ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Η Ευρώπη…

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Η Ευρώπη…

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Η λέξη «Ευρώπη» δίνει αφορμές για πολλές συγχύσεις. Κι αυτό διότι πολλοί είναι εκείνοι που δεν έχουν καταλάβει ότι η σημερινή μορφή αυτού του γεωγραφικού χώρου δεν έχει καμία σχέση με την Ευρώπη που γνωρίζαμε κάποτε και κυρίως με τις ηθικές – πολιτικές αξίες που άλλοτε αντιπροσώπευε.

«Η ευτυχία είναι μια ιδέα καινούργια στην Ευρώπη», έλεγε ο Saint-Just. Σήμερα, η καινούργια ιδέα στην Ευρώπη είναι ο «διεθνισμός της δυστυχίας», η φτωχοποίηση των λαών. Όταν κατά τη δεκαετία του 1930 ο κόσμος έβλεπε με ανησυχία την άνοδο του φασισμού και του ναζισμού, με τον Μουσολίνι να εμφανίζει συμπτώματα πραγματικής «επιδειξιομανούς υστερίας» (όπως έλεγε ο Λ. Σαλβατορέλι) και τον Χίτλερ να κραυγάζει: «Οι καπιταλιστές έχουν το δικαίωμα να προστάζουν», δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι θα ερχόταν εποχή κατά την οποία αυτά τα συμπτώματα των δικτατόρων θα κυριαρχούσαν στον ευρωπαϊκό χώρο. Και ακόμη, μετά την κατάρρευση του Γ’ Ράιχ και την αυτοκτονία του Χίτλερ, ποιος μπορούσε να πιστέψει ότι θα εμφανιζόταν το Δ’ Ράιχ και θα βρικολάκιαζε το πνεύμα του Χίτλερ με «ευρωπαϊκό κοστούμι»;

Πού πήγαν, αλήθεια, τα μεγάλα μηνύματα του «ευρωπαϊκού πολιτισμού»; Το σύνθημα του Χίτλερ: «Οι καπιταλιστές έχουν το δικαίωμα να προστάζουν» στις μέρες μας έγινε «δόγμα» και οι λαοί του Νότου καλούνται να υποκύψουν στην «ευρωπαϊκή προοπτική», όπως την παραμόρφωσε ο καπιταλισμός των τραπεζιτών. Για να επιτευχθεί όμως η νέα επέλαση του διεθνούς καπιταλισμού στον ευρωπαϊκό χώρο, χωρίς πλέον καμία μάσκα, υπήρχε η ανάγκη ενός μεγάλου στρατηγικού σχεδίου, το οποίο δεν μπορούσε να συλλάβει ο νους των απλών ανθρώπων. Και χρειάστηκαν δεκαετίες ολόκληρες για να υλοποιηθεί.

Απαραίτητη προϋπόθεση ήταν η «κατάρρευση» του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», η διάλυση δηλαδή του ανατολικού κόσμου, που αποτελούσε το «αντίπαλο δέος». Μέχρι τότε ο καπιταλισμός δεν μπορούσε να επιβάλει την πλήρη δικτατορία του επειδή υπήρχε ο «κομμουνιστικός κόσμος» αλλά και οι χώρες των Αδεσμεύτων. Ο παλιός εκείνος αμερικανός υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ (επί Αϊζενχάουερ), ο ανθέλληνας και τουρκόφιλος Τζον Φόστερ Ντάλες, έλεγε ότι «κάθε συμμαχία με τους Αδεσμεύτους είναι… ανήθικη»! Κι αυτό επειδή οι χώρες των Αδεσμεύτων ήσαν αντίθετες με την αμερικανική κηδεμονία, ενώ είχαν ανοχή και στήριξη από τη Σοβιετική Ένωση.

