ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ: Ο κύκλος...

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Ο κύκλος...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Νέος χρόνος; Ας ελπίσουμε ότι θα είναι νέος και όχι απλώς οικτρή συνέχεια του περασμένου. Στην περίοδο της προηγούμενης γερμανικής κατοχής, κάθε Πρωτοχρονιά καθολική ήταν η ευχή: «Άντε, και του χρόνου ελεύθεροι…». Ίδια ευχή διατυπώνεται και τώρα.

Τότε τα όνειρα έγιναν πραγματικότητα διότι το πνεύμα της Αντιστάσεως το είχαν ενστερνιστεί άπαντες, έστω και με διαφορετικές ιδεολογικές σημαίες. Με τον εχθρό, όμως, κανείς δεν συμβιβάστηκε, εκτός από μια ελαχίστη μερίδα προδοτών. Σήμερα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά επειδή πολλοί είναι οι παραπλανημένοι –και ανιστόρητοι θα έλεγα– που τρέφουν αυταπάτες ότι είναι δυνατόν να περιμένουμε την εθνική μας ανεξαρτησία μέσα από το Δ’ Ράιχ του αλαζόνα, παράφρονα Σόιμπλε.

Με την είσοδο του 2017 οι… «θεσμοί» μάς ζητούν νέα, σκληρότερα μέτρα. Όπως έλεγε ο Μακρυγιάννης, «Οι δανεισταί μάς ζητούν τα χρήματά τους, κάνουν επέμβασιν εις τα πράματά μας και ποτέ δεν βρίσκομεν ίσιον δρόμον. Ο Θεός ας κάμη το έλεός του να μας γλυτώσει από τον μεγάλον γκρεμόν όπου τρέχομεν να τζακιστούμεν…». Ο γκρεμός στον οποίο τσακιζόμαστε είναι αυτός της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης. Θα νόμιζε κανείς ότι ο μεγάλος εκείνος πατριδοφύλακας έγραφε προφητικά για τη σημερινή εποχή. Το έχει η μοίρα μας, φαίνεται, μέσα στο πέρασμα των αιώνων, αυτός ο λαός κάθε φορά που πάει να ανυψωθεί να πέφτει πάλι στα Τάρταρα. Ο Σίσυφος δεν είναι γέννημα φαντασίας. Είναι η αυθεντικότερη ιστορία του έθνους μας. Βέβαια, σήμερα τραβάμε τα δεινά μας διότι έχουμε τους ευρωλάγνους πολιτικούς που είναι υπάκουοι στους «εταίρους». Αυτούς που μας έχουν αφανίσει. Όπως το είχε γράψει ακριβώς ο Μακρυγιάννης: «Αυτείνοι οπού καταφάνισαν την πατρίδα βάνουν τους δούλους τους και κόλακές τους και φκειάνουν ιστορίες…».

Οι ευρωπαίοι αφέντες μάς ποδοπατούν. Όταν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γερμανοί μπήκαν στο Παρίσι, ο κριτικός και συγγραφέας Άγγελος Τερζάκης άκουσε στο ραδιόφωνο την είδηση και συγκλονίστηκε. Έγραφε στο ημερολόγιό του: «Η Μαρσεγιέζα είναι η μακρυνή φωνή ενός ολόκληρου έθνους που ψυχομαχάει…». Τώρα, όποτε ακούω στροφές από τον Εθνικό μας Ύμνο, αισθάνομαι ότι είναι η κοντινή φωνή του δικού μας έθνους που ψυχομαχάει από τις «μεταρρυθμίσεις». Οι Γερμανοί μέσα στο πέρασμα του χρόνου παραμένουν ίδιοι στη νοοτροπία: Άψυχα ρομπότ, που εκτελούν ψυχρά εντολές. Ο Κάιζερ έλεγε στους στρατηγούς του: «Όταν θα αντιμετωπίσετε τον εχθρό, μοναδική σας φροντίδα πρέπει να είναι η εξόντωσή του. Δεν χρειάζεται οίκτος απέναντί του…». Ακριβώς ίδια είναι η στάση του Σόιμπλε απέναντί μας. Ο Χίτλερ είχε οραματισθεί την Ευρωπαϊκή Ένωση, υπό την κυριαρχία της Γερμανίας. Το σχέδιο υλοποίησε ο Σόιμπλε, ο οποίος εφήρμοσε τα οικονομικά κρεματόρια.

