ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ : Συνεχίζει την ίδια καταστροφική πολιτική ο Κύπριος Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης

Συνεχίζει την ίδια καταστροφική πολιτική ο Κύπριος Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης

Συμφώνησε για νέα Πενταμερή Διάσκεψη στη Γενεύη, την οποία παρουσιάζει ως δήθεν Διεθνή

Γράφει ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ Πρέσβυς ε.τ.

Τίποτε δεν θέλησε να διδαχθεί ο Πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης από το φιάσκο της Πενταμερούς Διασκέψεως στη Γενεύη, μερικές εβδομάδες πριν. Επιμένει στην ίδια καταστροφική πολιτική και έσπευσε πάλι να συμφωνήσει με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί για τη σύγκληση νέας Πενταμερούς Διασκέψεως, την οποία, όπως και προηγουμένως, παρουσιάζει ως δήθεν Διεθνή.

Συμφώνησε, συγκεκριμένα, να επαναληφθεί η Διάσκεψη στις αρχές Μαρτίου και εξουσιοδότησε, μαζί με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη, τον ειδικό αντιπρόσωπο για το Κυπριακό Έσπεν Μπαρθ Άιντα να αναλάβει πρωτοβουλία για την οργάνωσή της.

Ο ξένος παράγων που χειραγωγεί τον ειδικό αντιπρόσωπο του Γ. Γραμματέα του ΟΗΕ και κινεί τα νήματα στο παρασκήνιο δεν θέλει, βεβαίως, τον απεγκλωβισμό της Ελληνικής πλευράς από μια διαδικασία που είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της Τουρκικής πλευράς και υποβιβάζει την Κυπριακή Δημοκρατία σε κοινότητα. Η Τουρκική πλευρά ειδικότερα έχει κάθε συμφέρον να διατηρήσει τον εγκλωβισμό της Ελληνικής πλευράς στην Πενταμερή για να προκαταλάβει και να αποτρέψει οποιαδήποτε ενδεχόμενη αλλαγή στην Αμερικανική πολιτική, μετά την εκλογή Τραμπ, και να διασφαλίσει ως κοινό πλαίσιο συζητήσεων και σενάριο «λύσεως» τη γραμμή Νούλαντ. Τη γραμμή δηλαδή της πρώην υφυπουργού για Ευρωπαϊκά και Ευρασιατικά θέματα Βικτώριας Νούλαντ, η οποία απεχώρησε μετά την εκλογή Τραμπ.

Ποιο συμφέρον έχει η Ελληνική πλευρά να επισπεύδει πάλι για την επανάληψη μιας Διασκέψεως που κατατρίβει την υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας και όταν δεν υπάρχει η παραμικρή αλλαγή στην Τουρκική πολιτική, που να διανοίγει προοπτικές μιας αποδεκτής λύσεως; Υπενθυμίζεται ότι μια από τις τέσσερις βασικές θέσεις που υπεστήριξε στην τοποθέτησή του στη Γενεύη ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Τσαβούσογλου ήταν η παροχή στην Κύπρο των τεσσάρων Ευρωπαϊκών ελευθεριών στα 73 εκατομμύρια των Τούρκων υπηκόων. Να μπορεί δηλαδή ολόκληρος ο Τουρκικός πληθυσμός να διακινείται ελεύθερα, να εγκαθίσταται και να έχει οικονομική δραστηριότητα σ’ ολόκληρη την Κύπρο, όπως έχουν το δικαίωμα οι Ευρωπαίοι πολίτες των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.

Τη θέση αυτή την επανέλαβε εμφαντικά ο Τούρκος Αντιπρόεδρος Τουρκές κατά την επίσκεψή του στα κατεχόμενα, υπογραμμίζοντας ότι η θέση αυτή είναι εκ των ων ουκ άνευ για την αποδοχή μιας λύσεως από την Τουρκική πλευρά. Μια άλλη θέση, που προέβαλε ως κόκκινη γραμμή της Τουρκικής πλευράς ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, είναι η αποδοχή από την Ευρωπαϊκή Ένωση ολόκληρου του πακέτου της «λύσεως» ως πρωτογενούς Ευρωπαϊκού δικαίου. Ως δικαίου δηλαδή που έχει εφαρμογή μόνο για την Κύπρο και δεν επηρεάζεται από τις Ευρωπαϊκές αρχές και το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, το οποίο, προφανώς, δεν συνάδει με τέτοιου είδους «λύσεις».