Παράλληλα, οι Αδέσμευτοι ήταν εκείνοι οι οποίοι φιλοξενούσαν όλα τα Αντιαποικιακά Συνέδρια, που αποτελούσαν ανάσα ζωής για όσους υπέφεραν κάτω από ζυγό. Στο Βελιγράδι είχε συνέλθει τον Δεκέμβριο του 1959 το Γ’ Αντιαποικιακό Συνέδριο. Σημαντική θέση κατείχε ο γραμματέας της Διεθνούς Αντιαποικιακής Οργανώσεως, ο διακεκριμένος νομικός και παλιός σοσιαλιστής Νίκος Πουλιόπουλος, με τον οποίο είχα συνεργασθεί αργότερα, στα πολύ νεανικά μου χρόνια. Ο Ν. Πουλιόπουλος έκανε από τότε την επισήμανση: «Τα θέματα της οικονομικής αναπτύξεως των μη επαρκώς ανεπτυγμένων λαών, που αποτελούν προέκταση των αποικιακών προβλημάτων, αντιμετωπίζονται από τους ισχυρούς όχι από το πρίσμα της δικαίας συμπεριφοράς, αλλά από τη σκοπιά της υποταγής των αδυνάτων λαών στη γραμμή και το πρόγραμμα που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρών και εξασφαλίζει την επιρροή τους στους αδυνάτους λαούς…».

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αντιμετωπίζει σήμερα η μαφία των Βρυξελλών τους αδύνατους λαούς, όπως στην περίπτωσή μας. Μετά από 20 χρόνια, τον Σεπτέμβρη του 1979, σε σύσκεψη των αρχηγών κρατών ή κυβερνήσεων των αδεσμεύτων χωρών στην Αβάνα, ο Τίτο είχε τονίσει: «Η ασφάλεια του κόσμου, η ειρήνη και η σταθερότητα δεν μπορούν να διασφαλιστούν χωρίς έναν ριζικό μετασχηματισμό των διεθνών οικονομικών σχέσεων, μέσα στις οποίες οι υπό ανάπτυξη χώρες είναι εκτεθειμένες στη διάκριση και την ανισότητα…». Εμείς, που κάποτε ήμασταν ανεπτυγμένη χώρα, σήμερα εξαιτίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης γίναμε υποανάπτυκτοι και βρισκόμαστε εκτεθειμένοι στη διάκριση και στην ανισότητα, ελέω ευρωλαγνείας. Όσο για τη Γιουγκοσλαβία, οι δυνάμεις του καπιταλισμού και το ΝΑΤΟ τη διέλυσαν με τον πιο βάρβαρο τρόπο. Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η μάχη γινόταν για το ποιος και προς ποια κατεύθυνση θα διευθύνει την οικονομία. Το «κλειδί», όμως, για την καπιταλιστική έφοδο υπήρξε η ανατροπή του «υπαρκτού σοσιαλισμού», η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και η «συγκόλληση» της Γερμανίας με την κατεδάφιση του τείχους.

Το ερώτημα που προβληματίζει όλους είναι ο τρόπος με τον οποίο επετεύχθη αυτό το σχέδιο. Το θέμα φυσικά είναι τεράστιο και χρήζει μεγάλης ιστορικής έρευνας. Οπωσδήποτε, ο ρόλος του Γκορμπατσόφ, του Σεβαρτνάτζε και του μέθυσου Γιέλτσιν είχε άμεση σχέση. Ο Γκορμπατσόφ αγωνίστηκε με ζήλο για τη θυσία της Λαοκρατικής Γερμανίας στον βωμό του κακόφημου «ευρωπαϊκού σπιτιού». Ενός «οίκου Ανοχής». Ο ηγέτης της Ανατολικής Γερμανίας, ο Έριχ Χόνεκερ, έλεγε: «Επειδή τμήματα του κόμματός μας συνεργάστηκαν αντικειμενικά στον παραμερισμό του σοσιαλισμού, μεταξύ αυτών, μάλιστα, και κάποιοι συνειδητοί προδότες, που σήμερα καμαρώνουν γιατί με τις πολύχρονες επαφές τους με τη Δυτική Γερμανία συμμετείχαν στη διάνοιξη του δρόμου που οδήγησε στην προσάρτηση της Λαοκρατικής Γερμανίας…».

