Αθηνά Σπανάκη : ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΤΕΤΟΙΟ ΚΑΙΡΟ

Αλάτσατα Μικράς Ασίας

ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΤΕΤΟΙΟ ΚΑΙΡΟ ΘΥΜAΜΑΙ ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΤΗ ΜΑΛΑΜΑ

Γράφει η Αθηνά Σπανάκη Κοχιαδάκη

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, 14 Σεπτέμβρη, ημέρα μνήμης των Μικρασιατών, έχω έντονο το συναίσθημα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι είμαι με τη γιαγιά του συζύγου μου, τη γιαγιά τη Μάλαμα και μου λέει τις ιστορίες που της άρεσε να μου λέει… Για τα Αλάτσατα.. το Ρεις Ντερε, τα Βούρλα, τη Σμύρνη.... το πρώτο διωγμό... τη Χίο... Το δεύτερο και οριστικό διωγμό... τις κακουχίες... τις ταλαιπωρίες...

-Αχ κόρη μου τα χάσαμε όλα.! Χάσαμε τις πατρίδες μας... Και ήταν ωραία κόρη μου... ήταν ωραία η Μικρά Ασία...

Η γιαγιά η Μάλαμα γεννήθηκε στα Αλάτσατα και έφυγε με το δεύτερο διωγμό μαζί με την οικογένεια της, 17 ετών δεσποινίδα

-Αχ Κόρη μου χαθήκαμε, χώρισε η οικογένεια.. Άλλοι όπως εμείς ήρθαμε στη Σητεία.. Άλλοι ήρθαν στο Ηράκλειο.. Ρουσσοχώρια... Κουβαρντάδες... Τραμπάκουλοι όλοι ξαδέλφια μου!!

-Άκου κόρη μου εγώ είμαι ποια μεγάλη. Δεν αξιώθηκα να πάω πίσω στη Μικρά Ασία.. στο ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ αλλά θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα πάτε εσείς! Θέλω να μου φέρετε λίγο χώμα από τη πατρίδα μου... Θέλω όταν πεθάνω να έχω μαζί μου.. χώμα που σκεπάζει τους προγόνους μου..

Και το αποφασίσαμε... Πήγαμε Χίο.. Περάσαμε Τσεσμέ... Πήγαμε Αλατσατα... Το αυτοκίνητο σταμάτησε ψηλά.. στους ανεμόμυλους... Τοπίο γνώριμο.. οι αφηγήσεις της γιαγιάς Μάλαμας γλαφυρές και παραστατικές.. Κατηφορίσαμε τη πλατια στράτα.. Φτάσαμε Παναγίτσα..

-Το σπίτι μας κόρη μου ήταν στη μεγάλη στράτα που ξεκίνα από το ιερό της Αγίας Τριάδας... Το κεντρικό δρόμο. Ήταν δίπλα στο σπίτι του Μακαρωνα.. Μεγάλο.. Δίπατο... Έχει και ένα πηγάδι μπροστά..

Ψάξαμε ..το ΒΡΗΚΑΜΕ΅!! η γιαγιά η Mάλαμα λες και ήταν εκεί ..Λες και μας περίμενε στη πόρτα..στο κεφαλόσκαλο...

-Καλώς τα παιδάκια μου... Ελάτε .. Ελάτε

Ένα κλάμα βουβό μας κυρίευση ...Η γιαγιά, ο παππούς, η θεια η καλογριά περάσανε μπροστά μας.. . Σκαλίσαμε και πήραμε λίγο χώμα ...ένα κομμάτι πέτρα ..τα φιλήσαμε ... φύγαμε..

Η γιαγιά η Μάλαμα μας περίμενε στην αυλή στη Σητεία όταν επιστρέψαμε... Είχε σηκωθεί από πολύ πρωί μας είπε η θεια μου.. Είχε λουστεί.. είχε στολιστεί και περίμενε στην αυλή..

-Το φέρατε; ...Οι λυγμοί βουβοί ..το μοιρολόι φανερό.. Το ίδιο βράδυ κοιμήθηκε με αγκαλιά το σακουλάκι το χώμα ...το χώμα που όπως έλεγε σκέπαζε τους παππούδες της, τους συγγενείς της ..το χώμα της πατρίδας της

Η γιαγιά Μάλαμα πέθανε μετά 3 χρόνια, 102 ετών ..το χώμα της Μικράς Ασίας τη σκέπασε...

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θυμάμαι τη γιαγιά Μαλαμα..

Και ξέρετε; Έχω και ‘γω φυλάξει λίγο χώμα ...το ίδιο ιερό χώμα που σκεπάζει τη γιαγιά Μάλαμα

Facebook/Αθηνά Σπανάκη Κοχιαδάκη