ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ : Αποκάλυψη του Β. Σόιμπλε και των «χρήσιμων ηλιθίων» του

Αποκάλυψη του Β. Σόιμπλε και των «χρήσιμων ηλιθίων» του

Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών

Η ευθεία επίθεση της νέας ηγεσίας των ΗΠΑ, δέκα μόλις ημέρες μετά την ορκωμοσία του Ντ. Τραμπ, κατά της Γερμανίας και της οικονομικής πολιτικής που έχει επιβάλει η ίδια στους εταίρους της, μια επίθεση που συνοδεύεται από την προτροπή της διάλυσης της ΕΕ, αποκαλύπτει το νέο ιστορικό τοπίο που ανοίγεται μπροστά μας.

Η παγκοσμιοποιημένη δομή, με κεντρικό πυρήνα το νεοφιλελεύθερο κοσμοείδωλο, επιχειρεί να ανασχηματισθεί ώστε να μπορέσει να ενσωματώσει μια διευρυμένη κοινωνική και πολιτική διαμαρτυρία και αντίδραση. Όσοι αναφέρονται στο τέλος της παγκοσμιοποίησης αγνοούν το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της: Την απόλυτη κυριαρχία της χρηματοπιστωτικής δομής πάνω στην πραγματική - παραγωγική οικονομία, πάνω στην ίδια την πολιτική εξουσία. Η εσωτερική αναδίπλωση (ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία) δεν αποτελεί παρά έκφραση των αναγκαίων ανασχεδιασμών που επικεντρώνονται στο εθνικό επίπεδο χωρίς να θίγουν τα συμφέροντα και τις δομές του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Πώς αντιδρά σ’ αυτόν τον ιστορικό ανασχεδιασμό η Ευρώπη, ή -καλύτερα (όπως κατάντησε)- η γερμανική Ευρώπη; Θα υπάρξει ενότητα των κρατών-μελών, συντονισμός, αλληλεγγύη, δημοκρατική λειτουργία των θεσμών όπου λαμβάνονται κρίσιμες αποφάσεις ή θα επιλεγεί η στρατηγική της εθνικής αναδίπλωσης, των συσχετισμών των πρόθυμων, της ανισότητας και των διχασμών;

Από τις μέχρι τώρα, στρατηγικού χαρακτήρα, επιλογές της γερμανικής ελίτ έχει υιοθετηθεί ο δεύτερος δρόμος, ενώ ήδη οι διαδικασίες που έχουν δρομολογηθεί μοιάζουν μη αναστρέψιμες.

Γερμανία: Κυριαρχία και όχι ηγεμονία

Η γερμανική ελίτ είχε τη δυνατότητα να επιλέξει από τις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα δύο στρατηγικές απέναντι στους εταίρους της: Αυτήν της ηγεμονίας και αυτήν της κυριαρχίας.

Η ηγεμονία προϋποθέτει ειλικρινή συνεργασία, κατανομή των βαρών, πολιτικές άμβλυνσης των ανισοτήτων, ενίσχυση της ανάπτυξης και των κοινωνικών πολιτικών. Μόνο μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο αλληλεγγύης και κοινών αξιών θα μπορούσε η Γερμανία να διασφαλίσει τη συναίνεση, την αποδοχή του σημαντικού της ρόλου στην Ευρώπη.

Αντίθετα η γερμανική ελίτ -ιδιαίτερα από την απαρχή της κρίσης, από το 2008 μέχρι σήμερα- επέλεξε τη στρατηγική της επιβολής μιας αυταρχικής εξουσίας, που, νομιμοποιούμενη μέσα από τα σύμφωνα και τις πολιτικές της λιτότητας, κατέληξε στον πλήρη πολιτικό και οικονομικό καταναγκασμό των πλέον ασθενών ή και αποδυναμωμένων, μέσα από τον άκρατο ανταγωνισμό οικονομικών της Ευρώπης.

Θα πρέπει να το επισημάνουμε με έμφαση: Πριν ακόμα από το Brexit ή την εκλογή του Ντ. Τραμπ και τον ανασχεδιασμό του μοντέλου της παγκοσμιοποίησης η γερμανική ελίτ είχε διαμορφώσει έντονες αντιθέσεις και χωριστικές τάσεις τόσο στο σύνολο της ΕΕ όσο και στην ίδια την Ευρωζώνη.