Κάποια αφετηρία του σχεδίου κατεδάφισης της ΕΣΣΔ εντοπίζεται στα όσα γράφει στα απομνημονεύματά του ο Σεβαρτνάτζε: Το φθινόπωρο του 1984, στη διάρκεια ενός περιπάτου στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, ο Σεβαρτνάτζε και ο Γκορμπατσόφ συμφώνησαν ότι ήταν «απαραίτητο» να αλλάξει το σύστημα στο σύνολό του και να γίνει «ολικότερη θεώρηση» της διεθνούς πολιτικής! Λίγο αργότερα, η συνάντηση του Γκορμπατσόφ με τον Ρίγκαν έκρυβε πολλά μυστικά. Δεν θα αναλύσουμε τώρα όλο αυτό το τεράστιο ιστορικό μυστήριο. Αρκεί μόνο να θυμίσουμε το τέλος του Γκορμπατσόφ.

Από ηγέτης της μεγαλύτερης δύναμης (ή της μίας εκ των δύο μεγαλυτέρων δυνάμεων του κόσμου) κατήντησε να… διαφημίζει πίτσες στην αμερικανική τηλεόραση!

Αν πάμε πίσω στον χρόνο, στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, θα δούμε ότι το «Σχέδιο Μάρσαλ» είχε ως αποτέλεσμα, ή και ως προϋπόθεση, την παραμονή της εξουσίας και της εθνικής οικονομίας σε μορφές και χέρια «εμπιστοσύνης», δηλαδή καπιταλιστικά. Οι ίδιες ακριβώς δυνάμεις –τα ίδια «χέρια εμπιστοσύνης»– ελέγχουν και σήμερα την οικονομία. Η κίνηση για την Ευρωπαϊκή Ένωση δόθηκε «από έξω και από πάνω», από αυτά τα αδιαφανή κέντρα, που κρύβονται πίσω από μεγάλες τράπεζες. Το «προπέτασμα καπνού» που εκτόξευσε το μεγάλο κεφάλαιο ξεγέλασε τους περισσότερους. Η οικονομική ανάπτυξη μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο παρέσυρε τους ανίδεους, που έκαναν λάβαρο την «οικονομική συνεννόηση» και την ένωση.

Η πραγματικότητα είναι ότι η Ευρώπη, ως σύνολο, κυριαρχείται από συντηρητικές και αντιδραστικές δυνάμεις. Ακόμα και τα κόμματα της Σοσιαλδημοκρατίας αποτελούν την άλλη όψη του καπιταλισμού και δεν έχουν καμία σχέση με τη Σοσιαλδημοκρατία των παλαιών εποχών. Τώρα οι λαοί της Ευρώπης γνωρίζουν πως η δήθεν ελεύθερη οικονομία, δηλαδή η αχαλίνωτη κυριαρχία των διεθνών ξένων συμφερόντων, οδήγησε σε οικονομική δυστυχία και σε μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις. Ο αγύρτης πρόεδρος του Eurogroup, ο Ντάισελμπλουμ, κυνικά παραδέχθηκε ότι έβαλαν την Ελλάδα στο Μνημόνιο και εξαθλίωσαν τους Έλληνες για να αυξηθούν τα κέρδη των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών. Και οι δικοί μας αργυρώνητοι πολιτικοί το δέχθηκαν και σιώπησαν.

