ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Για τον κ. Τσίπρα... (Χάσατε το τρένο)

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Για τον κ. Τσίπρα...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Με αφορμή τη συμπλήρωση δύο ετών από την πρώτη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρωθυπουργός έδωσε μια συνέντευξη στην «Εφημερίδα των Συντακτών» με την οποία επεχείρησε να αλλάξει την εικόνα του και να ωραιοποιήσει την τραγωδία που βιώνει ο λαός. Θα του απαντήσουμε με ψυχραιμία και αντικειμενικότητα. Και ελπίζω να προσέξει τις παρατηρήσεις μου, αφού η κριτική που του ασκώ δεν προέρχεται από τη Δεξιά αλλά από άνθρωπο που ευτύχησε να γνωρίσει και να ακολουθήσει μεγάλες προσωπικότητες του παλαιού, γνήσιου, ευρύτατου φάσματος της Αριστεράς.

Ο Αλέξης Τσίπρας και ταλαντούχος είναι και ηγετικές ικανότητες διαθέτει. Γι’ αυτό τον στηρίξαμε με πάθος όταν ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως και στο πρώτο διάστημα της πρωθυπουργίας του. Όταν, όμως, χάριν της πρωθυπουργίας «παντός καιρού», απομακρύνθηκε από τον κόσμο που τον εμπιστεύθηκε, δεν ήταν δυνατόν να συνοδοιπορήσουμε στο πλάι του. Ο Αλέξης δεν κατάλαβε –ή δεν θέλησε να καταλάβει– ποιος είναι ο ρόλος μιας αληθινής αριστερής παράταξης. Θα πάρουμε το πρόβλημα από τη βάση του.

Ποια είναι η εικόνα στο παγκόσμιο σκηνικό; Βιώνουμε τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτήν τη φορά οικονομικό, γι’ αυτό και χειρότερο (για να υπάρξουν συνθήκες καθολικής αντίστασης) από τον προηγούμενο. Τον πόλεμο τον κήρυξε ξανά η Γερμανία, η οποία υλοποιεί τα σχέδια του Χίτλερ με άλλο τρόπο και με επιτυχία. Αντελήφθη η συμμορία του Σόιμπλε ότι, αντί ατομικών όπλων, μπορούσε να κατακτήσει και να υποτάξει την Ευρώπη με ένα κοινό νόμισμα: το καταραμένο ευρώ. Στην προετοιμασία της κυριαρχίας του, το Βερολίνο επεστράτευσε ανδρείκελα πρωθυπουργούς (και στην Ελλάδα το ίδιο έγινε) για να βάλουν τις χώρες τους στο ευρωγερμανικό γκέτο. Έτσι, ακόμα και η Γαλλία ξανάφερε το καθεστώς του Πετέν, ενώ το πνεύμα του Ντε Γκολ ενσαρκώνει τώρα η Λεπέν.

Όταν κατά την προηγούμενη γερμανική κατοχή ο λαός στέναζε, τα κόμματα που έφτιαξαν το ΕΑΜ δεν επεδίωξαν να διαδεχθούν την κυβέρνηση του Τσολάκογλου και του Λογοθετόπουλου για να «διαπραγματευτούν» καλύτερα με τον κατακτητή. Οργάνωσαν την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ. Ούτε είπαν ότι η θέση μας είναι μέσα στη χιτλερική Ευρώπη και οφείλουμε να κάνουμε τις «μεταρρυθμίσεις» που μας ζητούν. Ο Τσίπρας, κάτω από τους εκβιασμούς των «εταίρων», έγινε «κατοχικός πρωθυπουργός». Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως λειτουργεί, δεν έχουμε εθνική ανεξαρτησία, άλλοι είναι οι πραγματικοί κυβερνήτες, και οι τράπεζες δεν είναι πλέον ελληνικές αλλά υποκαταστήματα των ευρωπαϊκών τραπεζών. Χωρίς εθνικό νόμισμα, δεν υπάρχει εθνική ανεξαρτησία. Είναι ασυγχώρητη αφέλεια να πιστεύει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι οι «εταίροι», το ΔΝΤ και οι άλλοι πολιτικοί γκάνγκστερ θα δείξουν κατανόηση. Κι όταν ισχυρίζεται ο Αλέξης ότι δεν θα υπάρξουν νέες γκιλοτίνες –«Ούτε ένα ευρώ επιπλέον μέτρα»–, ούτε πείθει ούτε καθησυχάζει τους πολίτες. Διότι τα μέχρι τούδε μέτρα είναι ασήκωτα και δεν θα μπορέσει να σταθεί ο ίδιος τώρα που του επιβάλλουν ακόμα χειρότερα βάρη. Τους εχθρούς, όμως, δεν τους αντιμετωπίζεις μέσα από το στρατόπεδό τους αλλά απέξω, απέναντι, ως αντίπαλος και όχι ως «εταίρος».