Γιατί πέρα από τη στυγνή οικονομική εκμετάλλευση των εταίρων της (έφθασε σήμερα ο ίδιος ο γερμανικός Τύπος να επισημαίνει ότι τα υπερμεγέθη πλεονάσματα της γερμανικής οικονομίας αντιστοιχούν στα ελλείμματα των ευρωπαίων εταίρων της), η Γερμανία έχει επιβάλλει κατ’ ουσίαν μια αυταρχική, δικτατορικού τύπου εξουσία πάνω σ’ ολόκληρη την Ευρώπη.

Οι αναφορές σε ένα 4ο οικονομικό Ράιχ μπορεί να αποτελούν ως έναν βαθμό λεκτικές υπερβολές, όμως έρχεται η ίδια η γερμανική ηγεσία να τις επιβεβαιώσει με τις αποφάσεις της και τις αυταρχικές της πρακτικές.

Αυτήν την απολυταρχική εξουσία, αυτήν τη δομή κυριαρχίας που κατέκτησε στο σύντομο αυτό διάστημα η γερμανική ελίτ δεν έχει σκοπό να την εγκαταλείψει. Ασφαλώς ένας οικονομικός πόλεμος, τον οποίο θα ασκήσει πιθανώς ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, θα αποτελέσει ένα σοβαρό πρόβλημα για τη Γερμανία. Όμως ο πραγματικός εχθρός της βρίσκεται στην Ευρώπη, διαμορφώνεται από χώρες και λαούς που αμφισβητούν την πολιτική της λιτότητας, που αρνούνται να υποκύψουν στην αυταρχική της εξουσία.

Το ερώτημα, συνεπώς, «Πού πάει η Ευρώπη; Ποιον δρόμο θα ακολουθήσει;» δεν αφορά τη γερμανική ελίτ, γιατί αυτή έχει δώσει -οριστικά, καθώς φαίνεται- την απάντησή της. Αφορά κατά κύριο λόγο τις πολιτικές ηγεσίες, τις κοινωνίες και τους λαούς της Ευρώπης, που αδυνατούν μέχρι σήμερα να αντισταθούν, να διαμορφώσουν εναλλακτικούς δρόμους, να αποτρέψουν την πορεία της διάλυσης και της καταστροφής στην οποία οδηγεί την ΕΕ η γερμανική ελίτ.

Στόχος Σόιμπλε: Να αποτύχει η Ελλάδα

Μόνο μέσα από αυτήν τη γενικότερη οπτική μπορούμε να κατανοήσουμε τη στάση και τις πρακτικές του «συστήματος» Σόιμπλε απέναντι στη χώρα μας. Η ανοικτή προβοκάτσια, οι εκβιασμοί, οι απειλές, στη σύγχρονή τους version, άρχισαν να εξαπολύονται κατά της ελληνικής κυβέρνησης από τα μέσα Νοεμβρίου, όταν έγινε φανερό και ευρέως αποδεκτό ότι οι μακροοικονομικοί στόχοι του 3ου Μνημονίου όχι μόνο επιτεύχθηκαν αλλά και υπερκαλύφθηκαν. Το «σύστημα» Σόιμπλε δεν θέλει να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση, δεν θέλει να δεσμευθεί -έστω και σε γενικό επίπεδο- σε μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος. Η διατήρηση της ομηρείας της χώρας, με φόντο και οιονεί απειλή το Grexit, αποτελεί βασικό τμήμα της πολιτικής της γερμανικής ελίτ απέναντι στη χώρα μας. Το πειραματόζωο δεν πρέπει να εξελιχθεί σε αντιπαράδειγμα, ικανό να ενθαρρύνει και άλλες χώρες να αντιταχθούν στη γερμανική κυριαρχία.

Γι’ αυτό και η σαφής αποκάλυψη, η ανοικτή καταγγελία κατά των στόχων και των προθέσεων του «συστήματος» Σόιμπλε, που πραγματοποιείται την τελευταία περίοδο από την πλευρά της κυβέρνησης, αποτελεί μια ιδιαίτερα θετική πολιτική επιλογή. Δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να συρθούμε σε μυστικές διαπραγματεύσεις, να ανεχθούμε εκβιασμούς και πιέσεις εν κρυπτώ.

