Συμεών De la Jara - Ο ποιητής του Αγίου Όρους

Συμεών De la Jara

 Ο ποιητής του Αγίου  Όρους

Ο ιερομόναχος Συμεών γεννήθηκε το 1950 στο Περού. Ασπάστηκε την Ορθοδοξία και επέλεξε να ζήσει στην Ελλάδα, στο Άγιον Όρος, στη Μονή του Οσίου Γρηγορίου. Γράφει θεολογικά δοκίμια και ποίηση.

Ο Αριστοτέλης και ο π. Συμεών ντε λα Χάρα

 ο Αγιορείτης ποιητής από το Περού

Μια συνάντηση με τον

MARIO VARGAS LLOSA ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ

Γράφει η Βίκη Τσιόρου

Υπάρχουν ακόμη εξαιρετικοί άνθρωποι και με τις δύο έννοιες του όρου; Ναι. Ένας από αυτούς μάλιστα φορά ράσα και οραματίζεται την επόμενη περιπέτεια που θα ζήσει. Ο λόγος, για τον ιερομόναχο πατέρα Συμεών ντε λα Χάρα (Fr. Symeon de la Jara), έναν αναχωρητή ποιητή, συγγραφέα και ζωγράφο, τον κατά κόσμο Μιγκέλ Ανχελ ντε λα Χάρα, ο οποίος ζει, όταν δεν ταξιδεύει στην Κίνα, την Αιθιοπία και αλλού, στο Άγιον Όρος. Τον συνάντησε πρόσφατα ο συμπατριώτης του, ο γνωστός Περουβιανός συγγραφέας Μάριο Βάργκας Γιόσα, στην Ελλάδα, σε ένα συνέδριο που έγινε στην Ουρανούπολη με θέμα: «Η τραγωδία τότε και τώρα: από τον Αριστοτέλη στην τρίτη χιλιετία».

«Είναι ένας άνδρας 52 ετών -περιγράφει ο Βάργκας Γιόσα με μεγάλη ευαισθησία το συμπατριώτη του- με μακριά γενειάδα και γκρίζα μαλλιά, ανοιχτόχρωμα μάτια και μακριά χέρια που κινούνται, καθώς μιλάει, με την ίδια κομψότητα με την οποία φορά το εντυπωσιακό του ράσο, ενώ στο πέρασμά του συγκεντρώνει τα βλέμματα όλων. Πράγματι, οι Έλληνες που βρίσκονται εδώ, τον περιτριγυρίζουν, τον ακολουθούν, τον πλησιάζουν με μια διάχυτη περιέργεια την οποία φαίνεται να αντιμετωπίζει με κάποια δυσκολία. Είναι προσηνής, ευγενικός και μιλά αργά, σαν να αγωνίζεται ενάντια στο θόρυβο που προκαλούν τόσες φωνές, τόσος κόσμος, τόση κυκλοφορία, σε αντίθεση με τη σιωπή και την ηρεμία της σκήτης του που βρίσκεται σε μια πλαγιά κοντά στη Μονή Σταυρονικήτα. Εκεί προσεύχεται, γράφει και ζωγραφίζει από το 1987, όταν έφυγε από το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στην Εύβοια για να ζήσει ως αναχωρητής στο Άγιον Όρος».

Όπως αναλύει λεπτομερώς στο άρθρο του ο Βάργκας Γιόσα, ο Μιγκέλ Ανχελ ντε λα Χάρα προέρχεται από μια «καλή» οικογένεια της Λίμας του Περού, πολλά μέλη της οποίας είναι γνωστοί νομικοί και πολιτικοί. Οι γονείς του, εξαιρετικά προοδευτικοί, όταν στη δεκαετία του ’60 ο γιος τους -εξαιρετικός μαθητής- τους ανακοίνωσε πως δεν θα δώσει εξετάσεις απολυτηρίου «για να μη συμβιβαστεί με το «establishment», αντί να προκαλέσουν μια ελληνική τραγωδία στο σπίτι, αποδέχθηκαν την απόφασή του.

