ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΕΛΟΥ : Μνημονιακά πάθη - κοινωνική Ανάσταση

Η επέτειος της Πρωτομαγιάς στον τρίτο χρόνο των Μνημονίων επαναφέρει  στη σύγχρονη ιστορική και κοινωνική πραγματικότητα καταστάσεις  και  αιτήματα της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, που διατυπώθηκαν και διεκδικήθηκαν από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι το τέλος του 20ού... Η 1η Μαΐου αποτελεί ίσως τη συμβολικότερη ημερομηνία που αποτυπώνει την πλήρη σχεδόν απώλεια των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, την κατάργηση των συλλογικών-θεσμικών ερεισμάτων των εργαζομένων, την εξαθλίωση τους κα, τη μετατροπή τους σ’ έναν ογκούμενο «στρατό» ανέργων και υποαπασχολουμένων.

Ο Κ. Μαρξ τόνιζε τη σημασία που έχει ο «εφεδρικός προλεταριακός στρατός» γΙα την εκμετάλλευση και την καταπίεση εκείνων που εργάζονταν στις βιομηχανίες του 19ου αιώνα.  Σήμερα φθάσαμε στο σημείο στη χώρα μας  ο «εφεδρικός  στρατός» των ανέργων να εξισώνεται ή και να ξεπερνά τους μισθωτούς εργαζόμενους:... Στην πράξη η ΕΦΕΔΡΕΙΑ, ΔΗΛΑΔΗ Η ΑΝΕΡΓΙΑ, ΑΠΟΤΕΛΕΙ «ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ», ΕΝΩ Η ΕΡΓΑΣΙΑ, Η ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΞΑΙΡΕΣΗ, ΕΝΑ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΩΣ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΤΑΙ... Αυτή είναι η «λογική» των εξουσιαστών μας αλλά και των εγχώριων πολιτικοοικονομικών εντολοδόχων τους.

Σε μια συμβολικού χαρακτήρα αναγωγή, στο νόημα της Μεγάλης Εβδομάδας η 1 η Μαΐου θα μπορούσε να εκφράσει τα μύρια πάθη ενός λαού, μιας ολόκληρης κοινωνίας που οδηγείται στο μαρτύριο, χωρίς να διαφαίνεται μια ελπίδα, μια Ανάσταση, που τη ζούμε πάντα στη μεγάλη θρησκευτική μας γιορτή.

Πριν από έναν σχεδόν χρόνο, στις 6 Μαΐου του 2012, και στη συνέχεια στις 17 Ιουνίου, η ελληνική κοινωνία έδωσε μια σκληρή μάχη, κάτω από τις αντίξοες συνθήκες μιας απηνούς τρομοκρατίας και ακραίων εκβιασμών, προκειμένου να σπάσει το «κέλυφος» των διαχειριστών - υποτελών του 4ου Ράιχ και της χρηματοπιστωτικής δικτατορίας και να διαμορφώσει μια διέξοδο από την καταστροφή.

Αυτό το ιστορικό εγχείρημα πραγματοποιήθηκε ως έναν μεγάλο βαθμό, αλλά δεν ολοκληρώθηκε. Όχι  γιατί δεν εξελέγη πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά διότι η κατάρρευση ενός πολιτικού συστήματος δεν αναπληρώνεται απλώς από την ανάδυση νέων κομματικών σχηματισμών. Στις ιστορικές αλλαγές του τύπου αυτού απαιτείται μια ισχυρή πολιτικοιδεολογική ηγεμονία του πολιτικού σχηματισμού που θα αναλάβει την εξουσία, απαιτείται η  διαμόρφωση μιας δυναμικής κοινωνικής συμμαχίας, ικανής να στηρίξει και να παρέμβει αποφασιστικά στις δύσκολες ώρες, απαιτείται πρόγραμμα και σχέδιο για τη συνολική πορεία οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης της χώρας.

Αυτό το «κενό» εκμεταλλεύθηκε η παλιά, ανίκανη, φθαρμένη και αναξιόπιστη πολιτικο-κομματική ελίτ, οι «μερίδες» της οποίας συνασπίσθηκαν και διαμόρφωσαν ένα «νέο» σχήμα εξουσίας, διανθισμένο και νομιμοποιούμενο από ένα κόμμα της Αριστεράς.