Ασφαλώς, η εμπλοκή του ΔΝΤ σε συνάρτηση με τη νέα πολιτική των ΗΠΑ έναντι της Ευρώπης αποτελεί ένα σοβαρό πρόβλημα. Όμως, πέρα από το πρόβλημα, το ΔΝΤ χρησιμοποιείται ως πρόσχημα από το Βερολίνο προκειμένου αυτό να προωθήσει τους στόχους του… Πώς, στα αλήθεια, συμβιβάζεται η διαπίστωση του ΔΝΤ ότι το ελληνικό χρέος είναι εξόχως μη βιώσιμο και τα πλεονάσματα μετά το 2018 δεν μπορούν να υπερβαίνουν το 1,5%, με τις απαιτήσεις του Σόιμπλε για πλεονάσματα της τάξεως του 3,5%, με ταυτόχρονη διαπίστωση του ιδίου ότι το ελληνικό χρέος έχει ήδη ρυθμιστεί;

Εδώ μας εμπαίζουν και οι δύο πλευρές. Οι δήθεν οικονομικές διαπιστώσεις και απαιτήσεις δεν αποτελούν παρά τεχνικά προσχήματα των ευρύτερων πολιτικών στόχων τόσο του ΔΝΤ όσο και του Β. Σόιμπλε. Αυτή ακριβώς η συμπαιγνία θα πρέπει να αποκαλυφθεί.

Η αποκάλυψη των «χρήσιμων ηλιθίων»

Η αξιολόγηση, συνεπώς, δεν κλείνει γιατί αυτό επιδιώκει ο Β. Σόιμπλε και όχι γιατί ολιγωρούν, δήθεν, η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός. Οι εθελόδουλοι πολιτικοί και κομματικοί εκφραστές της γερμανικής ελίτ και των δανειστών, οι άνευ όρων και προσχημάτων υπερασπιστές της εγχώριας διαπλοκής, που λειτουργούν συστηματικά με τους όρους και τις διαδικασίας μιας «5ης φάλαγγας» στο εσωτερικό της χώρας, επιδιώκουν την ανατροπή της κυβέρνησης και τη μεγάλη επάνοδο στην εξουσία, ώστε να ψηφίσουν ένα τέταρτο Μνημόνιο και να αποκαταστήσουν τον επί διετία απολεσθέντα νεοφιλελεύθερο -ακροδεξιό- μνημονιακό παράδεισο.

Ο χαρακτηρισμός του πρωθυπουργού περί ανευθυνότητας ή «χρήσιμης ηλιθιότητας» του Κυρ. Μητσοτάκη, της ΝΔ, και όσων επιδιώκουν εκλογές, υπό το πρίσμα των προηγούμενων διαπιστώσεων, είναι ιδιαίτερα επιεικής και μετριοπαθής.

Ο Κυρ. Μητσοτάκης, η ΝΔ και οι πολιτικοί και κομματικοί πρόθυμοι που τους ακολουθούν έχουν πλήρως ενταχθεί στη στρατηγική Σόιμπλε και των δανειστών και ενεργούν εν πλήρη συνείδηση, χωρίς να εξαπατώνται και χωρίς να εξαπατούν κανέναν.

Το πρόγραμμα της ΝΔ αποτελεί φωτοτυπία των πλέον ακραίων νεοφιλελεύθερων μέτρων του ΔΝΤ και του προγράμματος λιτότητας του Β. Σόιμπλε. Όσο για τη βασική δομή στήριξής τους, αυτή παραμένει η εγχώρια διαπλοκή, οι βαρόνοι των ΜΜΕ, το κύκλωμα των μεγάλων συμφερόντων και της διαφθοράς. Αυτούς υπερασπίζονται καθημερινά μέσα και έξω από το Κοινοβούλιο, χωρίς να ενδιαφέρονται ούτε για τα συμφέροντα της σκληρά δοκιμαζόμενης κοινωνίας ούτε για τον ευτελισμό και την πολιτική απαξία που προκαλεί στους ιδίους η χωρίς προσχήματα και ενδοιασμούς στήριξη των συμφερόντων αυτών.

Ουδέποτε κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης υπήρξε τόσο διαυγής, τόσο ξεκάθαρη, τόσο ακραία κοινωνική, ταξική, πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση και σύγκρουση στην πατρίδα μας. Όλα έρχονται στο φως και ο κάθε πολίτης μπορεί ψύχραιμα και αντικειμενικά να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Με την έννοια αυτή, η «χρήσιμη ηλιθιότητα» που επεκαλέσθη ο Αλ. Τσίπρας δεν αφορά μόνο τους δανειστές. Γιατί, με την πλήρη αποκάλυψη του ρόλου τους, όλοι αυτοί οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» θα καταδικαστούν οριστικά από τον ελληνικό λαό. Αυτή είναι και η μόνη χρησιμότητα που μπορούν να προσφέρουν στη χώρα τους.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