Θυμάμαι...

Θυμάμαι...

Τη γιορτινή ατμόσφαιρα της Αθήνας, με τους πάγκους στην οδό Αιόλου, φορτωμένους με φτηνούς και ευτελείς μποναμάδες.

• …Τις πολύχρωμες μπάλες, τους κακοφτιαγμένους φασουλήδες και τα μαύρα πλακέ πιστολάκια με τα καψούλια στη ροζ χάρτινη κορδέλα, μαζί με τις πάνινες κούκλες με το σελιλόιντ κεφάλι, που ανοιγόκλειναν τα μάτια όταν τις έπαιρναν αγκαλιά τα κοριτσόπουλα. Και ακόμα τις ξύλινες χειροποίητες σβούρες, βγαλμένες από τα χέρια μερακλή ξυλουργού, και τα τενεκεδένια κουρσάκια που χάλαγαν με το πρώτο.

• …Τον συνωστισμό, την οχλοβοή, το αδιαχώρητο του κόσμου στην Αιόλου από μπαμπάδες και μπόμπιρες που χάζευαν και ονειρεύονταν τα πλούσια ελέη που ήσαν φορτωμένοι οι πάγκοι. Παιχνίδια, κουζινικά, εσώρουχα, μπιμπελό φτηνιάρικα με πανέμορφες μαρκησίες και έφιππους ιππότες.

• …Τη μυρωδιά του πετρελαίου και της ασετιλίνης που άφηναν τα προχειροφτιαγμένα φωτιστικά που φώτιζαν το «εμπόρευμα»

• …Τον έναν και μοναδικό Τσοκά, τον βασιλέα των παιχνιδιών, με το μαγαζί που πουλούσε αποκλειστικά παιχνίδια στην Αθήνα.

• …Και μερικά ακόμη ξεχασμένα μαγαζιά. Ο Πάλλης, ο Μαγγιώρος, η Πανελλήνιος Αγορά…

• …Τον συναγωνισμό των λαχειοπωλών για να πείσουνε τον κοσμάκη να αγοράσει Λαχείο Συντακτών.

• …Τις πολυκατοικίες, τα διαμερίσματα αλλά και τα μετρητά που μοίραζε ως κέρδη. Την κλήρωσή του στην αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» που μετέδιδε ζωντανά το ραδιόφωνο και εκείνους που παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα, γεμάτοι προσδοκίες κι ελπίδες την κλήρωση.

• …Τον ακούραστο δημοσιογράφο Φώκο Κουντουριώτη, που επί χρόνια υπήρξε η ψυχή του Λαχείου Συντακτών. Και εκείνον τον τυφλό λαχειοπώλη που μπροστά στο δημαρχείο διαλαλούσε: «Με ένα ταλιράκι αρκετό παραδάκι!»

• …Τα μαγαζιά, που έκλειναν στις 10 το βράδυ, όντας ανοιχτά συνεχώς από τις 8 το πρωί, και έλιωναν στα πόδια τους από την ορθοστασία οι υπάλληλοι.

• …Τα ρόδια που θα έσπαγαν με την αλλαγή του χρόνου στα σκαλοπάτια. Τις κρεμμύδες που αγόραζαν για γούρι και κρεμούσανε στα σπίτια. Και το απαραίτητο για «αίσιο του νέου έτους» ποδαρικό.

• ...Τις μπάντες από τα σωματεία των τυφλών, που ολημερίς ανεβοκατέβαιναν την Πανεπιστημίου παιανίζοντας τα κάλαντα.

• …Και μερικούς περιθωριακούς που τριγύρναγαν στα μαγαζιά μ’ ένα γραμμόφωνο στο χέρι, γρατζουνίζοντας το «Χριστός γεννάται σήμερον…»

• …Βουνά τους κουραμπιέδες, τα μελομακάρονα, τα τσουρέκια και τα διάφορα καλούδια που πρόβαλλαν τα ζαχαροπλαστεία, προκαλώντας άφατη θλίψη στους διαβητικούς.

• …Τις στολισμένες με χιόνια βιτρίνες των μαγαζιών. Τις εντυπωσιακές σακούλες με κορδέλες και τα γεμάτα δώρα πακέτα, που υπερήφανα κρατούνε οι διαβάτες, τις ευχές, τις μουσικές και τα φιλιά, που ανέκαθεν αποτελούσαν την ταυτότητα της ημέρας.

• …Ακόμα τα καινούρια ημερολόγια τσέπης, όπου αντιγράφαμε τα ενδιαφέροντα τηλέφωνα. Τις τράπουλες, τις ρουλέτες, το σβουράκι «πάρτα όλα». Τα επιτραπέζια βαρετά παιχνίδια, το οικογενειακό «τριάντα ένα», οι ξηροί καρποί που φέρνουν ευτυχία, αλλά, κυρίως, το φλουρί της βασιλόπιττας ήταν ολόκληρη η Πρωτοχρονιά…

ΑΜΜ.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