Κοσμάς Βίδος : Γιατί μας τρομάζει η καλόγρια Ναταλία Λιονάκη;

Γιατί μας τρομάζει η καλόγρια Ναταλία Λιονάκη;

Το δικαίωμα ενός ανθρώπου να αφιερώσει τη ζωή του όπου θέλει δεν έγινε σεβαστό ούτε στην περίπτωση της ηθοποιού που πρόσφατα χειροτονήθηκε καλόγρια. Ο,τι ξεφεύγει λίγο από τους κοινωνικούς ρόλους που έχουμε μάθει να παίζουμε, μας τρομάζει. Και δεν τον αφήνουμε σε ησυχία

Γράφει ο Κοσμάς Βίδος

Τρομάξαμε να συνέλθουμε από το σοκ των διεμφυλικών στα θεωρεία της Βουλής και μας βρήκε νέο σοκ, αυτή τη φορά εκπορευόμενο από την Εκκλησία! Ως «σοκαριστικό» σχολιάστηκε από τηλεοράσεως βίντεο από τη χειροτόνηση της ηθοποιού Ναταλίας Λιονάκη σε καλόγρια. Το ντοκουμέντο καθώς και φωτογραφίες από την τελετή που έγινε στην Κένυα τον περασμένο Αύγουστο αναπαρήχθη πολλάκις στο Internet για να προστεθεί σε μια σειρά δημοσιευμάτων με πρωταγωνίστρια τη Λιονάκη και με κύριο συστατικό τους το… σοκ: «Σοκ! Δείτε πως είναι σήμερα η Ναταλία Λιονάκη!», «Σοκ! Μετά τη Λιονάκη και άλλη κούκλα ηθοποιός έγινε καλόγρια!», «Πάθαμε σοκ: αγνώριστη η Λιονάκη!», «Σοκ! Η Ναταλία Λιονάκη πουλάει κομποσκοίνια για να ζήσει».

Εύκολα σοκαριζόμαστε σε αυτή τη χώρα όταν κάτι μοιάζει να ξεπερνά ό,τι έχουμε μάθει να θεωρούμε κανονικό, φυσιολογικό, πρέπον, κοινωνικά αποδεκτό κλπ. Είτε αυτό λέγεται Ανέστης που θέλει από εδώ και πέρα να τον λέμε Τζούλια, είτε Ναταλία που θέλει να την προσφωνούμε μοναχή Φεβρωνία (αυτό είναι το νέο όνομά της). Και καλά, στην περίπτωση του Ανέστη – Τζούλια το κοινωνικό σοκ το καταλαβαίνω: η δραματική αλλαγή έρχεται για να ακυρώσει ό,τι μάς είχαν μάθει. Στην περίπτωση της Ναταλίας-μοναχής Φεβρωνίας, γιατί τέτοια αναστάτωση; Στην εν Χριστώ Εκκλησία της Ελλάδας όπου έχουμε όλοι βαφτιστεί και η οποία με την ευγενική άδεια (και με την ανοχή μας) παίζει ρυθμιστικό ρόλο στις ζωές μας προσχωρεί. Αντί να χαιρόμαστε που αυτή τουλάχιστον έχει (βρει) τον Θεό της, τρομάζουμε και σχολιάζουμε «κρίμα το κορίτσι»;

Η Λιονάκη επέλεξε αυτό το δρόμο εδώ και χρόνια. Το έκανε σιωπηλά. Η τηλεόραση, τα sites και ο Τύπος του κουτσομπολιού δεν την άφησαν σε ησυχία, παρακολουθούσαν κάθε βήμα της, διέσπειραν διάφορες θεωρίες για την προσωπική ζωή της και για τους λόγους που την οδήγησαν στον μοναχισμό, σχεδόν απαίτησαν, με τον επίμονο τρόπο τους, να απολογηθεί. Κάποια στιγμή το έκανε. Μίλησε (εμφανώς χωρίς να το πολυθέλει) και εξαφανίστηκε ξανά. Κατά διαστήματα όλο και κάποιος την ανακάλυπτε για να δημοσιεύσει θολές, τραβηγμένες από μακριά φωτογραφίες της, και να σχολιάσει «την νέα της εικόνα που δεν μοιάζει καθόλου με την παλιά».

Το δικαίωμα ενός ανθρώπου να οργανώσει τη ζωή του όπως θέλει και να την αφιερώσει όπου θέλει δεν έγινε σεβαστό. Και η Λιονάκη έγινε μια παραστρατημένη… από την ανάποδη: αυτή δεν παρασύρθηκε από τον λαμπερό κόσμο της σόουμπιζ για να ασωτέψει, αλλά τον εγκατέλειψε για να αφιερωθεί στον Θεό. Κάναμε έκπληκτοι τον σταυρό μας, αδυνατώντας να καταλάβουμε.

Γιατί όμως έπρεπε να καταλάβουμε; Γιατί έπρεπε να κρύβεται πίσω από την απόφασή της οπωσδήποτε ένα δράμα; Ενας άτυχος έρωτας; Μια κακή επιρροή; Μια αίρεση; Μια δυσάρεστη οικογενειακή κατάσταση; Ακόμα και αν υπάρχουν αυτά, γιατί επιμένουμε να την «καταδιώκουμε»; Αντιπαραθέτοντας με αγένεια και ασπλαχνία στις σημερινές φωτογραφίες μιας μαυροντυμένης κοπέλας, τις εικόνες από «την προηγούμενη λαμπερή ζωή της»; Πιθανώς επειδή ό,τι ξεφεύγει λίγο (ή πολύ) από τους κοινωνικούς ρόλους που έχουμε μάθει να παίζουμε, μας κάνει να αισθανόμαστε άβολα, μας τρομάζει. Και ο φόβος μάς κάνει επιθετικούς: Ετσι επιθετικά εκδηλώνεται η έκπληξή μας που «η όμορφη ηθοποιός χειροτονήθηκε μοναχή». Επιθετική και η σεξιστική επιμονή μας στο θέμα της εμφάνισής της. Αν ήταν άσχημη θα την αποδεχόμασταν πιο εύκολα με ράσο.