Οφείλουν να το συνειδητοποιήσουν άπαντες: Η Ελλάδα, για να επιζήσει, πρέπει να φύγει από την ευρωπαϊκή καπιταλιστική ένωση και να επιστρέψει στο εθνικό της νόμισμα. Τέρμα πια οι αυταπάτες. Και για πολλοστή φορά επαναλαμβάνουμε: Για να αντιμετωπισθούν οι ευρώδουλοι, μόνος τρόπος είναι η δημιουργία αντιμνημονιακών Λαϊκών Μετώπων, και από τη Δεξιά και από την Αριστερά. Ας ενωθούν τα μικρά αντιμνημονιακά σχήματα του χώρου της Δεξιάς. Αυτοί μπορούν πιο εύκολα να τα βρουν μεταξύ τους. Πάμε στις δυσκολίες της Αριστεράς. Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνης, Καζάκης, Καραμπελιάς με το «Κίνημα ΑΡΔΗΝ», ΚΚΕ, Κατσανέβας και άλλοι διάσπαρτοι ή ανένταχτοι. Τους χωρίζουν πολλά. Οι αρχηγικές αντιλήψεις δυσχεραίνουν περισσότερο την επαφή. Κι όμως, αν δείξουν όλοι καλή θέληση και πνεύμα συνεννοήσεως μπροστά στους εθνικούς κινδύνους, θα βρεθούν οι γέφυρες. Εάν κοίταζαν πίσω στην Ιστορία, θα έβλεπαν τη λύση.

Ο ερχομός κάθε καινούργιου χρόνου δημιουργεί την ψυχολογική διάθεση για αναδρομές στο παρελθόν. Αυτό κάνουμε και τώρα. Μια αναδρομή, που μπορεί να είναι διδακτική. Ας γυρίσουμε στα 1951, τότε που ιδρύθηκε η ΕΔΑ. Μετά τη βίαιη διάλυση το 1947 του πολιτικού συνασπισμού των κομμάτων του ΕΑΜ και την υπονόμευση της Δημοκρατικής Παράταξης των εκλογών του 1950, επόμενο βήμα ήταν να γίνει προσπάθεια σχηματισμού ενωμένων δυνάμεων αριστερών κομμάτων, κάτι εξαιρετικά δύσκολο και επικίνδυνο στις συνθήκες της εποχής. Όπως έλεγε ο σοφός γέρων της Αριστεράς, ο Γιάννης Πασαλίδης: «Η ΕΔΑ ιδρύθηκε στις συνθήκες που δημιουργήθηκαν στη χώρα μας μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο. Αποτελεί τη συνέχεια του μεγάλου ανανεωτικού και ενωτικού ρεύματος της Εθνικής Αντίστασης. Επρόκειτο για μια ελληνική ιδιομορφία, δημιουργία των ιδιαίτερων συνθηκών που βιώναμε μετά την εσωτερική ανωμαλία και την εμφύλια σύγκρουση…».

Το πώς έγινε τότε το σχέδιο λειτουργίας της ΕΔΑ μπορεί να χρησιμεύσει και σήμερα. Από την αρχή ο Πασαλίδης υποστήριξε ότι το νέο μόρφωμα έπρεπε να σχηματιστεί από όλα τα κόμματα, να αποτελεί δηλαδή συνασπισμό, και να διαθέτει από μία ψήφο κάθε κόμμα στη Διοικούσα Επιτροπή. Στο Πρακτικό Συνεργασίας της ΕΔΑ του 1951 ετονίζετο: «Η μεταξύ ημών συνεργασία περιβάλλεται τον τύπον της συνεργασίας Κομμάτων εν πλήρει ισοτιμία, αι δε αποφάσεις θα λαμβάνονται εν ομοφωνία των αντιπροσώπων ημών…». Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει σε μια σημερινή συνεργασία αριστερών δυνάμεων. Η δε προεδρία θα ήταν σκόπιμο να ανατεθεί σε προσωπικότητα εκτός κομμάτων. Θα πρότεινα τον καθηγητή κ. Γιώργο Κοντογιώργη. Με το επιστημονικό και ηθικό του κύρος, έχει τη δυνατότητα όχι μόνο να συσπειρώνει δυνάμεις αλλά και να προσελκύει ευρύτερες μάζες ψηφοφόρων. Ένα τέτοιο σχήμα απαιτούν οι σημερινές περιστάσεις. Ένα μίνιμουμ πρόγραμμα που θα συνταχθεί από όλες τις πλευρές θα αποτελέσει διέξοδο στο χάος. Με ισότιμη ψήφο σε κάθε κόμμα στη Διοικούσα Επιτροπή, ώστε σε επιμέρους διαφωνίες να βρίσκεται η χρυσή τομή. Άλλωστε, η ενότητα δεν σημαίνει συγχώνευση, και δεν πρέπει να σημαίνει τέτοια μορφή. Θα έχει τον χαρακτήρα συγκέντρωσης δυνάμεων, για να φράξουν τον δρόμο στους ευρώδουλους του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Δημοκρατίας.

