Ιωάννης Δ. Τσιτσίμης : Ο Δεσμούς.

Ο Δεσμούς.

Αρχή του παραμυθιού, καλησπέρα σας.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια χώρα μακρινή και μικρή που κοιτάξτε να δείτε τι έπαθε.

Κάτι κακοί και μοχθηροί άνθρωποι, που το παίζαν συνεταίροι, κακό χρόνο νάχουν, φλόμωσαν τους κατοίκους αυτής της χώρας στο χρήμα.

Τι λεφτά για αναπτυξιακά έργα τους έδωσαν, τι λεφτά να εκσυγχρονίσουν τις αγροτικές τους καλλιέργειες, τι λεφτά ν' αγοράσουν κομπιούτερ και να εκσυγχρονίσουν τη δημόσια τους διοίκηση, τι λεφτά να κάνουν μετρό στις πόλεις τους, που είναι και πανέμορφες οι συφοριασμένες, τι λεφτά για νοσοκομεία, κέντρα υγείας, και τι δεν τους δώσανε!

- Και τι τα κάνανε όλα αυτά τα λεφτά; Φαντάζεστε τι τα κάνανε παιδάκια;

- Να πω εγώ παππού;

- Να πεις Κωστάκη.

-Τα βάλαν κάτω απ' το στρώμα, παππού, όπως κάνεις κι εσύ, για να μην τους τα πάρουν οι κλέφτες!

-Πόσο μικρός είσαι παιδί μου και πόσα έχεις να μάθεις!

Ε, λοιπόν όχι παιδιά μου. Όλα αυτά τα λεφτά καθώς και πολλά άλλα που μαζεύαν από φόρους τα κάνανε βίλες, κότερα, τζιπ, πισίνες, σκυλάδικα. Χωριά ολόκληρα εμφανίστηκαν να παίρνουν αναπηρική σύνταξη. Οι επιδοτούμενες αγροτοκαλλιέργειες έβγαιναν μεγαλύτερες σε έκταση από τη ίδια τη χώρα! Αντί για κομπιούτερ, στη δημόσια διοίκηση φέραν κι άλλους, κι άλλους πολλούς ακόμα . Επειδή δε χωρούσαν, έχτισαν κι άλλες υπηρεσίες, ή ακόμη χειρότερα τις νοίκιασαν για να πληρώνουν ακόμη περισσότερο απ' ότι αν τις έχτιζαν.

- Παππού, καλό το παραμύθι σου, αλλά δεν έχει δράκο!

- Περίμενε τη συνέχεια Ελενίτσα... Μη βιάζεσαι.

Ναι! Η αλήθεια είναι ότι έπεσαν πολλά λεφτά σε μια χώρα μικρή και άνυδρη σαν κι αυτή που σας διηγούμαι. Άνυδρη και ξελιγωμένη.

Και φάγανε...φάγανε...φάγανε...

- Παππού, παππού, αυτό το είπαν και στην τηλεόραση! Το λέγαν σ' έναν κύριο χοντρό που ήταν μαυροντυμένος.

- Ναι Αντωνάκη, παιδί μου. Το ξέρω. Ακούστε τώρα παιδιά μου.

.Έτσι λοιπόν σ' αυτή τη χώρα τη μικρή και τη μακρινή, όλοι οι άνθρωποι πέσαν με τα μούτρα στο φαΐ. Στα ξένα λεφτά δηλαδή που για άλλο σκοπό δόθηκαν και αλλού πήγαν, όπως είπαμε και πιο πριν έτσι δεν είναι παιδιά;

- Ναι παππού, έτσι είναι!

-Έτσι να σάς χαρώ.

Βέβαια άλλοι έφαγαν πολύ, άλλοι πιο λίγο. Είπαμε "στη δουλειά πολλοί και στο φαΐ ολίγοι", αλλά σ' αυτή τη χώρα, παιδιά μου, όλοι το παίζανε πρίγκιπες. Ναι πρίγκιπες, αλλά σε καθεστώς δημοκρατίας! Προεδρευομένης  παρακαλώ! Έτσι δεν δούλευε κανείς και ζούσε αυτή η χώρα όμορφα και φίνα.

- Και ο δράκουλας, πού είναι παππού;

- Ο δράκος, παιδί μου, υπήρχε σ' αυτή τη χώρα και δεν τον έβλεπε κανείς. Βλέπετε δεν τον έδειχνε η τηλεόραση. Ώσπου μια μέρα, νάσου και βγαίνει και έχει τρία κεφάλια!

- Ω παππού, εμείς στο σχολείο μάθαμε για ένα τέρας που είχε εννιά.

-Μπράβο Μαιρούλα! Καλό μου κορίτσι. Ήταν η Λερναία Ύδρα. Και ποιος τα έκοψε αυτά τα κεφάλια και σκότωσε το θηρίο;

- Ο Ηρακλής παππού, έτσι δεν είναι;

- Αυτός ο ίδιος, Μαιρούλα, και είχε για βοηθό του το Φιλόλαο.

- Παππού αυτό το τέρας του παραμυθιού πώς το λένε;

- Αυτό το τέρας το λένε Δεσμούς, παιδιά! Είναι Ο Δεσμούς, το τρικέφαλο τέρας που έχει κεφάλια άλλο κοντά στη χώρα αυτή, άλλο μακριά και την κρατά δεμένη χειροπόδαρα.

- Α, παππού. Δεν βρίσκεται ένας Ηρακλής, να τού πάρει τα κεφάλια σύρριζα;

Αχ, Ελενίτσα, μου! Ο Ηρακλής ήταν Έλληνας, κορίτσι μου. Και σ' αυτή τη μικρή και μακρινή χώρα, Έλληνες δεν υπάρχουν!

(Όπως το άκουσα κι εγώ από τον δικό μου παππού)

Καληνύχτα σας.

~ Ιωάννης Δ. Τσιτσίμης ~

Οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτές καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική!

Facebook/Giannis Tsitsimis