Απορώ: Είναι τόσο διαβρωμένος ή πολιτικά τυφλός, ώστε να εξακολουθεί να εμμένει ο πρωθυπουργός στην εξιδανίκευση της σημερινής Ευρώπης; Είπε στη συνέντευξή του: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά τις μεγάλες της αδυναμίες και την καταφανώς συντηρητική της πορεία, συνεχίζει, δεδομένων των συνθηκών, να αποτελεί το καλύτερο πεδίο ταξικής, κοινωνικής και πολιτικής πάλης για τους λαούς της…». Δεν βλέπει ο Αλέξης ότι δεν υπάρχει σήμερα Ευρώπη αλλά Γερμανία; Και ότι η Γερμανία αυτή δεν είναι η χώρα των φιλοσόφων και του Δικαίου αλλά το άντρο των τραπεζιτών και των κεφαλαιούχων του διεθνούς καπιταλισμού; Όσο για την ταξική πάλη που επικαλείται ο πρωθυπουργός, η Ρόζα Λούξεμπουργκ πολύ νωρίς, μέσα στην κρίση του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και της απολυταρχίας του Κάιζερ, είχε επισημάνει: «Το κεφάλαιο, για να αποζημιωθεί για τις απώλειες που υφίσταται στην παγκόσμιο αγορά, θα προσπαθεί με επιμονή να ελαττώσει το μερίδιο των εργατών από το προϊόν της εργασίας. Η ελάττωση του ημερομισθίου είναι βέβαια ένα από τα κύρια μέσα συγκράτησης του ποσοστού του κέρδους…».

Αυτό, σε γενικές γραμμές, δεν γίνεται και τώρα; Είπε ο κ. Τσίπρας: «Με ρωτάτε εάν σκέφτηκα ποτέ να θέσω εγώ θέμα εξόδου της χώρας μας από την Ευρωζώνη. Αυτό, δηλαδή, που έθετε ο πιο σκληρός εκπρόσωπος της άλλης πλευράς; Μα, αυτό θα ήταν ή ανοησία ή πραγματική προδοσία…». Λάθος! Πρώτον, ο αγύρτης Σόιμπλε μας έκλεισε τις τράπεζες ακριβώς για να μας εκβιάσει όχι να φύγουμε αλλά να μείνουμε στην Ευρωζώνη! Η αποχώρησή μας θα κλόνιζε το ευρωπαϊκό γκέτο. Και η «πραγματική προδοσία» ήταν όταν το «ΟΧΙ» του λαού στο δημοψήφισμα ο πρωθυπουργός το μετέτρεψε σε «ΝΑΙ». Διέστρεψε το νόημα της λαϊκής ετυμηγορίας, που ήταν η απομάκρυνσή μας από το Δ’ Ράιχ. Δεν υπάρχει προηγούμενο στην παγκόσμια Ιστορία αριστερή κυβέρνηση να οδηγεί τους πολίτες από απελπισία –λόγω εξοντωτικών μέτρων– στην αυτοκτονία και να αρπάζει με πλειστηριασμούς την πρώτη κατοικία, πετώντας στον δρόμο ανθρώπους που τους τα πήραν όλα. Κι ούτε υπήρξαν ποτέ αληθινοί αριστεροί εκατομμυριούχοι, με καταθέσεις στο εξωτερικό. Αυτά αποτελούν «καινοτομίες» του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο λαός ζητούσε, με σχέδιο, την επανάσταση του Grexit. Αλλά η κυβέρνηση ουσιαστικά παρεχώρησε στους δανειστές το δικαίωμα να κυβερνούν εκείνοι τη χώρα μας, επιβεβαιώνοντας ότι εντός της Ευρωζώνης δεν υφίσταται εθνική κυριαρχία. Υποκύψαμε στο ιταμό τελεσίγραφο του Γιούνκερ και της «ορχήστρας» του, αποτελουμένης από τον Ολάντ, τον Ρέντσι και άλλους ευρώδουλους, που διέταζαν το «ΝΑΙ». Το ευρώ πρέπει να πάψει να είναι φετίχ. Τώρα, όλο και περισσότεροι λαοί επιθυμούν το εθνικό τους νόμισμα. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν κατάλαβε ότι ο λαός δεν ήθελε «κυβέρνηση Αριστεράς» απλώς για να είναι κυβέρνηση έναντι οποιουδήποτε κόστους. Ο μεγάλος Λεόν Μπλουμ, ο πρωθυπουργός του Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία, είχε πει: «Πιστεύουμε ότι η επαναστατική μετουσίωση του κοινωνικού συστήματος προϋποθέτει την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από τους εργαζομένους, οργανωμένους σε ταξικά κόμματα. Η κατάκτηση της εξουσίας δεν είναι σκοπός αυτός καθ’ εαυτόν αλλά η απαραίτητη προϋπόθεση του επαναστατικού μετασχηματισμού…». Στην προκειμένη περίπτωση όχι μόνον δεν υπήρξε «επαναστατικός μετασχηματισμός» αλλά έχουμε την υποταγή στους μακελάρηδες Ευρωπαίους για την τελειωτική φτωχοποίηση και εξαθλίωση των εργαζομένων, όλου του ελληνικού λαού.

