ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Μεθεόρτια...

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Μεθεόρτια...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Πολλή φασαρία για το τίποτα. Τώρα που «σβήσανε τα φώτα της γιορτής» από την περίφημη επίσκεψη του Ομπάμα στην Αθήνα, νομίζω ότι μπορούμε να δούμε πιο ψύχραιμα τα πράγματα. Η κυβέρνηση είχε δώσει έναν πανηγυρικό χαρακτήρα στην άφιξη του αμερικανού Προέδρου και, ευθέως ή εμμέσως, με τους διαφόρους προπαγανδιστές της, ήθελε να μας πείσει για τη «σημασία» της εδώ παρουσίας του πλανητάρχη.

Τα κυβερνητικά φερέφωνα, επί 24ώρου βάσεως, από κανάλια και ραδιόφωνα, είχαν γίνει ειδήμονες των ελληνοαμερικανικών θεμάτων και προσπαθούσαν να μας αναλύσουν με περισπούδαστο ύφος τι σημαίνει, τι θα μπορούσε να σημαίνει και τι «κρύβει» η επίσκεψη του Ομπάμα! Ο καθένας ό,τι είχε στο μυαλό του το παρουσίαζε ως «είδηση». Και οι πάντες επαρουσιάζοντο ως… «ειδικοί», που είχαν την ικανότητα να εισχωρούν στα βάθη της ψυχής του Προέδρου της μεγάλης χώρας και να «ερμηνεύουν» ακόμα και τις πιο διφορούμενες φράσεις του.

Ο κ. Τσίπρας παρουσίασε το όλο θέμα ως επιτυχία του και άφηνε να εννοηθεί ότι η επίσκεψη Ομπάμα θα «επηρεάσει» το νεοναζιστικό Βερολίνο. Ο Πάνος Καμμένος, που άστραφτε και καμάρωνε σαν… φουσκωμένος διάνος δίπλα στον επίσημο ξένο, μέσα στο παραλήρημα του ενθουσιασμού του, έσπευσε περιχαρής, με θριαμβευτικό ύφος, να μας «αποκαλύψει» τι του είπε κατ’ ιδίαν ο Πρόεδρος της Αμερικής και να το «αξιολογήσει». Κινδυνεύοντας να… «υγρανθεί» από εθνική υπερηφάνεια, έβγαλε το συμπέρασμα: «Η δήλωση του Ομπάμα για το χρέος κάνει τη σημερινή ημέρα… ιστορική…»! Πραγματικά, χάνονται τα σύνορα μεταξύ κωμικού και τραγικού. Όσο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ήταν περίλυπος που δεν ήταν αυτός πρωθυπουργός, ώστε να έχει τη «δόξα» του «οικοδεσπότη» για τη φιλοξενία του αγαπημένου του πλανητάρχη. Και ο Τσίπρας τώρα, συνηθισμένος στις «κωλοτούμπες», επεχείρησε να αλλάξει τη γνώμη του για τον νέο Πρόεδρο Τραμπ. Δεν κατάλαβε, τον παρεξήγησε, οι εντυπώσεις… αλλάζουν και άλλα τέτοια! Με έκδηλη νευρικότητα, ο Αλέξης παρακολουθούσε τις δηλώσεις του Ομπάμα. Και ίσως αυτή η νευρικότητα να οφειλόταν στο ότι άλλα περίμενε να ακούσει από τον πλανητάρχη και άλλα άκουσε.

Ας συνοψίσουμε, λοιπόν, τι είπε και τι δεν είπε ο αμερικανός Πρόεδρος: Παραδέχθηκε ότι η λιτότητα δεν μπορεί να συνεχιστεί, αλλά μας διευκρίνισε ότι έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Και για να… «χτίσουμε το μέλλον», πρέπει να προχωρήσουμε στις μεταρρυθμίσεις που εξοντώνουν τον λαό. Εξέφρασε επίσης τη σουρεαλιστική άποψη ότι «οι μεταρρυθμίσεις κάνουν πιο ελκυστική την Ελλάδα στις επενδύσεις»! Κι ακόμα: Προσπάθησε να δικαιολογήσει τη Μέρκελ (την οποία ύμνησε μόλις έφθασε στο Βερολίνο), έδωσε έμφαση στην «ισχυρή Ευρώπη» και στη σταθερότητα του ΝΑΤΟ, αξίωσε να προσαρμοστούμε στην παγκοσμιοποίηση, ετάχθη υπέρ της εγκληματικής πολιτικής των «ανοιχτών συνόρων», ενώ: Δεν είπε τίποτα για τις προκλήσεις Τουρκίας, Αλβανίας και Σκοπίων. Λέξη για την αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάννης, κουβέντα για όσα πράττει ο Ερντογάν. Όσο για την Κύπρο, όχι μόνο δεν μας καθησύχασαν οι δηλώσεις του, αλλά προκάλεσαν μεγάλες ανησυχίες, ερωτηματικά και φόβους ότι το επαίσχυντο «Σχέδιο Ανάν» επιστρέφει με άλλη ονομασία.

