Δεν είναι ότι δεν λαμβάνω σοβαρά υπόψη τις αντιδράσεις των δύο
κοινοβουλευτικών ομάδων. Πολλοί υποστηρίζουν ότι όλο αυτό το αντάρτικο
των βουλευτών είναι ένα στημένο παιχνίδι, μια θεατρική παράσταση που
όφειλαν να δώσουν ώστε να είναι μετά σε θέση να επιστρέψουν στις
περιφέρειές τους και να μπορούν στοιχειωδώς να κυκλοφορήσουν στους
δρόμους με το επιχείρημα ότι εκείνοι εξάντλησαν όλα τα περιθώρια
αντίδρασης που διέθεταν, για χάρη της εκλογικής τους πελατείας. Κι από
την άλλη, ότι η κυβέρνηση όφειλε από την πλευρά της να τους προσφέρει
την ικανοποίηση ότι άλλαξε τα κριτήρια του φόρου ακινήτων κατόπιν των
ενεργειών τους, ώστε το κολπάκι να γίνει πιο πειστικό.
Και βέβαια για θεατρική παράσταση πρόκειται. Υπάρχει ωστόσο μια υγεία σε όλο αυτό, με την έννοια ότι ο λαϊκός παράγοντας υπεισέρχεται έστω και με οριακό τρόπο στο παιχνίδι. Κι έπειτα, αυτή η διαδικασία, όσο ανώδυνη κι αν φαντάζει για την κυβέρνηση και την τρόικα, κλωνίζει κατά κάποιον τρόπο τις ισορροπίες του συστήματος, δείχνει ότι υπάρχει περιθώριο αντιδράσεων και εντείνει τις ρωγμές στην ούτως ή άλλως εύθραυστη πλειοψηφία.
Ο λόγος που κρατάω παρόλα αυτά μικρό καλάθι είναι ότι απορρίπτω το συνολικό πλαίσιο μέσα στο οποίο γίνεται η δημόσια συζήτηση. Αμφισβητώ τα κριτήρια, τις προβαλλόμενες ενστάσεις, τις εκδηλούμενες ευαισθησίες.
Όλη η δημόσια συζήτηση επικεντρώνεται στο πλήγμα που θα υποστεί η μεσαία τάξη επειδή θα αναγκαστεί να ΠΛΗΡΩΣΕΙ τον φόρο ακίνητης περιουσίας. Αλλά το αληθινό δράμα θα εκτυλιχθεί ακριβώς παραδίπλα: σ’ εκείνους που ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ.
Παράδοξο, ε; Εξηγούμαι αμέσως: Από την αρχή της συζήτησης περί του ενιαίου φόρου ακινήτων έγινε δεκτή ως φυσιολογική η ιδέα της εισπραξιμότητας. Σύμφωνα μ’ αυτή την καινοφανή προσέγγιση, για να εξασφαλίσει το κράτος τους φόρους που απαιτεί, και επειδή εκ των προτέρων γνωρίζει ότι κάποιοι δεν θα έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν, επιβάλλει περισσότερους φόρους ώστε να καλύψει τη διαφορά. Στην περίπτωσή μας η μπίλια φαίνεται να κάθεται τελικά στην επιβολή φόρων ύψους 3,24 δισ. ευρώ, με στόχο να εισπραχθούν 2,65 δισ. Κρατείστε παρακαλώ αυτή τη διαφορά των 590 εκατομμυρίων γιατί θα μας χρειαστεί παρακάτω.
Δεν θα σταθώ εδώ στο γεγονός ότι για να εξωραϊστεί ο ενιαίος φόρος ακινήτων και να μπορούν να πάνε οι βουλευτές ασπροπρόσωποι στις περιφέρειές τους, προκύπτει κενό 250 εκατομμυρίων ευρώ. Και όλοι ξέρουμε ότι το κενό αυτό σημαίνει νέα μέτρα, προς δόξαν της προγραμματικής συμφωνίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αλλά και των αλλεπάλληλων σχετικών διαβεβαιώσεων του πρωθυπουργού.