Αυτό δεν μπορεί να είναι «αριστερή» πολιτική, με καμία δικαιολογία. Μπορεί να είναι πολιτική του Μητσοτάκη, αλλά δεν επιτρέπεται να είναι πολιτική του Τσίπρα αν θέλει να εκφράζει την αριστερή ιδεολογία. Τώρα, η οργή των πολιτών έγινε θυμωμένο κύμα. Συμβαίνει αυτό που είχε περιγράψει ο κορυφαίος ουαλός εργατικός ηγέτης, ο Ανιούριν Μπέβαν. Επεσήμαινε τους λόγους που οι μάζες δεν θέλουν την καπιταλιστική κοινωνία, το αίσθημα που γεννιέται από τις μεγάλες ανισότητες, και τόνιζε: «Το αίσθημα της αδικίας δεν γεννάει μονάχα η ύπαρξη ανισότητας. Αυτό βλασταίνει από την πεποίθηση ότι η ανισότητα είναι αφύσικη, αδικαιολόγητη και, το σπουδαιότερο, δίχως νόημα…». Αφύσικη, αδικαιολόγητη, χωρίς νόημα είναι η σημερινή ανισότητα και η υποταγή μας σε μια πολιτική που εξυπηρετεί και αυξάνει τον πλούτο αποκλειστικά της Γερμανίας.

Τριπλό είναι το έγκλημα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. α) Περιφρόνησε τη λαϊκή ετυμηγορία για έξοδο από το γερμανοευρωπαϊκό γκέτο. β) Προσπάθησε, με «αριστερή μάσκα», να επιβάλει τα πιο απάνθρωπα και αντιλαϊκά μέτρα, λεηλατώντας παράλληλα τα χρήματα των Ταμείων διαφόρων επαγγελματικών κλάδων επειδή αυτή ήταν η διαταγή των ξένων πατρώνων. Και γ) κατέστησε εμφανές και επέτρεψε οι θελήσεις των επαίσχυντων «εταίρων» να είναι υπεράνω των ελληνικών νόμων. Εάν αυτή είναι η «πολιτική» ενός κόμματος που επιμένει να λέει ότι ανήκει στην Αριστερά, γιατί τότε οι μάζες να μη στραφούν προς την Ακροδεξιά, που ήδη διεθνώς παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις, όχι αδικαιολόγητα;

Η χρεοκοπία της Αριστεράς (με εισαγωγικά ή χωρίς) δίνει φτερά στους νοσταλγούς ολοκληρωτικών καθεστώτων. Η Βαϊμάρη ξαναζεί. Ο Αλέξης Τσίπρας έπρεπε από την επομένη του δημοψηφίσματος να είχε πρωταγωνιστήσει στη δημιουργία αντιμνημονιακού Λαϊκού Μετώπου, για να αλλάξει πορεία η χώρα. Έχασε τη μοναδική ευκαιρία να γίνει ίνδαλμα. Τώρα, επέρχεται από τους δανειστές η πτώση του, κάτω από τις αποδοκιμασίες των χθεσινών ψηφοφόρων του. Η Αριστερά, για άλλη μια φορά, έχασε το «τρένο της Ιστορίας» κι εμείς κλάψαμε για το κατάντημά της.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