Οι άλλες δύο βασικές τουρκικές αρχές, τις οποίες έθεσε ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών ως προϋπόθεση, είναι, βεβαίως, η διατήρηση των Τουρκικών εγγυήσεων και η παραμονή μέρους του κατοχικού στρατού και μετά τη «λύση». Οι τέσσερις αυτές βασικές τουρκικές θέσεις δεν είναι καινούργιες. Οι δύο τελευταίες, τουλάχιστον, επαναλαμβάνονται παγίως από την Τουρκική πλευρά σε κάθε συζήτηση για λύση εδώ και σαράντα χρόνια. Οι δύο άλλες προσετέθησαν σταδιακά, μετά την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Την Τουρκική θέση για την παροχή των τεσσάρων Ευρωπαϊκών ελευθεριών σ’ όλους τους Τούρκους υπηκόους δέχθηκε να συζητήσει με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Ταλάτ ο πρώην Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας. Η κοινή πολιτική ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ έχει παρελθόν. Ο Δημήτρης Χριστόφιας δέχθηκε την Τουρκική θέση υπό τον όρο ότι αυτή δεν θα μετέβαλλε την αναλογία πληθυσμού 4 προς 1. Προφανώς, η Τουρκική πλευρά δεν δέχθηκε τον όρο Χριστόφια.

Είναι πρωτοφανής η ετοιμότητα των ηγεσιών του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ να συζητούν και να δέχονται τερατώδεις αξιώσεις, με την αφελή επιφύλαξη ότι η παραχώρηση γίνεται υπό όρους. Με την ίδια λογική ο Δημήτρης Χριστόφιας δέχθηκε την εκ περιτροπής Προεδρία, υπό τον όρο ότι αυτή θα συνδεθεί με διασταυρούμενη ψήφο. Θα ψηφίζεται δηλαδή ο Πρόεδρος, σ’ ένα ποσοστό, και από τις δύο κοινότητες. Η Τουρκική πλευρά δεν αποδέχεται, βεβαίως, έναν τέτοιο όρο, γιατί αυτό που επιδιώκει δεν είναι ένα κοινό κράτος αλλά δύο «ισότιμα» κράτη με χωριστή κυριαρχία. Ο όρος Χριστόφια απερρίφθη αλλά η Τουρκική διεκδίκηση για εκ περιτροπής Προεδρία είναι στο τραπέζι. Το ίδιο έγινε με τη λεγόμενη «πολιτική ισότητα». Κοντά στη διζωνική ομοσπονδία η Τουρκική πλευρά προσέθεσε και τον όρο της «πολιτικής ισότητας». Ανέλαβαν τα Ηνωμένα Έθνη να ορίσουν ποιο είναι το περιεχόμενο μιας τέτοιας πολιτικής ισότητας. Απεφάνθησαν ότι αυτό δεν σημαίνει αριθμητική ισότητα αλλά «αποτελεσματική συμμετοχή στην εξουσία». Η Τουρκική πλευρά ερμηνεύει σήμερα την «αποτελεσματική συμμετοχή» ως δικαίωμα βέτο ή αριθμητική ισότητα.

Με αυτά τα δεδομένα, ο Πρόεδρος της Κύπρου συνεχίζει το ίδιο αυτοκαταστροφικό έργο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, από στρατηγικό πλεονέκτημα, που απέκτησε η Ελληνική πλευρά με την ένταξη της Κύπρου, μετατρέπεται, με την πολιτική της Ελληνικής πλευράς, σε μπούμερανγκ και σε χαρτί των αντιπάλων. Το ίδιο γίνεται με το φυσικό αέριο, ένα άλλο μεγάλο στρατηγικό χαρτί της Κύπρου. Το φυσικό αέριο δεν είναι επισήμως στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, για να σώζονται τα προσχήματα για τον Κύπριο Πρόεδρο. Ανεπισήμως όμως είναι στο επίκεντρο των συζητήσεων. Η Τουρκική πλευρά διακηρύσσει τη θέση ότι δεν θα «επιτρέψει» στην Ελληνική πλευρά να εκμεταλλευθεί το φυσικό αέριο, χωρίς προηγούμενη «λύση». Με τη «λύση» επιδιώκει να σφετερισθεί το ήμισυ σχεδόν της ΑΟΖ της Κύπρου και μέσω αυτής να μπει και στην ΑΟΖ της Ελλάδος.

Η Αθήνα δεν έχει περιθώρια αποστασιοποιήσεως από το Κυπριακό και ανοχής της ακατανόητης και άκρως επικίνδυνης πολιτικής του Προέδρου Αναστασιάδη. Εμπλέκεται, ούτως ή άλλως, με την Πενταμερή Διάσκεψη. Η συνέχιση της αυτοκαταστροφικής αυτής πολιτικής θα καταστρέψει και τα τελευταία διεθνή ερείσματα της Κύπρου και θα καταστήσει αναπόφευκτη μια ολέθρια «λύση», που θα ισοδυναμεί με παράδοση ολόκληρης της Κύπρου στην Άγκυρα.

Η μη λύση, όταν δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για μια αποδεκτή λύση, δεν είναι ανάθεμα για την Ελληνική πλευρά. Είναι μονόδρομος συνετής πολιτικής και βάθρο για τη συνέχιση του αγώνα κατά της Τουρκικής κατοχής, που είναι η ουσία του προβλήματος.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