ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ
ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ !
ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ !
Της ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ
Μέσα στα μάτια της τώρα, φεγγοβόλαγε η πληρότητα της γυναίκας που ευτύχησε μετά τον έρωτα, να γευτεί τον ψυχικό θρίαμβο της τρυφεράδας!
-Απίστευτο! Ένας άντρας στο παρθενικό μου κρεββάτι, ψέλλισε. Τι θα σκέπτεσαι για μένα τώρα Άγγελε;
- Καρδούλα μου, μην ντρέπεσαι και προπαντός μη μετανιώνεις, είπα, καθώς η λιποταξία απ΄το γραφείο μου, επιτακτικά με ωθούσε να κοιτάξω το ρολόι.
Όχι, δεν έπρεπε να το κοιτάξω. Πάντα αυτήν την ώρα που η γυναίκα ψάχνει στα μάτια σου να βρει, αν το δόσιμό της σε σφράγισε με εκλεκτική συνεύρεση, ή με μια απλή σεξουαλική επιθυμία, το αναιδές κοίταγμα του ρολογιού, είναι δίχως άλλο ιεροσυλία.
Έτσι, έσκυψα να τη φιλήσω τάχα και με τρόπο, κοίταξα την ώρα. Δεν βαριέσαι! Το έχω από παλιά αντιληφθεί. Κι η πιο ευφυής ενέργεια του άντρα, μοιάζει αφελής μπροστά στην αντίληψη μιας έξυπνης γυναίκας!
Γύρισε απότομα και κόλλησε το υγρό της κορμί πάνω στο δικό μου, σαν να ήθελε να το φυλακίσει σε μια σιαμαία ένωση.
-Τώρα θα φύγεις όμως, ε; είπε παραπονεμένα.
-Ναι, θα φύγω Χριστίνα μου, μα μη νομίζεις ότι θα γλυτώσεις τόσο εύκολα από μένα, βροντοφώνησα, ενώ με τα δάχτυλα των ποδιών μου τραβούσα το πεσμένο παντελόνι.
-Όχι, όχι, αυτό δεν πρέπει να ξανασυμβεί Άγγελε. Ήταν μεγάλο λάθος.
Έκλεισα αθόρυβα την πόρτα πίσω μου, χωρίς να απαντήσω. Τι να της πω! Αυτό το ‘’τερπνόν κακόν’’ των λέξεων που συχνά διαλύει τη μαγική στιγμή;
Να ομολογήσω, τι; Ναι, θα φύγω και θα πάψω να σε θέλω;
Σήμερα, μπορώ να σου χαρίσω τη ζωή μου ή και το θάνατό μου αν θέλεις, είπε κάποτε ένας σοφός στη γυναίκα που αγαπούσε. Αυτό όμως που δεν μπορώ να σου υποσχεθώ, είναι τα αισθήματα του αύριο, αφού κι ο ίδιος δεν τα ξέρω.
Βγήκα στο δρόμο κι άρχισα να τρέχω σαν τρελός για το γραφείο, κρατώντας στην καρδιά μου, μια προσωρινή αιωνιότητα.
Έτρεχε και κείνη, με σημειωτόν , σαν σε ψευδαίσθηση αφηρημένου ονείρου! Μπρος εγώ και πίσω εκείνη.
Αλήθεια, ποτέ μου δεν κατάλαβα, γιατί οι άνθρωποι τρέχουμε μετά τον έρωτα σαν κυνηγημένοι! Να νιώθουμε πιο ανάλαφροι; Υπέρβαροι σαν κορεσμένοι ; Τρέχα γύρευε να βρεις, ποια αμαρτία είναι μέσα μας γαλουχημένη!
Έτρεχε κι εκείνη.
Ανέβηκε στο δωμάτιό της και στάθηκε στον καθρέπτη της μπροστά. Άρχισε να πετάει τα ρούχα της ένα, ένα, κοιτάζοντας τη φλογισμένη γύμνια της που έμοιαζε απογυμνωμένη από κάθε αξιοπρέπεια.
Πού βρισκόταν η αξιοπρέπεια και πού η καταδίκη; Στο ιερό σύμπλεγμα του αγαπημένου άντρα, που με την πρώτη κιόλας ένωση της δίδαξε, πόσο ευλογημένος είναι ο έρωτας όταν τον γεύονται και οι δυο υπάρξεις, ή στην αναισθησία του συζύγου της, που με ταχύτητα φωτός, την άφηνε στην κλίνη νεκρωμένη;
Αλήθεια, τη νύχτα εκείνη, πού πανηγύριζε η ΝΤΡΟΠΗ; Σε κείνο που μόλις είχε ζήσει... ή, στον θρήνο γι΄αυτό που τόσα χρόνια είχε στερηθεί;
- Μήπως η ψυχρότητα δεν είναι οργανική ασθένεια, αλλά ψυχολογικό πρόβλημα που γυρεύει απ’ την αγάπη γιατρειά;
Εκείνη τη νύχτα, είπα στην Χριστίνα
μόνο εσένα αγαπώ
και με μιας, η θλιμμένη φεγγαράδα
σκόρπισε στην πλάση την λιακάδα!!!
Μέσα στα μάτια της τώρα, φεγγοβόλαγε η πληρότητα της γυναίκας που ευτύχησε μετά τον έρωτα, να γευτεί τον ψυχικό θρίαμβο της τρυφεράδας!