Αλήθεια, όμως: Οι αφελείς πολιτικοί μας τι περίμεναν να ακούσουν από τον Ομπάμα ή από τον οποιονδήποτε αμερικανό Πρόεδρο πέρα από ωραία λόγια; Από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι σήμερα, πότε η Αμερική μάς υποστήριξε; Πάντοτε έριχνε το βάρος της υπέρ της Τουρκίας. Ρεπουμπλικάνοι και «Δημοκρατικοί» το ίδιο είναι. Το «δόγμα Τρούμαν» (με βάρος υπέρ της Τουρκίας) έγινε όχι διότι μας λυπήθηκαν οι Αμερικανοί, αλλά διότι εφοβούντο την επέκταση της επιρροής της ΕΣΣΔ. Στον ΟΗΕ, στις άπειρες προσφυγές που έγιναν για το Κυπριακό, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ετάχθησαν με το μέρος μας. Οι χώρες του «Τρίτου Κόσμου» και συχνά οι Ανατολικοί μάς εψήφιζαν. Λέξη οι Αμερικανοί για τα όργια στην Κωνσταντινούπολη το 1955. Υποστηρικτές της δικτατορίας το 1967, αδιάφοροι μετά για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά μας απαγόρευσαν να επέμβουμε κι εμείς το δεχθήκαμε. Πρόξενοι διεθνών ταραχών, από το Βιετνάμ μέχρι τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την καταστροφή κρατών στη Μέση Ανατολή, οι Αμερικανοί ήθελαν να έχουν ανάμειξη στα εσωτερικά της χώρας μας, για πολλά χρόνια, και καθόριζαν την πολιτική των κυβερνήσεων.

Ο Ομπάμα είναι ο τέταρτος Πρόεδρος των ΗΠΑ που επισκέφθηκε την πατρίδα μας. Θα θυμηθώ την πρώτη επίσκεψη του Αϊζενχάουερ –του «Άικ», όπως τον αποκαλούσαν– τον Δεκέμβρη του 1959. Άλλα χρόνια βέβαια, διαφορετικές συνθήκες, άλλοι συσχετισμοί και προβλήματα. Ήμουν μαθητής του γυμνασίου τότε και ο γυμνασιάρχης, ο περιβόητος Πάτρας, φόβος και τρόμος των παιδιών, μας έδωσε εντολή να υποδεχθούμε… «αυθόρμητα» τον επίσημο ξένο! Όποιος απουσίαζε από τη διατεταγμένη «υποδοχή» όχι μόνο θα έπαιρνε αποβολή, αλλά κινδύνευαν σε μια τέτοια περίπτωση οι πατεράδες να χαρακτηρισθούν κομμουνιστές, με τις γνωστές συνέπειες! Θυμάμαι ότι ο Μέντης Μποσταντζόγλου, ο περίφημος γελοιογράφος Μποστ, είχε κάνει στην «Ελευθερία» μια υπέροχη γελοιογραφική σύνθεση. Έδειχνε την εξαθλιωμένη από τη μιζέρια «Μαμά-Ελλάς» και τα παιδιά της, ρακένδυτα, τον «Πειναλέοντα» και την «Ανεργίτσα», να σείουν μιαν αμερικανική σημαία και να ζητωκραυγάζουν: «Άι λάικ Άικ» («αγαπώ τον «Άικ»)! Τότε, λοιπόν, ο Αϊζενχάουερ είχε ξεκινήσει μια περιοδεία σε πολλές χώρες για να εξηγήσει τη νέα αμερικανική πολιτική της υφέσεως και να μεταφέρει το «μήνυμα του Ντέιβιντ Καμπ». Για πρώτη φορά, ακόμα και η κομμουνιστική Αριστερά δεν έδειξε εχθρικές διαθέσεις. Μόνο σε κάτι πλακάτ υπήρχαν συνθήματα με υπονοούμενα, όπως: «Φιλία και ειρήνη με όλους τους λαούς».