Άλλοτε, πολλοί πίστευαν αφελώς ότι οι προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις (αστικές – ριζοσπαστικές και σοσιαλιστικές) θα ήταν δυνατόν να οδηγήσουν την Ευρώπη στην αποστολή της. Τώρα, δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα, διότι αυτές οι δυνάμεις δεν μπορούν να επιζήσουν μέσα στη γερμανοευρωπαϊκή ένωση. Οι γνήσιοι σοσιαλιστές ποτέ δεν θα έμπαιναν κάτω από τις διαταγές του άκρατου καπιταλισμού. Εκείνοι που συναγωνίζονται για τη θεοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης απλώς είναι θεραπαινίδες των ξένων τραπεζιτών. Οι σωστοί σοσιαλιστές, οι αριστεροί, δεν γίνεται να έχουν θέση μέσα στο κονκλάβιο των στυγνών μακελάρηδων του κεφαλαίου. Καθήκον τους είναι να βρίσκονται έξω, απέναντι και σε θέση μάχης εναντίον αυτών των δυνάμεων, που αποκλειστικό στόχο έχουν την εξαθλίωση των λαών. Γι’ αυτό ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΝ είναι Αριστερά αλλά τυχοδιωκτικός συρφετός, εξωνημένη κατοχική κυβέρνηση, και θα λογοδοτήσει.

Εάν κάποτε υπάρξει «Ευρώπη των Λαών», ευχαρίστως να τα πούμε μαζί της. Ως ισότιμοι, όμως, και όχι ως δούλοι. Χωρίς ενιαίο νόμισμα. Μια και γιορτάζουμε τώρα την επέτειο των 100 χρόνων της Οκτωβριανής Επανάστασης, να θυμίσουμε κάτι που ξανάρχεται στην επικαιρότητα: Στα 1919-1920, η κατάσταση στην Ευρώπη παρέμενε πραγματικά επαναστατική. Είναι λάθος να αρνείται κανείς αυτό το πραγματικά δεδομένο επειδή δεν νικήθηκε ο καπιταλισμός. Για την Αριστερά τότε επαναστατική κατάσταση και νικηφόρα επανάσταση δεν ήταν συνώνυμα. Η πρώτη δημιουργούσε δυνατότητες για τη δεύτερη. Αλλά μόνο η συνειδητή δράση των ανθρώπων μπορούσε να μετατρέψει μια δυνατότητα σε πραγματικότητα. Τη «συνειδητή δράση» των ευρωπαίων πολιτών έχουμε ανάγκη και τώρα. Ο Λόυδ Τζορτζ έγραφε σε ένα γράμμα του προς τον Κλεμανσό το 1919: «Όλη η Ευρώπη διαπνέεται από επαναστατικό πνεύμα. Ανάμεσα στους εργαζομένους επικρατεί όχι μόνο βαθιά δυσαρέσκεια αλλά και οργή και εξέγερση. Οι μάζες, από τη μια άκρη της Ευρώπης ως την άλλη, αμφισβητούν το σημερινό πολιτικό καθεστώς…».

Το ίδιο ακριβώς παρατηρείται και σήμερα. Και για να αξιοποιηθεί το «επαναστατικό πνεύμα», πρέπει τα πατριωτικά στοιχεία να συγκροτήσουν την αντιμνημονιακή ενότητα. Οι κυβερνήσεις Σημίτη, Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά – Βενιζέλου και Τσίπρα δεν έχουν δική τους φωνή. Πρόκειται για δίσκο γραμμοφώνου ευρωπαϊκής εταιρείας, μονότονα και παράφωνα επαναλαμβανόμενο.

Χρειαζόμαστε μια ΑΛΛΗ, εθνικά σκεπτόμενη κυβέρνηση, απαλλαγμένη από τα ελαττώματα που έκαναν όλα τα προαναφερόμενα σχήματα θολά κατασκευάσματα ξενικής προελεύσεως ευρωπαϊκών συμφερόντων. Όχι ελληνικών. Για το καλό του έθνους μας, για το καλό του λαού, πρέπει να υψώσουμε φωνή. Αλλά δεν θα ακουστεί και δεν θα πείσει παρά αν η λαλιά μας είναι γνήσια και όχι αντίλαλος από τις Βρυξέλλες…

http://www.paron.gr/2017/11/21/i-evropi/