«Από τότε ο Μιγκέλ Ανχελ, ο μετέπειτα ιερομόναχος Συμεών, ένας νεαρός επαναστάτης και ονειροπόλος, έγινε ο πρώτος Περουβιανός χίπι. Διάβαζε σουρεαλιστές και Ρεμπό, μελετούσε το βουδισμό και τον ταοϊσμό και άφηνε τα μαλλιά του μακριά μέχρι τους ώμους. Έπειτα από επίθεση που δέχθηκε λόγω της εμφάνισής του από κάποιον νεαρό, πράξη που του κόστισε την εισαγωγή του σε νοσοκομείο και αμνησία για κάποιο διάστημα, οι συνετοί γονείς του τον έστειλαν στο εξωτερικό. Πήγε στο Λονδίνο και μετά στο Παρίσι και φυσικά αργότερα στην Ινδία και το Νεπάλ, έκανε γιόγκα, μελέτησε το βουδισμό και τον ινδουισμό, αλλά δεν έμεινε εκεί γιατί, όπως λέει ο ίδιος, το θέαμα της διαρκούς αθλιότητας στους δρόμους τού προκάλεσε πρόβλημα στο νευρικό του σύστημα.

Ξαναγυρίζει έτσι στο Παρίσι, εγκαθίσταται στο Καρτιέ Λατέν και αρχίζει να μαθαίνει κινέζικα, όταν μια μέρα σε ένα μικρό εστιατόριο εντυπωσιάζεται από έναν κληρικό με φαρδιά ράσα που έτρωγε μόνος του. Ήταν ένας ελληνορθόδοξος μοναχός, ελβετικής καταγωγής, και που η φιλία τους θα άλλαζε ριζικά τη ζωή του. «Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να μπορέσει ο άνθρωπος να γίνει Θεός». Αυτή η φράση που του είπε στην πρώτη τους συζήτηση παραμένει ακόμη ζωντανή στη μνήμη του, μετά από τριάντα χρόνια. Η πρώτη συνέπεια αυτής της νέας φιλίας ήταν ότι ο Μιγκέλ Ανχελ αντικατέστησε την εκμάθηση των κινέζικων με την αγιογραφία και άρχισε να ζωγραφίζει εικόνες στο ατελιέ του Λεονίντ Ουσπένσκι και να μελετά συγχρόνως θεολόγους και μυστικιστές της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το 1972, ύστερα από ένα ταξίδι του στη Σερβία και την Ελλάδα, ασπάστηκε την ορθοδοξία και τον επόμενο χρόνο αποφάσισε να αφοσιωθεί στην Εκκλησία. Έγινε δεκτός στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στην Εύβοια σε ηλικία 22 ετών χωρίς να μιλά λέξη ελληνικά.

«Ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία», μου εκμυστηρεύτηκε. «Από την πρώτη μέρα στο μοναστήρι κατάλαβα πως επιτέλους είχα βρει αυτό που αναζητούσα». Όχι μόνο στη θρησκεία, αλλά και στην κουλτούρα και την ελληνική γλώσσα, που διαμόρφωσαν το πνεύμα και την προσωπικότητά του. Όταν στα μέσα της δεκαετίας του ’70, όλη η κοινότητα των μοναχών του Αγίου Γεωργίου μεταφέρθηκε στο Άγιον Όρος, ο πατέρας Συμεών ήξερε να διαβάζει και να γράφει ελληνικά και είχε ήδη αρχίσει να γράφει τα πρώτα του ποιήματα σ’ αυτή τη γλώσσα. Στα δεκατρία χρόνια που έμεινε στο μοναστήρι του Οσίου Γρηγορίου στο Άγιον Όρος χειροτονήθηκε ιερέας και το πνευματικό και θεολογικό του έργο άφησε τα ίχνη του στην κοινότητα, ενώ από το 1983 βγαίνει από την Ελλάδα για να δώσει διαλέξεις για την Ορθοδοξία και το Άγιον Όρος. Μία από αυτές μάλιστα στην έδρα του ΝΑΤΟ!