Πέρα όμως από τις ηθικοπολιτικές κρίσεις, αποκτά κρίσιμη σημασία το γεγονός ότι ΤΟ ΣΑΠΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΝΑΠΑΡΑΧΘΗΚΕ ΚΑΙ ΞΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ. Ασφαλώς το δικομματικό σύστημα διαλύθηκε, αλλά τα κόμματα της διακυβέρνησης -και ιδίως το ΠΑΣΟΚ- έχουν απολέσει οριστικά την ταυτότητα τους και  τις παραδοσιακές κοινωνικές τους αναφορές.

Όμως δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι τα μνημονιακά-κυβερνητικά «σχήματα» δεν χρειάζονται και δεν μπορούν να διασφαλίσουν ούτε την ιδεολογικό-πολιτική ηγεμονία ούτε την κοινωνική τους νομιμοποίηση. Απολογούνται  και αντλούν τη νομιμοποίηση τους από την κ. Μέρκελ, τον κ. Σόιμπλε, την «τρόικα», τους δανειστές μας.

Τον ελληνικό λαό τον αντιμετωπίζουν ως εχθρό, ως αντίπαλο που πρέπει  να εξουδετερωθεί και να υποταγεί. Ο ακροδεξιός  «μετασχηματισμός» τους,  η περιφρόνηση και η καταπάτηση των δημοκρατικών θεσμών, ο συστηματικός ευτελισμός του Κοινοβουλίου αποτελούν τους αναγκαίους  ιστορικοπολιτικούς όρους προκειμένου να εφαρμοσθούν τα Μνημόνια, να εξοντωθεί ένας ολόκληρος λαός, να διαλυθεί η παραγωγική δομή, να ξεπουληθεί η δημόσια περιουσία, να «εκχωρηθεί» η εθνική κυριαρχία. Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΩΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ.

Η σημερινή κυβέρνηση δεν αποτελεί παρά μια τριμελή μνημονιακή «πολιτική συντεχνία», για την οποία η συνύπαρξη και ο συνεχής συμβιβασμός αποτελούν πρωταρχικό όρο επιβίωσης των ηγεσιών των κομμάτων που την αποτελούν. Ο Αντ. Σαμαράς και η ΝΔ ασκούν τη δική τους εσωτερική ηγεμονία πάνω στο «δίδυμο» Βενιζέλου-Κουβέλη, οι οποίοι ασφυκτιούν και αγωνιούν, αντιμετωπίζοντας άμεσα το πρόβλημα της προσωπικής και κομματικής επιβίωσης τους στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Άλλωστε, σε όλες τις παρόμοιες συμπράξεις συμφερόντων εκτός από την «ομερτά» ισχύει και το δίκιο του ισχυρότερου...

Τα όσα διαδραματίζονται τις ημέρες αυτές  στο ΠΑΣΟΚ αποτελούν εκφράσεις του πλήρους αδιεξόδου, της κατάπτωσης και της εξαθλίωσης της  κομματικής  του ελίτ. Όταν ένα κόμμα καταρρέει, δεν υπάρχουν ούτε πολιτικοϊδεολογικές διαφορές ούτε αρχές και αξίες  που να ενώνουν ή να χωρίζουν τα στελέχη του... Υπάρχουν μόνο οικονομικές διαφορές, που λύνονται στα δικαστήρια...

Η πολιτική κρίση δεν θα ξεπερασθεί εάν ο κάθε πολίτης  δεν συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να ενεργοποιηθεί ο ίδιος, ότι πρέπει να αγωνισθεί για τις δικές του ανάγκες, τις δικές του αξίες, τη δική του αξιοπρέπεια.  Η Ανάσταση, άλλωστε, είναι  συνείδηση  και πράξη, ατομική και συλλογική στάση απέναντι στα κρίσιμα προβλήματα του καιρού μας. Τα «θαύματα» συντελούνται μόνο όταν πιστεύουμε στις αξίες και στις  δυνάμεις μας.

Από "ΤΟ ΠΑΡΟΝ"