Δημήτρης Καταλειφός : Έγινε η ζωή μας ποσοστά και αριθμοί

Δημήτρης Καταλειφός : Έγινε η ζωή μας ποσοστά και αριθμοί

Ζούμε σ’ έναν χειρότερο κόσμο, εκτιμά ο ταλαντούχος ηθοποιός Δημήτρης Καταλειφός, που όμως κανείς δεν ξέρει πού θα πάει το τρένο...

της ΜΑΡΙΑΣ ΑΝΔΡΕΟΥ

«Αρνούμαι να πιστέψω ότι τα πάντα στη ζωή είναι οικονομία. Ότι το χρήμα παίζει τον πρώτο ρόλο. Δεν καταλαβαίνω όλα αυτά που λέγονται στις ειδήσεις. Η πρώτη αξιολόγηση, η δεύτερη, το τρίτο Μνημόνιο, έφτασε η ‘‘τρόικα’’, ήρθαν οι ‘‘θεσμοί’’. Τι δελτία είναι αυτά; Έγινε η ζωή μας ποσοστά και αριθμητική. Έγινε η ζωή μας τεχνολογία. Άνθρωποι χωρίς συναισθήματα και σκέψεις, χωρίς καλλιέργεια, που κάνουν ‘‘like’’ στην εξωτερική εμφάνιση σε μια ωραία πόζα και βάζουν και καρδούλες στις οθόνες των κινητών τους έχοντας πεντακόσιους φίλους στο Facebook, τη στιγμή που έχει χαθεί η έννοια της φιλίας».

Κάθε φορά που συνομιλείς με τον ηθοποιό Δημήτρη Καταλειφό η σκέψη σου πηγαίνει πιο μακριά, ακονίζεις το μυαλό σου. Ο αξιόλογος θεατράνθρωπος, που φέτος ζει μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του στην τηλεόραση μέσα από τη σειρά «Η λέξη που δεν λες» αλλά και στο σανίδι με την παράσταση «Ήταν όλοι τους παιδιά μου», μιλά στο «ΠΑΡΟΝ» για τη χρεοκοπία μας στην εκπαίδευση και τονίζει ότι ζούμε έναν νέο κόσμο, που είναι από τους χειρότερους.

***

> Η αδιαφορία μας έφερε στα επτά χρόνια Μνημονίου;

Ναι. Ζούσαμε μια επιφανειακή ζωή, δεν νοιαζόμασταν για τα κοινά, για το πού πηγαίνει αυτή η ευλογημένη χώρα, την οποία φόρτωναν οι πολιτικοί της με τόσα δανεικά. Τώρα που ήρθε η κρίση, η οποία μοιάζει με πόλεμο, κανείς δεν ξέρει πού θα πάει αυτό το τρένο. Τώρα στην κρίση ρίξαμε μια ματιά στον διπλανό μας, στον συνάνθρωπό μας, τον νιώσαμε αδελφό μας. Για αυτό και ο Μίλερ έβαλε εύστοχα τον τίτλο «Ήταν όλοι τους παιδιά μου», υπό την έννοια ότι δεν γίνεται να ζεις σε μια κοινωνία και να μη νιώθεις τον άλλο σαν αδερφό σου. Η αδιαφορία θα σου γυρίσει μπούμερανγκ.

> Θα αντιδράσουμε σε αυτήν την εξαθλίωση που μας έχουν επιβάλλει οι δανειστές μας;