Το ΚΚΕ, που διαθέτει και άριστο μηχανισμό, ας μην αρνηθεί το κάλεσμα. Η ακατανόητη απομόνωσή του το καταδικάζει σε μικρά ποσοστά, κάτω και από αυτά του ΠΑΣΟΚ ακόμα. Τα διεθνή αλλά και εγχώρια παραδείγματα των παλαιών Λαϊκών Μετώπων ας προβληματίσουν τον κ. Κουτσούμπα. Το 1951 τα κόμματα που μετείχαν στις συσκέψεις για την ίδρυση της ΕΔΑ ήσαν: Σοσιαλιστικό (Πασαλίδης – Στ. Ηλιόπουλος), Δημοκρατικό Ριζοσπαστικό (Μιχ. Κύρκος – Αλκ. Λούλης), Αριστεροί Φιλελεύθεροι (Νεόκ. Γρηγοριάδης – Σταμ. Χατζήμπεης), ΣΚΕΛΔ (Σβώλος – Τσιριμώκος), Σοφιανοπουλικοί (Κοκορέλης – Σιμετζής) και Δημοκρατικός Συναγερμός, η προμετωπίδα του ΚΚΕ (Μαργιόλης, Μπασιάκος κ.ά.). Τελικά, επειδή ο καθοδηγητικός κλοιός της ηγεσίας του ΚΚΕ στένευε ολοένα γύρω από τις Εδαΐτικες μάζες, το ΣΚΕΛΔ αποφάσισε να αναζητήσει συνεργασία με την ΕΠΕΚ του Νικ. Πλαστήρα. Πάντως, στις 8 Αυγούστου του 1951 ανακοινώθηκε στον Τύπο επίσημα η δημιουργία της ΕΔΑ.

Τώρα, καθίσταται ανάγκη να επιταχυνθούν οι διαδικασίες και η συμφωνία για μια καινούργια παράταξη διότι οι κάλπες θα στηθούν γρήγορα. Ο λαός δεν αντέχει άλλο. Εάν οι αρχηγοί των αριστερών σχημάτων δεν ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών, η Ιστορία θα τους προσπεράσει. Εάν δείξουν ολιγωρία, ο λαός θα τους αφήσει πίσω και τότε να μην απορούν που θα ανοίξει ο δρόμος για τη μνημονιακή Νέα Δημοκρατία… Κι αυτό θα αποτελέσει καινούργια εθνική συμφορά. Ο αγώνας για τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και η αποχώρηση της Ελλάδας από το γερμανοευρωπαϊκό γκέτο θα περάσουν μέσα από στάδια, κι αυτό πρέπει να γίνει γρήγορα. Γι’ αυτό απαιτείται συσπείρωση.

Θυμάμαι τον Χαρίλαο Φλωράκη όταν κουβεντιάζαμε το 2001 για τις ΗΠΑ και τη Νατοϊκή πολιτική. Μου τόνιζε ότι επιδιώκουν να γίνουν μια νέα αυτοκρατορία και ότι, εάν ο τότε Συνασπισμός της Αριστεράς πίστευε στην «Ευρώπη των λαών», όφειλε να εναντιωθεί «παστρικά» στη νέα τάξη των μονοπωλίων. Ύστερα από 16 χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να εναντιωθεί, υπέκυψε στα μονοπώλια και στην αισχρή παγκοσμιοποίηση. Ο Χαρίλαος, αναφερόμενος στην καπιταλιστική αυτοκρατορία, μου έλεγε με το φιλοσοφημένο ύφος του: «Άκουσε, Γιώργη. Όπως διδάσκει η Ιστορία, όλες οι αυτοκρατορίες έχουν και τελευταίο κύκλο…». Το θέμα είναι εάν θα κατορθώσουν με τον νέο χρόνο όλες οι πατριωτικές δυνάμεις να αγωνισθούν για να κλείσει ο τελευταίος κύκλος της απάνθρωπης και ανελέητης ευρωπαϊκής «αυτοκρατορίας»…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