακός φορέας, ένα Λαϊκό Μέτωπο που θα μπορούσε να διεκδικήσει την εξουσία. Εμείς αρνούμεθα τον γερμανικό τρόπο ζωής (δηλαδή, θανάτου) και ευχόμεθα για τη Γερμανία να υπάρξει ένας νέος, πιο τυχερός κόμης Φον Στάουφενμπεργκ… Περαιτέρω ιστορικές επεξηγήσεις δεν χρειάζονται! Κάποτε η Ιστορία καλεί και την παρουσία τυραννοκτόνων, όπως οι Αθηναίοι Αρμόδιος και Αριστογείτων, που απήλλαξαν τον λαό από τον τύραννο Ίππαρχο, γιο του Πεισιστράτου, κατά την εορτή των Παναθηναίων, το έτος 514 π.Χ. Ο Φιντέλ απήλλαξε τον λαό του από τον δικτάτορα Μπατίστα και εμείς περιμένουμε να δούμε πώς και πότε θα απαλλαγούμε από τους ευρωπαίους τυράννους.

Η αποτυχημένη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ μοιραίως θα γκρεμιστεί κάτω από τις αμαρτίες της. Τι θα ακολουθήσει, όμως, μετά; Πώς θα γίνει το αντιμνημονιακό Λαϊκό Μέτωπο, ώστε να φράξει τον δρόμο στον Μητσοτάκη; Παραδείγματα «Μετώπων» έχουμε αναφέρει πολλά σε προηγούμενα άρθρα μας, με πρώτο εκείνο του ΕΑΜ. Ας έλθουμε, όμως, στα νεότερα μεταπολιτευτικά χρόνια. Το καλοκαίρι του 1979 είχε γίνει η κίνηση των «Εαμογενών» με στόχο την ενότητα της Αριστεράς. Επίσημα εμφανιζόταν ως Κίνηση Ενιαίας Αριστεράς, που προχώρησε με Επιτροπές Πρωτοβουλίας στις συνοικίες των πόλεων και στους χώρους εργασίας. Στόχος ήταν να συγκροτήσει μέσα σε έναν χρόνο εκατό επιτροπές και να επιδιωχθεί η αξιοποίηση των αδρανοποιημένων δυνάμεων αυτού του χώρου. Σε αυτήν την κίνηση ηγείτο ο Μίκης Θεοδωράκης, που ήλπιζε πολλά από την ανάπτυξη ανοιχτού διαλόγου. Όμως, οι διάφορες τάσεις παρουσίαζαν διαφορετικό «σκεπτικό», με αποτέλεσμα να κωλυσιεργούν οι εργασίες.

Αξιοσημείωτο ήταν ότι σε αυτήν την κίνηση μετείχε το ΚΚΕ, αλλά περιορισμένα. Το ΚΚΕ εσωτερικού εκπροσωπούσε ο Γιάννης Μπανιάς, ο οποίος θεωρούσε το όλο σχήμα «νόθο» επειδή μετατρεπόταν σε «δορυφόρο του ΚΚΕ». Τη ρεαλιστική πρόταση ανέπτυξε ο βετεράνος πολιτικός της ΕΔΑ, ο Σταύρος Ηλιόπουλος, ο οποίος είπε ότι θα μπορούσε να δημιουργηθεί Συντονιστική Επιτροπή, όπου θα εκπροσωπούντο επίσημα όλες οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς και θα αποφάσιζαν από κοινού (μέσα από το όργανο αυτό) για όλα τα θέματα που θα ανέκυπταν. Εάν τότε άκουγαν τον Σταύρο Ηλιόπουλο, η νεότερη πορεία της Αριστεράς θα είχε πετύχει πολλά. Οι παλαιότεροι έφεραν στη μνήμη τους και το 1952, τότε που χάρις στον εκδότη της κεντροαριστερής εφημερίδας «Προοδευτική Αλλαγή», δικηγόρο Νίκο Παπαπολίτη, είχε σχηματισθεί η Επιτροπή Αποκαταστάσεως της Εθνικής Αντίστασης, με πρωταγωνιστή τον στρατηγό Μανώλη Μάντακα. Κι αυτή η επιτροπή, όμως, απέτυχε εξαιτίας διαφωνιών των μελών της.

Η αλήθεια είναι ότι σήμερα οι δυσκολίες για σχηματισμό «Ενιαίου Αντιμνημονιακού Μετώπου» είναι απείρως μεγαλύτερες, διότι στερούμεθα ηγετικών προσωπικοτήτων, που θα μπορούσαν να υλοποιήσουν αυτό ακριβώς που ζητάει ο ελληνικός λαός. Όμως, το «Μέτωπο» πρέπει να πάρει σάρκα και οστά. Ο Καζάκης, η Κωνσταντοπούλου, ο Λαφαζάνης, ο Καραμπελιάς, το ΚΚΕ οφείλουν να ακολουθήσουν τη γραμμή Ηλιόπουλου. Να παραμερίσουν διαφορές και εγωισμούς και να ανταποκριθούν ενωμένοι στο κάλεσμα της Ιστορίας. Ένα «μίνιμουμ» πρόγραμμα μπορεί να γεφυρώσει τις διαφορές. Ο προδομένος από τον Τσίπρα λαός, που, όπως έλεγε ο Αραγκόν, «κουβαλά μέσα στα μάτια του την αγανάκτηση της ήττας και την κατάπληξη του πεπρωμένου», έχει ανάγκη από εθνική ανάταση διότι αισθάνεται μειωμένος, αφού κουρέλιασαν την εθνική του υπερηφάνεια. Δυστυχώς, οι στίχοι του Ρίτσου «Σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει» διαψεύστηκαν. Η ευρωπαϊκή σκουριά «έπιασε» διότι εμείς το επιτρέψαμε με τους εθελόδουλους ευρωλάγνους πολιτικούς μας. Οι οσφυοκάμπτες του ΣΥΡΙΖΑ, της Νέας Δημοκρατίας και των διαφόρων κομματιδίων αποδέχθηκαν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί ένα είδος συλλογικού Πάπα, πάσης αρχής και πάσης ηθικής, εκπροσωπούμενη από τη συμμορία των Βρυξελλών.

Ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας κ. Γιάννης Μηλιός (άλλοτε υπεύθυνος της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ) σε άρθρο του στο περιοδικό «Τετράδια» επισημαίνει: «Η λιτότητα δεν αποτελεί ‘‘λανθασμένη πολιτική’’, αλλά μια ταξική στρατηγική που εξυπηρετεί, με αποκλειστικό τρόπο, τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων, συνταξιούχων, αυτοαπασχολουμένων, ανέργων αλλά και των κοινωνικά αδύναμων ομάδων. Η λιτότητα είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του νεοφιλελευθερισμού». Οι πολίτες με το δημοψήφισμα έδωσαν τη δυνατότητα στον Τσίπρα να αντισταθεί σε αυτήν την «ταξική στρατηγική» του νεοφιλελευθερισμού κι εκείνος υπέκυψε στους ξένους κατακτητές. Αυτή ήταν η μεγάλη απογοήτευση και η μεγάλη προδοσία.

Ο νέος Πρόεδρος της Αμερικής, ο Τραμπ, πολύ σωστά για την πατρίδα του, έριξε το σύνθημα: «Πρώτα η Αμερική». Εμείς εδώ λέμε: «Πρώτα η Ευρωπαϊκή Ένωση»! Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα γίνεται ουραγός εκμεταλλευτών, αφού τα συμφέροντά μας εκμηδενίζονται μέσα σε αυτήν την «ένωση». Ο «ηγετικός ναρκισσισμός» του Αλέξη τον κατέστρεψε, τον έκανε να χάσει το μυαλό του, να καταστεί θύμα της αρχομανίας του. Χάριν της εξουσίας, παρέδωσε τα πάντα. Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση η Ελλάδα έχασε το λεωφορείο της προκοπής και του σοσιαλισμού. Έπρεπε, λοιπόν, εκείνος να αλλάξει «λεωφορείο» για να μείνει στην πρωθυπουργία. Η αρχομανία τού κανόνισε το κοστούμι που θα φορέσει. Πέταξε τη στολή του επαναστάτη και φόρεσε το επίσημο ευρωπαϊκό ένδυμα (έστω και χωρίς… γραβάτα!). Έδωσε εξετάσεις στον γερμανικό καπιταλισμό.

Η σάπια γερμανοευρωπαϊκή ένωση, που στην καλύτερη στιγμή της ζωής του υποσχέθηκε να την αντιμετωπίσει, τον εκδικήθηκε. Η Κίρκη των Βρυξελλών μετέτρεψε τον άλλοτε υπερήφανο αετό σε υπάκουο εκτελεστή των «μεταρρυθμίσεων». Έγινε ο «εξωμότης», τον οποίο χρησιμοποίησε ο καπιταλισμός για να θάψει την Αριστερά στην Ελλάδα. Ο Αλέξης δεν κατάλαβε ότι η εξουσία δεν αποτελεί στόχο για την Αριστερά εάν δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα δίκαια των εργαζομένων. Φαντάσθηκε ότι οι ξένοι θα του προσέφεραν στο πιάτο τον σοσιαλισμό; Ο Γκράμσι έλεγε: «Ο σοσιαλισμός δεν εγκαθιδρύεται σε προκαθορισμένη ημερομηνία. Είναι ένα συνεχές γίγνεσθαι». Ο Τσίπρας δεν είχε υπομονή να αγωνισθεί.

Στις παραμονές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν υπήρχε ακόμα γνήσια Σοσιαλιστική Διεθνής, ο μεγάλος Ζορές, στον τελευταίο δημόσιο λόγο που εκφώνησε σε ογκώδη λαϊκή και εργατική συγκέντρωση στις Βρυξέλλες (σημαδιακή τοποθεσία), φάνηκε αληθινά προφητικός, αναφερόμενος στο μακελειό του πολέμου: «Οι άνθρωποι, όταν θα έχουν συνέλθει από τη δοκιμασία αυτού του μακελειού, θα στραφούν προς τους γερμανούς, γάλλους, ιταλούς ιθύνοντες και θα ρωτήσουν ποια δικαιολογία μπορούν να δώσουν για όλα αυτά τα πτώματα. Και τότε η επανάσταση, θυμωμένη, θα τους πει: “Πηγαίνετε και ζητήστε συγγνώμη από τον Θεό και τους ανθρώπους…”». Στις μέρες μας, όταν κάποτε συνέλθουμε από το «μακελειό» της «ευρωπαϊκής πορείας», πάνω στα πτώματα που επέφερε η πολιτική της, δεν θα υπάρξει συγγνώμη για Γερμανούς και άλλους «εταίρους» ούτε από τον Θεό ούτε από τους ανθρώπους. Θα υπάρξει μόνο λαϊκή Νέμεση.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