ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΓΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΥΣ

Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι Έλληνες τηλεθεατές και ακροατές ραδιοφώνου ούτε που καταλαβαίνουν τίποτα από όλη αυτή την ορολογία των spread, hedge funds, funds of funds, δομημένων ομόλογων και όλων αυτών των όρων που σχετίζονται με την οικονομία και μας ζαλίζουν καθημερινά το κεφάλι.

Για τον Έλληνα σημασία δεν έχουν οι όροι αλλά το γεγονός ότι η οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο.

Με όλους λοιπόν αυτούς τους όρους σαν περιτύλιγμα, έχω την αίσθηση ότι είναι σαν να μας προσφέρονται, από αυτούς που διαχειρίζονται τα οικονομικά θέματα, ανθρώπινα περιττώματα σε συσκευασία δώρου ώστε να μην μας μυρίζουν μέχρι να ανοίξουμε το πακέτο!

Ίσως γι΄ αυτό και ο Thomas Carlyle χαρακτήρισε τα οικονομικά ως the dismal science. (ζοφερή, καταθλιπτική, άχαρη επιστήμη).

Για την οικονομία λοιπόν υποτίθεται ότι υπάρχουν οι ειδικοί ,οι λεγόμενοι οικονομολόγοι, που όμως, από ότι έχω καταλάβει, καταφέρνουν να προβλέψουν μια επερχόμενη οικονομική καταστροφή με την ίδια επιτυχία που προβλέπουν τους σεισμούς οι σεισμολόγοι, τα καιρικά φαινόμενα οι μετεωρολόγοι και τις πανδημίες οι επιδημιολόγοι.

Ο John Kenneth Galbraith,( 1908-2006) άλλωστε το είχε πει επιγραμματικά:

Η μόνη αξία των οικονομικών προβλέψεων είναι ότι κάνουν την αστρολογία να φαίνεται αξιόπιστη.

Ας δούμε τώρα μερικούς ορισμούς που έχουν ειπωθεί για τους οικονομολόγους

Οικονομολόγος είναι κάποιος που γίνεται πλούσιος εξηγώντας γιατί οι άλλοι είναι φτωχοί.

Οικονομολόγος είναι κάποιος που βλέπει κάτι να δουλεύει στην πράξη και θέτει το ερώτημα αν θα δουλεύει στην θεωρία.

Οικονομολόγος είναι ένας άνθρωπος που θα ξέρει αύριο ότι αυτά που προέβλεψε χτες δε συνέβησαν σήμερα.

Οικονομολόγοι είναι αυτοί που δουλεύουν με αριθμούς, αλλά δεν έχουν την προσωπικότητα να γίνουν λογιστές.

Οικονομολόγος είναι κάποιος που ξέρει την τιμή του κάθε τι και την αξία κανενός.

Αυτός βέβαια είναι ο ορισμός του κυνικού, όπως τον έχει δώσει ο Οσκαρ Ουάλντ στην Βεντάλια της Λαίδης Ουίντερμιρ, αλλά έρχεται κουτί και για τους οικονομολόγους.

Ο διάσημος οικονομολόγος Keynes πίστευε πως :

Άνθρωποι της πράξης που πιστεύουν ότι προσωπικά είναι τελείως ελεύθεροι από οποιαδήποτε επιμόλυνση από την διανόηση, είναι συνήθως δέσμιοι κάποιου ξεπερασμένου οικονομολόγου.

Αλλά και αντίστοιχα ο Ουίστον Τσώρτσιλ έλεγε για τον Keynes:

-Έαν βάλεις δύο οικονομολόγους σε ένα δωμάτιο θα πάρεις δύο γνώμες, εκτός και αν ό ένας είναι ο λόρδος Keynes, oπότε θα πάρεις τρείς γνώμες.

Ο Τσώρτσιλ αποκαλεί τον Keynes λόρδο, γιατί το 1942 του απονεμήθηκε ο τίτλος του βαρώνου του Tilton και έτσι πήρε την θέση του στην Βουλή των Λόρδων με τους Φιλελευθέρους .

Σε σχέση τώρα με τις εκτιμήσεις των οικονομολόγων έχει ειπωθεί πως:

Όταν ένας οικονομολόγος βασανίζει αρκετά τα δεδομένα αυτά τελικά ομολογούν.

Ένα αποδεκτό όριο ανεργίας σημαίνει ότι ο κυβερνητικός οικονομολόγος, στον οποίο είναι αποδεκτό αυτό το όριο, έχει ακόμα την δουλειά του.

Το ίδιο περίπου είχε πει και ο Αμερικανός Πρόεδρος Χάρυ Τρούμαν, (1884-1972)

Όταν ο γείτονας χάνει τη δουλειά του, βρισκόμαστε σε οικονομική ύφεση.
Όταν τη χάνω εγώ, βρισκόμαστε σε οικονομική κρίση.

Ο δε Ντισραέλι :

-Υπάρχουν τρία είδη ψεμάτων .
Ψέματα, καταραμένα ψέματα και οικονομικές στατιστικές.

Ο Ντισραέλι πριν να γίνει το 1868 για πρώτη φορά πρωθυπουργός, είχε διατελέσει το 1852,το 1858,και το 1867 υπουργός οικονομικών μολονότι, όπως είχε δηλώσει ο ίδιος, δεν είχε ιδέα από οικονομικά!

Τώρα για την οικονομική επιστήμη ο August Strindberg, (1849-1912) πίστευε ότι:

Η Οικονομική επιστήμη επινοήθηκε από την ανώτερη τάξη για να δρέψει τους καρπούς των κόπων της κατώτερης τάξης.