Ζούμε πολύ δύσκολα χρόνια. Οι νέοι μας έχουν προτιμήσει την ξενιτιά. Δεν κάθονται στον τόπο τους να το παλέψουν. Για μένα η κρίση πρωτίστως είναι πολιτιστική. Τα νέα παιδιά είναι εξπέρ στην τεχνολογία, τάμπλετ, λάπτοπ, έξυπνα κινητά τηλέφωνα, αλλά δεν έχουν ουσιαστική μόρφωση, γνώση. Η εκπαίδευση νοσεί. Οι νέοι είναι όλη την ημέρα αγκαλιά με το Facebook και το κινητό τους, που αυξάνει τον ναρκισσισμό τους. Ακόμη και η έννοια της φιλίας έχει χάσει το νόημά της. Έχουν, λένε, 500 φίλους στο Facebook. Μα όλοι αυτοί είναι φίλοι τους; Δυστυχώς αυτή η γενιά γαλουχήθηκε από την προηγούμενη. Μια γενιά ευκολίας, με δανεικά χρήματα και έλλειψη παιδείας. Αρνούμαι να πιστέψω ότι τα πάντα στη ζωή είναι οικονομία, ότι το χρήμα παίζει τον πρώτο ρόλο. Δεν καταλαβαίνω όλα αυτά που λέγονται στις ειδήσεις.

Η πρώτη αξιολόγηση, η δεύτερη, το τρίτο Μνημόνιο, έφτασε η «τρόικα», ήρθαν οι «θεσμοί». Τι δελτία είναι αυτά; Έγινε η ζωή μας ποσοστά και αριθμητική. Έγινε η ζωή μας τεχνολογία. Άνθρωποι χωρίς συναισθήματα και σκέψεις, χωρίς καλλιέργεια που κάνουν «like» στην εξωτερική εμφάνιση σε μια ωραία πόζα και βάζουν και καρδούλες στις οθόνες των κινητών τους.

Απέχω με όλη μου τη συνείδηση από αυτήν την τεχνολογία, δεν θέλω να προσαρμοστώ σε αυτήν την εποχή που μέσω εφαρμογών στο κινητό βρίσκεις ερωτικό σύντροφο σε κοντινή χιλιομετρική απόσταση, ενώ οι καρδιές των ανθρώπων είναι μακριά.

> Δεν είστε μόνος. Υπάρχουν και άλλοι που αντιστέκονται στο διαδίκτυο.

Μακάρι, γιατί ένιωθα σαν UFO. Η τεχνολογία μου φέρνει αμηχανία, δεν ξέρω πού μας πηγαίνει, είναι κάτι το απροσδιόριστο. Προτιμώ τη σκηνή του θεάτρου, εκεί που συνομιλούν ζωντανοί άνθρωποι και όχι ιδεογράμματα και εικόνες, εκεί που αρθρώνεται λόγος, αξίες και ακούγονται προβληματισμοί και όχι βλακείες.

Ζούμε έναν νέο κόσμο. Έναν χειρότερο κόσμο, με την Ευρώπη να κλυδωνίζεται, με την Αριστερά και τα σοσιαλιστικά κόμματα να έχουν απογοητεύσει τους ψηφοφόρους, με αποτέλεσμα να έχουν πάρει κεφάλι τα ακροδεξιά κόμματα. Οι πολιτικοί της Αριστεράς έταξαν πολλά στον λαό για να πάρουν την εξουσία και τώρα μετράνε απώλειες παγκοσμίως, από την Αμερική μέχρι την Ελλάδα. Υποσχέθηκαν μείωση της ανεργίας και απέτυχαν. Μέσα σε όλη αυτήν την οδυνηρή κατάσταση ας μην ξεχνάμε ότι ο πόλεμος στη Συρία συνεχίζεται και οι πρόσφυγες περνούν το δικό τους μαρτύριο. Η χώρα μας τους δέχτηκε, αλλά τώρα με τα χιόνια είδαμε ότι δεν μπορεί να τους παρέχει ούτε τα στοιχειώδη. Τι είναι ηθικό, τι δίκαιο, άραγε, σε αυτόν τον κόσμο; Και μέσα σε όλα αυτά έχουμε και τον τρόμο και τον φόβο που σκορπά το ISIS.

> Και τι μπορούμε να κάνουμε;

Να γίνουμε προσωπικά καλύτεροι άνθρωποι, να κάνουμε υπομονή, μεγάλη η αρετή της υπομονής, και να αγαπήσουμε περισσότερο την Ελλάδα μας. 

Απόσπασμα από την συνέντευξη του Δημήτρη Καταλειφού στο ΠΑΡΟΝ