Ο γάμος και τα έθιμα του

Ο γάμος και τα έθιμα του

Οι γάμοι του Ιούνιου ήταν πάντα δημοφιλέστατοι από τα πολύ παλιά χρόνια. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι θεωρούσαν τον Ιούνιο την πιο πρόσφορη εποχή για το γάμο, καθώς πίστευαν πως η Ήρα (Τζούνο, στα λατινικά), η θεά του γάμου, θα χάριζε ευημερία και ευτυχία σ' όλους όσους παντρεύονταν στη διάρκεια του μήνα με τ' όνομα της.

Εξετάζοντας τα πράγματα από την πρακτική τους πλευρά, ξέρουμε ότι η γυναίκα που θα παντρευτεί τον Ιούνιο πιθανότατα θα γεννήσει το πρώτο της παιδί μέσα στην επόμενη άνοιξη κι οι τελευταίοι δύσκολοι μήνες της εγκυμοσύνης της θα πέσουν μέσα στους σχετικά αδρανείς μήνες του χειμώνα, ενώ η ανάρρωση της από τη γέννα θα έχει συμπληρωθεί πριν από τον επόμενο θερισμό. Μια παλιά σκωτσέζικη παροιμία λέει πως «Είναι ηλίθιος αυτός που παντρεύεται τα Χριστούγεννα, γιατί όταν θα πρέπει να θεριστεί το καλαμπόκι, τότε θα γεννιέται και το παιδί».

Ένα από τα παλιότερα έθιμα του γάμου, που το βρίσκουμε ακόμα και στις μέρες μας, είναι το νυφικό πέπλο. Το έθιμο αυτό ξεκίνησε πιθανότατα από την πρόληψη ότι τα κακά πνεύματα μπορεί να «ματιάσουν» τη νύφη και το γαμπρό και να φέρουν δυστυχία στο γάμο τους. Οι νύφες στην αρχαία Σπάρτη έκοβαν κοντά τα μαλλιά τους και φορούσαν αντρικά ρούχα, με την ελπίδα ότι έτσι δεν θα τις γνωρίσουν τα κακά πνεύματα. Ακόμα, πιστεύεται ότι αρχικός ρόλος των παρανύμφων ήταν να βοηθήσουν στο ξεγέλασμα των πνευμάτων: η νύφη τριγυρίζεται από κοπέλες της ηλικίας της, που φορούν τα ίδια ρούχα, ώστε τα πνεύματα να μην μπορούν να την ξεχωρίσουν.

Ο αρραβώνας φοριέται στο τέταρτο δάχτυλο του αριστερού χεριού σε τόσες πολλές χώρες σ' ολόκληρο τον κόσμο, εδώ και τόσα πολλά χρόνια, που είναι αδύνατο πια να πούμε με βεβαιότητα από πού ξεκίνησε αυτό το έθιμο. Η πιθανότερη εξήγηση είναι αυτή που είχαν δώσει οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, ότι δηλαδή μια αρτηρία ή νεύρο ξεκινάει απ' αυτό το δάχτυλο και πηγαίνει κατευθείαν στην καρδιά.

James Meyers, στο American Way