Ο
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΕΧΡΑΚΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΟΥ
Οι
ιστορίες πίσω από τις φωτογραφίες που συγκλόνισαν τον κόσμο το 2015
Τηρώντας μια παράδοση
ετών, η έγκυρη βρετανική εφημερίδα «Guardian» προχώρησε και φέτος στην ανάδειξη
του φωτογράφου της χρονιάς, επιλέγοντας τον... δικό μας Γιάννη Μπεχράκη, τον
πιο καταξιωμένο Έλληνα φωτογράφο στο εξωτερικό.
Μια σημαντική βράβευση,
όπως αναφέρει ο ίδιος στο «Έθνος της Κυριακής», με τη σεμνότητα που τον
διακρίνει, αν αναλογιστεί κανείς ότι τη φετινή χρονιά η παγκόσμια κοινότητα
έζησε μερικές από τις πιο δύσκολες περιστάσεις στην πρόσφατη Ιστορία της,
γεγονός που καθιστά δύσκολο το έργο ενός φωτογράφου να καταφέρει να δώσει το
στίγμα όσων έγιναν και μάλιστα να... ξεχωρίσει.
Οι φωτογραφίες του, οι
οποίες αποτυπώνουν το δράμα των προσφύγων που διασχίζουν καθημερινά τα νερά του
Αιγαίου, έκαναν τον γύρο του κόσμου καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς, ενώ με
ευαίσθητο ρεαλισμό κάλυψε και τις «σεισμικές δονήσεις» της οικονομικής κρίσης
στη χώρα μας.
Ο Γιάννης Μπεχράκης
διακρίθηκε για ακόμη μία φορά -έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία και έχει
αναγορευθεί πολλάκις φωτογράφος της χρονιάς- αποδεικνύοντας πως η μαγεία της
φωτογραφίας ήταν και παραμένει παρούσα και το φωτογραφικό κάδρο εξακολουθεί να
είναι το καλύτερο εργαλείο για να διεισδύσει κάποιος στην ουσία των γεγονότων.
Αύγουστος,
Κως. «Αυτή η βάρκα με τους πρόσφυγες είχε μείνει χωρίς μηχανή ή βενζίνη.
Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και μετά από κάποια ώρα ήρθε το Λιμενικό και τους βοήθησε»,
λέει ο Γιάννης Μπεχράκης για τη συγκλονιστική φωτογραφία.
Ο κορυφαίος φωτορεπόρτερ
και διευθυντής του φωτογραφικού τμήματος του ειδησεογραφικού πρακτορείου
Reuters στην Ελλάδα, ξεφεύγει από τη στενή έννοια του φωτορεπορτάζ, αγγίζοντας
την υψηλή τέχνη της φωτογραφίας. Πολλές από τις εικόνες του είναι σαν πίνακες
ζωγραφικής και καθεμία από αυτές κρύβει τη δική της ιστορία. Όπως η φωτογραφία
του Σύρου πρόσφυγα με το αυτοσχέδιο αδιάβροχο, που μέσα στη βροχή αγκαλιάζει
την κόρη του, διασχίζοντας τα σύνορα στην Ειδομένη με κατεύθυνση τα Σκόπια. Το
συγκεκριμένο στιγμιότυπο έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και έχει αγγίξει τις
ευαίσθητες χορδές χιλιάδων συνανθρώπων μας.
«Σούπερμαν»
Όπως αποκαλύπτει ο Γιάννης
Μπεχράκης, «ο πατέρας μοιάζει λίγο σαν τον Σούπερμαν, έτσι όπως ανεμίζει η
μπέρτα-αδιάβροχο. Για τη συγκεκριμένη φωτογραφία δέχθηκα ένα γράμμα από έναν
Ιρανό μετανάστη δεύτερης γενιάς, δικηγόρο στο επάγγελμα, ο οποίος ζει στην
Αμερική μαζί με την οικογένειά του.
Σεπτέμβριος,
Ειδομένη. Ενας Σύρος πρόσφυγας, με αυτοσχέδιο αδιάβροχο, αγκαλιάζει την κόρη
του, διασχίζοντας τα σύνορα με κατεύθυνση τα Σκόπια μέσα στη βροχή. «Μοιάζει
λίγο με τον Σούπερμαν», σχολιάζει ο Γιάννης Μπεχράκης.
Ο ίδιος μου έγραψε ότι
όταν βλέπει αυτήν τη φωτογραφία δακρύζει, γιατί θυμάται πώς τον κουβαλούσε ο
πατέρας του όταν έφυγαν από τον Ιράν για να πάνε στην Αμερική. Και έτσι
μεταφέρει την κόρη του κάθε βράδυ λίγο πριν τη βάλει για ύπνο, διαβάζοντάς της
παραμύθια. Μάλιστα, έχει κάνει μια εκστρατεία, με τη βοήθεια του διαδικτύου,
και ψάχνει να βρει τον Σύρο πρόσφυγα και την οικογένειά του για να τους
στηρίξει σε οτιδήποτε χρειαστούν στη νέα τους ζωή. Το ίδιο έχει συμβεί και με
τη δουλειά άλλων συναδέλφων μου. Αυτές οι φωτογραφίες καταφέρνουν και μιλάνε
στην καρδιά και στο συναίσθημα πολλών».
Ως φωτορεπόρτερ έχει
βγάλει χιλιάδες φωτογραφίες. Η φωτογραφία μπορεί να αφήσει τους ανθρώπους
άφωνους με τη δύναμη και την ομορφιά της. Άλλο ένα μαγευτικό στιγμιότυπό του
είναι η περίφημη φωτογραφία με το δελφίνι που τραβήχτηκε στις 21 Οκτωβρίου στη
Λέσβο. «Μια μέρα φωτογράφιζα μια σχεδία, όταν παρατήρησα κίνηση στο νερό.
