Καλά! Η τύχη του Καντάφι δεν τρομάζει κανένα;…

Τις τελευταίες μέρες όλοι παρακολουθούμε άναυδοι στο διαδίκτυο και τα τηλεοπτικά κανάλια τις σκηνές με τις τελευταίες στιγμές της ζωής του άλλοτε σκληρού δικτάτορα της Λιβύης.

-Αναρωτιέμαι τι συλλογίζεται όταν βλέπει αυτές τις σκηνές το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας.

-Αναρωτιέμαι δηλαδή, τι συλλογίζεται ο πρωθυπουργός που πριν μερικούς μήνες έτρεχε στο «τσαντίρι» του δικτάτορα της Λιβύης με το χρυσό περίστροφο και την χρυσή μπανιέρα, να ζητήσει επενδύσεις και αυτόγραφα…

-Αναρωτιέμαι τι αναρωτιούνται όταν βλέπουν τις φωτογραφίες με τις σκηνές βίας οι κοινοβουλευτικοί «μπαχαλάκηδες», οι  ηγέτες και τα στελέχη της αριστεράς που σε κάθε ευκαιρία διακηρύττουν την απείθεια στο σύνταγμα εντός της Βουλής και παραβιάζουν τους νόμους, κλείνοντας λιμάνια, δρόμους, αεροδρόμια, έχοντας εξασφαλίσει το ακαταδίωκτο από το νόμο.

Η νομιμοποίηση της ανομίας όμως οδηγεί σε φαινόμενα σαν αυτά του «εμφυλίου» που ζήσαμε την περασμένη εβδομάδα μεταξύ των διαδηλωτών στο Σύνταγμα. Είναι δύσκολο όταν κάποιος πετύχει την ανοχή της πολιτείας στην ανομία να την εξασφαλίσει μόνο για το εαυτό του…

- Αναρωτιέμαι τι συλλογίζονται τα μέλη της κυβέρνησης όταν βλέπουν τις σκηνές λιντσαρίσματος και δολοφονίας του Λίβυου δικτάτορα, που κυβερνούσε για δεκαετίας μέσω ενός παρακρατικού μηχανισμού τον οποίο είχε ανακηρύξει με τη βία σε κράτος…

Η παρούσα κυβέρνηση έχει την ατυχία, να της σκάσει η χρεοκοπία της χώρας στα χέρια (φαίνεται πως υπάρχει θεία δίκη τελικά).

Δυο χρόνια κοντεύουν να περάσουν στη δίνη της χρεοκοπίας και κανένας ένοχος πολιτικός δεν βλέπει τον κόσμο πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Δεν υπήρξαν ή κόρακας, κοράκου μάτι κλπ…

Έχουμε ακούσει για εκατοντάδες καταγγελίες λειτουργών του δημοσίου που συνελήφθησαν να λαδώνονται, αλλά δεν έχουμε δει κανέναν να τιμωρείται παραδειγματικά.

Ακούμε συνέχεια για συνδικάτα του δημοσίου που χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό, ή τις ΔΕΚΟ, για να «παραδιοικούν» τις ΔΕΚΟ… αλλά αυτό είναι όλο.

Καταλαβαίνω πως κυβέρνηση και υπόλοιπη πολιτική σκηνή αδυνατούν να προχωρήσουν στις μεταρρυθμίσεις γιατί αυτές προϋποθέτουν να ξεκινήσουν με το πέταγμα στο δρόμο, κατ’ αρχήν των δικών τους «σωθικών»…

Είμαι περίεργος, αν καταλαβαίνουν τι γίνεται γύρω τους.

Δεν καταλαβαίνουν πως έτσι κρατούν το καπάκι σφιχτά πάνω από μια κατσαρόλα που βράζει.

Δεν  έχουν αντιληφθεί τι  αρχίζει να συμβαίνει καθώς μια μεγάλη μερίδα κόσμου έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται πως οι μέρες της ευημερίας με δανεικά έχουν τελειώσει.