-Απίστευτο! Ένας άντρας στο παρθενικό μου κρεββάτι, ψέλλισε. Τι θα σκέπτεσαι για μένα τώρα Άγγελε;
- Καρδούλα μου, μην ντρέπεσαι και προπαντός μη μετανιώνεις, είπα, καθώς η λιποταξία απ΄το γραφείο μου, επιτακτικά με ωθούσε να κοιτάξω το ρολόι.
Όχι, δεν έπρεπε να το κοιτάξω. Πάντα αυτήν την ώρα που η γυναίκα ψάχνει στα μάτια σου να βρει, αν το δόσιμό της σε σφράγισε με εκλεκτική συνεύρεση, ή με μια απλή σεξουαλική επιθυμία, το αναιδές κοίταγμα του ρολογιού, είναι δίχως άλλο ιεροσυλία.
Έτσι, έσκυψα να τη φιλήσω τάχα και με τρόπο, κοίταξα την ώρα. Δεν βαριέσαι! Το έχω από παλιά αντιληφθεί. Κι η πιο ευφυής ενέργεια του άντρα, μοιάζει αφελής μπροστά στην αντίληψη μιας έξυπνης γυναίκας!
Γύρισε απότομα και κόλλησε το υγρό της κορμί πάνω στο δικό μου, σαν να ήθελε να το φυλακίσει σε μια σιαμαία ένωση.
-Τώρα θα φύγεις όμως, ε; είπε παραπονεμένα.
-Ναι, θα φύγω Χριστίνα μου, μα μη νομίζεις ότι θα γλυτώσεις τόσο εύκολα από μένα, βροντοφώνησα, ενώ με τα δάχτυλα των ποδιών μου τραβούσα το πεσμένο παντελόνι.
-Όχι, όχι, αυτό δεν πρέπει να ξανασυμβεί Άγγελε. Ήταν μεγάλο λάθος.
Έκλεισα αθόρυβα την πόρτα πίσω μου, χωρίς να απαντήσω. Τι να της πω! Αυτό το ‘’τερπνόν κακόν’’ των λέξεων που συχνά διαλύει τη μαγική στιγμή;
Να ομολογήσω, τι; Ναι, θα φύγω και θα πάψω να σε θέλω;
Σήμερα, μπορώ να σου χαρίσω τη ζωή μου ή και το θάνατό μου αν θέλεις, είπε κάποτε ένας σοφός στη γυναίκα που αγαπούσε. Αυτό όμως που δεν μπορώ να σου υποσχεθώ, είναι τα αισθήματα του αύριο, αφού κι ο ίδιος δεν τα ξέρω.
Βγήκα στο δρόμο κι άρχισα να τρέχω σαν τρελός για το γραφείο, κρατώντας στην καρδιά μου, μια προσωρινή αιωνιότητα.
Έτρεχε και κείνη, με σημειωτόν , σαν σε ψευδαίσθηση αφηρημένου ονείρου! Μπρος εγώ και πίσω εκείνη.
Αλήθεια, ποτέ μου δεν κατάλαβα, γιατί οι άνθρωποι τρέχουμε μετά τον έρωτα σαν κυνηγημένοι! Να νιώθουμε πιο ανάλαφροι; Υπέρβαροι σαν κορεσμένοι ; Τρέχα γύρευε να βρεις, ποια αμαρτία είναι μέσα μας γαλουχημένη!
Έτρεχε κι εκείνη.
Ανέβηκε στο δωμάτιό της και στάθηκε στον καθρέπτη της μπροστά. Άρχισε να πετάει τα ρούχα της ένα, ένα, κοιτάζοντας τη φλογισμένη γύμνια της που έμοιαζε απογυμνωμένη από κάθε αξιοπρέπεια.
Πού βρισκόταν η αξιοπρέπεια και πού η καταδίκη; Στο ιερό σύμπλεγμα του αγαπημένου άντρα, που με την πρώτη κιόλας ένωση της δίδαξε, πόσο ευλογημένος είναι ο έρωτας όταν τον γεύονται και οι δυο υπάρξεις, ή στην αναισθησία του συζύγου της, που με ταχύτητα φωτός, την άφηνε στην κλίνη νεκρωμένη;
Αλήθεια, τη νύχτα εκείνη, πού πανηγύριζε η ΝΤΡΟΠΗ; Σε κείνο που μόλις είχε ζήσει... ή, στον θρήνο γι΄αυτό που τόσα χρόνια είχε στερηθεί;
- Μήπως η ψυχρότητα δεν είναι οργανική ασθένεια, αλλά ψυχολογικό πρόβλημα που γυρεύει απ’ την αγάπη γιατρειά;
Εκείνη τη νύχτα, είπα στην Χριστίνα
μόνο εσένα αγαπώ
και με μιας, η θλιμμένη φεγγαράδα
σκόρπισε στην πλάση την λιακάδα!!!
Απόσπασμα από ανέκδοτο βιβλίο
της Μάριον Μίντση
(Ο πίνακας είναι του Γ. ΠΟΡΝΤΑΝΣ)
(Ο πίνακας είναι του Γ. ΠΟΡΝΤΑΝΣ)
facebook/Μάριον Μίντση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου