ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : «Έξοδος»!

Ζαν Ζορές : Η Δικαιοσύνη δεν είναι μια ταξική υπόθεση, 

αλλά μια υπόθεση καθολική, πανανθρώπινη

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

«Έξοδος»!

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Μέσα στους φιλελληνικούς οίστρους και στα τόσα καλά λόγια που είπε ο Πρόεδρος της Γαλλίας κ. Μακρόν για την Ελλάδα (κατά την εδώ επίσκεψή του) μία φράση ξεχώριζε. Σε όλες τις ομιλίες και στις συνεντεύξεις του σταθερή παρέμενε η φράση του για τις «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις»!

Μέσα στους ύμνους για την πατρίδα μας, τον τόπο όπου γεννήθηκε η Δημοκρατία, ο γάλλος Πρόεδρος δεν παρέλειπε να υπενθυμίζει ότι οι μεταρρυθμίσεις, που έχουν συνέπεια την εξαθλίωση του ελληνικού λαού, είναι «αναγκαίες»! Και απένειμε εύσημα στον «αριστερό» Αλέξη Τσίπρα, που τόσο επιτυχημένα μετεβλήθη σε οικονομικό δήμιο των πολιτών χάριν των ευρωπαϊκών συμφερόντων.

Όπως είναι γνωστό, ο κ. Μακρόν στηρίχθηκε για την εκλογή του στη γαλλική Προεδρία από τον Ρότσιλδ και τους τραπεζίτες. Αντιθέτως, η Μαρίν Λεπέν εξαρχής είχε τονίσει ότι το ΔΝΤ πρέπει να καταργηθεί, ενώ επέκρινε τον ΣΥΡΙΖΑ διότι πρόδωσε τη χώρα του και υπέκυψε στους εκβιασμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι ακόμα τόνιζε ότι «η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα στιλέτο στην καρδιά των εθνικών κυριαρχιών». Αλλά οι εγχώριοι «προοδευτικοί» και ο Αλέξης πάθαιναν αμόκ διότι η Λεπέν είναι… «ακροδεξιά»! Τι περίεργο αλήθεια! Η «ακροδεξιά» Λεπέν να έχει αριστερή πολιτική και ο «αριστερός» Τσίπρας να εφαρμόζει την πολιτική που του υπαγορεύει ο άκρατος καπιταλισμός των ξένων τραπεζιτών. Κι έτσι δεχθήκαμε την Ύπατη Αρμοστεία των Βρυξελλών. Ο Αλέξης υπέγραψε μιαν «Ανταλκίδειο Συμφωνία», σαν αυτήν που υπέγραψαν οι Έλληνες με τον Αρταξέρξη και παρεδόθησαν αμαχητί στον βασιλέα των Περσών. Έτσι αμαχητί παραδοθήκαμε κι εμείς τώρα στη συμμορία των «εταίρων» του Βερολίνου.

Ο αγύρτης Σόιμπλε ακολουθεί πιστά το παμπάλαιο γνώρισμα της γερμανικής σκέψης, την ύπαρξη μιας διακριτής «γερμανικής σχολής» στην οικονομική θεωρία: Ένα οργανικό αυταρχικό κρατικό σύστημα, που παρεμβαίνει άμεσα στην οικονομία, σε βάρος των άλλων χωρών. Αυτή η «σχολή» ξεκίνησε από τον θεωρητικό Γιόχαν Γκότλιμπ Φίχτε, που θεωρείται ο πατέρας του γερμανικού εθνικισμού. Μαζί με άλλους θεωρητικούς, όπως οι Άνταμ Μίλερ και Φρίντριχ Λιστ, επεξεργάσθηκαν τη μετατροπή της εθνικής οικονομίας σε μια «πανηπειρωτική οικονομία», καθοδηγούμενη από τη Γερμανία.

Η πολιτική τους συμπληρώθηκε με τη Σχολή του Σικάγου, που βασίζεται στην εφαρμογή του «Δόγματος του Σοκ» του Φρίντμαν. Αυτός ο κύριος ήταν καθηγητής στην προαναφερόμενη σχολή. Οραματιζόταν να επιβάλει μια αποδόμηση στις κοινωνίες, να ελέγξει και να καθυποτάξει την εργατική τάξη και να επαναφέρει μια κατάσταση απάνθρωπου καπιταλισμού. Ο Ντάνι Ρόντρικ, οικονομολόγος του Πανεπιστημίου της Κολούμπια, που εργάσθηκε για πολλά χρόνια στην Παγκόσμια Τράπεζα (τη μήτρα του καπιταλισμού), είχε περιγράψει το οικοδόμημα της «διαρθρωτικής προσαρμογής», προκειμένου να διαλυθούν και να υποταγούν οι χώρες. Αυτό ακριβώς το «Δόγμα του Σοκ» εφαρμόζεται στην πατρίδα μας ελέω του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων ευρωλάγνων της αντιπολίτευσης.

