ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Ποια Αριστερά;

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Ποια Αριστερά;

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Είμαι υποχρεωμένος να μιλήσω πάλι για θέματα του ιδεολογικού μετώπου. Και τούτο διότι, μέσα στη σύγχυση που επικρατεί με την ευρωπαϊκή προπαγάνδα, οι μνημονιακοί μας πολιτικοί θέλουν να συσκοτίσουν τα πράγματα. Τσίπρας, Μητσοτάκης και λοιποί έγιναν οι παρηκμασμένοι εκπρόσωποι των συμφερόντων του καπιταλισμού των Βρυξελλών.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει συντάξει το «Λίμπρο ντ’ Όρο» της οικονομικής ολιγαρχίας, δηλαδή τις «Χρυσές Βίβλους» των προνομίων της γερμανοευρωπαϊκής φεουδαρχίας. Και δεν επιτρέπει σε κανέναν να θίξει αυτά τα προνόμια, που έχουν ανάγκη, από τη φτωχοποίηση των λαών του Νότου. Οι πολίτες, που στενάζουν με τα φορολογικά μέτρα διεστραμμένων εγκεφάλων, έγιναν δούλοι, σαν εκείνους της αρχαίας Αιγύπτου. Υπάρχουν ακόμα αφελείς που πιστεύουν ότι, εάν φύγουμε από το ευρώ, θα… πεινάσουμε! Και ο μεν Μητσοτάκης καλλιεργεί αυτήν τη σύγχυση διότι, σαν υπηρέτης της γερμανικής πολιτικής, θέλει τη στήριξη του Βερολίνου για να γίνει πρωθυπουργός.

Από την άλλη, ο Τσίπρας, αφού έγινε πρωθυπουργός «παντός καιρού», προδίδοντας τους ψηφοφόρους που τον εμπιστεύθηκαν, έβαλε οριστικά ταφόπλακα στην Αριστερά. Θα περάσουν χρόνια για να συνέλθουν οι πολίτες από το «σοκ» που υπέστησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ο «πολιτικός πολτός» με τις θολές προθέσεις, σουρεαλιστικό μόρφωμα αριβιστών, δεν έχει καμία σχέση με τις παραδοσιακές αρχές της Αριστεράς. Συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία για το τι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να είναι ένα γνήσιο εργατικό κόμμα, ως εκφραστής των πόθων των εργαζομένων. Θα κυλήσει απροσδιόριστο χρονικό διάστημα μέχρις ότου «απολυμανθεί» αυτός ο ιδεολογικός χώρος από τη μόλυνση του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρέπει, όμως, να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια. Χρειάζεται ένα νέο ιδεολογικό ξεκίνημα, για να ανέβουμε και πάλι τον ανηφορικό δρόμο που οδηγεί στην απελευθέρωση από την κατοχή της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης.

Το αίτημα του βασανισμένου λαού για ευρύ αντιμνημονιακό Μέτωπο παραμένει. Ίσως γίνομαι κουραστικός επαναλαμβάνοντας αυτό το αίτημα. Φοβούμαι, όμως, ότι είναι ανάγκη να επαναλαμβάνονται μερικά πράγματα συχνά, για να γίνουν συνείδηση. Κι αυτό που πρέπει πρώτα απ’ όλα να συνειδητοποιήσουν άπαντες είναι ότι: Ποτέ διεθνώς δεν υπήρξαν αριστερές κυβερνήσεις, κόμματα, παρατάξεις που να πολιτεύθηκαν σε βάρος των συμφερόντων του λαού. Η «πρωτοτυπία» ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή προσεχώρησε στην υπηρεσία του καπιταλισμού των Βρυξελλών. Κι εκείνο που θα έπρεπε να απαιτήσει μια αληθινή αντιμνημονιακή αριστερή παράταξη είναι να καταγγελθούν δημοσίως όλοι αυτοί που μας έφεραν σε αυτό το κατάντημα. Να παραπεμφθούν σε ειδικό δικαστήριο οι πολιτικοί που υπερχρέωσαν τη χώρα και μετέτρεψαν την Ελλάδα σε αποικία των «εταίρων».