Ο Άικ, συνοδευόμενος από τον υφυπουργό Εξωτερικών Μάρφι και τον εδώ πρεσβευτή Μπριγκς, είχε συνομιλίες με τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή, τον Παν. Κανελλόπουλο και τον Κων. Τσάτσο. Και στο κοινό ανακοινωθέν ετονίζετο –τι άλλο;– η πίστη των δύο κυβερνήσεων στο ΝΑΤΟ! Ο Αϊζενχάουερ μίλησε και στη Βουλή και εξήρε το έργο της ΕΡΕ και του Καραμανλή. Είπε: «Η παρούσα κυβέρνησή σας και ο διακεκριμένος πρωθυπουργός σας δημιουργούν ένα σύνολον επιτευγμάτων, τα οποία καθιστούν τούτους αξίους διαδόχους των ενδόξων προγόνων τους»! Αλλά και τώρα τα εγκώμια του Ομπάμα για τον Αλέξη απετέλεσαν μια πρώτης τάξεως «πολιτική κηδεία» για τον… «αριστερό» Τσίπρα. Το 1959, θαμπωμένοι πολλοί από την επίσκεψη του Άικ, πανηγύριζαν. Ακόμα και ο Γεώργ. Παπανδρέου, ερωτηθείς από αμερικανό ανταποκριτή για τις εντυπώσεις του, είπε για τον Πρόεδρο: «Ήτο θαύμα. Γεμάτος από ιδεαλισμόν και ρεαλισμόν»! Πιο συγκρατημένος και πρακτικός ήταν ο Σοφοκλής Βενιζέλος, αλλά καταπέλτης υπήρξε ο Ηλίας Τσιριμώκος, ο οποίος σε άρθρο του στον «Ανεξάρτητο Τύπο» είπε για τον Άικ και την κυβέρνηση Καραμανλή: «Αι δηλώσεις των περί Δημοκρατίας εις την Ελλάδα, όπου ελάχιστα ίχνη Δημοκρατίας παραμένουν και όπου ούτε ίχνος κοινωνικής δικαιοσύνης υπάρχει, δεν ηχούν πλέον παρά ως άθλιοι ιδιοτελείς φαρισαϊσμοί…».

Τα λόγια του Τσιριμώκου αποκτούν σήμερα άμεση επικαιρότητα. Διότι «άθλιους ιδιοτελείς φαρισαϊσμούς» αποτελούν οι κυβερνητικές μνημονιακές θέσεις για Δημοκρατία, όταν αυτήν την κατήργησε η Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν έχουμε χάσει την εθνική ανεξαρτησία μας με το ευρώ, αλλά επιμένουμε να βρισκόμαστε στον «πυρήνα» της δικτατορικής ένωσης, κι όταν έχουμε οπτασιασμούς ότι μειώνεται σταθερά η ανεργία και θα έλθουν επενδύσεις! Όταν κυβερνά το αισχρό «κουαρτέτο», με τις «μεταρρυθμίσεις», για ποια Δημοκρατία μιλάμε; Έκανε ύμνους ο κ. Ομπάμα στις ιδέες της Δημοκρατίας κατά την ομιλία του στο Ίδρυμα Νιάρχος. Τι ειρωνεία! Στους λόγους εξυμνεί τη Δημοκρατία, αλλά με τη στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμπράττει στην κατάργησή της. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Φραγκλίνος Ρούσβελτ έλεγε: «Οι κυβερνήσεις ίσως να σφάλλουν, οι Πρόεδροι ίσως να κάνουν λάθη. Ο αθάνατος όμως Ντάντε μάς δίδαξε πως η Θεία Δίκη ζυγίζει με διαφορετική ζυγαριά τα αμαρτήματα εκείνων που τα διέπραξαν ‘‘εν ψυχρώ’’ και τα αμαρτήματα εκείνων που τα διέπραξαν εν βρασμώ ψυχής…». Το σίγουρο είναι ότι οι κυβερνήσεις των «εταίρων» διαπράττουν το έγκλημα εναντίον της Ελλάδος εν ψυχρώ. Δεν ξέρουμε πώς θα «ζυγίσει» η Θεία Δίκη αυτό το έγκλημα. Το θέμα είναι πώς θα το «ζυγίσει» η λαϊκή Νέμεση…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