Ο πρέσβης ε.τ. κ. Χρήστος Μπότζιος σε άρθρο του στο «ΠΑΡΟΝ» (3/9/2017) επισήμανε ότι η Γερμανία επανέρχεται δυναμικά στη διεθνή σκηνή και ανέφερε μελέτη του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών όπου γίνεται λόγος περί «αυξημένης ευθύνης της Γερμανίας στις διεθνείς εξελίξεις»! Το Δ’ Ράιχ ήδη μεσουρανεί στον ευρωπαϊκό ορίζοντα. Εμείς, λοιπόν, θα μείνουμε άβουλοι και μοιραίοι μέσα στη γερμανοευρωπαϊκή δικτατορία; Υπάρχει τρόπος να βγούμε από το «γκέτο» του Σόιμπλε;

Πρόσφατα ακούσθηκε η φωνή ενός διακεκριμένου επιστήμονα που αναφέρθηκε στην περίπτωση της πατρίδας μας. Πρόκειται για τον αμερικανό αριστερό οικονομολόγο Ρίτσαρντ Γουλφ. Ομότιμος καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης (στο Άμχερστ), είναι από τους πρώτους που προειδοποίησαν για την κατάρρευση της αγοράς των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ. Ο Ρίτσαρντ Γουλφ κονιορτοποιεί τους ισχυρισμούς του Τσίπρα για έξοδο στις αγορές. Και δηλώνει: «Για να γίνει αυτό, η Ελλάδα θα παραμείνει ο όμηρος που υπήρξε μέχρι σήμερα, ο οποίος θα είναι διαθέσιμος και πάλι στην επόμενη κρίση για οποιαδήποτε ωφελήματα μπορεί να αποσπάσει το ευρωπαϊκό κεφάλαιο από την ‘‘τιμωρία’’ της Ελλάδος. Η σωτηρία της Ελλάδος απαιτεί και συνεπάγεται έξοδο από τον καπιταλισμό. Κανένας βαθμός απόρριψης αυτής της πραγματικότητας δεν μπορεί να το ξεπεράσει ή να το αλλάξει αυτό. Όσο οι επιχειρήσεις λειτουργούν ως εσωτερικές αυτοκρατορίες, όπου μια μικρή μειοψηφία κατέχει, λειτουργεί και, επομένως, ελέγχει τόσο τη διαδικασία παραγωγής όσο και τα κέρδη που παράγει, αυτή η μειονότητα θα ελέγχει επίσης την πολιτική και τον πολιτισμό, διαμορφώνοντάς τα με τέτοιο τρόπο, ώστε να διατηρήσουν και να αναπαραγάγουν το καπιταλιστικό σύστημα. Εκτός εάν οι εργαζόμενοι τα αλλάξουν όλα αυτά και αντικαταστήσουν την ιεραρχική δομή της καπιταλιστικής επιχείρησης με τη δημοκρατική δομή των εργατικών συνεταιρισμών. Διαφορετικά, θα συνεχίζεται αυτό που συμβαίνει στις εργατικές τάξεις της Δυτικής Ευρώπης, της Βόρειας Αμερικής και της Ιαπωνίας…». (Μεγάλη συνέντευξη του Γουλφ δημοσιεύθηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» προς τον συνάδελφο Τάσο Τσακίρογλου).

Ο καθηγητής Γουλφ, λοιπόν, το λέει ξεκάθαρα: «Η σωτηρία της Ελλάδας απαιτεί και συνεπάγεται έξοδο από τον καπιταλισμό». Δηλαδή, ΕΞΟΔΟ από τη γερμανοευρωπαϊκή ένωση! Για να επιτευχθεί όμως αυτός ο στόχος, απαιτείται ο σχηματισμός μιας καινούργιας πολιτικής παρατάξεως, καθαρά αντιμνημονιακής. Θα λέγαμε όχι ίδρυση μιας νέας Αριστεράς, αλλά τουλάχιστον σε πρώτο στάδιο παρουσία μιας πανδημοκρατικής αντιευρωπαϊκής παράταξης, με άξονα την αποδέσμευση της Ελλάδας από τη δικτατορία των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Χρειάζονται σοβαροί άνθρωποι, επιστήμονες, που θα καταρτίσουν και θα παρουσιάσουν στον λαό ένα καινούργιο οικονομικό πρόγραμμα, την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και την προοπτική μιας νέας εξωτερικής πολιτικής. Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται δύσκολα, αλλά δεν είναι ακατόρθωτα εάν υπάρξουν οι κατάλληλοι άνθρωποι. Σε αυτό το ευρύ μέτωπο, φυσικά, μπορούν να έχουν θέση όσοι διεφώνησαν εξαρχής με την υποταγή του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι ως ηγετικός πυρήνας. Πρέπει να αφήσουν κατά μέρος τις αρχηγικές φιλοδοξίες και να συμβάλουν στην ίδρυση της παρατάξεως. Τότε μόνο θα προσφέρουν αληθινή υπηρεσία. Το θέμα της ηγεσίας (μπορεί να είναι και συλλογική) θα εξετασθεί σε δεύτερη φάση.