Σ’ αυτήν τη δεκαετία δημοσιεύονται τα πρώτα του θρησκευτικά δοκίμια και τα ποιήματά του. Το τελευταίο «Με ιμάτιον μέλαν» (εκδόσεις Άγρα) περιέχει και χαρακτικά του, μια τέχνη με την οποία ασχολούνταν όταν ήταν νέος στη Λίμα και ξανάπιασε όταν αποσύρθηκε από το μοναστήρι, το 1987, στη σκήτη όπου ζει μέχρι τώρα. Στη διάλεξή του, στα ελληνικά, ο πατέρας Συμεών εξηγεί πως γι’ αυτόν το να γράφει είναι ένας τρόπος να ζει πιο βαθιά τη φύση που τον περιβάλλει στα βουνά και ένας τρόπος να προσεύχεται και να βρίσκει στιγμιαία λύτρωση και παρηγοριά, ενώ συνέκρινε την ασκητική με την αριστοτελική περιγραφή της κάθαρσης (…). Ο πατέρας Συμεών φαίνεται να είναι μια από τις σπάνιες εξαιρέσεις του ανθρώπινου είδους, ικανού να αλλάξει τη ζωή του όσες φορές χρειάζεται, ακόμη και τώρα. Γιατί να κάνει κάτι τέτοιο; Για να μη φθαρεί από τη ρουτίνα και να μη μετατραπεί σε άγαλμα. Για να συνεχίσει να εξερευνά τις απεριόριστες δυνατότητες του κόσμου και της ζωής μέχρι την τελευταία του πνοή, με αυτήν τη χαρωπή περιέργεια με την οποία με ρωτά για τα πάντα που ξέρω και δεν ξέρω (…).

Γιατί με εντυπωσίασε τόσο η γνωριμία μου με τον πατέρα Συμεών ώστε όταν αποχαιρετιστήκαμε να έχω την εντύπωση πως αποχωρίζομαι έναν παλιό και αγαπημένο φίλο; Πρώτα πρώτα για την ανθρωπιά του και επιπλέον γιατί η περίπτωσή του είναι μια απόδειξη πως η τέλεια βιωμένη ελευθερία μπορεί να απελευθερώσει ένα ανθρώπινο ον από όλους τους περιορισμούς -θρησκεία, πατρίδα, κουλτούρα, γλώσσα, έθιμα- που για τους κοινούς πολίτες λειτουργούν στην πράξη σαν τόσους άλλους τόπους συγκέντρωσης, και να τους αντικαταστήσει με άλλους, ελεύθερα επιλεγμένους, σύμφωνα με τις επιθυμίες του και τα όνειρά του. Παραμένω αγνωστικιστής, οι θρησκευτικές αντιλήψεις με αφήνουν αδιάφορο. Αλλά το να περιορίσω την ιστορία του πατέρα Συμεών σε μια απλή αλλαγή πίστης θα ήταν αφύσικο. Η ιστορία του είναι αυτή ενός αποπροσανατολισμένου νέου χίπι που με θάρρος, ευαισθησία και επιμονή στάθηκε ικανός να αρνηθεί όλες τις εκδοχές της εποχής του, της οικογένειάς του, και της χώρας του και να κατασκευάσει έναν κόσμο στα δικά του μέτρα, με δικό του προορισμό, να φτιάξει μια ζωή που την εμπλούτισε ο ίδιος στη γη του Αριστοτέλη!».

Εφημ. Ελευθεροτυπία / 19 Οκτωβρίου 2002

https://americaofmyheart.wordpress.com/2015/08/04/o-aristotelis-k-o-p-symeon-de-la-jara-o-agioreitis-poiitis-apo-to-perou/

https://hippiesmetorthodoxy.wordpress.com/2015/08/04/o-aristotelis-k-o-p-symeon-de-la-jara-o-agioreitis-poiitis-apo-to-perou/

Mia sυνέντευξη στο περιοδικό «Ταχυδρόμος»,

Παρασκευή 28 Απριλίου 2000,

Συνέντευξη με τον Άρη Bασιλειάδη
Photos: Tάκης Διαμαντόπουλος

Γεννήθηκε στο Περού, ταξίδεψε παντού, γνώρισε όλες τις θρησκείες. Αφιερώθηκε στην ελληνική Ορθοδοξία. Ο ιερομόναχος Συμεών, κατά κόσμον Miguel Angel de la Jara Higginson, μιλάει άπταιστα ελληνικά. Τόσο καλά που μπορεί να κάνει τις προσευχές του ποίηση.

Δύο κοπέλες σε κεντρικό βιβλιοπωλείο φυλλομετρούν ένα μικρού σχήματος κίτρινο βιβλίο με ποιήματα. Κοιτάζω κλεφτά: « Ιερομόναχος Συμεών: Με ιμάτιον μέλαν». Τον φαντάζομαι να κάθεται στο μπαλκόνι του κελιού του δίπλα στη θάλασσα. Τα χέρια του ξεπροβάλλουν από το μαύρο ένδυμα, προσπαθώντας να αποτυπώσουν στο χαρτί φευγαλέες εικόνες και αρώματα της έμπνευσης. Μονάζει από το 1974 στο Άγιον Όρος. Αρχικά στη Μονή Οσίου Γρηγορίου, στη συνέχεια στο κελί του Τιμίου Σταυρού. Γεννήθηκε το 1950 στη Λίμα του Περού και το κατά κόσμον όνομά του είναι Miguel Angel de la Jara Higginson. Πριν γνωρίσει την ορθοδοξία, έζησε στο Παρίσι και το Λονδίνο. Ταξίδεψε στην Ευρώπη, την Αμερική, στην Αυστραλία και την Ασία.

Καρποί της αγάπης του με την ελληνική γλώσσα είναι η «Νηφάλιος μέθη» (Άγρα, 1985), το «Συμεών μνήμα» (Άγρα, 1994) και το «Με ιμάτιο μέλαν» (Άγρα, 1998). Διαβάζοντάς τα έχεις τη εντύπωση πως όλες οι αισθήσεις σου συμμετέχουν στο λόγο του, ενώ η μουσικότητα των στίχων του σε ταξιδεύει στις πηγές της γλώσσας.

---

Αντέχετε τη μοναξιά του μοναχού;
Είναι επιλογή, τη ζητώ. Είναι δύσκολη, οδυνηρή, αλλά αξίζει να είσαι μόνος προς μόνο, είναι βίωμα λυτρωτικό. Αν δεν είχα τη μοναξιά, θα με πλάκωνε η μοναξιά.

Πού οδηγεί;
Με βγάζει σ’ ένα σταυροδρόμι, σ’ ένα ξέφωτο, στη συνάντηση με τον άνεμο. Και πάντα αναρωτιέμαι, ψάχνω και περιμένω ένα σήμα. Κάθε στάση είναι και μια αρχή. Σε όλη τη δημιουργία παρατηρώ τη ομορφιά, ακόμα και στο πιο ευτελές πράγμα.

Ο μοναχός τι έφερε στη ζωή σας;
Το «επί ξύλου κρεμάμενος». Πάντως, μονάζω για τη χαρά που λυτρώνει. Και η μεγαλύτερη χαρά και ηδονή είναι η αγάπη, να δίνομαι εν αγαλλιάσει και να αισθάνομαι τον άλλο. Και τότε παίρνει μια θέση στη συνείδηση και στην καρδιά μου.

Αν μένατε στο Περού, θα μονάζατε;
Δεν μ’ ελκύει ο καθολικισμός που είναι η επίσημη θρησκεία του Περού. Ζητά μάλλον τη συμμόρφωση σ’ έναν κώδικα ηθικής. Γνώρισα και τις ανατολικές θρησκείες, αλλά δεν με έπεισαν.

Η ορθοδοξία σας «μίλησε»;
Με στερέωσε στην ελπίδα. Στην ορθοδοξία ο άνθρωπος μπορεί να γίνει «Θεός» κατά χάρη και μετοχή, να συμμετέχει στο θαύμα εδώ και τώρα. Το να είσαι ορθόδοξος μοναχός είναι δύσκολο. Ιδίως εάν ζητάς την αρμονία και όχι απλώς τη συμμόρφωση.

Το «Με ιμάτιο μέλαν» είναι το δεύτερο ποιητικό βιβλίο σας. Πώς αισθάνεστε την ελληνική τόσο καλά, παρόλο που δεν είναι η μητρική σας γλώσσα;
Είμαι «αισθαντητής», αισθάνομαι τα πάντα: τις γλώσσες, τη δημιουργία, τα εσωτερικεύω όλα. Καθετί αντηχεί μέσα μου. Είναι απαραίτητο η εσωτερική αντήχηση να προηγηθεί της έκφρασης.

Η ποίηση πώς «αντήχησε» στη ζωή σας;
Οι ποιητές γεννιούνται, δεν γίνονται, όμως ασκούνται ως αθλητές του λόγου. Γράφω εξ απαλών ονύχων, αλλά εντατικά και καθημερινά στιχουργώ από το ’87. Είναι ένα είδος προσευχής. Αλλά όχιμόνο το γράψιμο. Και η ζωγραφική και η σχέση μου με τους ανθρώπους και τα πράγματα. Διαρκώς ψάχνω και ζητώ αυτή τη χαρά, τη χαρά της κοινωνίας. Η ποίηση είναι «αεί σχοινοβατείν», μια διαρκής πορεία, απαιτεί εγρήγορση και πάθος πολύ.