Είναι απίστευτο πόσο πίσω μάς γύρισε η Ευρωπαϊκή Ένωση για να ξαναζωντανέψει τον εργασιακό Μεσαίωνα. Επιτεύγματα για τους εργαζομένους που είχαν κερδηθεί από το… 1935 σήμερα μοιάζουν με άπιαστο όνειρο. Θα παραθέσω συγκεκριμένο παράδειγμα. Ένας από τους κύριους εκπροσώπους της Κεντροαριστεράς, ο Γεώργιος Καρτάλης, είχε εργασθεί από πολύ νωρίς για την κατοχύρωση των εργασιακών δικαίων. Το 1935 ο Γ. Καρτάλης δεν είχε προσχωρήσει ακόμα σε αυτόν τον χώρο. Ήταν υπουργός του Λαϊκού Κόμματος. Δεν έπαψε, όμως, ποτέ να είναι γνήσιος προοδευτικός άνθρωπος. Ως υπουργός τότε, συνέστησε με νόμο την ίδρυση του υπουργείου Εργασίας και ανέλαβε ο ίδιος αυτόν τον τομέα τον Οκτώβριο του 1935. Επί Καρτάλη, λοιπόν, θεσμοθετήθηκαν: 1) Η κωδικοποίηση της εργατικής νομοθεσίας. 2) Η επανασύσταση των συνδικαλιστικών οργανώσεων. 3) Η καθολική εφαρμογή της 8ωρης εργασίας. 4) Η υποχρεωτική Κυριακή αργία. 5) Η καθιέρωση κατωτάτων ορίων ημερομισθίου. 6) Η υποχρεωτική διαιτησία μεταξύ εργατών – εργοδοτών. 7) Τα επαγγελματικά επιμελητήρια. 8) Η εργατική κατοικία. 9) Οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

Όλα αυτά τα επιτεύγματα του 1935 τα έχει καταργήσει το 2017 η Ευρωπαϊκή Ένωση, επαναφέροντας «εκσυγχρονισμένα σκλαβοπάζαρα». Από το 1953, μετά τον θάνατο του Πλαστήρα, ο Καρτάλης, ηγέτης πλέον του Δημοκρατικού Κόμματος Εργαζομένου Λαού (ΔΚΕΛ) μαζί με τον Σβώλο, έβαλε στο πρόγραμμά του την υποστήριξη των οικονομικών και κοινωνικών διεκδικήσεων των εργαζομένων και την πλήρη κοινωνική ασφάλιση και πρόνοια για ολόκληρο τον λαό. Και στις δημοτικές εκλογές του 1954 πέτυχε τη συνεργασία του ΔΚΕΛ με την ΕΔΑ.

Για να λειτουργήσει μια δημοκρατική χώρα, έχει ανάγκη από την παράταξη εκείνη που θα εκφράζει τον «Εργατισμό». Μια σοσιαλιστική Κεντροαριστερά, πέραν των συνόρων του ΚΚΕ. (Κομματίδια σαν το ΠΑΣΟΚ της Φώφης, τον συνεταίρο της Γιωργάκη και την παρέα τους, ή το Ποτάμι και τον Λεβέντη, δεν λαμβάνονται σοβαρά υπ’ όψιν.) Από την εποχή του ΕΑΜ οι μάζες επιζητούσαν μια σοσιαλιστική κοινωνία. Σε περιόδους, όμως, οξύτητας παθών και εμφυλίου σπαραγμού ήταν δύσκολο να εδραιωθεί η παρουσία σοσιαλιστικής παράταξης, ανάμεσα στις μυλόπετρες μεταξύ ΚΚΕ και Κέντρου. Κι όμως, τέτοια σχήματα υπήρξαν κατά διαστήματα και έγραψαν Ιστορία, χάρις σε ισχυρές προσωπικότητες που έκαναν τις ιδέες πράξη. Τέτοιοι ηγέτες ήσαν ο Αλέξανδρος Σβώλος, ο Ηλίας Τσιριμώκος, ο Στρατής Σωμερίτης, ο Γεώργιος Καρτάλης, ο Στέλιος Αλλαμανής, ο Ιω. Σοφιανόπουλος, ο Σταμάτης Χατζήμπεης, ο Σταύρος Κανελλόπουλος, ο Ιω. Πασαλίδης και ο Σταύρος Ηλιόπουλος (δημιουργοί της ΕΔΑ), ο Μιχάλης Κύρκος και άλλοι αξιόλογοι άνθρωποι.