Εκείνο που δεν έχουν προσέξει οι περισσότεροι είναι μια βασική παράμετρος της «στρατηγικής» της εφιαλτικής Ευρωπαϊκής Ένωσης: Για να κυριαρχήσει, μεθόδευσε εδώ και πολλά χρόνια τον αφανισμό και τη μετάλλαξη της Αριστεράς στον χώρο της. Τα κομμουνιστικά κόμματα συρρικνώθηκαν και αδρανοποιήθηκαν σε απίστευτο βαθμό, ενώ ο χώρος του σοσιαλισμού παραμορφώθηκε πλήρως. Τα λεγόμενα σήμερα «σοσιαλιστικά» κόμματα, όπως και η λεγόμενη «Σοσιαλιστική Διεθνής», δεν έχουν καμία σχέση με το παρελθόν. Υπετάγησαν στις Βρυξέλλες και κατήντησαν η «άλλη όψη» του αυτού νομίσματος του απάνθρωπου καπιταλισμού. Επιτακτική είναι η ανάγκη ο σοσιαλιστικός χώρος να αναγεννηθεί το ταχύτερον στις βάσεις και στις αρχές του μεγάλου Ζαν Ζορές. Όσοι έχουν κάποια ηλικία και έχουν μελετήσει το εργατικό κίνημα εκείνων των παλαιών εποχών θα γνωρίζουν ότι ο Ζορές υποστήριζε πως η Δικαιοσύνη δεν είναι μια ταξική υπόθεση, αλλά μια υπόθεση καθολική, πανανθρώπινη. Έλεγε ο κορυφαίος σοσιαλιστής πως, όταν διαπράττεται μια κακουργηματική πράξη ενάντια σε έναν αθώο άνθρωπο, η εργατική τάξη, οι σοσιαλιστές, όλοι οι έντιμοι δημοκρατικοί και δίκαιοι άνθρωποι οφείλουν να υπερασπισθούν τον αθώο, την αλήθεια, τη Δικαιοσύνη.

Σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση διαπράττει τις πλέον κυνικές κακουργηματικές πράξεις σε βάρος αθώων πολιτών. Η αλήθεια και η Δικαιοσύνη έχουν υποστεί θανάσιμο πλήγμα για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των τραπεζιτών και του μεγάλου κεφαλαίου, προς όφελος κυρίως της Γερμανίας. Πού είναι η συστράτευση των σοσιαλιστών και όλων των έντιμων ανθρώπων; Ο Ζορές προειδοποιούσε: «Όταν ο δήμιος είναι έτοιμος να κτυπήσει, όποιος δεν τον εμποδίζει γίνεται συνένοχος του δημίου…». Όλοι εκείνοι που έχουν ποτιστεί με… «σπρέιτ ηλιθιότητας» και ευρωλαγνείας παρατηρούν απαθείς τους ευρωπαίους οικονομικούς δήμιους. Και αυτομάτως μεταβάλλονται σε συνενόχους της μαφίας των Βρυξελλών. Η Δικαιοσύνη μετεβλήθη σε κουρελόχαρτο από τη σπείρα των «εταίρων».

Ο διάδοχος του Ζορές, ο Λεόν Μπλουμ, έβλεπε –στ’ αχνάρια του δασκάλου του– την πολιτική όχι ως καριέρα αλλά ως μάχη στην υπηρεσία του σοσιαλιστικού ιδανικού. Και ήταν αυτός που στα 1936 πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Λαϊκού Μετώπου. Αλλά και ο γάλλος κομμουνιστής ηγέτης Μορίς Τορέζ ήταν αυτός που υιοθέτησε «εθνικό αριστερό δρόμο» με τη σημαία της πατρίδας του. Και κάλεσε σε συνεργασία πλατιές μάζες από διάφορες ιδεολογικές όχθες, τονίζοντας μεταξύ άλλων: «Δεν πρόκειται να κηρύξουμε τον πόλεμο ενάντια στη θρησκεία…». (Ας το ακούσει ο… «Ταλιμπάν» Βούτσης!)

Εάν, λοιπόν, θέλουμε να αντισταθούμε και να πολεμήσουμε τη δικτατορία των Βρυξελλών, πρέπει τάχιστα να ιδρυθεί μια ευρεία αντιμνημονιακή παράταξη και ο σοσιαλισμός να επανατοποθετηθεί πάνω στις αρχές των κορυφαίων της παλαιάς εποχής. Μια τέτοια παράταξη μπορεί να γίνει (όπως έλεγε ο σοβιετικός συγγραφέας Έρενμπουργκ για το Λαϊκό Μέτωπο της Γαλλίας του 1936) «η πνοή, η οργή, η ελπίδα της χώρας…». Μόνον έτσι θα σβήσουμε μια για πάντα από τον χάρτη τους τραγικούς θεατρίνους του ΣΥΡΙΖΑ, όμοιους με τους παλιάτσους της ιταλικής κωμωδίας Commedia dell’Arte, που μαζί με διαφόρους τσαρλατάνους υποδύονταν ό,τι ακριβώς δεν μπορούσαν ποτέ οι ίδιοι να είναι…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