Νιώθετε να σχοινοβατείτε;
Αισθάνομαι ότι εξ ανάγκης πορεύομαι με χαρά σ’ ένα τεντωμένο σκοινί και μαζί τον κίνδυνο της πτώσης. Μόνο που πρέπει να προσέχεις και ν’ ακούς τα πάντα, το καθετί σου ζητάει να γίνει έκφραση. Κατά κάποιον τρόπο συνεχίζεις τη δημιουργία, συμμετέχεις και προσφέρεσαι. Και όσο προσφέρεσαι τόσο σου δίνεται. Και εξ αυτής της επαφής η ποίηση χαριστικώς προκύπτει. Και δείχνεις τα ποιήματα για να μοιραστείς τη χαρά σου.

Πρώτα σας έρχεται η ιδέα και μετά τη μεταφράζετε στα ελληνικά;
Όχι, παιδάκι μου! Πρώτα πρώτα, δεν δουλεύω με ιδέες, τις σιχαίνομαι. Απλούστατα γράφω με ρυθμό κατευθείαν στα ελληνικά και ποτέ δεν ξέρω τι θα γράψω, πώς θα ανταποκριθώ στο κάλεσμα.

Πώς καθρεφτίζεται μέσα σας η ποίηση;
Η ποίηση είναι μια σχοινοβασία για να λυτρωθείς, να πας πέρα από τη φθορά δια της φθοράς, να βρεις την ομορφιά και την αγάπη, που είναι το μόνο πράγμα που τυλίγει και συγκρατεί το σύμπαν. Αλλά επειδή είμαστε στη φθορά, η ποίηση και η έκφραση σημαίνει αναζήτηση της λύτρωσης από τη φθορά. Η ίδια η φθορά εμπεριέχει την αλλαγή. Αν δεν είχαμε αλλαγές, δεν θα είχαμε ποίηση.

Η ζωή σας έχει σταθερότητα;
Πάντα ακολουθούσα ένα αόρατο νήμα, περίμενα το θαύμα... το θαυμαστό... το «merveilleux».

Αυτή η προσμονή σας δημιουργούσε ένταση;
Μια κατάσταση εγρήγορσης που δεν σε κουράζει ακριβώς, γιατί ευφραίνεσαι και αυτή η χαρά σε χαλαρώνει. Όταν σχοινοβατείς, δεν πρέπει να έχεις ένταση, πρέπει να είσαι χαλαρός γιατί αλλιώς πέφτεις. Να είσαι συγκεντρωμένος αλλά ευλύγιστος.

Από τις υποσημειώσεις σας βλέπω ότι τα περισσότερα τα γράφετε νύχτα.
Ψάχνω πάντοτε την ησυχία και συνέχεια γράφω, γιατί είμαι διαρκώς στη διαδικασία του γράφειν.

Και επιμένετε να χρησιμοποιείτε το πολυτονικό.
Αυτοί που επέβαλαν το μονοτονικό σύστημα, που είναι τελείως χρηστικό και πραγματιστικό, δεν καταλαβαίνουν ότι η γλώσσα έχει έναν πραγματιστικό χαρακτήρα. Εκτός του ότι δυσκολεύουν στην ανάγνωση, απογυμνώνουν το λόγο από τα στολίδια του.

Τα στολίδια εμποδίζουν την απλότητα;
Το στολίδι έχει πάντα, ως περιττό, έναν παραμυθητικό χαρακτήρα πολύ αναγκαίο για τον άνθρωπο, που από τη φύση του είναι ατελής, του λείπει η παραμυθία για την οποία πλάστηκε. Αλλά θέλουν ανθρώπους παραγωγικούς και όχι λυρικούς. Όλη η παιδεία που ακολουθούμε δεν έχει σχέση με τον ελληνικό λαό.

Αλλά;
Πρέπει να ανοιγόμαστε προς τα πάντα, αλλά βιώνοντας πραγματικά την παράδοσή μας. Να σταματήσει αυτό το τσίρκο και το «τραλαλά» και να φανεί το χάλι μας, η αδυναμία και το δάκρυ μας. Τότε μόνο κάτι μοντέρνο, ωραίο (που σημαίνει της κατάλληλης ώρας), παραδοσιακό κι ελπιδοφόρο μπορεί να προκύψει.

Θα περίμενε κανείς να διαβάσει από σας ποιήματα περισσότερο θρησκευτικού περιεχομένου.
Δόξα τω θεώ, δεν είναι θρησκευτικού περιεχομένου, γιατί πιστεύω ότι όντως είναι θρησκευτικά, δηλαδή μια απόπειρα προσευχής. Και κάθε πραγματική ποίηση είναι έτσι.

Τι είναι προσευχή για σας;
Η προσευχή είναι συνουσία του Θεού μετά του ανθρώπου και του ανθρώπου μετά του Θεού, χαρά, ευφροσύνη, αγάπη, πανδαισία.

Και ο λόγος;
Τελικά... ο λόγος που νικά το θάνατο... το όνειρο ενός ανθρώπου που ξυπνά.

Οι άλλοι μοναχοί πώς είδαν τα ποιήματά σας;
Επί το πλείστον δεν νομίζω ότι τα έχουν διαβάσει. Και αν ναι, θα είναι ελάχιστοι. Δυοτρεις μου έχουν κάνει κάποιο σχόλιο και μάλιστα θετικό. Γενικά αισθάνομαι απομονωμένος, μόνος, βαθύτατα τετρωμένος και περιττός. Είμαι ένα σύννεφο πολύμορφο και στον αέρα.

Στο Άγιον Όρος ο Θεός είναι πιο κοντά;
Δεν παίζει ρόλο ο τόπος αλλά ο τρόπος. Παντού υπάρχει η λύτρωση και οι πειρασμοί, εδώ έχουμε τη δυνατότητα της ησυχίας, αν και στ’ αλήθεια δεν ξέρω πού είναι το Άγιον Όρος. Βαθιά στην ψυχή μου νιώθω παντού παιδί του Θεού, μερικές φορές μακριά του, άλλες φορές κοντά του.

Γιατί πολλά μοναστήρια χτίζονται κοντά στη θάλασσα;
Ίσως επειδή η θάλασσα αντανακλά τον ουρανό. Αγαπώ πολύ τη θάλασσα και το υγρό στοιχείο. Όλα μου προξενούν δέος, ακόμη και τα πιο ευτελή.

Με τι έχετε να παλέψετε εδώ;
Με τη μελαγχολία, με το να μην αγαπάω κυρίως, με τη μικροψυχία, τη μιζέρια, τον εγωισμό, τη στασιμότητα, τις πρακτικές δυσκολίες εκτός κόσμου. Παλεύω να βρω ελεύθερο χρόνο για να γράφω και να χαζεύω, να χαϊδεύω το ασύλληπτο και ασαφές.

Πού οφείλεται το ότι διατηρείστε νέος;
Πίνω πολύ νερό, αλλά ίσως και στην παρθενία...

Ταξιδεύετε;
Πολύ, η ζωή μου είναι ένα ταξίδι. Από μικρός ένιωθα πως ο κόσμος είναι μια γειτονιά. Το ταξίδι είναι αναζήτηση χαράς. Η συνάντηση με τον άλλο, ουσιαστικά, είναι συνάντηση με τον εαυτό σου.

Πού μπορεί να φτάσει κανείς ταξιδεύοντας;
Μέχρι την ομορφότερη χώρα που είναι μέσα μας. Ταξιδεύω μακριά και όντας μέσα στο κελί. Το ταξίδι δεν έχει να κάνει τόσο με τη μετακίνηση όσο με την αγαπώσα καρδιά. Βέβαια, το καλύτερο ταξίδι γίνεται με ιπτάμενο χαλί. Πάντα μπρος! Τα πάντα είναι μπροστά μας, ακόμα και το παρελθόν, αρκεί να είμαστε διαθέσιμοι.

Ἱερομόναχος Συμεών - Μὲ ἱμάτιον μέλαν
(καθὼς ἄνεμος ἁπλῶς φυσᾶ)

J'ai le mal d'amour
Προσφέρεται στοὺς ἀνθρώπους ποὺ πρόσφεραν τὰ ἑλληνικά

Σταμάτησε ἡ βροχὴ καὶ ἄρχισε τὸ κρύο. Σιωπηλός, πλησίασα τὴν ἡσυχία τοῦ νεροῦ καὶ συνομίλησα μὲ νούφαρα καὶ ψάρια καὶ κρίναὍλα φθείρονται καὶ ἐξαφανίζονται ἄρα ὄνειρο σιωπηλὰ νούφαρα καὶ ψάρια καὶ κρίνα; 8-12-97 Ξημέρωμα στὸ Κελλί * * * Ἀπ᾿ ἄκρη σ᾿ ἄκρη τοὺς κόλπους τῆς ἀγάπης μοναχὸς εἶδα 14-6-94 Πρωὶ στὸ Κελλί * * * Πάρε τὴ στάμνα μέσα ἔχω μιὰ πληγὴ ὁλόγυρα δάσος 14-6-94 Ἑσπέρα στὸ Κελλί * * * Φῶς καθὼς ἀφρὸς ἀπὸ κουπὶ λαμπερὸς διασκορπίζεται 15-6-94 Μεσημέρι στὸ Κελλί * * * Γυρνάω νὰ δῶ τὴ θάλασσα τὸ δάσος καὶ ὁ τζίτζικας! 15-6-94 Ἑσπέρα στὸ μπαλκόνι τοῦ Κελλιοῦ * * * Ὄρος ὅλο φῶς καθὼς φῶς ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ θάλασσα 6-7-94 Μεσημέρι στὸ μπαλκόνι τοῦ Κελλιοῦ * * * Πρωὶ στὴν ἀκτὴ Ὢν ἀκάλυπτος ἶρις ἀφανὴς αὔρα πῶς περιβολή; 28-7-94 * * * Περνᾶ ἡ μέρα ψιθυριστὸ τζιτζίκι μὲ συντροφεύει μὲ τέχνη καθὼς πάθος θὰ ἔλθει ὁ θάνατος; Τῆς Μεταμορφώσεως 1994, Ἑσπέρα στὸ Κελλὶ * * * Τριαντάφυλλο ἀνοιγμένο κοχύλι ξεδιπλωμένο στάλαγμα ἀναβλύζον σὲ πολυτρίχια λίγες λαμπερὲς σταγόνες εἰς ἀέραν καὶ τοῦτο μόνο 13-8-94 Πρωὶ στὸ Κελλί * * * Ὁρῶ τὸ κάλλος καθὼς ἀνατέλλει δίχως κάλυμμα Ρόδινο νέφος ἁπλωμένο ἀστέρι πύρινο παιδὶ περίσσια ἀπαστράφτει ἔκθαμβος πονῶ σφόδρα 18-8-94 Πρωὶ στὸ Κελλί * * * Ἀφηρημένος ἐπὶ κυμάτων πέραν ξενιτεύεται 18-8-94 Μεσημέρι στὸ Κελλί

Μόνος μονάζω μόνος μὲ τὸν ἄνεμο μόνο μ᾿ ἐμένα 19-12-94 Νύχτα στὸ Κελλί * * * Μοναχὸς μιλῶ μὲ τὸ μελάνι μόνος εἶμαι ντυμένος 20-12-94 Νύχτα στὸ Κελλί * * * Σπάνιο μυστήριο κλαίουσα χορεύεις μὲ τὸν ἄνεμο; 28-2-95 Πρωὶ στὸ Κελλί * * * Κόβει τὰ χόρτα Πετρώνιος διάκονος στὸ ἄπειρο φῶς 16-7-95 Μεσημέρι στὸ Κελλί * * * Θλιμμένη ἀγάλλεται Ἁλμυρὰ νερὰ πλέουσα πανσέληνος λαμπρὰ διαβαίνει 29-7-95 Μεσάνυχτα στὸ Κελλί * * * Ἡμισέληνο μοναχὸς καὶ τριζόνι μοιραζόμαστε 23-9-95 Νύχτα στὸ Κελλί * * * Ἀλλεπάλληλα προσπίπτουν τὰ κύματα εἰς μνήμην ἀεὶ 18/19-10-95 Μεσάνυχτα στὸ Κελλί * * * Ἀναμένοντας μοναχὸς στὴ μοναξιὰ ξενιτεύομαι 12-11-95 Μεσημέρι στὸ Παρίσι * * * Ἀπὸ τὸν πόνο ἀπαστράπτον στὴ σιγὴ πέφτει τὸ ἄνθος 16/17-11-95 Ἀκριβῶς μεσάνυχτα στὸ Παρίσι κατὰ μῆκος τοῦ Σηκουάνα * * * Ἀκόμα μένουν στὴν ἄσφαλτο στίλβουσες γραμμὲς τοῦ τρὰμ 23-11-95 Νύχτα στὴν Ἀθήνα * * * Ἀναβαίνουσα ἀμυγδαλιὰ νυμφεία φωνὴ παιδικὴ σταλαγμοὺς τυλιγμένη στὴν ὀμίχλη τοῦ λάκκου 13-1-96 Νύχτα στὸ Κελλί * * * στὴν Κ. Ἄλλος οὐρανὸς μοναχὴ σκεπάζεται χωρὶς ἀγάπη μ᾿ ἀστέρια καὶ φεγγάρι ἐπὶ κλίνης θηλυκή 14/15-1-96 Μεσάνυχτα στὸ Κελλί

Τριζόνι σφόδρα τραγουδᾶ ἀόρατο ἔρωτα μόνο Ὁρατὸ φέρεις ἀόρατο τριζόνι τὸν ἀόρατο 21/22-7-96 Μέσάνυχτα στὸ Κελλί μὲ πανσέληνο * * * ΚΑΘΩΣ ΑΝΕΜΟΣ ΑΠΛΩΣ ΦΥΣΑ Ἐρωτευμένα δύο πουλιὰ ἐλαφρὰ πλησιάζονται καθὼς ὑποκλίνονται ἀρωματικὰ φυτὰ 27-7/31-7-96 * * * Νύχτα στὸ μπαλκόνι τοῦ κελλιοῦ τρυφερὰ καὶ πέρα Χρυσὸ φεγγάρι ἀπόμακρο ἀστράφτεις οὐράνιο παιδὶ 16-8-96 * * * ΠΟΘΟΣ στὸν Λὶ Πὸ Ὅλος πόνος ὁ κόσμος ὡστόσο πόθος ὅλος πονῶ ὡστόσο ποθῶ ὅλος πόνος ὡστόσο κόσμος ὅλος ὁ πόθος ὡστόσο πόνος ὅλος ποθῶ ὡστόσο πονῶ ὅλος πόθος ὡστόσο 17-9-96 Ἑσπέρα στὴ Θεσσαλονίκη παρὰ θῖν᾿ ἁλὸς * * * ΚΑΤ᾿ ΟΡΟΣ Καθὼς ἀέρας ἡδὺς ἀὴρ ἐράσμιος ἐπὶ θαλάσσης ἁπαλὴ πανσέληνος θῆλυ ἀντανακλᾶται 9-2-97 Νύχτα στὸ Κελλί * * * Φῶς πῶς φῶς πρὸς φῶς καθὼς φῶς ἑσπερινὸ φῶς ἐπαληθῶς ἄλγος ὅλως φῶς ἐντὸς προσκυνῶ διηνεκῶς 23-2-97 Ἑσπέρα στὸ Κελλί * * * Πόνος παρ᾿ ἐμοὶ πόθος ὁ ἀσφόδελος ὅμως φῶς καὶ πῶς Τοῦ Εὐαγγελισμοῦ 1997, Ἑσπέρα στὸ Κελλί * * * ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΟΝΑΧΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ Μοναχὸς μένει εὐωδιαστὸ χόρτο ἥσυχη πόρτα ἀνάλαφρος ἀέρας μόνοι συναντιόμαστε 7-6-97 Ἑσπέρα στὸ μπαλκόνι τοῦ Κελλιοῦ * * * Χριστούγεννα, ἐπέστρεψε ὁ ξένος στὸ κελλί, κατόπιν ἀγρυπνίας καὶ ξεκουράστηκε, μετὰ ἔστρωσε τὸ τραπέζι καὶ ἄναψε δυὸ κεριὰ καὶ εἶπε στὸν ἑαυτό του χρόνια πολλὰ Ἡμέρα λαμπρὴ καρδιὰ γαλήνια μονάζω ἐδῶ μένω χωρὶς κανέναν μὲ ἱμάτιον μέλαν 1997 Πρωὶ στὸ Κελλί

http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/symewn/poems_03_me_imation_melan.htm