Νόμιζα ότι κάποιος είχε πηδήξει στη θάλασσα. Έβαλα τότε διαφορετικό φακό και
είδα ένα πτερύγιο. Ένα δελφίνι πήδηξε μία φορά μπροστά από τη σχεδία! Ήταν
πραγματικά μια μαγική στιγμή. Πολλές φορές αναρωτιόμουν αν οι πρόσφυγες
βλέποντας τα δελφίνια θα χαίρονταν ή θα φοβόντουσαν. Ήταν σαν το δελφίνι να
έδειχνε τον δρόμο καλωσορίζοντάς τους.
Οκτώβριος,
Λέσβος. «Μια βάρκα με πρόσφυγες ερχόταν από μακριά και ξαφνικά βλέπω ένα
πτερύγιο.
Ηταν ένα δελφίνι!», θυμάται ο Γιάννης Μπεχράκης.
Συγκλονιστική είναι και η
φωτογραφία, πάλι στη Λέσβο, που τράβηξα ακριβώς μια μέρα με την οικογένεια των
Αφγανών. Μόλις είχαν κατέβει από τη βάρκα που τους μετέφερε και αγκαλιάζονταν
και έκλαιγαν, κρατώντας ανάμεσά τους το παιδί τους, το οποίο χαμογελούσε, αλλά
φαίνεται μόνο το στόμα του.
Λατρεύω αυτή τη
φωτογραφία, με συγκινεί γιατί δείχνει αλληλεγγύη, αγάπη, τρυφερότητα. Το
ζευγάρι έχει γίνει ένα σώμα. Ξυπνάει δικές μου μνήμες ως προς την κόρη μου,
αλλά δεν θέλω να ταυτίσω το δράμα των προσφύγων με την ασφάλεια της δικής μου
οικογένειας».
Υπερβάσεις
Οκτώβριος,
Λέσβος. Αφγανοί γονείς, οι οποίοι μόλις έχουν κατέβει από τη βάρκα,
αγκαλιάζονται και κλαίνε έχοντας ανάμεσά τους το παιδί τους.
Όσοι γνωρίζουν τον Γιάννη
Μπεχράκη εύκολα μπορούν να καταλάβουν πώς νιώθει όταν πρέπει να μιλήσει για
ακόμη μία βράβευσή του... Ο Γιάννης Μπεχράκης, πατέρας ο ίδιος, έχει μία κόρη,
είναι ένας μοναχικός άνθρωπος της φυλής μας που ρουφάει τη ζωή μέχρι το μεδούλι
της, ποιώντας με τις υπερβάσεις του μια άλλη αλήθεια, μια άλλη πραγματικότητα,
πιο διαχρονική.
Περιέχει με τον δικό του
τρόπο, με τη δική του ευαισθησία την εποχή του. Είναι τόσες πολλές οι αρετές
που τον διακρίνουν: σεμνότητα, αγάπη για την ανθρώπινη υπόσταση και τη ζωή.
Είναι ένας ασκητής μέσα στον κόσμο.
Ιούλιος,
Αθήνα. Συνταξιούχος περιμένει να ανοίξει η τράπεζα.
«Το βραβείο είναι μια
επαγγελματική διάκριση. Η αποστολή μου είναι να αφυπνίζω συνειδήσεις στα πέρατα
του κόσμου και με τις φωτογραφίες μου να κάνω τους ανθρώπους να μην μπορούν να
πουν... ''δεν ήξερα''.
Τόσα χρόνια ταξιδεύω στο
εξωτερικό, αλλά φέτος έμεινα στην Ελλάδα. Είναι πολύ δύσκολο και ψυχοφθόρο να
καλύπτω ένα τόσο θλιβερό θέμα, όπως η οικονομική κρίση ή το Προσφυγικό που
αφορά την πατρίδα μου, αλλά και εμένα προσωπικά, την οικογένειά μου και τους
φίλους μου.
ΓΙΑΝΝΗΣ
ΜΠΕΧΡΑΚΗΣ
Δεν μπορείς να μείνεις
αμέτοχος. Ωστόσο, δεν θέλω να χαθεί η ελπίδα. Νομίζω ότι αν είμαστε αλληλέγγυοι
και έχουμε την ευαισθησία να καταλαβαίνουμε τον πόνο των άλλων, θα τα
καταφέρουμε.
Είμαστε όλοι πρόσφυγες. Η
γιαγιά και ο παππούς μου ήταν πρόσφυγες από τη Σμύρνη. Η γιαγιά μου συχνά έλεγε
ιστορίες για την προσφυγιά. Καλύπτω το Προσφυγικό για πάνω από 25 χρόνια, αλλά
φέτος ήταν διαφορετικά. Οι πρόσφυγες έφθαναν στην πατρίδα μου και εμείς τους
ανοίξαμε την πόρτα και τους βοηθήσαμε.
Πλοία έφθαναν κάθε βράδυ. Όλοι
στα πλοία ήταν φοβισμένοι, επειδή δεν γνώριζαν πώς θα αντιδράσουν οι ντόπιοι.
Είμαι περήφανος γιατί η Ελλάδα και οι άνθρωποί της απέδειξαν σε όλο τον κόσμο
ότι η ανθρωπιά υπάρχει ακόμα στις ψυχές μας», καταλήγει.
ΜΑΡΙΝΑ
ΖΙΩΖΙΟΥ
marina@pegasus.gr
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=64307766
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου