ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΧΘΕΣ!!! ΣΗΜΕΡΑ;;;
Της ΜΑΡΙΟΝ
ΜΙΝΤΣΗ
Σε μια εποχή όπου όλα αμφισβητούνται, που οι ανάγκες και οι
απαιτήσεις μεταβάλλονται με ταχύτητα φωτός, που ήθη και έθιμα ξεριζώνονται, που
θεσμοί κλονίζονται, ήταν φυσικό και ο θεσμός της οικογένειας να υποστεί τον
δικό του σεισμό.
Είναι όμως πράγματι ετοιμόρροπο το λίκνο της οικογενειακής
εστίας;
Αυτό το κοινωνικό κύτταρο που απ΄ την γέννησή μας κουβαλούμε,
σωριάστηκε συθέμελα, ή έπαθε μόνο μικρές ρωγμές κι αιμορραγεί;
Γιατί οι γεροντότεροι με νοσταλγία αναφέρονται στην αίγλη της
παλιάς εκείνης οικογένειας;
Τότε, που ο πάτερ φαμίλιας, ως αρχηγός της οικογένειας,
απαιτούσε από τα μέλη της, Υποταγή, Εκτίμηση και Σεβασμό! Και με τα ηνία στα
χέρια του τα στιβαρά, όλα τα ήθη και τα έθιμα τηρούσε αυστηρά!
‘Ετσι, οι μετρημένες κοινωνικές ανάγκες της φαμίλιας, οι μηδαμινές
απαιτήσεις για ψυχαγωγία, η τέλεια υπακοή των παιδιών στην οικογενειακή εστία,
έδιναν στα μέλη την ευκαιρία, στο γελαστό τραπέζι, την μεταλαβιά να κοινωνούν και
την ευτυχία της συντροφικότητας να απολαμβάνουν!
Κι η μοναξιά;
Στην απομόνωση της εξορίας να προσμένει…
αγκαλιά με την κατάθλιψη,
την θαλπωρή της οικογένειας
να φθονεί φαρμακωμένη!
Σήμερα; Τί απ΄όλα αυτά έχει απομείνει;
Η γυναίκα, που επιτέλους κατάφερε από του ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΎ την
υποδούλωση να δραπετεύσει, στην βιοπάλη όρμησε, να αγωνιστεί να απαιτήσει.
Και ο πατέρας, που ολημερίς στην δίνη των υποχρεώσεων
βολοδέρνει, τώρα, μοιράζεται το βέτο με την άξια σύντροφό του!
Μα σε ποιον να το εξασκήσουν; Στα παιδιά; Αυτά απόκτησαν τα
δικά τους δικαιώματα και τις απαιτήσεις τους μέσα στο ρεύμα της προόδου.
Πού χρόνος για καθολική συγκέντρωση, στου μεσημεριανού την
ιεροτελεστία; Άλλο το ωράριο της μάνας, συνεχές του πατέρα, η συνάντηση συχνά
στο ασανσέρ.
Το βράδυ, κατάκοποι σαν γυρίσουν όλοι από τις δουλειές,
γραμμή στην προσωπική του τηλεόραση ο καθένας κι οι υπόλοιποι, στο μεθυστικό
ψέκασμα του fb!
Το στόμα, αεροστεγώς κλειστό. Ανοίγει μονάχα για κανένα
γαριδάκι με αναψυκτικό. Πού και πού, την νεκρική σιωπή ξυπνά , κάποια κουβέντα
του αέρα.
-Τι νέα σήμερα;
Μα απάντηση καμία. Το σήριαλ έχει πολύ ενδιαφέρον και τα
λάικ, τα σχόλια κι οι αποκλεισμοί, στην μοναχικότητα κάνουν συντροφιά…
Δώδεκα παρά πέντε…για τους έφηβους, η νυχτερινή ζωή τώρα
αρχίζει…με το μπουφάν στους ώμους...''έφυγαααα'' απ΄την εξώπορτα φωνάζουν, μα
να απαντήσει, ποιος; ο μπαμπάς αποκοιμήθηκε και τρέχει η έρμη μάνα… απ΄την
κατσαρόλα στο πλυντήριο, στο άπλωμα, στο σίδηρο, για να προλάβει χαράματα και
κάτι, να πλύνει και μαλλί…αύριο πάλι στον κάματο με την αυγή.
Κι αλίμονο, αν αρχίσει και της Αγάπης το καντήλι, αργά, αργά
να τρεμοσβήνει. Τα κεραμίδια σωριάζονται στη γη κι η στέγη παραχωρεί τη θέση
της, στ΄ουρανού το έλεος.
Σωτήρια λύση το διαζύγιο που με το βούρδουλα στο χέρι, τα
έρμαια του πολιτισμού ζευγάρια, δίχως λύπη μαστιγώνει.
Με μια ευχή θα κλείσουμε.
Όσοι τη θέρμη της οικογένειας έχουμε αισθανθεί, ας γίνουμε με
την ψυχική μας υγεία και την πνευματική μας αντοχή, φωτεινά παραδείγματα σε
όσους την στερήθηκαν.
Όχι. Η οικογένεια δεν χάθηκε, δεν πρέπει να ξεκληριστεί.
Στην Ιερή Κοιτίδα της
Άσβηστη τη λαμπάδα της πρέπει να κρατήσουμε!
Και με τη φλόγα της,
σαν ΑΓΑΠΗΣ λιβάνισμα,
στο βωμό της φαμίλιας μας να γονατίσουμε!!!
Συρραφή αποσπασμάτων
άρθρου της Μάριον Μίντση, δημοσιευμένο σε βιβλίο της και λογοτεχνικά περιοδικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου