ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Προς δεξιούς...

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Προς δεξιούς...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Σήμερα θα απευθυνθούμε προς τους δεξιούς ψηφοφόρους. Αντιπροσώπευαν ανέκαθεν το ήμισυ του εκλογικού σώματος. Από το Λαϊκό Κόμμα πέρασαν στον Ελληνικό Συναγερμό του Παπάγου, μετά στην ΕΡΕ και ορισμένοι εξ αυτών το 1967 στήριξαν τη δικτατορία του Γ. Παπαδόπουλου. Κατά τη Μεταπολίτευση, η μεγάλη μάζα ακολούθησε τον Καραμανλή στη Νέα Δημοκρατία, αλλά υπήρξε και μερίδα πιο «ακραιφνών» οπαδών που προτίμησαν μικρότερα σχήματα, όπως του Σπ. Μαρκεζίνη ή του Σπύρου Θεοτόκη, ο οποίος συγκέντρωνε και τους παραδοσιακούς βασιλόφρονες, αυτούς που θεωρούσαν ότι ο Καραμανλής τούς «πρόδωσε».

Τώρα, όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Ανήκουν στην Ιστορία. Οι κομματικές ταμπέλες εφθάρησαν και αληθινοί ηγέτες δεν υπάρχουν πλέον. Ο δεξιός κόσμος δεν είναι ικανοποιημένος από τη Νέα Δημοκρατία όπως παρουσιάζεται σήμερα. Οι δεξιοί εχαρακτηρίζοντο πάντοτε «συντηρητικοί» και «νοικοκυραίοι». Στην πραγματικότητα ανήκουν στη μεσαία αστική τάξη και βέβαια δεν εντάσσονται άπαντες στην παλαιά «πλουτοκρατία».

Αυτή, λοιπόν, η κατηγορία των πολιτών χτυπήθηκε το ίδιο ανελέητα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την παγκοσμιοποίηση όπως και οι άλλοι πολίτες, διαφόρων ιδεολογικών τάσεων. Οι δεξιοί ξαφνιάστηκαν περισσότερο από την κατάρρευση της κοινωνίας –ελέω «εταίρων»– διότι είδαν να τους χτυπά αλύπητα όχι καμιά… Σοβιετική Ένωση αλλά οι «πατροπαράδοτοι σύμμαχοί» τους του Δυτικού Κόσμου! Είχαν συνηθίσει επί χρόνια να θαυμάζουν τη φιλελεύθερη οικονομία, την Αμερική και τους Ευρωπαίους (Δυτικούς), που ήσαν πολέμιοι του Ανατολικού Συνασπισμού. Και έσπευσαν αστόχαστα να πανηγυρίσουν όταν κατέρρευσαν (ή ανετράπησαν) η Σοβιετική Ένωση και τα κομμουνιστικά καθεστώτα. Και εμβρόντητοι διαπίστωσαν ότι το χτύπημα στην ελληνική κοινωνία ήλθε από αυτούς ακριβώς που είχαν θεοποιήσει! Διότι η οικονομική κρίση που προκάλεσε η γερμανοευρωπαϊκή ένωση δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ δεξιών και αριστερών. Τους χτυπά όλους αμείλικτα.

Ο συντηρητικός κόσμος έδινε πάντα προβάδισμα στη σημασία της οικονομίας. Εκαυχάτο ότι οι ηγέτες του διαχρονικά πέτυχαν θαύματα σε αυτόν τον τομέα. Η αλήθεια είναι ότι εδώ δεν είχαν άδικο! Ο Ιω. Μεταξάς ήταν δικτάτορας, αλλά εφήρμοσε μια φιλεργατική πολιτική αδιαμφισβήτητη. Σε εκείνον οφείλονταν: α) η υποχρεωτική διαιτησία μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, β) η καθιέρωση της αδείας μετ’ αποδοχών, γ) η καθιέρωση του δώρου και των υπερωριών, δ) η επιβολή κατωτάτων ορίων ημερομισθίων και μισθών, ε) η θεσμοποίηση των κοινωνικών ασφαλίσεων και η ίδρυση του ΙΚΑ, στ) η απαγόρευση της εργασίας σε ανηλίκους, ζ) η καθιέρωση της Κυριακής ως υποχρεωτικής αργίας, η) η ίδρυση της Εργατικής Εστίας, θ) η επέμβαση του κράτους, μέσω του Ανωτάτου Οικονομικού Συμβουλίου, σε θέματα ιδιωτικής οικονομίας, ώστε να αποτρέπονται οικονομικές ανισότητες. Και, τέλος, καθιέρωσε την Πρωτομαγιά ως εθνική εργατική εορτή. Όλα αυτά σήμερα μας φαίνονται ασύλληπτο όνειρο, και τα κατήργησε η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τον Απρίλιο του 1953, επί κυβερνήσεως Παπάγου, έγινε από τον οικονομικό εγκέφαλο του Ελληνικού Συναγερμού, τον Σπύρο Μαρκεζίνη, η υποτίμηση της δραχμής. Την είχε εισηγηθεί ο Κυρ. Βαρβαρέσσος. Τότε αποφασίστηκε η τιμή του διπλασιασμού της αξίας του δολαρίου από 15 σε 30 δραχμές. Εκείνη η υποτίμηση απετέλεσε τη βάση για την εν συνεχεία οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Κατά την οκταετία της διακυβερνήσεως της χώρας από την ΕΡΕ είχαμε ένα αυταρχικό αστυνομικό κράτος. Όμως, η οικονομική άνοδος της χώρας επί Καραμανλή ήταν αναμφισβήτητη. Τα έργα που υλοποιήθηκαν έδωσαν μεγάλη ώθηση στην πρόοδο της Ελλάδας. Ακολούθησε τον Απρίλιο του 1967 η δικτατορία των συνταγματαρχών. Επρόκειτο για «παραφυάδα» της Δεξιάς. Η «σκληρή» της έκφραση. Τα δεινά είναι γνωστά. Αλλά η οικονομική ανάπτυξη που σημειώθηκε τότε δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από τους ιστορικούς μελετητές. Μικρά μόνο δείγματα θα δώσουμε: Το εθνικό εισόδημα βρισκόταν το 1967 στα 774 δολάρια κατά κεφαλήν και έφθασε το 1973 στα 1.830 δολάρια. Το εθνικό νόμισμα –η δραχμή– κατέστη το σκληρότερο νόμισμα του κόσμου. Από τη 10η θέση στην οποία παρελήφθη το 1967 έφθασε στην 1η θέση διεθνώς σε αγοραστική δύναμη, καθ’ όλη τη διάρκεια της δικτατορικής περιόδου. Ο τιμάριθμος υπήρξε ο μικρότερος παγκοσμίως, με μέσο ρυθμό αυξήσεως 2,6%, πράγμα που επετεύχθη να διατηρηθεί και κατά τη διεθνή οικονομική κρίση των ετών 1972 – 1973. Ο μέσος όρος παραγωγικότητας της οικονομίας ανά έτος υπήρξε 7,5%, καταλαμβάνοντας την 1η θέση στις χώρες του ΟΟΣΑ. Οι επενδύσεις υπήρξαν οι υψηλότερες που έγιναν ποτέ. Και το δημόσιο χρέος διετηρήθη στο 22% του ΑΕΠ μόνον. Υπάρχουν κι άλλα πολλά. Ο κόσμος της Δεξιάς μπορούσε να παραβλέπει τις πολιτικές επιπτώσεις, αλλά έδινε σημασία αποκλειστικά στα οικονομικά επιτεύγματα. Ο κατήφορος άρχισε να σημειώνεται, αργά αλλά σταθερά, μετά τη Μεταπολίτευση, και κυρίως από την εποχή του ΠΑΣΟΚ, για να φθάσουμε στο σημερινό κατάντημα.

Όλα όσα προαναφέραμε μοιάζουν με οικονομικό παράδεισο, τον οποίο η Ευρωπαϊκή Ένωση μετέτρεψε σε κόλαση. Διεστραμμένοι εγκέφαλοι επέβαλαν και επιβάλλουν τα πιο εγκληματικά μέτρα που μπορούσε να διανοηθεί άνθρωπος. Τα επιτεύγματα εξαερώθηκαν και μας γύρισαν σε εργασιακό Μεσαίωνα. Η βάρβαρη δικτατορία των «εταίρων» τσάκισε την αστική τάξη, χάριν του ευρώ. Η φτωχοποίηση την οποία βιώνουμε δεν έχει προηγούμενο και μόνο ο κρονόληρος Φλαμπουράρης δεν βλέπει τους άλλοτε νοικοκυραίους που τους πήραν τα σπίτια και ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε. Δεν αντιλαμβάνεται ούτε καν την παρανοϊκή φορολόγηση των πάντων. Όπως όλοι, έτσι και ο κόσμος της Δεξιάς πανικοβλήθηκε. Πολλοί εξ αυτών έφθασαν στο σημείο να ψηφίσουν τον Τσίπρα όταν εκείνος υποσχόταν ότι θα σχίσει τα Μνημόνια. Και βέβαια απογοητεύτηκαν από τη μεταμόρφωσή του, όπως κι εμείς.

Τώρα οι δεξιοί στρέφονται στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι το προβάδισμα που του δίνουν στις δημοσκοπήσεις αποτελεί ολέθριο λάθος. Ο Κυριάκος είναι το τελευταίο «χαρτί» του αγύρτη Σόιμπλε. Είναι ευνοούμενος της γερμανικής πολιτικής και ο εκφραστής της. Προκειμένου να ανέλθει στην πρωθυπουργία, έχει ήδη υποσχεθεί ότι θα υπογράψει τα πάντα. Όσα εξαγγέλλει (μειώσεις φόρων κ.λπ.) αποτελούν αοριστολογίες. Εκείνος, μάλιστα, δεν υπόσχεται όσα υπεσχέθη ο Τσίπρας. Εκ των προτέρων λέει ότι καθυστερήσαμε στις «μεταρρυθμίσεις» και αποδέχεται το ΔΝΤ, δηλαδή την εξόντωση των πολιτών. Όταν αύριο θα ξυπνήσουν οι δεξιοί ψηφοφόροι, θα είναι αργά. Την αφέλειά τους θα την πληρώσουμε όλοι. Και η Δεξιά, όπως και τα άλλα σχήματα, ταλαιπωρείται από τους πολιτικούς που ξεγελούν την κοινή γνώμη. Οι Νεοδημοκράτες έκαναν λανθασμένη επιλογή ηγεσίας. Και είναι μοιραίο το κόμμα που ίδρυσε ο Καραμανλής να κλείσει τον κύκλο του μέσα σε εθνικές συμφορές. Εξαιτίας του Μητσοτάκη, δεν αντιπροσωπεύει η Νέα Δημοκρατία αυτό που θα ήθελε ο συντηρητικός κόσμος.

Το γενικό πρόβλημα εντοπίζεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όσο παραμένουμε μέσα σε αυτό το γερμανικό γκέτο, η εθνική ανεξαρτησία μας δεν θα υφίσταται. Γίναμε αποικία. Όσοι εξακολουθούν να υμνολογούν την Ευρωπαϊκή Ένωση (ψευδοαριστεροί, δεξιοί και τα διάφορα κομματίδια) έχουν αποδεχθεί την υποδούλωση της πατρίδας μας. Η ευρωγερμανική προπαγάνδα, με τα εγχώρια φερέφωνά της, έχει κάνει πλύση εγκεφάλου στους πολίτες (περισσότερο στους ψηφοφόρους της Δεξιάς). Τους τρομοκρατεί λέγοντας ότι, εάν φύγουμε από το ευρώ, θα καταστραφούμε. Το μέγιστον αυτό ψεύδος υπηρετεί ο Κυριάκος, διότι αυτό εξυπηρετεί τη γραμμή Βερολίνου. Ο κροίσος νεόκοπος αρχηγός της ΝΔ, ο οποίος (κατά τη μεταπολιτευτική συνήθεια) δεν έχει δουλέψει κι αυτός ποτέ στη ζωή του, αλλά θέλει να γίνει πρωθυπουργός, ακολουθεί την πορεία εκφυλισμού, παρακμής και αποσύνθεσης της παρατάξεώς του. Τα οικονομικά επιτεύγματα παλαιών πρωθυπουργών της Δεξιάς όχι μόνο δεν μπορεί να τα πλησιάσει, αλλά θα είναι αυτός που θα δώσει τη χαριστική βολή στην αστική τάξη, ως οσφυοκάμπτης των «εταίρων». Ο μύθος της «ευρωπαϊκής προοπτικής» εθίζει τον λαό σε αδράνεια και παθητικότητα. Ο συντηρητικός κόσμος οφείλει να αφυπνισθεί, να μη σύρεται σαν αγέλη στο άρμα του Μητσοτάκη και να απαιτήσει δυναμικά άλλη, ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ηγεσία στη ΝΔ. Μόνον έτσι θα κατορθώσουν οι δεξιοί να αλλάξουν τη μοίρα τους και το μέλλον του τόπου. Διαθέτουν, όμως, αυτό το σθένος;

ΤΟ ΠΑΡΟΝ