Παράλληλα, έχει τη σημασία του το γεγονός ότι στον ευρωπαϊκό χώρο δέσποζαν γιγάντιες μορφές του σοσιαλισμού, όπως ο Λεόν Μπλουμ, ο Μαντές Φρανς, ο Ανιούριν Μπέβαν, ο Πιέτρο Νένι και άλλοι. Αλλά και η Σοσιαλιστική Διεθνής τότε ήταν γνήσια και όχι κάλπικη σαν τη σημερινή. Για να καταστεί εμφανής η διαφορά, αρκεί να παραθέσουμε ένα μόνο σημείο από τη Διακήρυξη των σκοπών του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, που ψήφισε το πρώτο Συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στη Φρανκφούρτη (30 Ιουνίου – 3 Ιουλίου 1951). Ετόνιζε η Διακήρυξη: «Ο σοσιαλισμός ζητεί να αντικαταστήσει τον καπιταλισμό με ένα σύστημα όπου το κοινό συμφέρον προέχει έναντι του συμφέροντος του ιδιωτικού κέρδους. Οι άμεσες οικονομικές διεκδικήσεις της σοσιαλιστικής πολιτικής είναι: πλήρης απασχόληση, αυξημένη παραγωγή, ανερχόμενο βιοτικό επίπεδο, κοινωνική ασφάλεια και δίκαιη διανομή του εισοδήματος της ιδιοκτησίας. Για να επιτευχθούν αυτοί οι σκοποί, η παραγωγή πρέπει να προγραμματισθεί προς το συμφέρον του λαού ως συνόλου. Τέτοιου είδους προγραμματισμός είναι ασυμβίβαστος με τη συγκέντρωση οικονομικής δυνάμεως στα χέρια λίγων. Απαιτεί αποτελεσματικό δημοκρατικό έλεγχο της οικονομίας…».

Ακριβώς όλα αυτά ανετράπησαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση στο πλαίσιο της δικτατορικής παγκοσμιοποίησης. Κι όμως, σήμερα υπάρχουν στις Βρυξέλλες δήθεν «σοσιαλιστές» που ενέκριναν τη διαγραφή όλων των δικαιωμάτων που άλλοτε κατοχύρωναν τους εργαζομένους και δέχθηκαν την κυριαρχία της συμμορίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του παράφρονα Σόιμπλε. Ο ΣΥΡΙΖΑ νόμισε ότι θα αντιμετώπιζε «καλή θέληση» από την ευρωπαϊκή Κόζα Νόστρα, όμως υπέκυψε σε όλες τις αξιώσεις της για την πλήρη εξουθένωση του ελληνικού λαού και ο Τσακαλώτος (δηλαδή, η κυβέρνηση) προέβη σε «δήλωση μετανοίας» στους δικτάτορες. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να φύγει διότι έκανε μεγάλο κακό στη χώρα. Μπορεί στην πραγματικότητα να μην εκπροσώπησε ποτέ την Αριστερά. Την καπηλεύθηκε όμως αριστοτεχνικά για να καρπωθεί την εξουσία.

Δυστυχώς, ο λαός δεν μπορούσε να διαχωρίσει τους γνήσιους ιδεολόγους από τους σφετεριστές ευγενών αρχών και ιδεών. Έτσι, δεν θα τολμήσει «δεύτερη φορά Αριστερά», έστω κι αν στην ουσία δεν υπήρξε ποτέ «πρώτη». Απλώς, είχαμε μια μεταμφίεση του καπιταλισμού. Τώρα οι αξιώσεις των «εταίρων» τυλίγουν τον Τσίπρα σαν τα φίδια του Λαοκόοντα και θα τον πνίξουν. Ο λαός χρειάζεται ένα αντιμνημονιακό Λαϊκό Μέτωπο που (όπως έγραφε ο σοβιετικός συγγραφέας Ιλιά Έρενμπουργκ για το Λαϊκό Μέτωπο της Γαλλίας του 1936) να γίνει η «πνοή, η οργή, η ελπίδα της χώρας». Χρειάζεται ένα τέτοιο μεγάλο εργατικό κίνημα για να βγάλει την πατρίδα μας από το ευρωπαϊκό Νταχάου του Σόιμπλε, για να μπορέσουμε να χτίσουμε –όπως έλεγε ο στίχος του Μπλέικ– «Μέσα στην απελπισία της κόλασης, τον ουρανό μιας καινούργιας Ελλάδας…».

ΤΟ ΠΑΡΟΝ