Μετά την απονομή το 1974 από την Σουηδική Ακαδημία του βραβείου Νόμπελ την ίδια χρονιά στους οικονομολόγους Gunnar Myrdal και Friedrich von Hayek ειπώθηκε με σαρκασμό πως:

Τα οικονομικά είναι το μόνο πεδίο όπου δύο άνθρωποι μπορούν να μοιραστούν δύο βραβεία Νόμπελ λέγοντας τα ακριβώς αντίθετα πράγματα.

Πράγματι οι δύο αυτοί οικονομολόγοι πίστευαν ακριβώς τα αντίθετα πράγματα.
Ο Σουηδός Gunnar Myrdal και ο Αυστριακός Friedrich von Hayek ,ήσαν ένα πραγματικά αταίριαστο δίδυμο, καθώς ο πρώτος εθεωρείτο υπερβολικά αριστερός (ακόμη και για το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, του οποίου είχε διατελέσει βουλευτής), ενώ ο δεύτερος ήταν υπερσυντηρητικός. Λέγεται μάλιστα ότι ο Gunnar Myrdal ενοχλήθηκε ιδιαίτερα από την κοινή βράβευσή τους και μόλις την τελευταία στιγμή πείστηκε να μην αρνηθεί το βραβείο.

Ίσως γι΄ αυτό και μπήκαν και οι δύο νόμοι των Οικονομικών!

Ο πρώτος νόμος των Οικονομικών : Για κάθε οικονομολόγο υπάρχει ένας ίσος και αντίθετος οικονομολόγος.

Ο δεύτερος νόμος των Οικονομικών: Είναι και οι δύο λάθος.

Βέβαια δεν θα μπορούσε να λείπει και ο νόμος του Μέρφι στην κυβερνητική οικονομική πολιτική.

Οι οικονομολόγοι έχουν την μικρότερη επιρροή πάνω στις πολιτικές εκείνες όπου αυτοί ξέρουν τα περισσότερα και με τις οποίες συμφωνούν περισσότερο.
Κι έχουν την μεγαλύτερη επιρροή πάνω στις οικονομικές πολιτικές όπου ξέρουν τα λιγότερα και διαφωνούν περισσότερο.

Βάσει λοιπόν των ανωτέρω και για να γίνει καλύτερα κατανοητό ότι υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις μεταξύ των διαφόρων οικονομικών σχολών στην αντιμετώπιση μιας συγκεκριμένης κατάστασης σας δίνω και το παρακάτω πρακτικό παράδειγμα με τις λύσεις του.

Πόσοι οικονομολόγοι χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα στο ταβάνι;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό εξαρτάται από θεωρητική σχολή που ασπάζονται.

Εάν είναι νεοκλασικοί η απάντηση είναι οκτώ. Ένας για να την βιδώσει και εφτά για να κρατούν όλα τα άλλα δεδομένα αμετάβλητα.
Εάν είναι νεοφιλελεύθεροι ,τότε εξαρτάται από τον μισθό.
Εάν είναι νεοκεϊνσιανοί όλοι. Επειδή έτσι θα δημιουργηθεί απασχόληση, περισσότερη κατανάλωση κτλ.
Εάν ανήκουν στην κεντρική τράπεζα, ένας, ο όποιος κρατά την λάμπα και όλη η γη γυρίζει γύρω του.
Εάν είναι μαρξιστές ,κανένας. Η λάμπα περιέχει μέσα της τον σπόρο της αλλαγής της!

Και για να γίνει πλήρως κατανοητό ποιά είναι η πραγματική σημερινή οικονομική κατάσταση το παρακάτω ανέκδοτο σας δίνει την απάντηση.

Ένας μαθηματικός, ένας λογιστής κι ένας οικονομολόγος έχουν υποβάλει τα χαρτιά τους για την ίδια δουλειά.

Όταν φτάνει η στιγμή της προσωπικής συνέντευξης, ο εργοδότης ρωτά το μαθηματικό: "Πόσο κάνουν δύο συν δύο;". Ο μαθηματικός απαντά "τέσσερα". Ο εργοδότης ρωτά: "Τέσσερα ακριβώς;". Ο μαθηματικός κοιτά τον εργοδότη με καχυποψία και απαντά: "Ναι, τέσσερα ακριβώς".

Έρχεται μετά η σειρά του λογιστή, στον οποίο ο εργοδότης κάνει την ίδια ερώτηση: "Πόσο κάνει δύο συν δύο;". Ο λογιστής χωρίς πολλή σκέψη απαντά: "Κατά μέσο όρο, τέσσερα. Συν - πλην 15%, αλλά κατά μέσο όρο τέσσερα".

Τέλος, ο εργοδότης καλεί τον οικονομολόγο και του υποβάλει το ίδιο ερώτημα: "Πόσο κάνει δύο συν δύο;". Ο οικονομολόγος κοιτά ψηλά, κλειδώνει την πόρτα του δωματίου, κλείνει τις κουρτίνες, κάθεται δίπλα στον εργοδότη και του λέει: "Εσύ, πόσο θα ήθελες να κάνει";

Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι τελικά τα πράγματα θα είναι καλύτερα από ότι μας τα παρουσιάζουν οι διάφοροι οικονομολόγοι που μας έχουν μαυρίσει την ψυχή και ότι αν έχει δίκιο ο Αμερικανός αστροναύτης Frank Borman, που λέει πως:

Ο καπιταλισμός χωρίς χρεοκοπία είναι σαν το χριστιανισμό χωρίς την κόλαση.

τότε σίγουρα την βάψαμε!

Ευχαριστώ Μίλτο

ΠΗΓΕΣ:

http://atheofobos2.blogspot.com/2010/02/spread-h.html

http://archive.enet.gr/online/online_issues?pid=61&dt=12/02/2002&id=63878236