Αν το θέλετε, να μιλήσουμε - αποκλειστικά- για γενεές...

Αν το θέλετε, να μιλήσουμε - αποκλειστικά- για γενεές...

• Με το να κατηγορούμε συλλήβδην την γενιά του Πολυτεχνείου για την σημερινή σήψη, δεν είναι το ίδιο σαν να λέμε: «Μαζί τα Φάγαμε»;

• Με το να κατηγορούμε την γενιά του 1973 για την σημερινή σήψη, δεν είναι το ίδιο σαν να κατηγορούμε την γενιά της Επανάστασης του 1821, για την ίδια πάλι σημερινή σήψη;

• Στον όρο «γενεά», τι συμπεριλαμβάνουμε και τι αποκλείουμε; Περιλαμβάνουμε π.χ. τον Σπύρο Μουστακλή, τον νόμο των Glass-Steagall, την Κατερίνα Γώγου, τα «Τρία μικρά λυκάκια», την «Επιστημονική Σκέψη» και την «Ουτοπία»; Αποκλείουμε π.χ. την Goldman Sachs, το ευρώ, την Ελένη Μενεγάκη, τον Αυριανισμό, το Βατοπέδι και την «δημιουργική καταστροφή»;

• Με το να κατηγορούμε την γενιά των σημερινών πενηντα-εξηντάρηδων για την πολιτισμική παρακμή, δεν είναι σαν να εξομοιώνουμε τους πομπούς και τους δέκτες, τόσο της πολιτικής της χειραφέτησης, όσο και της αντίθετής της, της πολιτικής της χειραγώγησης;

• Γιατί να κρίνουμε την πολιτική ιστορία και την οικονομική εξέλιξη ενός τόπου, κατά αποκλειστικότητα με το «γενεαλογικό κριτήριο» και όχι με κάποιο άλλο, λόγου χάριν με το κριτήριο του «φύλου» και να μην ισχυριστούμε π.χ. ότι υπεύθυνοι για την λεηλασία των αποθεματικών των ασφαλιστικών Ταμείων είναι οι transsexuals; ή (με το κριτήριο του «τόπου καταγωγής») οι Μεσσήνιοι, οι Σιφναίοι, οι Σερραίοι, οι Πατρινοί; ή ακόμη-ακόμη, γιατί να μην ισχυριστούμε, ότι για την σημερινή κατάσταση δεν φταίνε οι γαλανομάτηδες, οι ξανθιές, οι Πανιώνιοι ή οι σπουδάσαντες στο Amherst College της Μασσαχουσέτης (όπως ισχυρίζεται επί παραδείγματι ο Dirk Muller, στο βιβλίο του «Σύγκρουση»: Παιχνίδια πολέμου για το παγκόσμιο χρήμα - Η αλήθεια και το παρασκήνιο για την ελληνική κρίση);

• Με το να κατηγορούμε την γενιά του Πολυτεχνείου για την σημερινή σήψη δεν είναι σαν να παραδεχόμαστε, με ακραίο παραλογισμό, ότι η μιά γενιά διαχωρίζεται από την προηγούμενη και την επόμενη, με συμπαγές τείχος; Κάτι σαν μια ημερομηνία λήξεως διατροφικού προϊόντος, πέραν της οποίας αρχίζει η αποσύνθεση;

• Στην θεωρούμενη σαν υπεύθυνη για το σημερινό χάος, γενιά του Πολυτεχνείου, ανήκουν μόνο οι μετέπειτα ενσωματωμένοι της «αριστεράς», ή και οι κεντρώοι, οι φιλελεύθεροι, οι κεντρο-αριστεροί, οι κεντρο-δεξιοί και οι δεξιοί της εποχής; Αυτοί όλοι δεν ενσωματώθηκαν; (με την παραδοχή ότι μπορεί κανείς να ενσωματωθεί στο ίδιο του το σώμα). Οι δε χουντικοί; Άραγε, η «γενιά των χουντικών» που προηγήθηκε, κάτι στο οποίο δύσκολα θα διαφωνήσει κάποιος οπαδός αυτής της γενεαλογικής ερμηνείας της ιστορίας, γιατί δεν ευθύνεται που άφησε την γενιά του Πολυτεχνείου να αλωνίζει; Και πως έγινε και εξαφανίστηκε (εξαχνώθηκε) το ’73, κάπως σαν τους δεινόσαυρους την εποχή των παγετώνων;

Ποιός, εν τέλει, έχει το ηθικό ανάστημα να κατηγορεί την γενιά του Πολυτεχνείου, «που έδρασε [και αντ-έδρασε], που θυσιάστηκε και που βασανίστηκε, που έχυσε το αίμα της», όπως γράφει ο Γκράμσι στους «Αδιάφορους»,... «γιατί απέτυχε στον σκοπό» της;

Μήπως γι αυτό τον λόγο, οι όποιοι κατήγοροι της γενιάς αυτής, δεν ταυτίζονται με τους κάθε λογής σχετικιστές και αρνητές της Ιστορίας; τους αρνητές των κολαστηρίων του Άουτσβιτς και του Νταχάου, των Μπούχενβαλτ και Μπέλσεν; της Κοκκινιάς και της Βιάννου, της Καισαριανής, του Δίστομου και των Καλαβρύτων; των κελιών της Μπουμπουλίνας και του ΕΑΤ-ΕΣΑ; της Μακρονήσου, της Γυάρου και του Άη –Στράτη;

Γιατί στην τελική, αυτό που τους ενοχλεί με την προηγούμενη γενιά ή την γενιά του Πολυτεχνείου και τους κάνει να αφρίζουν από το κακό τους, είναι που δεν μπορεί... να προκύψει «νέα ζωή», από γέννα χωρίς ομφάλιο λώρο...

Ζαχαρίας Μανουράς