Προτιμώ να επιστρέψω σ’ εκείνα τα 590 εκατομμύρια που κρατήσαμε στην άκρη. Τι αντιπροσωπεύουν, λοιπόν, αυτά τα 590 εκατομμύρια; Αντιστοιχούν σε εκείνους εκ των συμπολιτών μας που δεν θα έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν για το ακίνητό τους – άνεργοι, συνταξιούχοι, ευπαθείς ομάδες, υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Εκείνοι ακριβώς που δεν έχουν φωνή, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Και τι θα γίνει μ’ αυτούς; Σε μια στοιχειωδώς ευνομούμενη κοινωνία, θα εξαιρούνταν από τη φορολογία και θα πλήρωναν όλοι οι υπόλοιποι. Διότι δεν έχει νόημα να φορολογείς τον άφραγκο λέγοντας ότι τάχα διευρύνεις τη φορολογική βάση, φορολογείς αυτόν που -έστω και με δυσκολία- μπορεί να πληρώσει. Ε, λοιπόν, αυτοί δεν έχουν και δεν μπορούν να πληρώσουν.
Αλλά όχι, η δική μας μη ευνοούμενη πολιτεία δεν πρόκειται να τους εξαιρέσει. Θα τους έχει εσαεί όμηρους, καθώς θα εξακολουθούν να χρωστάνε. Θα τους πιέζει, θα τους απειλεί, θα τους διασύρει, θα τους χτυπάει κάτω σαν χταπόδια, θα τους στέλνει σημειώματα στο σπίτι και αργότερα εισπρακτικές εταιρείες, θα τους θυροκολλάει εξώδικα, διαταγές πληρωμής και εντολές πλειστηριασμού. Θα τους κρατάει στο χέρι για πάντα, με τον πέλεκυ της κατάσχεσης να επικρέμαται πάνω απ’ τα κεφάλια τους. Θα τους προτείνει διακανονισμούς για να τους ξεζουμίσει και να τους στύψει όσο μπορεί, καθώς εκείνοι θα δίνουν την ύστατη μάχη μήπως και σώσουν το σπιτάκι τους. Και στο τέλος, αν τους αφήσουμε, θα τους το πάρει κιόλας.
Αυτή είναι η παράπλευρη τραγωδία που στήνεται αυτές τις μέρες και μ’ αυτές τις μεθόδους - και δεν μιλάει κανείς. Όχι λοιπόν κλάματα γι’ αυτούς που θα δυσκολευτούν να πληρώσουν. Τα δικά μου κλάματα τα κρατάω για τους φτωχοδιάβολους που δεν θα μπορέσουν.
Και βέβαια για θεατρική παράσταση πρόκειται. Υπάρχει ωστόσο μια υγεία σε όλο αυτό, με την έννοια ότι ο λαϊκός παράγοντας υπεισέρχεται έστω και με οριακό τρόπο στο παιχνίδι. Κι έπειτα, αυτή η διαδικασία, όσο ανώδυνη κι αν φαντάζει για την κυβέρνηση και την τρόικα, κλωνίζει κατά κάποιον τρόπο τις ισορροπίες του συστήματος, δείχνει ότι υπάρχει περιθώριο αντιδράσεων και εντείνει τις ρωγμές στην ούτως ή άλλως εύθραυστη πλειοψηφία.
Ο λόγος που κρατάω παρόλα αυτά μικρό καλάθι είναι ότι απορρίπτω το συνολικό πλαίσιο μέσα στο οποίο γίνεται η δημόσια συζήτηση. Αμφισβητώ τα κριτήρια, τις προβαλλόμενες ενστάσεις, τις εκδηλούμενες ευαισθησίες.
Όλη η δημόσια συζήτηση επικεντρώνεται στο πλήγμα που θα υποστεί η μεσαία τάξη επειδή θα αναγκαστεί να ΠΛΗΡΩΣΕΙ τον φόρο ακίνητης περιουσίας. Αλλά το αληθινό δράμα θα εκτυλιχθεί ακριβώς παραδίπλα: σ’ εκείνους που ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ.