Είναι ο δικός τους κόσμος κατ΄ αρχήν, ο κόσμος που εθίσανε για δεκαετίες στη λογική πως αρκεί να σηκώνεις τη γροθιά να φωνάζεις, να κλείνεις το διακόπτη, το δρόμο και πάντα θα κερδίζεις…

Ο κόσμος της εργασίας και της αξιοπρέπειας αυτής της χώρας  υπομένει σιωπηλός στη γωνία, γιατί κανείς δεν τον εκφράζει. Όταν μιλήσει το σκηνικό θα έχει ανατραπεί και αυτοί που σήμερα βρίζουν τις μεταρρυθμίσεις και τους μεταρρυθμιστές για ακραίους, μετά θα τους κατηγορούν για μετριοπαθείς.

Όπως συνέβη κατά κόρον στην τελευταία μεταπολίτευση…

Τα κλεμμένα…

Ο Μίλαν Κούντερα, έγραφε στο Αστείο νομίζω, πως ο αγώνας του ανθρώπου εναντίον της εξουσίας είναι ο αγώνας της μνήμης εναντίον της λήθης.

Ο ίδιος δεν πιστεύω πως υπάρχουν μαγικές λύσεις για το αδιέξοδο που έχουμε βρεθεί. Δεν πιστεύω επίσης πως η λύση του προβλήματος βρίσκεται στα θησαυροφυλάκια της Ελβετίας ή τα πετρέλαια που εικάζουμε πως έχει το Αιγαίο.

Η λύση βρίσκεται στην δημιουργία προϋποθέσεων παραγωγής πλούτου στη χώρα και αναδιανομής τους με αξιοκρατικά κριτήρια πρωτίστως και δευτερευόντως με κριτήρια κοινωνικής αλληλεγγύης… 

Πιστεύω πως όσοι κραυγάζουν πως το πρόβλημα θα λυθεί αν επιστραφούν τα κλεμμένα είτε είναι αδαείς, είτε πονηροί που θέλουν να βάλουν στο χέρι και ό,τι έχει απομείνει…

Όπως έχουμε υπολογίσει σε αυτή τη στήλη παλιότερα,  ο κρατικός προϋπολογισμός τα τελευταία 15 χρόνια έχει πληρώσει για την συμμετοχή του σε όλα τα μεγάλα έργα περί τα 10,5 δισ. ευρώ, για εξοπλιστικά περί τα 30-35 δισ. ευρώ και για την Ολυμπιάδα από 9-13 δισ. ευρώ. Όλα αυτά αθροίζουν  50-59 δισ. ευρώ και με βάση το 10% που ακουγόταν για χρόνια πως ήταν οι μίζες, τα λεφτά που έχουν κλαπεί από την πολιτική ηγεσία της τελευταίας 15ετίας δεν πρέπει να είναι πάνω από 5-6 δισ. ευρώ.

Σίγουρα κάποια από αυτά βρίσκονται στην Ελβετία ή αλλού, υποθέτω πως τα περισσότερα όμως έχουν γίνει προεκλογικό υλικό, ακριβά αυτοκίνητα και ακίνητα.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως πρέπει να αναζητηθούν οι κλέφτες και να τιμωρηθούν, εντός του θεσμικού πλαισίου που ορίζουν οι δημοκρατικοί κανόνες.

Το θεωρώ απαραίτητο βήμα πριν και κατά την διαδικασία μεταρρύθμισης της χώρας από μια παρασιτική πελατειακή κλεπτοκρατία  σε μια οικονομικά αυτάρκη και άρα πολιτικά ανεξάρτητη ευνομούμενη δυτικού τύπου δημοκρατία.

Όχι γιατί τα κλεμμένα θα μας λύσουν το πρόβλημα, αλλά για λόγους δικαιοσύνης και παραδειγματισμού για το μέλλον

Πηγή:www.capital.gr