ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΕΣ  ΣΚΕΨΕΙΣ

Γράφει η  Έλσα Καρτάλου

Ξαπλωμένη κατάχαμα στην καφτή ταράτσα, προσπαθώ να  γελαστώ  πώς τάχα όλα είναι  όπως τότε.

Ο  ουρανός βελούδο, άπειρα τ’ άστρα.  Έτσι ν’ απλώσω τό χέρι μου κι' άρπαξα ένα.  Η θάλασσα κάλμα απλώνεται  υπέροχη.  Νοιώθω το άγγιγμά της με το γιαλό, το απαλό τους φιλί.  Ζηλεύω.

Συνεπαρμένη,  κλείνω τα μάτια.  

Αναπολώ.

Γαλήνη.  Γαλήνη.   Αγία Γαλήνη παντού.

Τα σπίτια φιγούρες αχνές, σιωπηλές.  Ένα λυχνάρι που και που τρεμοσβήνει. Μια λάμπα φέγγει θαμπά σε μια κάμαρη.  Ένα γέλιο, ένα χασμουρητό,  η φωνή ενός παιδιού μαρτυρούν ανθρώπους,  ζωή.

Μια κότα φτερουγά πάνω στη χαρουπιά. Το νυχτοπούλι προβάρει ξανά και ξανά το μονότονο σάλο του. 

Τα γρι-γρί ξεμακραίνουν αργά ονειρικά.  Ήχοι τρυφεροί αγαπημένοι.

Στιγμές ασήμαντες, μα τόσο ποθημένες.

Τα παιχνίδια στη θάλασσα,  η βόλτα στο λιμάνι, τα φεγγαρόλουστα βράδια στα μπλόκια, οι βαρκάδες, το υποβρύχιο στο Δήμο, τα γλέντια στην αγορά. . . .

Άνθρωποι ωραίοι, ζεστοί.

Πικραμένη ανοίγω τα μάτια.  Το χτες πάει, πέθανε.

Ξενοδοχεία,  Rooms to Rent, πλαστικές καρέκλες, τραπέζια σκόρπια παντού.  Λάμπες πολλών κηρίων, τηλέφωνα, πλυντήρια, ανέσεις, άγχος, φθορές.  Κουβέντες σ’ όλες τις γλώσσες, κόκα-κόλα,

μεθύσια, απόβλητα η θάλασσα γιομάτη.  Σουβενίρ, σουβενίρ πολλά

Ευτυχία κανείς πουλάει  ;

Τ’ άστρα, πιστά στολίδια, μ’ αποσπούν.    Ελπίζω.

Αλαφροπατώντας, φτάνω στην άκρη της ταράτσας.  Η  θάλασσα, όλο γλύκα,  καρτερικά προσμένει τ ’ αχνοχάραμα.  Αυτή δεν εχθρεύεται κανένα. 

Ηρεμώ. Ποιός ξέρει,  ίσως τ’ αύριο νάναι σα χτες.

Μόνο να!  Τούτη ή ταράτσα θα πεθάνει αυτό το χειμώνα, θυσία σημαδιακή στο θεό Τουρισμό.

Περιοδικό Αγία Γαλήνη τ.5/1982