Παράδοξο, ε; Εξηγούμαι αμέσως: Από την αρχή της συζήτησης περί του ενιαίου φόρου ακινήτων έγινε δεκτή ως φυσιολογική η ιδέα της εισπραξιμότητας. Σύμφωνα μ’ αυτή την καινοφανή προσέγγιση, για να εξασφαλίσει το κράτος τους φόρους που απαιτεί, και επειδή εκ των προτέρων γνωρίζει ότι κάποιοι δεν θα έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν, επιβάλλει περισσότερους φόρους ώστε να καλύψει τη διαφορά. Στην περίπτωσή μας η μπίλια φαίνεται να κάθεται τελικά στην επιβολή φόρων ύψους 3,24 δισ. ευρώ, με στόχο να εισπραχθούν 2,65 δισ. Κρατείστε παρακαλώ αυτή τη διαφορά των 590 εκατομμυρίων γιατί θα μας χρειαστεί παρακάτω.
Δεν θα σταθώ εδώ στο γεγονός ότι για να εξωραϊστεί ο ενιαίος φόρος ακινήτων και να μπορούν να πάνε οι βουλευτές ασπροπρόσωποι στις περιφέρειές τους, προκύπτει κενό 250 εκατομμυρίων ευρώ. Και όλοι ξέρουμε ότι το κενό αυτό σημαίνει νέα μέτρα, προς δόξαν της προγραμματικής συμφωνίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αλλά και των αλλεπάλληλων σχετικών διαβεβαιώσεων του πρωθυπουργού.
Προτιμώ να επιστρέψω σ’ εκείνα τα 590 εκατομμύρια που κρατήσαμε στην άκρη. Τι αντιπροσωπεύουν, λοιπόν, αυτά τα 590 εκατομμύρια; Αντιστοιχούν σε εκείνους εκ των συμπολιτών μας που δεν θα έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν για το ακίνητό τους – άνεργοι, συνταξιούχοι, ευπαθείς ομάδες, υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Εκείνοι ακριβώς που δεν έχουν φωνή, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Και τι θα γίνει μ’ αυτούς; Σε μια στοιχειωδώς ευνομούμενη κοινωνία, θα εξαιρούνταν από τη φορολογία και θα πλήρωναν όλοι οι υπόλοιποι. Διότι δεν έχει νόημα να φορολογείς τον άφραγκο λέγοντας ότι τάχα διευρύνεις τη φορολογική βάση, φορολογείς αυτόν που -έστω και με δυσκολία- μπορεί να πληρώσει. Ε, λοιπόν, αυτοί δεν έχουν και δεν μπορούν να πληρώσουν.
Αλλά όχι, η δική μας μη ευνοούμενη πολιτεία δεν πρόκειται να τους εξαιρέσει. Θα τους έχει εσαεί όμηρους, καθώς θα εξακολουθούν να χρωστάνε. Θα τους πιέζει, θα τους απειλεί, θα τους διασύρει, θα τους χτυπάει κάτω σαν χταπόδια, θα τους στέλνει σημειώματα στο σπίτι και αργότερα εισπρακτικές εταιρείες, θα τους θυροκολλάει εξώδικα, διαταγές πληρωμής και εντολές πλειστηριασμού. Θα τους κρατάει στο χέρι για πάντα, με τον πέλεκυ της κατάσχεσης να επικρέμαται πάνω απ’ τα κεφάλια τους. Θα τους προτείνει διακανονισμούς για να τους ξεζουμίσει και να τους στύψει όσο μπορεί, καθώς εκείνοι θα δίνουν την ύστατη μάχη μήπως και σώσουν το σπιτάκι τους. Και στο τέλος, αν τους αφήσουμε, θα τους το πάρει κιόλας.
Αυτή είναι η παράπλευρη τραγωδία που στήνεται αυτές τις μέρες και μ’ αυτές τις μεθόδους - και δεν μιλάει κανείς. Όχι λοιπόν κλάματα γι’ αυτούς που θα δυσκολευτούν να πληρώσουν. Τα δικά μου κλάματα τα κρατάω για τους φτωχοδιάβολους που δεν θα μπορέσουν.
Χριστόφορος Κάσδαγλης
ThePressProject.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου