Χριστίνα Φίλιππα: «είμαστε Γάλλοι»

Χριστίνα Φίλιππα: Ενάντια στην κοινωνική συναίνεση που μας επιβάλλεται ή δεν «είμαστε όλοι» ότι μας υπαγορεύουν…

Πω πω! Χαμός στο διαδίκτυο από τους «είμαστε Γάλλοι» για όσους αμφισβητούν τo αποδεικτικό στοιχείο  πόνου με τη γαλλική σημαία στο προφίλ τους στο facebook.

«Αφήστε μας να εκφραστούμε όπως θέλουμε, δεν θα μας επιβάλλετε πως θα εκφραστούμε»,  λένε οι  όψιμοι «είμαστε Γάλλοι» στους  διαδικτυακούς φίλους  που φέρνουν αντιρρήσεις ή δηλώνουν προβληματισμό.  Σιγά παιδιά !  Με το μαλακό, δε σας εμπόδισε κανείς  να εκφραστείτε, αλλά είμαστε και μεις που μας κυρίεψε η περιέργεια και το παράπονο και έχουμε κάθε δικαίωμα να σχολιάσουμε , να αναρωτηθούμε . Δεν ξέρω αν με εννοείτε τι εννοώ. Προς τι η αγανάκτηση;

Ας αφήσουμε όμως την υποκρισία . Οι αντιδράσεις δεν προέκυψαν  γιατί κάποιος θρηνεί με τον δικό του ψυχισμό και με την ένταση και τον τρόπο που προσωπικά αντιλαμβάνεται και εισπράττει το κακό που συντελέστηκε.  Αντιθέτως , οι αντιρρήσεις  και αμφιβολίες είναι για το ότι θρηνεί καθ υπαγόρευση , υπόδειξη και τρόπο.  Εσείς που διαμαρτύρεστε ότι σας ελέγχουν  είστε συνάμα και εκείνοι που αυτόματα υιοθετήσατε την υπόδειξη του φεισμπουκ .  Ευλόγως λοιπόν, η απορία τίθεται. Σε σας τους ελεύθερους και αδέσμευτους δεν μπήκε καν η αμφιβολία της «χειραγώγησης του μέσου»; Να φανταστούμε ότι θεωρήσατε  πως το διαδικτυακό αυτό μέσο θέλησε να σας βοηθήσει να εκτονώσετε τον πόνο σας ; Μπα;  Τι είδους διευκόλυνση είναι αυτή;  Πόσοι φιλτράρατε αυτήν την ενέργεια ; Από πότε ο θρήνος και η οδύνη εκφράζονται πανομοιότυπα , ταυτόχρονα από τόσο μεγάλη μερίδα ανθρώπων;  Αν δεν είναι αυτό χειραγώγηση , τότε ποιο είναι;  Και τι εκφράζει αυτή η ομοιογενής  έκφραση;  Η οδύνη δεν είναι καταναλώσιμο προϊόν  και διαφημιστική καμπάνια.

Αν επιχειρήσουμε, και επιχειρήσαμε, σε όσους οικειοποιήθηκαν την εντολή του φ/β να θέσουμε το απλό ερώτημα : «είσαι και με τον  Γάλλο – μουσουλμάνο»; «είσαι και  με τον Γάλλο -φασίστα-νεοναζί»; «είσαι και με  τον  μαύρο-γάλλο» που μπορεί  να σκοτώθηκε ή τραυματίστηκε ; οι απαντήσεις είναι τόσο ετερόκλητες , ενίοτε τόσο αμήχανες και άμοιρες που οι ίδιοι οι συγκυριακά «είμαστε όλοι Γάλλοι» θα φαγωθούνε μεταξύ τους. Ας απαντηθεί, για να ξεκαθαρίσει το τοπίο, βρε αδελφέ, αν η επίθεση γινόταν στο Βερολίνο, η στη Δρέσδη , θα είμασταν «όλοι Γερμανοί» αίφνης;  Γιατί όχι;  Θα εκφράζαμε το μένος και την αγανάκτησή μας  με τον ίδιο τρόπο η με όποιον άλλο που η προπαγάνδα του μέσου που μας φιλοξενεί  θα σχεδίαζε στα μαρκετίστικα γραφεία της;.  Και τότε θα δούμε αν ο πόνος  αυτός αντικατοπτρίζει τον ειλικρινή φιλάνθρωπο ανθρωπισμό  (που δεν έχει σύνορα πάντως) και τα ιδεώδη, του (καταξεφτιλισμένου) Διαφωτισμού περί Ελευθερίας-Ισότητας-Αδελφότητας ή μια αγελαία αντίδραση .

Αν και δεν θέλω να μπω σε αυτό το κείμενο σε λεπτομερείς  παραμέτρους  του τι  θα έπρεπε να θρηνούμε  καθώς υπάρχουν εξαίρετες αναλύσεις από δημοσιογραφικές  και επιστημονικές πένες, έχω την αίσθηση ότι περισσότερο ελλοχεύει ο φόβος του «κινδυνεύει και η δική μου ζωούλα πλέον;»  παρά του τι πραγματικά διακυβεύεται και τα περι «πολιτισμού ευρωπαϊκού » είναι εκ του πονηρού .  Πολιτισμός αλά καρτ που τον έχουν ξεκάνει  ήδη εδώ και αιώνες οι πόλεμοι έως και οι «ανθρωπιστικοί βομβαρδισμοί», δεν υφίσταται .  Αυτό που έπρεπε να μας τρομάζει  δεν είναι τα τομαράκι μας και η «ζωή εν τάφω» αλλά  ένας αργός και επώδυνος θάνατος  που  είναι  κατάλυση της   δημοκρατίας  και ελευθερίας των πολιτών  με τα μέτρα που θα ακολουθήσουν  αυτές τις  οργουελικές καταστάσεις που ζούμε.  Μόνο που η δημοκρατία κινδυνεύει από τρομοκρατημένους πολίτες και  κάποιοι το επιδιώκουν . Και αυτοί είναι κάποιοι κήνσορες που εκτελούν  υπηρεσία κάποιων που δεν έχουν θρησκεία συγκεκριμένη.  Σε αυτούς συγκαταλέγονται και τα ΜΜΕ σε όλες τις μορφές τους.

«Πόλις και πατρίς ως μεν Αντωνίνω μοι η Ρώμη ως δε ανθρώπω ο κόσμος» . «Σαν Αντωνίνος, πόλη μου και πατρίδα μου η Ρώμη, σαν άνθρωπος ο κόσμος όλος». Μάρκου Αυρηλίου: «Τα εις εαυτόν»

newsroom/globalview.gr